Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
de tape [geen titel] (TDK SA90) [april 2025]
Geen titel, maar simpelweg 90 minuten muziek van recent gekochte elpees en een enkele singletjes, te beginnen met enkele seconden van een plaat speciaal gekocht met de mixtape in gedachte.
Ik vond onlangs een elpee met daarop the Shadow-hoorspelen 'Death from the deep' uit 1937 en 'The Devil takes a wife' van negen jaar later. Ik ben niet heel erg geïnteresseerd in hoorspelen, maar met dank aan Bob Dylan en de aankondigingen voor concerten van zijn Rough And Rowdy Ways tournee wel enigszins in The Shadow. Maar de voornaamste reden om deze plaat met hoorspelen te kopen, was de wetenschap dat daar toch iets bruikbaars voor een mixtape op moet staan en dus begint deze tape met - na wat sinistere geluiden - een onheilspellende stem die zegt: 'Who knows what evil lurks in the hearts of men? The Shadow knows...' Het zijn eerste paar seconden van de eerste kant van deze plaat.
A2 Donald Byrd & Gigi Gryce - Speculation van het album Jazz Lab.
Jazz Lab verscheen oorspronkelijk in 1957. Lekkere plaat. Donald Byrds platen uit de jaren vijftig en vroege jaren zestig zijn bijna altijd goed, hetzelfde geldt voor Gigi Gryce. Na de gekkigheid van The Shadow een beetje voet-mee-tikkende-jazz.
A3 Liverpool Scene - Baby, de flipside van de single Son, Son (1968)
In november 2023 kocht ik voor het eerst een plaat van Liverpool Scene, sindsdien vertel ik wie het maar horen wil (en ook wie het niet horen wil) dat Liverpool Scene ge-wel-dig is. Het valt niet mee om de muziek van deze band te omschrijven. Er zijn duidelijk zowel rock- als folk- en jazzinvloeden in hun muziek te horen, maar wat Liverpool Scene vooral uniek maakt zijn de twee dichters die lid zijn van de band: Adrian Henri en Mike Evans. Een deel van de songteksten van deze band is dan ook terug te vinden in dichtbundels van deze twee heren.
Liverpool Scene bracht slechts een handvol platen en twee singles uit. Deze platen laten zich niet heel makkelijk vinden, maar wie even z'n best doet, kan wel aan de muziek van Liverpool Scene komen. Baby staat op de flipside van de allereerste single van Liverpool Scene. De song is een opstapeling van aan 'baby' gerichte zinnen die beginnen met You make me feel like, zoals:
You make me feel like a drunken nun
of:
You make me feel like last week's knickers
Het is niet alleen goed, de songs van Liverpool Scene, maar vaak ook nog eens erg geestig. Zie ook hier.
A4 Richie Havens - Here Comes The Sun van het album Alarm Clock (1970)
In huize Willems staat Havens bekend als de zanger-zonder-bovengebit met dank aan de concertfilm Woodstock. Havens was de eerste optredende muzikant tijdens dat legendarische festival. De Beatles-song krijgt van Havens een lange, instrumentale inleiding. Wanneer hij eindelijk gaat zingen, is het alsof de spanning breekt. Deze cover is iets 'vloeibaarder' dan het origineel van The Beatles.
A5 Benny Bailey - Tipsy (1961)
Meer jazz & er volgt nog veel meer op deze tape. Het bevalt mij erg goed om rock en pop op tapes te mixen met jazz en wat vaak wordt aangeduid als wereldmuziek. Een vreemde term, alle muziek is tenslotte wereldmuziek. Niet-Westerse-muziek is misschien een betere term, maar dit terzijde. Benny Bailey dus. Goede, toegankelijke jazz.
A6 Fudgetunnel - Little Red Fire Engine van het verzamelalbum It Came From Jay's Garage
Op de achterzijde van de hoes van dit album staat dat alles - dus ook Little Red Fire Engine - werd opgenomen tussen 21 augustus en 22 november 1987. Mijn beeld van de muziek uit de jaren '80 is over het algemeen niet zo positief. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zo verschenen er in 1989 drie geweldige albums die iedereen in huis zou moeten hebben, als je het mij vraagt.
Fudgetunnels Little Red Fire Engine is dus van twee jaar eerder en verrassend genoeg heeft het iets grunge-achtigs maar bovenal is het een oorwurm van jewelste. Eén, twee keer dit nummer horen en je blijft het voor je uit mompelen. Goede stem ook, die zanger van Fudgetunnel.
Om het af te maken: de drie noodzakelijke albums uit 1989 zijn Oh Mercy van Bob Dylan, New York van Lou Reed en Doolittle van The Pixies.
A7 John Lennon - Beautiful Boy (Darling Boy) van Double Fantasy (1980)
Nogmaals een song uit de jaren '80 en dat van een man die zijn beste muziek maakte in de sixties toen hij nog in The Beatles zat (hoewel zijn album Plastic Ono Band er zeker ook mag wezen). Double Fantasy is geen echt goed album, maar Beautiful Boy is wel een goede song, veruit de sterkste van dit album. Ik hoorde Beautiful Boy regelmatig uit de kamer van mijn dochter komen en hoe vaker ik het hoorde, hoe beter ik het ging vinden. Toen ik onlangs de kans kreeg om Double Fantasy te kopen voor een handvol euro's, greep ik gelijk die kans, al is het alleen om Beautiful Boy te draaien. De rest van het album laat ik voorlopig voor wat het is.
A8 Gökçen Kaynatan - Firtina van de gelijknamige single
Volgens discogs valt Firtina onder het kopje rock / surf / experimenteel. Ik zou het vooral een donderslag willen noemen. Dit knalt de boxen uit. Vooral surf. Maar dan de goede variant, niet de slappe Beach Boys-hap.
A9 Joe Turner - Boogie Woogie Country Girl van het naar hemzelf vernoemde album
De song Boogie Woogie Country Girl leerde ik kennen in de uitvoering van Bob Dylan op het album Till The Night Is Gone: A Tribute To Doc Pomus. Het is een uitermate, aanstekelijke oorwurm, deze Boogie Woogie Country Girl. Rock 'n' roll, zeer geschikt voor de autoradio of huiskamer om mee te fluiten, mompelen of tikken met de vingers.
A10 The Lucky Thompson Quartet - In A Sentimental Mood van het album Lucky Strikes
Verschenen in een tijd - 1965 - dat albumtitel en hoes nog konden verwijzen naar een sigarettenmerk. Op de gok gekocht, dit album en zeer onder de indruk. Jazz. Rustig.
A11 Os Anjos - Avante Juventude van het album Angola Soundtrack 2
Eerste track van een door Analogue Africa uitgebrachte verzamelaar met song uit Angola. Eigenlijk is alles op deze plaat goed. Swingend, met een randje gekkigheid. Instrumentaal.
A12 Fred McDowell - Highway 61 van het album Blues At Newport / 1964 / Part 1
Ik heb een fascinatie voor de Newport Folk Festivals van met name 1963, 1964 en 1965. Als je die drie festivals naast elkaar legt, zie een ontwikkeling van het onschuldige, van idealisme doorspekte festival van 1963 naar de clash tussen de gevestigde orde (Alan Lomax, Pete Seeger) en de nieuwe generatie (Bob Dylan, Butterfield Blues Band). Er is veel muziek van deze festivals op elpee uitgebracht en wat ik te pakken kan krijgen, koop ik. Niet alles op die Newport-platen is goed, maar er is geen Newport-plaat - en er zijn er best veel - waar niet behoorlijk wat moois op staat, zoals bijvoorbeeld de drie songs die Fred McDowell op het festival van 1964 speelde.
B1 Moondog - I'm Just A Hop Head van het album H'art Songs
Moondog - pseudoniem van Louis Hardin - is vooral bekend als de Viking van 6th Avenue, de man die muziek speelde op veelal zelfgemaakte instrumenten in vreemde maatsoorten. Prestige bracht in de jaren vijftig een aantal platen van hem uit met deze aangenaam vreemde muziek. Na ruim een decennium stilte bracht platenmaatschappij Columbia in 1969 een eerste van twee platen van Moondog uit met daarop muziek die zich misschien het beste laten omschrijven als modern klassiek.
Ik heb lang gedacht dat dat wel zo'n beetje Moondogs muziek was: straatmuziek op zelfgemaakte instrumenten in vreemde maatsoorten en modern klassiek, maar met de aanschaf van H'art Songs ontdekte ik dat Moondog nog een kant heeft. Opgenomen in 1978, een plaat met pianist Fritz Storfinger. Moondog bespeelt zijn percussie-instrumenten. Poppy songs. Maar wat de echte verrassing is, is dat Moondog op dit album zingt! De blinde man met de grote baard en het lange, wilde haar blijkt een zachte, lieve, ietwat hoge stem te hebben. Na het horen van zijn Prestige- en Columbia-platen is dit een kant van Moondog die ik nooit had kunnen vermoeden. Heerlijk maf en tegelijkertijd pure kitsch.
B2 Ed Sanders - Jimmy Joe, The Hippybilly Boy van het album Sanders' Truckstop
Meer maffigheid, omdat het zo lekker is om niet normaal te zijn. Dichter, zanger, activist Ed Sanders, lid van The Fugs, man achter het tijdschrift Fuck You / A Magazine For The Arts en schrijver van het in verzen vertelde levensverhaal van Allen Ginsberg bracht in 1969 de elpee Sanders' Truckstop uit, een plaat vol vreemde country. In openingstrack Jimmy Joe, The Hippybilly Boy worden - met countrystem - de hippies door Sanders op de hak genomen, met een knipoog vetter dan gerookte makreel.
B3 John Lee Hooker - Mr. Lucky van het album Urban Blues (1967)
John Lee Hooker heeft zoveel muziek opgenomen, dat hij aan het eind van zijn leven niet meer wist wat hij allemaal heeft uitgebracht. De boogie van John Lee Hooker klinkt voor ongetrainde oren altijd hetzelfde, maar wie de moeite neemt om te duiken in het oeuvre van JLH, komt er nooit meer uit en hoort dat niks ooit hetzelfde is. Ook mooi op dit album is de afsluiter The Motor City Is Burning, geschreven na rellen in Detroit. Die is voor een latere mixtape.
B4 High Treason - Subterannean Homesick Blues van het album High Treason uit 1970
Slechts één plaat maakte de band High Treason met daarop waarschijnlijk een van de meest verrassende covers van een Dylan-song, een jazz-rock versie van Subterannean Homesick Blues. Zie ook hier.
B5 Jimmy Hamilton - Two For One van het album It's About Time uit 1961
Meer jazz. Midtempo, even wat rust na het overweldigende High Treason. Let vooral ook op de pianist. Hamilton deels op klarinet, een instrument waar ik niet veel mee heb, maar hier werkt het.
B6 Davey Jones & The Lower Third - You've Got A Habbit Of Leaving van de verzamelaar The British Psychedelic Trip 1966 - 1969 volume 2
Quizvraag: onder welke naam werd Davey Jones later wereldberoemd?
Antwoord: David Bowie.
Volgens discogs verscheen de single You've Got A Habbit Of Leaving in 1965 onder de naam Davey Jones, wat 'vloekt' met de titel van het verzamelalbum waar ik deze opname op vond. Dit klinkt totaal niet als de latere David Bowie, dit is typische jaren zestig beat. Leuk nummer, beter dat veel wat Bowie later maakte, naar mijn mening.
B7 Georgette Sayegh & Melhem Burakat - Belghi Kull Mawaidi van de gelijknamige single
Deze single werd eerder dit jaar uitgebracht door het label Souma Records uit België dat zich specialiseert in het heruitgeven van muziek uit Egypte. Dit laat zich misschien het beste omschrijven als Egyptische pop.
B8 Tye-Tongue Hanley - You Got My Nose Wide Open van het verzamelalbum Stompin' vol. 6
Jaren vijftig (gok ik), absurde stem, nog absurdere songtitel, maar heerlijk. Het is onmogelijk om niet mee te tikken.
B9 Sonny Stitt - Sonny's Book van Soul People (1965)
Jazz en orgel gaat - als je het mij vraagt - niet altijd samen, maar hier werkt het. Don Patterson bespeelt het orgel. Verder onder andere met saxofonist Booker Ervin. Rustig nummer van bijna tien minuten. Dat is lang, maar nergens te lang.
B10 Tom Paxton - Jennifer's Rabbit van Morning Again (1968)
Lang niet alles op Paxtons album Morning Again is echt goed, maar het a capella gezongen Jennifer's Rabbit is een positieve uitzondering. Een sprookje, of prentenboek-op-muziek of zoiets. Mooie dingen zijn niet altijd ingewikkeld.
B11 The Desperates - LSD van het verzamelalbum Schnitzelbeat vol. 2
De persoon die de albumtitel voor deze verzamelaar vol jaren-60-muziek uit Oostenrijk heeft bedacht, dient een schop onder z'n hol te krijgen. Ondanks de verschrikkelijke titel is de muziek op deze plaat goed en LSD van The Desperates de positieve uitschieter. Ja, het is een lofzang op de geestverruimende drugs waarvan we inmiddels weten dat die minder onschuldig is als men in de jaren zestig dacht. In de muziek schuilt een poging om in klank te vangen hoe het voelt om LSD te gebruiken. Top-song.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten