aantekening #9091 - Arrested Development, Junior Wells & Sly And The Family Stone

Rap, hip hop is nooit echt mijn ding geweest. Oké, als 'Me, Myself & I' van De La Soul, 'Fight The Power' van Public Enemy of 'Sabotage' van Beastie Boys voorbij kwam op de radio of in een van de muziekprogramma's op de vaderlandse buis, dan draaide ik mijn hoofd niet weg, maar een van die platen kopen? Nee, nooit gedaan. Eén keer ben ik bijna in de verleiding gekomen, dat was in 1992 met het verschijnen van 3 Years, 5 Months And 2 Days In The Life Of... van Arrested Development. 

Toen ik het album jaren later in een kringloopwinkel tegenkwam, kocht ik het alsnog. Goede plaat. Ik draai het niet vaak (genoeg), maar toch: goede plaat.

De vierde single die van dit album werd uitgebracht was 'Mama's Always On Stage', dat herinner ik me niet, dat zie ik op Discogs. Volgens de website van de Top 40 was het geen grote hit - 3 weken in de lijst, niet hoger gekomen dan plek 36 - maar ondanks dat het maar een matige hit was, moet ik het toen op de radio gehoord hebben. Ik weet zeker dat ik tegen een ieder die het maar hoorde willen pochte dat ik wist waar de sample waarmee de song opent - achtereenvolgens twee stemmen, een gitaar en een mondharmonica - vandaan kwam: het album Hoodoo Man Blues (1965) van Junior Wells' Chicago Blues Band with Buddy Guy en met dank aan het herkennen van die sample ging ik die plaat opnieuw beluisteren. 

Zo'n vier jaar voor het op de radio horen van 'Mama's Always On Stage', was ik in de lokale platenzaak (afmeting postzegel). Een van de wand vullende kasten met elpees was verdwenen om plaats te maken voor het uitstallen van een nieuw fenomeen: de cd. Deze kast vol kleine plastic doosjes was niet het enige nieuwe dat ik ontdekte in de winkel. Ook was er - ergens achterin - een nieuwe bak gemaakt met een bordje 'uitverkoop' erboven en - iets meer in het midden - enkele bakken met tweedehands elpees, voornamelijk exemplaren uit de collectie van de winkeleigenaar zelf die had besloten op de cd over te stappen. Het was de tijd dat - als ik me goed herinner - een nieuwe elpee grofweg 25 gulden kostte en een elpee in de zogenaamde Nice Price serie voor 15 gulden gekocht kon worden. Met dank aan de uitverkoopbak was het ineens mogelijk om nieuwe elpees te kopen tussen de 5 en 10 gulden. Voor korte tijd, steeds meer elpees verdwenen uit de winkel en steeds meer cd's kregen de ruimte. Nog geen twee jaar later was de platenzaak verdwenen. Failliet, zo stel ik me voor. Hoe vaak ik er ook kwam, ik was altijd de enige klant. Ik herinner mij de uitverkoop-buitenkans voor het eerst te zien, vier, vijf keer door de uitverkoopbak bladerend van voor naar achter op zoek naar dat ene album dat ik altijd al wilde hebben - of op z'n minst herkende - zodat ik het voor minder dan de normale prijs mee naar huis kon nemen. Het probleem was dat ik geen enkel album in die uitverkoopbak herkende. Alleen maar platen van artiesten waar ik nog nooit van gehoord had. 

Ik heb lang getwijfeld, moet zo'n anderhalf uur in de winkel gebleven zijn. Een buitenkansje laten schieten of een gok wagen? Ik koos uiteindelijk voor het laatste - voor het eerst van mijn leven kocht ik een plaat op de gok. Een album van een muzikant waar ik nog nooit van gehoord had. In ieder geval stond het woordje 'blues' op de voorzijde van de hoes - twee keer zelfs - en de hoesfoto maakte duidelijk dat het niet zou gaan om nieuwerwetse dansshit, doemdenker dreun of - god help me - klassieke muziek. Ik betaalde 5 gulden en nam Hoodoo Man Blues van Junior Wells' Chicago Blues Band with Buddy Guy mee naar huis. 

Bij eerste beluistering viel die plaat nogal tegen. Bij het woord 'blues' dacht ik aan een man met een gitaar die op depressieve toon verslag deed over het vertrek van zijn vrouw en / of de dood van zijn hond, maar de songs op Hoodoo Man Blues klonken eerder opgewekt dan te neer geslagen. De plaat verdween in de kast om er nog maar zelden uit te komen, tot 1993 en het horen van 'Mama's Always On Stage' van Arrested Development dat dus begint met een sample van dit album en wel van 'We're Ready' kant 2, track 3. 

Ik heb in die tijd meerdere Arrested Development-fans uit het dorp op bezoek gehad om te luisteren naar Junior Wells. En ik heb die plaat nog steeds, inmiddels is het een geliefd bezit geworden, niet alleen vanwege dat verhaal, maar ook omdat ik de muziek heb leren waarderen. 

Maar nu komt het gekke. Ter voorbereiding op bovenstaand stukkie zocht ik op Discogs de releasedatum van 'Mama's Always On Stage' van Arrested Development op. Op de achterzijde van het hoes van die single - zo lees ik op Discogs - staat: 'Mama's Always On Stage' contains portians of the composition 'Snatch It Back And Hold It' written by Buddy Guy and Junior Wells. 

'Snatch It Back And Hold It' is de openingssong van Hoodoo Man Blues, maar waarmee 'Mama's Always On Stage' opent, komt zeker niet uit deze song, maar uit 'We're Ready'. Heeft iemand zich vergist in de songtitel, of bevat 'Mama's Always On Stage' ook een sample uit 'Snatch It Back And Hold It'? Hoe vaak ik ook luister naar 'Mama's Always On Stage', 'Snatch It Back And Hold It' en 'We're Ready', ik kom er niet uit. 

Zoals boven geschreven, was 'Mama's Always On Stage' de vierde single van het album 3 Years, 5 Months And 2 Days In The Life Of.... Minstens zo interessant is de tweede single van dit album: 'People Everyday' (4 weken Top 40, hoogste positie: 26). Het is geen geheim dat deze song fragmenten van 'Everyday People' van Sly And The Family Stone bevat. 

Sly And The Family Stone associeer ik met Woodstock. Je weet wel, het festival uit 1969. Lange haren, goede muziek, modder & drugs, dat was - kort samengevat zo ongeveer Woodstock. 

Ik weet niet meer of ik Sly & co. in de film Woodstock zag of hoorde op het gelijknamige soundtrackalbum. Misschien wel beide. Misschien was het ook wel de van de televisie opgenomen film Woodstock Diary uit 1994 waarin ik kennismaakte met 'I Want To Take You Higher' van Sly And The Family Stone. 

En 'Everyday People' kende ik ook wel ergens van voor ik Arrested Development hoorde, maar waarvan, werkelijk geen idee meer. Feit is wel dat ik nooit de behoefte heb gevoeld om ook maar iets van Sly And The Family Stone te kopen. En toch ging ik anderhalve week geleden op de platenbeurs overstag toen ik het album Stand! (1969) van Sly And The Family Stone tegenkwam. Het ligt nu voor de vierde of vijfde keer sinds die beurs op de draaitafel. Erg onder de indruk ben ik van het bijna veertien minuten durende instrumentale nummer 'Sex Machine', maar hoe goed deze song ook is, de trofee voor oorwurm-van-de-week gaat toch echt naar 'Everyday People'. 

Funk, soul met een hintje kinderliedje (!) - iets wat me aanvankelijk irriteerde, maar nu intrigeert. Het valt niet mee om stil te blijven zitten als 'Everyday People' voorbij komt. En dan de tekst, zowel naïef simplistisch als helaas nog steeds relevant. En misschien is het juist wel goed dat die tekst haast in kinderlijke bewoordingen nog eens uitlegt wat we eigenlijk allemaal wel weten. En dan ook nog op tot beweging uitnodigende muziek. 

Ik kan er niks aan doen, maar afgelopen week dacht ik in al mijn eenvoud dat het misschien een goed idee is om vanaf heden iedere ministerraad te starten met een dansje op 'Everyday People' en dan allemaal uit volle borst meezingen: 

Sometimes I'm right and I can be wrong

My own beliefs are in my song

The butcher, the banker, the drummer and then

Makes no difference what group I'm in

I am everyday people, yeah, yeah

There is a blue one who can't accept

The green one for living with

A fat one tryin' to be a skinny one

Different strokes for different folks

And so on and so on and scooby-dooby-dooby

We got to live together

links:

Arrested Development - 'Mama's Always On Stage'

Junior Wells - 'We're Ready'

Junior Wells - 'Snatch it Back And Hold It'

Arrested Development - 'People Everyday'

Sly And The Family Stone - 'Everyday People' - de volledige songtekst.