De dag waarop Lady stierf

Terwijl ik langs de boekenkast op de gang loop, blijft mijn mouw haken achter de uitstekende punt van een boek. Dat boek is Lunch Poems van Frank O'Hara. Het valt op de grond. 
Ik kocht het boek niet zo lang geleden bij een kringloopwinkel voor een bedrag waar je op een hete zomerdag nog geen ijshoorntje met slechts één bolletje ijs voor kunt kopen. Ondanks de lage kosten zal mijn actie door velen gezien worden als overbodig. Het is namelijk zo dat ik voor aanschaf van dit boek al een exemplaar van Lunch Poems in de kast had staan. Nu ben ik dus de eigenaar van twee identieke exemplaren van deze bundel van Frank O'Hara. De aanschaf van dat tweede exemplaar was in mijn ogen niet onzinnig, maar logisch, misschien wel noodzakelijk. Lunch Poems hoort niet in de kringloopwinkel thuis.

Ik heb me al meerdere malen voorgenomen om een van de twee exemplaren weg te geven, een soort missiewerk (en een verkapte verklaring voor mijn gekte. De gekte waarin ik een tweede exemplaar kocht.), maar als het puntje bij het paaltje komt ben ik zwak en blijf ik beide exemplaren vastklampen. Ik ben niet geschikt om afscheid te nemen van een boek. En al helemaal niet van Lunch Poems. 

Lunch Poems is een boek waar ik nog niet klaar mee ben. Daarom mag 'ie niet weg.

Ik pak de gevallen Lunch Poems op, controleer de kaft op eventuele beschadigingen, maar er is niks aan de hand. De val is zacht geweest, het boek is nog intact. Ik sla het, staand naast de boekenkast, open, blader naar bladzijde vijfentwintig en lees het gedicht 'The Day Lady Died' twee keer voor ik Lunch Poems weer in de kast zet.

Terug in de kamer kijk ik op YouTube naar de film uit 1966 over Frank O'Hara. Die film is kort voor zijn absurde dood gemaakt. Ik heb 'm al een paar keer eerder gezien, maar kan me niet meer herinneren of in deze film nou wel of niet een scène zit waarin O'Hara 'The Day Lady Died' voorleest.

Het lijkt mij zo'n zachtaardige man geweest te zijn, deze Frank O'Hara. Ik zie het in de film, ik lees het in zijn gedichten. Hoe kan het dat zo'n man zo gruwelijk de dood vond?

Op 30 januari begint de Vlaamse en Nederlandse Poëzieweek met Gedichtendag, een dag waarop op vele plekken poëzie wordt voorgelezen. Iets in mij hoopt dat ergens iemand op die dag Lunch Poems zal openslaan om 'The Day Lady Died' voor te lezen, maar ik ben ook reëel en verwacht het niet. Want laat ik eerlijk zijn, als ik zelf al niet het lef heb om het gedicht van Frank O'Hara van de daken te schreeuwen op Gedichtendag, hoe mag ik het dan van iemand anders verwachten?

Misschien moet ik klein beginnen, straks bij het vallen van de post op de mat de deur opentrekken en de postbezorger verrassen met een voordracht van 'The Day Lady Died'. Of misschien de overbuurman terwijl hij voor de zoveelste keer deze maand zijn auto met een hogedrukspuit reinigt. Of misschien nog dichterbij, misschien gewoon 'mevrouw Tom', vanavond direct na het eten. Na de laatste regel zal ze 'mooi' mompelen, niet meer, waarna ik een plaat van Billie Holiday op de platenspeler leg en we luisteren in een verder stille kamer.

sessies Bringing It All Back Home

Het is zondag 12 januari 2025. Morgen is het zestig jaar geleden dat Bob Dylan in de Columbia Recording Studios in New York City begon aan het opnemen van zijn vijfde album, Bringing It All Back Home. Ik heb in mijn leven inmiddels duizenden albums gehoord in alle mogelijke genres, maar nog nooit ben ik een plaat tegengekomen die zo'n impact op mij heeft gehad als Bringing It All Back Home. Alles aan die plaat is goed en sommige dingen zijn nog beter. 

Starend naar het overzicht van de drie opnamesessies, is het meest indrukwekkende misschien nog wel dat niet alleen de elf songs die uiteindelijk op het album terecht kwamen van een uitmuntende kwaliteit zijn, maar dat ook outtakes als 'Farewell Angelina' en 'I'll Keep It With Mine' behoren tot het beste dat de populaire muziek te bieden heeft. Begin 1965 schreef & musiceerde Bob Dylan op de toppen van z'n kunnen.

Morgen draai ik wat bewaart is gebleven van die eerste opnamedag. Dinsdag herhaal ik dat met de opnamen van een dag later en woensdag volgt de afsluiting met het beluisteren van alles van de derde en laatste opnamesessie voor Bringing It All Back Home. Waarom? Simpel. Dit is het neusje van de zalm.

13 januari 1965

1. Love Minus Zero / No Limit (inc.)

2. Love Minus Zero / No Limit

3. I'll Keep It With Mine

4. It's All Over Now, Baby Blue

5. Bob Dylan's 115th Dream (intro)

6. Bob Dylan's 115th Dream

7. She Belongs To Me

8. Subterranean Homesick Blues

9. Outlaw Blues

10. On The Road Again

11. Farewell Angelina

12. If you Gotta Go, Go Now

13. You Don't Have To Do That (inc.)

14. California

15. Love Minus Zero / No Limit

16. Sh Belongs To Me

17. Outlaw Blues (inc.)

18. Outlaw Blues

14 januari 1965

1. Love Minus Zero / No Limit

2. Love Minus Zero / No Limit

3. Love Minus Zero / No Limit (insert)

4. Subterranean Homesick Blues

5. Subterranean Homesick Blues (inc.)

6. Subterranean Homesick Blues

7. Outlaw Blues (inc.)

8. Outlaw Blues (inc.)

9. Outlaw Blues

10. She Belongs To Me

11. She Belongs To Me

12. Bob Dylan's 115th Dream (inc.)

13. Bob Dylan's 115th Dream

14. On The Road Again (inc.)

15. On The Road Again

16. On The Road Again (inc.)

17. On The Road Again

15 januari 1965

1. Maggie's Farm

2. On The Road Again

3. On The Road Again (inc.)

4. On The Road Again (inc.)

5. On The Road Again (inc.)

6. On The Road Again (inc.)

7. On The Road Again

8. On The Road Again

9. On The Road Again (inc.)

10. On The Road Again(inc.)

11. On The Road Again (inc.)

12. On The Road Again (inc.)

13. On The Road Again

14. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) (inc.)

15. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)

16. Gates Of Eden

17. Mr. Tambourine Man (inc.)

18. Mr. Tambourine Man (inc.)

19. Mr. Tambourine Man (inc.)

20. Mr. Tambourine Man (inc.)

21. Mr. Tambourine Man (inc.)

22. Mr. Tambourine Man

23. It's All Over Now, Baby Blue

24. If You Gotta Go, Go Now

25. If You Gotta Go, Go Now

26. If You Gotta Go, Go Now

27. If You Gotta Go, Go Now

De vetgedrukte opnamen in bovenstaand overzicht zijn te vinden op Bringing It All Back Home.

Blood On The Tracks

Mary Travers: And one of the things I enjoyed about Blood On The Tracks, as an album, was that it was

very simple.
Bob Dylan: Hm, hm. Well that’s, you know, that’s the way things are really, they are basically very
simple. A lot of people tell me they enjoy that album. It’s hard for me to relate to that. I
mean, you know, people enjoying the type of pain, you know.
Mary Travers: It is a painful album.

[Mary Travers interview met Bob Dylan, 26 april 1975]

Het is deze maand vijftig jaar geleden dat Blood On The Tracks verscheen. Niet alle recensenten waren aanvankelijk enthousiast. De waardering voor dit album is in de afgelopen vijf decennia flink gestegen. Blood On The Tracks wordt inmiddels breed erkent als een klassieker en voor velen behoort dit album tot het beste dat Dylan maakte. 

Hoe moet het als Dylanliefhebber geweest zijn om begin 1975 de platenzaak binnen te lopen om Blood On The Tracks aan te schaffen, thuis te komen en voor het eerst de naald in de aanloopgroef van die plaat te laten zakken om na wat aanvankelijk licht gekraak de eerste tonen van 'Tangled Up In Blue' door de kamer horen stroomden?

Was het een schok?

Een openbaring?

Een tegenvaller?

Ik heb werkelijk geen idee. In januari 1975 moest ik nog twee worden. Mijn kennismaking met Blood On The Tracks volgde later. Ik kreeg het album op cd als verjaardagscadeau van mijn toenmalige vriendin. Twee weken later zei ze adieu, ik heb haar nooit meer gezien. Maar meer nog dan de associatie met een ex, heeft de volgorde waarin ik Bob Dylans muziek voor het eerst hoorde invloed gehad op hoe ik Blood On The Tracks aanvankelijk hoorde. 

Voor Blood On The Tracks was ik bekend met The Bootleg Series volumes 1 - 3 [Rare & Unreleased] 1961 - 1991. Dat bleek de doodsteek voor Blood On The Tracks. Met dank aan The Bootleg Series volumes 1 - 3 hoorde ik vroege, in september 1974 in New York opgenomen versies van drie songs die Bob Dylan later (december '74) in Minneapolis opnieuw zou opnemen voor Blood On The Tracks: 'Tangled Up In Blue', 'Idiot Wind' en 'If You See Her, Say Hello'. Met 'dank' aan het eerst horen van de New York-versies van die drie songs, heb ik Blood On The Tracks lang niet als album kunnen horen, maar als een verzameling songs van twee, niet geheel bij elkaar passende sessies.

Vijf songs op Blood On The Tracks werden in New York opgenomen, vijf in Minneapolis. De New York-songs zijn: 'Simple Twist Of Fate', 'You're Gonna Make Me Lonesome When You Go', 'Meet Me In The Moring', 'Shelter From The Storm' en 'Buckets Of Rain'.

Dat gevoel niet met aan album, maar met een verzameling songs van twee verschillende sessies te maken te hebben, werd nog eens versterkt door het ontdekken van verschillende bootlegs met nog meer New York-songs. Ik vervloekte de Minneapolis-opnamen, was een hardcore New York-man. Ik ging haast obsessief op zoek naar meer New York-opnamen en vooral informatie over hoe nou precies zat met die sessies voor Blood On The Tracks. 

In een notendop kwam het hier op neer: Dylan had Blood On The Tracks klaar. Rond de kerstdagen liet hij zijn nieuwe album aan zijn broer horen, zijn broer zei 'mnah...' & Dylan besloot een vijftal songs opnieuw op te nemen in Minneapolis met lokale musici.

Ik heb lang broer David vervloekt. Dat is niet terecht, weet ik niet.

Het is januari 2025. Als het niet regent, dan sneeuwt het. En als het niet sneeuwt, dan ratelen de pannen op het dak door de stormachtige wind. Ik heb net een zo vroeg mogelijke persing van Blood On The Tracks uit de kast gepakt, de plaat gewassen en - na het drogen van het vinyl - de naald aan het begin van kant 1 in de groef laten zakken. Het is lang geleden dat ik Blood On The Tracks voor het laatst gehoord heb. Hoe lang, weet ik niet. Te lang, dat wel. Of toch precies lang genoeg? Doordat ik al zo lang niet meer naar Blood On The Tracks heb geluisterd, is het een hernieuwde kennismaking met een oude bekende. We zijn allebei nog hetzelfde, alleen ouder geworden. En terwijl 'Tangled Up In Blue' mij de plaat intrekt, realiseer ik me dat ik Blood On The Tracks nooit echt een kans heb gegeven. Dat ik altijd maar verlangd heb naar die andere Blood On The Tracks, de New York-Blood On The Tracks en daardoor de Blood On The Tracks zoals die in januari 1975 verscheen nooit de aandacht heb gegeven die het album verdient. 

Nu, deze ochtend, lukt me dat wel. En wat blijkt? Blood On The Tracks is een verdomd goed album dat na vijftig jaar nog steeds pijn doet. 

Niet pijn-pijn, maar mooi-pijn.

het regent bob dylan

Voor een ieder met een zwak voor boeken waarin Bob Dylan voorbij komt: het regent bob dylan is de enige pagina op de Bob Dylan aantekeningen die ik nog bijwerk. Zo heb ik recent boeken van Lucky Fonz III, Bart Chabot, Piet Gerbrandy, Fred van Doorn en Andrew Grant Jackson aan de lijst toegevoegd.

De wijsheid van een eend

De wijsheid van een eend genaamd Donald...

Ik wens de lezers van Yowza Yowza een mooi 2025. Dat het een jaar mag worden waarin je het maaien van het gras afwisselt met het denken over het maaien van datzelfde gras.

bron: Donald Duck nr. 15 - 2017