yowza yowza: 2025

mixtape #6

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. Links naar de songs op de tape - waar mogelijk - zet ik erbij.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Opruimtape' [oktober 2025]

Binnen een straal van zo'n anderhalve meter van mijn stereo-installatie liggen vaak stapels cd's. Stapels die groeien tot ze scheef gaan hangen en bijna omvallen. Dan is het tijd voor een nieuwe stapel. Het zijn de nieuw aangeschafte cd's die op die stapels terechtkomen, afgewisseld met oude favorieten die aandacht verdienen. Pas wanneer het de spuigaten uitloopt, er geen plek meer is voor nieuwe stapels, of de huiskamer een opruimbeurt verdient - meestal omdat er bezoek in aantocht is - worden de cd's van de stapels naar de cd-kasten verplaatst. Om het opruimen wat te vertragen, maak ik soms een mixtape met de cd's die van de stapels naar de kasten verhuizen. De mixtape waar het in dit stuk over gaat, is zo'n opruimtape.

A1 Zita Swoon - Hey You, Whatsadoing? van het album Camera Concert.

Dertig jaar geleden - in 1995 dus - zag ik op de buis de videoclip voor Hotellounge (Be The Death Of Me) van dEUS voorbij komen. Het was vooral de stem van dEUS-bassist Stef Kamil Carlens die mij aan dit nummer deed bleven hangen. Niet veel later leerde ik dat Carlens ook een eigen band had, Moondog Jr. heette die band. En die band had net een album uitgebracht: Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat. Dertig jaar later is Every Day... nog steeds een van de albums die ik meeneem naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland.

Moondog Jr. werd al snel Zita Swoon en hoewel Carlens stem nog steeds kippenvel-mooi kan zijn, heeft Zita Swoon nooit meer de hoogte van Moondog Jr. gehaald. Dat neemt niet weg dat heel erg veel Zita Swoon goed is, zoals dit wat rustige Hey You, Whatsadoing? van het live-voor-de-tv-camera-album Camera Concert. De cd van deze uitgave heb ik al een paar keer gedraaid, de bijgeleverde dvd kom ik maar niet aan toe. Misschien is dat omdat je muziek moet horen, niet zien.

Hoewel, het begon dertig jaar geleden met de videoclip van Hotellounge (Be The Death Of Me) van dEUS. Toch kijken.

Een versie van deze song, staat op Youtube, zie hier.

A2 Shonen Knife - Goose Step Mama van het album Rutles Highway Revisited

Van alle tribute-platen - platen waarop een keur aan artiesten songs van één band of muzikant spelen - is Rutles Highway Revisited de vreemdste. The Rutles is een band die niks anders doet dan parodieën op The Beatles spelen en dat vaak erg geestig doet. Deze niet al te serieus te nemen band heeft met Rutles Highway Revisited dus een tribute-plaat gekregen waarop verschillende artiesten deze band eren met een cover. Het Japanse garagerockbandje Shonen Knife nam voor deze tribute-plaat Goose Step Mama onderhanden. Alles wat de dames van Shonen Knife onder handen nemen is eigenlijk goed. Zeer aanstekelijk.

Youtube, hier.

A3 Booker T. and the MG's - Green Onions

Geplukt van een of ander wazig cd'tje vol oude songs. De instrumental die iedereen kent.

Youtube, hier.

A4 Tom Zé - Vai (Menina, Amanhã De Manhã) van een Best Of... album van Zé.

Ik begin een wat haat-liefde-verhouding te krijgen met de muziek van Tom Zé. De Braziliaanse roots van Zé zijn duidelijk hoorbaar in zijn muziek, soms met een tikje Westerse gekkigheid.

Youtube, hier.

A5 David Philips - Life On The Wing van het album December Wine (4 Track Tapes)

Life On The Wing combineert twee dingen waar ik een zwak voor heb: thuisopnamen en een goede (eigen) stem. Geen idee of David Philips enige sterstatus heeft, regelmatig de hitlijsten beklimt en niet van de radio te slaan is. Mocht dat niet zo zijn, dan verdient deze Engelse singer-songwriter - afgaande op het album December Wine - dat zeker wel. Dat album, December Wine, heb ik niet zo lang geleden op de gok gekocht. Na één keer draaien was ik verkocht. Topplaat.

Youtube, hier.

A6 Bettie Serveert - Spine (demo) van het verzamelalbum Carry On Ooij (A Brinkman Waaghals Compilation)

Bettie Serveert is waarschijnlijk de beste Nederlandse band. En ja, na debuut Palomine werd het nooit meer zo goed, maar ook alles wat daarna kwam is nog steeds erg goed. Heel erg goed zelfs. Spine - zo leerde ik net van discogs - is een non-albumtrack dat in 1997 op single werd uitgebracht. Ik kwam een demo-versie tegen van dit nummer op de verzamel-cd Carry On Ooij en ben nogal verslingerd aan dit nummer. Geen idee of deze demoversie identiek is aan de eerder genoemde singleversie, overigens.

Youtube, de singleversie, hier.

A7 The Rudy Trouvé Sextet - Thirtysix van Heaven Hotel Presents The Post Punk Side Of Heaven Hotel Part One

Kijk even hierboven naar wat ik schreef over de allereerste track op deze tape. De ontdekkingstocht was ongeveer zo verlopen:

dEUS (Hotellounge) stem SKC -> Moondog Jr. -> Zita Swoon

De ontdekkingstocht gaat verder. Een tijd geleden las ik ergens dat Stef Kamil Carlens ook nu en dan speelde in de band Kiss My Jazz. Na wat speurwerk wist ik het een en ander van Kiss My Jazz op de kop te tikken. Discogs leert dat Kiss My Jazz mede werd opgericht door Rudy Trouvé, de man achter het label Heaven Hotel. Nieuwsgierig geworden naar Trouvé en vooral zijn label, ontdekte ik dat Trouvé in nogal wat verschillende bands speelt / speelde waarvan een groot deel op het label Heaven Hotel zit. Het is niet makkelijk om aan de muziek van Trouvé te komen, maar de verzamel-cd Heaven Hotel Presents The Post Punk Side Of Heaven Hotel Part One bleek nog wel leverbaar. Op deze verzamelaar uit 2023 muziek van onder andere Kiss My Jazz, Dead Man Ray, The Love Substitutes en Rudy Trouvé solo.

Thirtysix van The Rudy Trouvé Sextet is een vrij toegankelijk nummer. Het doet wat denken aan dEUS (zeg plaat 3 of 4 van deze band).

De ontdekkingstocht doorgezet:

dEUS (Hotellounge) stem SKC -> Moondog Jr, -> Zita Swoon -> Kiss My Jazz -> Rudy Trouvé / Heaven Hotel

Youtube, hier.

A8 Frazey Ford - September Fields van het album Indian Ocean

Het album Indian Ocean van Frazey Ford is zo'n plaat die je bij de eerste keer luisteren bij de strot grijpt. Zo'n plaat waarvan je halverwege al weet dat 'ie wel erg goed is. Zo'n plaat die bij iedere keer luisteren alleen nog maar beter wordt.

Frazey Ford is natuurlijk bekend van Be Good Tanyas. Na het verlaten van die band is Indian Ocean haar beste soloplaat. Op die plaat combineert ze de country/folk van Be Good Tanyas met vette soul en een flinke lik Ford-ziel. Unieke stem deze vrouw.

Voor wie denkt: die wil ik op vinyl: Indian Ocean verschijnt binnenkort opnieuw op plaat. Grijp je kans.

Youtube, hier.

A9 Todd Snider - D.B. Cooper van het album To Be Here

Todd Snider is waarschijnlijk de enige muzikant van wie ik de autobiografie las voor ik ook maar een noot muziek van hem hoorde. Dat is toevallig zo gegaan.

Singer / songwriter met een knauw in z'n stem. 'Tuurlijk, dertien in het dozijn, maar toch goed.

Youtube, hier.

B1 Jeffrey Lewis - Punk Is Dead van het album 12 Crass Songs

Dit voorjaar kocht ik de elpee The Even More Freewheelin' Jeffrey Lewis van... Jeffrey Lewis. Niet dat ik ook maar iets van deze singer/songwriter kende, maar de hoes van die plaat bevatte een aardige parodie op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan en we weten allemaal hoe ik over Bob Dylan denk.

The Even More Freewheelin' Jeffrey Lewis bleek niet alleen een geestige hoes te hebben, maar ook nog aardige muziek te bevatten. Vorige week vond ik in de bakken met tweedehands cd's in een van mijn favoriete platenzaken (Waaghals) 12 Crass Songs van Lewis. Een aardige cd, vol opgefokte singer/songwriter-songs en een hoes die verraadt dat Lewis niet alleen muzikant is maar ook striptekenaar. Punk Is Dead is (denk ik) het minst opgefokte nummer op 12 Crass Songs en vooral ook geestig. Om het te kunnen volgen, moet je wel snel luisteren. (Of meer dan één keer draaien, werkt ook goed.)

Youtube, hier.

B2 Jimi Hendrix - It's Too Bad van de boxset The Jimi Hendrix Experience (2000)

Dat Jimi Hendrix veel meer was dan de gitaargod waarvoor hij tot op de dag van vandaag wordt versleten, bewijst onder andere dit It's Too Bad. Opgenomen op 11 februari 1969 met jazzorganist Larry Young en drummer Buddy Miles. Hendrix was een briljant en serieus muzikant die veel meer in z'n mars had dan gitaar-met-z'n-tanden-spelen als een circusattractie voor het op apegapen starende publiek. Klinkt als een jam, meeslepend goed.

Youtube, hier.

B3 Mike Hart - Disbelief Blues van het album Mike Hart Bleeds

Waarom kent niemand Mike Hart?

Eigenlijk is het wel logisch. Zo makkelijk laat Mike Hart zich niet kennen. Misschien moet je eerst op huwelijksreis naar Londen voor je Mike Hart kunt ontdekken.

26 jaar geleden gingen 'mevrouw Tom' en ik op huwelijksreis naar Londen. Daar kocht ik bij een antiquair een dichtbundel van Mike Evans omdat ik al bladerend een verwijzing naar Bob Dylan in die bundel was tegengekomen. Rond diezelfde tijd ontdekte ik de poëzie van Adrian Henri met dank aan de door Penguin uitgegeven bloemlezing The Mersey Sound.

Vele jaren verder spoelen op de tijdlijn, zeg zo'n 20+ jaren voor ik ontdekte dat Mike Evans en Adrian Henri deel uitmaakten van de band The Liverpool Scene wiens eerste plaat - The Amazing Adventures Of Liverpool Scene geheten - zeker een onbewoond eiland plaat is. Deze Liverpool Scene werd mede opgericht door de Engelse singer-songwriter Mike Hart die na het verlaten van The Liverpool Scene het album Mike Hart Bleeds opnam.

Veel van de songs op Mike Hart Bleeds spelen leentjebuur bij het oeuvre van de jonge Bob Dylan, maar Mike Hart weet de songs dusdanig een eigen (Engelse!) twist te geven waardoor het nergens stoort. Veel humor, veel tijdsbeeld (eind jaren zestig) en vooral heerlijk.

De cd met daarop de albums Mike Hart Bleeds en Basher, Chalky, Pongo And Me van Mike Hart, is de enige cd die niet van de stapels naar de kast is verhuisd. Die cd ligt nog steeds bij de cd-speler en daar blijft 'ie voorlopig ook liggen.

Youtube, hier.

B4 Jellephant - (Sleep) van het album Spoon Dreams Nothing

Jellephant is Arnhemmer Jelle Haagsma. Hij brengt platen, cassettes en cd's met z'n muziek op de markt zonder winstoogmerk. Die schijven kosten dus weinig.

De muziek van Jellephant is verslavend. Ergens tussen singer/songwriter, garage, psychedelica en dromerige pop in, afhankelijk van welk Jellephant-album je beluistert. De man is gewoon goed. Net even anders dan wat je altijd al hoort.

Youtube, hier.

B5 Bob Dylan - Easy Ad Slow van de boxset Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings

Zoals ik eerder al schreef: hoe ik over Bob Dylan denk is bekend. Laat ik er alleen dit nog over zeggen: de man torent boven alles en iedereen uit.

Het aardige is - vooral met de stortvloed aan oude opnames die sinds 1991 van Dylan uitgebracht worden - dat de mans oeuvre nogal wat goed verborgen schoonheid bevat, zoals zijn cover van Easy And Slow, opgenomen op 29 oktober 1975 tijdens een oefensessie voor de Rolling Thunder Revue.

Zet dit op, blokkeer de legende, blokkeer de mythe, blokkeer de gitaar en luister alleen naar de stem. Naar de stem die de tekst niet zingt, maar leeft.

Easy And Slow is een van de 10-tallen, 100-den voorbeelden in Dylans oeuvre die laten horen dat er aan het eind van de dag maar één echte zanger is en dat is Bob Dylan.

Youtube, hier.

B6 Kreg Viesselman - The Busker van het album The Pull

Ik had nog nooit van Kreg Vieselman gehoord toen een verkoper op een rommelmarkt de cd The Pull met de woorden 'luister hier maar eens naar' van Kreg Viesselman onder mijn neus drukte. Singer/songwriter met een stem met een rauw randje. Zijn muziek kan zowel glad als ruw tegelijkertijd zijn. The Busker is niet de beste song op deze tape en ook niet de niet beste in Viesselmans oeuvre, maar het is wel een song die werkt om een tape af te sluiten. Een song die je aan het eind laat mompelen 'Nu al? Ik wil meer horen.'

Youtube, hier.

~ * ~ * ~

Brieven aan Thomas #11

Thomas,

Ergens aan het eind van de twintigste eeuw waren 'mevrouw Tom' en ik verzeild geraakt in een vakantiepark uitgerekend in een periode dat de regen ononderbroken viel. Met de capuchon van onze jassen diep over de ogen getrokken liepen we dag 1 uit pure verveling naar de parkwinkel. In die winkel werden niet alleen rollen beschuit en wc-papier verkocht, maar ook een groot assortiment strips. In dat kleine winkeltje hebben we in de dagen van onze vakantie ons vakantiebudget gespendeerd aan stripalbums om deze bij de kachel in de vakantiewoning te lezen. Wat aanvankelijk een slechte vakantie leek te worden (klote weer), bleek een heerlijke midweek te worden, met dank aan de strips. Van alle gekochte strips sprak vooral Storm me aan. We gingen dan ook aan het eind van de midweek met een album of tien van Storm weer naar huis. In de jaren sindsdien zijn we Storm blijven kopen. Eerst de oude, nog in de collectie ontbrekende delen, later ieder nieuw album dat uitkwam. Dat is zo gebleven. Gisterenmiddag kochten we deel 35, gisteravond las ik het en voor het eerst in al die jaren Storm lezen, was ik teleurgesteld. Het verhaal van De nacht van Angul, zoals dit vijfendertigste deel heet, is namelijk gebaseerd op de song 'Hotel California' van The Eagles. Als het om The Eagles gaat, kan ik me alleen maar scharen achter de woorden van The Dude (in de film The Big Lebowski): 'I hate the fucking Eagles, man.'

Heb je The Big Lebowski gezien? Zo niet, dan weet je wat je huiswerk is. Briljante film. En als je dan toch bezig bent: lees dat 35ste deel van Storm, want waarom zou je naar mij luisteren? De enige die het altijd met mij eens is, ben ik zelf (en zelfs dat niet eens: soms ik toegeven dat ik er naast zat).

Pas goed op jezelf,

groet,

02 X 2025

PS: Mocht je de muziek van The Eagles wel weten te waarderen, dan rest mij niks anders dan je minstens een jaar dood te zwijgen om je na dat jaar alleen nog aan te spreken met 'vieze vuile Eagles-lover, Judas van de smaak', maar daar kom je ook wel weer overheen, schat ik zo in. ;-)

~ * ~ * ~

Bewust fragment The Big Lebowski, zie hier.

Sharhabil Ahmed, Billie Holiday, Jerry Tallmer, Frank O'Hara & Mulatu Astatke

Gisteren, op de platenbeurs die in de aankondiging groter leek dan 'ie in werkelijkheid was, luister ik op aanraden van een handelaar naar The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed. Ik hoefde niet veel te horen voor ik wist dat de plaat met mij mee naar huis zou gaan. De muziek van Sharhabil Ahmed is volgens de hypesticker op de hoes een mix van jazz, rock 'n' roll en Soedanese klanken. Ik betwijfel of dat een accurate beschrijving is, maar het maakt niet veel uit. The King Of Sudanese Jazz is een heerlijke plaat & dat is wat uiteindelijk belangrijk is.

Door verplichtingen elders heb ik gisteren na thuiskomst van de beurs The King Of Sudanese Jazz niet meer kunnen draaien en dus leg ik 'm vanochtend onder de naald. Kop koffie erbij, Evergreen Review no. 10 (november / december 1959) opengeslagen in mijn handen. In dit literaire tijdschrift schrijft Village Voice-medewerker Jerry Tallmer over de dan net overleden zangeres Billie Holiday. Ooit haalde Tallmer midden in de nacht Holiday, pianist Mal Waldron en diens vriendin in Philadelphia op voor een concert in New York. De nachtelijke rit, zo beschrijft Tallmer, duurde langer dan verwacht waardoor het New York-concert pas rond een uur of 3 's nachts kon beginnen. Na het concert was er een feest en tijdens dat feest wist de zangeres weg te glippen, tot ontsteltenis van Tallmer. Hij had eerder op de avond immers aan Holidays manager beloofd haar bij haar hotel af te zetten. Na wat zoeken vond hij haar niet ver van de locatie van het feest in een nachtwinkel. Tallmer: 'She [Holiday] was stumbling all over and humming happily to herself and loading her arms with comic books and candy bars. She seemed almost unconscious, almost incoherent. I had never seen Lady Day look so vulnerable and soft, so relaxed, so feminine, or so attractive.'

Het is vooral dat beeld, de grote zangeres met haar armen vol comics en snoep, dat me raakt in het stuk van Tallmer.

Ik mag graag naar Billie Holiday luisteren. In de loop der jaren heb ik redelijk wat platen en cd's van haar weten aan te schaffen. Daar zitten een aantal mooie titels tussen, maar grappig genoeg is mijn meest gedraaide Holiday-release een of andere crappy dubbel-cd waarop concertopnamen en studio-opnamen elkaar afwisselen en er met de beste wil van de wereld geen lijn te vinden is in de tracklist. Die cd ligt namelijk in de auto en de eerste van de twee schijven zit al meer dan een jaar in de cd-speler in die auto. Het is goed Billy Holiday luisteren tijdens het autorijden. Songs als 'Stormy Weather' en 'I Cried For You (Now It's Your Turn To Cry Over Me)', het komt allemaal voorbij op de cd. En natuurlijk het hartverscheurende 'Strange Fruit'. Ook na 100-den keren luisteren krijg ik nog kippenvel van 'Strange Fruit'.

Maar nu zal ik zonder moeten doen. De auto is niet meer te repareren kapot, zo hoorden we vorige week. Voordat het ding werd afgevoerd naar de sloop, hebben we al onze bezittingen uit die auto gehaald. Alleen de cd in de cd-speler zijn we vergeten. De eerste schrijf van die crappy Billie Holiday-dubbelaar is met het autokarkas naar de sloop vertrokken. Dat is pijnlijk natuurlijk, maar het is ook goed zo. Misschien werd het tijd om in de nieuwe auto een andere cd te draaien. Bijvoorbeeld de tweede cd van die Holiday-dubbelaar.

Het lezen van de herinneringen van Jerry Tallmer aan Billie Holiday bracht de gedachte aan de verloren cd terug. Een erg goed stuk overigens van Tallmer. Bye Bye Blackbird heet het. Maar het is niet het beste in memoriam voor Billy Holiday dat ik ken. Die eer is voor het gedicht 'The Day Lady Died' van Frank O'Hara. Het is te vinden in de bundel Lunch Poems.

THE DAY LADY DIED

It is 12:20 in New York a Friday
three days after Bastille day, yes
it is 1959 and I go get a shoeshine
because I will get off the 4:19 in Easthampton
at 7:15 and then go straight to dinner
and I don't know the people who will feed me
I walk up the muggy street beginning to sun
and have a hamburger and a malted and buy
an ugly NEW WORLD WRITING to see what the poets
in Ghana are doing these days
I go on to the bank
and Miss Stillwagon (first name Linda I once heard)
doesn't even look up my balance for once in her life
and in the GOLDEN GRIFFIN I get a little Verlaine
for Patsy with drawings by Bonnard although I do
think of Hesiod, trans. Richmond Lattimore or
Brendan Behan's new play or Le Balcon or Les Nègres
of Genet, but I don't, I stick with Verlaine
after practically going to sleep with quandariness
and for Mike I just stroll into the PARK LANE
Liquor Store and ask for a bottle of Strega and
then I go back where I came from the 6th Avenue
and the tobacconist in the Ziegfield Theatre and
casually ask for a carton of Gauloises and a carton
of Picayunes, and a NEW YORK POST with
her face on it
and I am sweating a lot by now and thinking of
leaning on the john door in the 5 SPOT
while she whispered a song along the keyboard
to Mal Waldron and everyone and I stopped breathing

Maar misschien is het niet goed voor mij om dit gedicht van O'Hara deze zondagochtend voor de zoveelste keer te lezen. Door dit te lezen hoor ik de muziek van Sharhabil Ahmed niet meer en die verdient ook mijn aandacht.

Billy Holiday heeft nooit een plaat van Sharhabil Ahmed gehoord, daarvoor is ze te vroeg overleden, maar andersom zou natuurlijk wel kunnen. Hoewel. In de liner notes bij The King Of Sudanese Jazz lees ik dat Ahmed op latere leeftijd nog slechts vier elpees in zijn collectie had: twee van zijn eigen albums en twee platen van Mulatu Astatke, de Ethiopische jazzgrootheid die beide platen signeerde voor hij ze Ahmed cadeau deed.

Het is zondagochtend. Met mijn boeken en platen reis ik de wereld over. Niet alleen naar andere plekken, maar ook naar andere tijden. Hoe meer ik thuis ben, hangend in mijn stoel, hoe minder ik thuis ben. Ik ben in het New York van 1959, in het Soedan van de jaren zeventig. Ik ben overal en nergens.

~ * ~ * ~

Het album The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed kun je hier beluisteren.

'Strange Fruit' van Billy Holiday kun je hier beluisteren.

Ik herinner me

In 1975 publiceerde de Amerikaanse kunstenaar / schrijver Joe Brainard zijn boek I Remember. Ik leerde het boek kennen in de Nederlandse vertaling van Johannes Jonkers, uitgegeven door Uitgeverij Oevers in 2022 onder de titel Ik herinner me.

Ik herinner me bestaat uit zo'n 200 pagina's korte fragmenten - soms niet meer dan één zin lang - die allen beginnen met 'Ik herinner me'. Om een indruk te krijgen hieronder de gehele eerste pagina van Brainards boek in de vertaling van Jonkers:

Ik herinner me de eerste keer dat ik een brief kreeg met de tekst NA VIJF DAGEN RETOUR NAAR op de envelop, en dacht dat ik de brief terug moest sturen naar de afzender nadat ik hem vijf dagen had bewaard.

Ik herinner me mijn opwinding als ik in de laden van mijn ouders snuffelde op zoek naar condooms. (Van het merk Peacock.)

Ik herinner me de tijd dat polio het ergste ter wereld was.

Ik herinner me chique roze overhemden. En veterdassen.

Ik herinner me de keer dat een kind me vertelde dat die zure klaverachtige blaadjes die we vaak aten (met gele bloempjes) zo zuur smaakten omdat honden erop pisten. Ik herinner me dat het me er niet van weerhield ze te eten.

Ik herinner me de eerste tekening waarvan ik me herinner dat ik die maakte. Een bruid met een hele lange sleep.

Bij het opruimen van de uitpuilende boekenkasten - een week of drie, vier geleden - is Ik herinner me van Joe Brainard blijven staan. Dat boek heeft iets waar ik nog niet goed de vinger op kan leggen, maar dat er voor zorgt dat ik het zeker opnieuw wil lezen. Niet nu al, maar over een tijdje. Op het moment dat ik het boek al bijna vergeten ben, niet eerder. Het zal dan bij vlagen net lijken alsof ik het voor het eerst lees.

Een boek dat bij het uitmesten van de boekenkast wel het oordeel 'weg ermee' heeft gekregen is Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was van Jeroen van Rooij. Ik weet niet meer wanneer ik deze dichtbundel heb gelezen, maar het zal niet lang zijn nadat het in 2014 verscheen. Ik kan me niets van de inhoud van dit boek herinneren. Het is sinds het uitmesten van de boekenkast het bovenste boek van een stapel boeken dat naar de kringloopwinkel gebracht moet worden. Ik heb daar geen zin in, dat wegbrengen, en dus blijft het maar liggen. Gisteravond in een verloren vijf minuten tussen avondeten en koffie pakte ik het gedachteloos op, bladerde wat, las hier en daar een regel. De bundel bestaat uit twee delen, zo zag ik. Het eerste deel getiteld Niemand had er enig idee van bestaat uit 36 gedichten. Het tweede deel getiteld Wat er aan de hand was bestaat uit één lang gedicht. Dat gedicht begint zo:

Ik herinner me de stoepen en het schoongeveegd trottoir. De bakker met vakantie met ervoor de voddenkar.

Ik herinner me dat ik dacht dat ik me altijd alles zou herinneren.

Ik herinner me een witte uit de ruimte die circusberen gaat redden. Wie helpt me?

Ik herinner me de krasjes in de baksteen naast de keukendeur waar mijn oma haar aardappelschilmesjes op sleep.

Ik herinner me een huilbui tegen de verwarming aan.

En zo gaat het maar door en door, zo'n 30 pagina's lang. Regel na regel beginnend met 'Ik herinner me' en hoe vaak ik ook van voor naar achter blader in Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was, nergens zie ik een verwijzing naar Joe Brainard.

Is het mogelijk dat Jeroen de Rooij zijn Wat er aan de hand was schreef zonder op de hoogte te zijn van I Remember van Brainard? Natuurlijk is het mogelijk, maar waarschijnlijk is het niet. Moet Van Rooij nu een schop onder z'n hol krijgen voor schaamteloze diefstal of een veer in z'n reet omdat hij zijn lezers richting Joe Brainard stuurt? Ik neig naar het tweede. Ik schop niet graag.

En toch is Van Rooij niet Brainard. Daar waar I Remember lijkt te bestaan uit daadwerkelijke herinneringen, lijkt Van Rooij in Wat er aan de hand was vooral ook z'n dikke duim te hebben gebruikt. Een ander verschil is dat Brainards I Remember een op zichzelf staand boek is, terwijl Van Rooijs Wat er aan de hand was deel van een groter geheel is, namelijk de bundel Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was. Zo zijn er bijvoorbeeld meerdere gedichten in het eerste deel van Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was waarin de woorden 'Ik herinner me' voorbij komen en eindigt het lange gedicht Wat er aan de hand was met 'Dus ik haalde adem en dacht: "Nou, daar gaat ie dan."' Met deze woorden begint ook het eerste gedicht in het eerste deel van Van Rooijs bundel. Doordat het laatste gedicht eindigt met precies dezelfde woorden waarmee het eerste gedicht begint, is Van Rooijs bundel als het ware rond.

De verschillen tussen Van Rooij en Brainard ten spijt moet het - gezien de overeenkomsten - mogelijk zijn om willekeurig gekozen regels uit Ik herinner me en Wat er aan de hand was aangevuld met eigen regels te combineren tot een nieuw stuk, een nieuw gedicht. Een vingeroefening, waarom niet?

Bij deze:

Ik herinner me verhalen over nonnen en kaarsen, en baby's die in de oven worden gegooid.

Ik herinner me zoute drop net iets te hard om door te bijten.

Ik herinner me het schokje dat je krijgt vlak voordat je in slaap valt. Als vallen.

Ik herinner me dat ik als ik bij een vriendinnetje logeerde wakker bleef totdat iedereen sliep.

Ik herinner me films in de middag gezien en het brandende daglicht in de ogen bij het verlaten van de bioscoop.

Ik herinner me een beschermengel van 1 m 80, blond haar en lange benen.

Ik herinner me het moment dat ik me bewust werd van een glazen stolp om mij heen.

Ik herinner me dat iemand tegen me zei dat als je een scheet liet op een aangestoken lucifer er een grote blauwe vlam ontstond.

Ik herinner me blazen op koude vingertoppen.

Ik herinner me dat ik vegetariër was.

Ik herinner me de nieuwsberichten op de radio en het staren uit het raam als de radiostem zei dat het ging regenen.

Ik herinner me het pepermuntje naderhand, maar dat hielp eigenlijk niet echt.

Ik herinner me dat ik andere dingen deed met rietjes behalve ermee drinken.

Ik herinner me houten vorken waarmee je een grote klont aardappelsalade niet goed kon aanpakken.

Ik herinner me lubberende zwembroeken en waterglijbanen en de tijd die op goede dagen altijd sneller ging dan op minder goede dagen.

Ik herinner me het bierflesje dat een stukje van mijn voortand tikte.

Ik herinner me dat ik halskettingen maakte van klaverbloempjes.

Ik herinner me een vrouw die bijna geen nek had. Haar grote voeten waren altijd gestoken in felgekleurde suède schoenen met plateauzolen. Mijn moeder zei dat die heel duur waren.

Ik herinner me dat mijn opa me stiekem plakjes worst gaf.

Ik herinner me een incident met een doosje maden, een koelkast, een niet helemaal dicht doosje, een koelkast vol maden en een gillende moeder.

Ik herinner me gebakken vis op vrijdagavond.

Ik herinner me dat je met geen mogelijkheid aan je oor kon krabben in de tandartsstoel als je oor jeukte.

Ik herinner me een kus.

Rocks & Gravel

Het persbericht over Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans The Bootleg Series, vind je hier.

Brieven aan Thomas #10

Thomas,

Het is Prinsjesdag, maar ik ben niet zo'n gouden-koets-staarder en dus zal de buis vandaag uitblijven. Iedere vorm van (mede-)menselijkheid wordt langzaam maar zeker uit de politiek geknepen. Het gaat al jaren niet meer om 'wij', maar om 'ik' in Nederland. Het 'ik' onderweg naar de top op de apenrots: schoppen naar beneden, likken naar boven. Daar gaat deze Prinsjesdag geen verandering in brengen. Ik laat het aan mij voorbij gaan.

Ik ga me vandaag bezighouden met High Fidelity. Het is vandaag namelijk precies 30 jaar geleden dat dit boek van Nick Hornby werd gepubliceerd. Een briljant boek, als je het mij vraagt, misschien wel het beste ooit. Ik neem aan dat je het verhaal kent: platenzaakeigenaar Rob wordt gedumpt door vriendin wat hem aanzet om eens kritisch naar eigen leven en werk te kijken, wat met vallen en opstaan gaat. Het is niet zozeer het verhaal dat High Fidelity zo goed maakt, maar de jus over dat verhaal. De (luchtige) taal van Hornby en de zijverhalen over muziek en de platenzaak.

Als je boek niet kent, ken je zeker de gelijknamige film. En ook die film is goed. Je bent natuurlijk bekend met de eeuwige discussies op verjaardagen en partijen als het om boekverfilmingen gaat: welke is beter: het boek of de film? High Fidelity overstijgt die discussie: het zien van de film versterkt het lezen van het boek en vice versa. Dat maakt High Fidelity uniek. Ik ken geen andere boekverfilming waarbij boek en film niet alleen op gelijke hoogte staan, maar elkaar aanvullen.

Ik lees High Fidelity grofweg eens per jaar. De film kijk ik nog wat vaker. Een paar jaar geleden is er ook een serie gemaakt naar het boek van Hornby en ook die serie is zeker de moeite waard. Niet zo goed als de film, maar toch goed.

Je hebt ongetwijfeld net als ik al gelezen dat het achttiende deel van Bob Dylans The Bootleg Series op 31 oktober zal verschijnen. Ik weet niet meer wie die datum heeft gelekt voor de officiële aankondiging van Through The Open Window, maar het stond op Facebook. Het was een platenzaak in Engeland, als ik me niet vergis.

Mojo #384 (november 2025) geeft nog wat meer informatie weg: Through The Open Window zal acht cd's bevatten waarvan de laatste twee cd's een registratie van het concert van 26 oktober 1963 zal bevatten. Opnamen van dat concert circuleren natuurlijk al jaren in goede geluidskwaliteit en ook is al een en ander van die opnamen eerder officieel uitgebracht. Nu dus een officiële release van het volledige concert op twee cd's in Through The Open Window. Ik ben daar wel blij mee, moet ik bekennen. Ik heb een zwak voor dat concert.

Verder meldt Mojo onder andere nog dat het nieuwe deel van The Bootleg Series een opname bevat van 'Let The Good Times Roll' van Larry Kegan, Howard Rutman en de 15-jarige Robert Zimmerman, opgenomen op kerstavond 1956, en enkele opnamen van een door Sid Gleason opgenomen demotape waarop de jonge Dylan song van Woody Guthrie zingt. Helaas nog geen volledige tracklist van Through The Open Window in deze Mojo, maar ik verwacht dat een officiële aankondiging van deze boxset niet al te lang meer op zich laat wachten.

Pas goed op jezelf,

groet,

16 IX 2025

Larry Rivers

In juli 2024 kwam ik op een boekenmarkt de biografie van schilder Larry Rivers tegen. Een dikke pil, niet duur ook. Toch liet ik het boek liggen. De reden: ik wist dat ik de naam Larry Rivers ergens van kende, maar staande onder een stralende zon op die julidag met dat boek in mijn handen kon ik toch niet bedenken waar ik die naam van kende. Ik heb nog staan koekeloeren in het registeren achterin het boek opzoek naar aanknopingspunten. Ook heb ik al bladerend hier en daar wat regels gelezen, maar het hielp niet. Ik kon niet bedenken waar ik de schilder Larry Rivers van kende.

Vanochtend out of the blue schoot het me ineens te binnen: Het schilderij The Next to Last Confederate Soldier (1959) van Larry Rivers siert niet alleen de voorkant van literair tijdschrift Evergreen Review No. 12 (mrt/april 1960), maar ook die van enkele Amerikaanse edities van A Confederate General from Big Sur (1964), de eerst gepubliceerde roman van Richard Brautigan.

In de vier jaar tussen de publicatie van de 12de Evergreen Review en Richard Brautigans roman is Larry Rivers' soldaat een generaal geworden.

Nou kan ik nog vertellen dat Richard Brautigan wel eens publiceerde in Evergreen Review, maar dat kwam pas later. Het doet er eigenlijk niet toe. En het is beschamend mager allemaal, want laat ik eerlijk zijn: bovenstaande is alleen maar interessant is voor wie Richard Brautigan of Evergreen Review leest, of wie - net als ik - wel eens op een boekenmarkt heeft staan twijfelen over aanschaf van de biografie van Larry Rivers. Maar soms moet ook een mager verhaal mijn kop uit geschreven worden.

Brieven aan Thomas #9

Thomas,

In mijn hoofd hopen de onzinnige weetjes zich op, van die feiten, ontdekkingen en meningen waarvan ik denk dat ik ze met je moet delen. Zo las ik bijvoorbeeld net dat de eerste typemachine die de redactie van it - het Engelse underground blaadje uit de jaren zestig [International Times] - de machine van George Orwell was. Orwell! De schrijver van 1984! Iets in mijn vindt dat mooi, van 1984 naar it. Dat klopt op de een of andere verwrongen manier.

Vier maffe Dylanweetjes zaten nog in mijn kop, maar ergens onderweg ben ik er eentje kwijtgeraakt. Blijven er drie over:

1. De song 'Le Soleil Du Vietnam' van Christel Ruby uit 1967 bevat de regel 'the sun of Vietnam can't hear Bob Dylan';

2. De song 'The Further Adventures Of Captain America And Joe College' van Bobby Bridger op het album Merging Of Our Mind bevat de regels 'Read your book and read it thoroughly / Look around and tell me what you see / Mister Dylan's wordy words of knowledge / Have Captain America'd Joe College';

3. Een reclame uit de jaren vijftig voor haarproducten inspireerde Bob Dylan tot enkele regels in 'I Shall Be Free'.

Ik heb nog nooit de bewuste song van Christel Ruby gehoord, ik las dit in Shindig! en de reclame die Dylan inspireerde is niet mijn vondst. Ik kwam het tegen op Facebook.

In de Shindig! waarin ik las over Christel Ruby, las ik ook dat het album Brigitte Fontaine Est... Folle binnenkort opnieuw uitkomt. Dat is een album dat ik al lang wil horen. Daar zit een verhaal achter. In september vorig jaar viste ik uit de uitverkoopbak bij boekwinkel Broese in Utrecht de dubbelelpee Beautiful Freaks; Waving Our Flag High: When Music Was The Counterculture. Op dit album zijn onder andere Allen Ginsberg, Grateful Dead, Incredible Stringband, Hawkwind en The Fugs te vinden. De twee songs die na beluistering vooral indruk op mij maakten waren 'Earth' van The Third Ear Band en 'Le Goudron' van Brigitte Fontaine. Met name die laatste track bleef ik maar keer op keer opzetten. Omdat het naar meer smaakte, ging ik op zoek naar het album waarop 'Le Gourdon' te vinden zou zijn. Wat ik online vond, was dat 'Le Gourdon' alleen op single was uitgebracht, maar dat het album dat het meest in de buurt komt van de schoonheid van deze song Brigitte Fontaine Est... Folle is. Met dat in mijn achterhoofd, was de aankondiging van de heruitgave goed nieuws. Voor de zekerheid luisterde ik online wat fragmenten van die plaat en wat bleek... het lijkt in de verste verte niet op het wonderlijke 'Le Goudron'. En nu twijfel ik. Ga ik de heruitgaven van Brigitte Fontaine Est... Folle wel of niet aanschaffen?

Ik ga gewoon maar verder met het spuwen van kleinigheden die in mijn kop een tentenkamp hebben opgezet in de hoop de rust in de bovenkamer wat terug te brengen.

Ik denk dat het april 2023 was dat ik Amazing Adventures Of Liverpool Scene kocht - maar het kan ook later zijn geweest. Een van de meest interessante platen uit de tweede helft van de 20ste eeuw, als je het mij vraagt. Dat album bevat het heerlijke 'Batpoem', een song waarin geopperd wordt om Batman naar Vietnam te sturen om de oorlog aldaar te beëindigen. Ik heb lang gedacht - en eigenlijk denk ik dat nog steeds - dat het idee om in een protestsong tegen de oorlog in Vietnam Batman op te voeren een briljant en uniek idee is. Maar wat blijkt, zo ontdekte ik afgelopen november, de band Seeds Of Euphoria heeft een song met de titel 'Let's Send Batman To Viet Nam'. En dus blijken er in ieder geval twee songs te zijn waarin geopperd wordt op Batman naar Vietnam te sturen!

Wie was er eerst? En heeft de een het idee bij de ander opgepikt? Of is er sprake van toeval?

Amazing Adventures Of Liverpool Scene - het album waar 'Batpoem' op te vinden is, werd uitgebracht in 1968.[1] De tekst van 'Batpoem' - geschreven door Adrian Henri - werd een jaar eerder al gepubliceerd in het door Penguin uitgegeven tiende deel van de serie Modern Poets: The Mersey Sound.

De band Seeds Of Euphoria was eerder. In 1966 verscheen hun single 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Hoe groot is de kans dat Adrian Henri het Batman-naar-Vietnam-idee van Seeds Of Euphoria stal? Niet zo groot. De band Seeds Of Euphoria is geen bekende band. Ze brachten slechts één single uit, het eerder genoemde 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Deze single werd alleen als promo op de markt gebracht en heeft dus nooit in de winkels gelegen. De kans dat Adrian Henri deze promosingle heeft gehoord is te verwaarlozen klein, lijkt mij & dus is er dat heerlijke toeval dat niet een, maar twee schrijvers denken: 'weet je wat ik ga opperen in mijn song? We sturen Batman naar Vietnam!'

Mocht het je interesseren: zowel 'Batpoem' van Liverpool Scene als 'Let's Send Batman To Viet Nam' van Seeds Of Euphoria is online te beluisteren.

En plof, daar is Dylanweetje #4 dat vanuit mijn achterhoofd in mijn zicht schiet:

4. in 1990 bracht de Duitse punkrockband The Welcome Idiots het album 11 Outlined Epitaphs uit. Die albumtitel doet natuurlijk gelijk denken aan de liner notes met dezelfde titel voor Bob Dylans album The Times They Are A-Changin'. Die gedachte wordt nog eens versterkt door de titel van de eerste song op de B-kant van het album van The Welcome Idiots: 'The Times Have Been Changing' heet die song. Overigens zijn in de songteksten of de muziek van The Welcome Idiots verder geen verwijzingen naar Dylan te vinden.

Ik twijfel altijd enigszins wanneer 11 Outlined Epitaphs ter sprake komt over welk album deze liner notes heeft. Ik ben niet de enige. Op 8 augustus 2021 werd op de officiële Facebook-pagina van Bob Dylan doodleuk beweerd dat de tekst op de hoes van Another Side Of Bob Dylan te vinden is in plaats van op The Times They Are A-Changin'

Nu ik toch met mijn kop bij Dylan ben, kan ik ook nog wel even de volgende erin gooien: de wederom Duitse band The Beatitudes bracht in 1986 het album A History Of Nothing uit. Bij het beluisteren van die plaat is het al snel duidelijk dat deze band de kunst heeft proberen af te kijken van de B52's. A History Of Nothing is niet zo'n interessante plaat, ware het niet voor twee covers. Allereerst bevat de plaat een ietwat verstilde, maar niet onaangename versie van The Velvet Undergrounds 'I'll Be Your Mirror'. De plaat sluit af met een versie van Dylans 'She Belongs To Me'. Het is de enige track op dit album dat door Bob Romanowski wordt gezongen (alle andere songs worden gezongen door Sabine Yeager). Het kabbelt wat voort, deze 'She Belongs To Me' maar eindigt verrassend genoeg met een muzikale freak out waardoor de song eerder doet denken aan The Velvet Underground dan aan Bob Dylan.

Er zit nog veel meer in mijn kop, maar voor nu krijg ik er niks meer uit.

Pas goed op jezelf,

groet,

07 IX 2025

[1] Aldus de website rond Adrian Henri, volgens discogs kwam de plaat een jaar later uit.

nieuwe releases [Dylan, Beatles, Springsteen & Zig-Zag Band]

Het eerste herfstblad is nog niet gevallen of de aankondigingen van nieuwe releases zijn daar weer zodat de consument de tijd heeft wat geld opzij te zetten om een of meerdere geluidsdragers tijdens Sinterklaas of Kerstmis cadeau te doen. Hieronder de vier releases waar ik op dit moment het meest naar uitkijk.

Allereerst is er de eerste hint rond een nieuw deel - het 18de al weer - van Bob Dylans The Bootleg Series. Die release zal de periode 1956 - 1963 beslaan en de titel Through The Open Window krijgen. Meer is nog niet bekend over deze release, maar een officiële aankondiging zal waarschijnlijk niet lang meer op zich laten wachten. Later vandaag al? (Zie Expecting Rain)

In 'Mixtape #5' had ik het gisteren al over Anthology 4 van The Beatles en hoewel ik het nog steeds moeilijk te verkroppen vind dat dit vierde deel alleen te koop zal zijn in een bundel met de eerste drie delen van Anthology, is dit vierde deel uiteraard wel een release om naar uit te kijken. Release 21 november. Naast de geluidsdragers komt ook het Anthology-boek opnieuw uit. De Anthology-films zullen op Disney+ te streamen zijn. (zie hier)

Bruce Springsteen heeft in mijn oren maar één echt goed album uitgebracht in zijn carrière: Nebraska. Van dit aan de keukentafel opgenomen album uit 1982 komt op 17 oktober een luxe editie uit met - naast een geremasterde versie van het album - twee schijven (lp of cd) met outtakes (akoestisch en met band) en een schijf met recente concertopnamen van de Nebraska-songs. Deze laatste opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd. (zie hier)

Tot slot brengt het label Analog Africa in november het album Chigiyo Music Kings 1987-1998 van Zig-Zag Band uit en zoals zo vaak bij Analog Africa lijkt dit ook weer een plaat te zijn om naar uit te kijken. (zie hier)

mixtape #5

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Sex Pistols en Gerold Fucks en meer' [17 V 2025]

Wie is in hemelsnaam Gerold Fucks, vraag je je misschien af. Achter alles zit een verhaal & Gerold Fucks is een tikfout. Dat zit zo: afgelopen voorjaar bleek mijn voorraad lege cassettes in rap tempo te slinken. Vroeger hergebruikten we reeds eerder opgenomen cassettes door ze met twee plakbandjes weer geschikt voor opname te maken & als dat vroeger kon, waarom dan nu niet? Probleem was dat ik geen eerder gebruikte cassettes die gewist konden worden rond had slingeren & dus vond ik mezelf in een kringloopwinkel op zoek naar geschikte cassettes. Waarom niet - experimentje, zo dacht ik - een voorbespeelde tape kopen en deze met plakband geschikt maken voor opname? Met die gedachte kocht ik voor 50 cent de cassette Tiroler avond met Jodelkoningin Maria Hellwig en Gerald Fuchs. Een cassette met Tiroler muziek wissen leek mij zelfs wel thuishoren in de categorie goede daden. Maar de voornaamste reden om uitgerekend deze cassette uit het aanbod van tientallen te kiezen, was de tikfout van de platenmaatschappij Telsar-medewerker op de labels van deze cassette. Muzikant Gerald Fuchs was omgedoopt tot Gerold Fucks. Tsja, een beetje flauw, maar te leuk om niet te gebruiken. Gezien Geralds nieuwe achternaam wist ik al dat de tape moest openen met... Sex Pistols.

A1 Sex Pistols - Anarchy In The UK

Verboden muziek in huize Willems, vroeger, bij pa & ma thuis. Nu ik meer dan een halve eeuw oud ben - te jong om de Sex Pistols in hun gloriedagen mee te maken - kan ik draaien wat ik wil. Eén brok opgekropte woede. De muzikale middelvinger.

A2 The Beatles - Bar Original (take 2)

Een lang, instrumentaal nummer van de Fab Four, afkomstig van een of andere bootleg. Opname is van de sessies voor Rubber Soul, toch wel - naast The White Album - mijn favoriete Beatles-album. Nu ik het toch over The Beatles heb: what the fuck flikken ze met het binnenkort te verschijnen Anthology 4? Voor slechts een handvol nieuwe opnamen moet een dure box gekocht worden met daarin niet alleen dit vierde deel van de Anthology-serie, maar ook nog eens de eerste drie die iedereen al in huis heeft. De muziekliefhebber is een melkkoe & The Beatles maken het momenteel wel erg bont. Ik ben even niet blij met The Beatles.

A3 The Chocolate Watchband - Let's Talk About Girls

Rechttoe rechtaan garagerock van The Chocolate Watchband. Zo'n nummer dat na beluistering in je kop blijft rondzingen waardoor je het liefst met een paperclip de gehooringang zou binnengaan om de song van de wanden van de hersenpan te schrapen, ware het niet zo'n goede song. Want goed is het. Tikje psychedelica erdoor, zo tegen het eind, om het af te maken.

A4 Miles Davis - Straight, No Chaser (alt, take)

Compositie van de grote Thelonious Monk - de koning van de tegendraadse muziek - in de uitvoering van Miles Davis. Davis kan ook strontvervelend zijn, maar met name die paar albums die hij eind jaren vijftig voor Columbia maakte zijn geweldig. Maar goed, dat zal voor niemand nieuws zijn. Wie houdt er nou niet van de Miles Davis van 'Round About Midnight, Milestones en Kind Of Blue?

A5 The Pandamonium - Season Of The Witch

Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Donovan. Oké, de man heeft een paar songs die ik kan hebben, als ik ze maar niet te vaak hoor. Zo nu en dan is oké. Zijn Season Of The Witch in handen van anderen is echter zeer de moeite waard. Bijna net zo'n oorwurm als het eerder voorbij gekomen Let's Talk About Girls van The Chocolate Watchband. Ik leerde de schoonheid van Season Of The Witch kennen door de ruim elf minuten durende versie van deze song op het album Super Session van Mike Bloomfield, Al Kooper en Stephen Stills. De versie van The Pandamonium is nog net een tikkeltje beter, als je het mij vraagt.

A6 Ayalèw Mèsfin - Hasabé

Na Amerika en Engeland is - sinds grofweg een jaar - Ethiopië één van de hofleveranciers van muziek in huize Willems. Het is onvoorstelbaar hoeveel goede muziek in Ethiopië gemaakt is. In de jaren negentig verscheen onder de titel Éthiopiques een serie cd's met schitterende muziek. Die serie is toen langs mij heen gegaan. Die schade ben ik nu aan het inhalen. Hasabé swingt de pan uit, goede blazers, tikje rock.

A7 Ryan Adams - Oh My Sweet Carolina

De eerste kant sluit af met het ingetogen, kippenvel veroorzakende Oh My Sweet Carolina van Ryan Adams. Had Adams in zijn leven alleen Come Pick Me Up en dit Oh My Sweet Carolina opgenomen - beide te vinden op het album Heartbreaker - dan had de man al een plekje in de grote lijsten van grote muzikanten verdiend. En dan aan het eind een vloek, niet op de cassette, maar uit mijn mond. In tegenstelling tot bij een blanco cassette weet je bij een voorbespeelde cassette - zo eentje waar dit op staat - nooit precies hoeveel tape er in de cassette zit, hoeveel opnametijd je hebt. En dus omdat ik het net verkeerd heb ingeschat, gloeiende godver, ontbreken de laatste 10 seconden van Oh My Sweet Carolina op deze cassette. Grote fout van mij. In de stilte zingt mijn hoofd door.

B1 A Witness - Tomorrow Never Knows

In iets minder dan vijf minuten speelt het Engelse bandje A Witness de Beatles-klassieker Tomorrow Never Knows aan gort. Geen studiotrucjes voor A Witness, zoals The Beatles deden om tot het heerlijk psychedelische Tomorrow Never Knows te komen, maar gewoon rechttoe rechtaan rock waardoor dit een ietwat nieuwe Tomorrow Never Knows is geworden. Ik weet niet meer waar ik deze opname heb gevonden, een wazige verzamelaar waarschijnlijk.

B2 The Bees - Chicken Payback

Van het album Free The Bees uit 2004, maar als iemand zou beweren dat Chicken Payback is opgenomen in de tweede helft van de jaren vijftig, geloof je het ook. The Bees hebben niet heel veel echt goede muziek opgenomen, als je het mij vraagt, maar dit vrij simpele Chicken Payback vind ik werkelijk heerlijk. Een blijft-maar-hangen-song.

B3 Gilles Andrieux & Kudsi Erguner - Nihavend Saz Semai

Van het album Musique Classique Ottomane, klassieke muziek uit het Ottomaanse rijk dus. Een snaarinstrument en een fluit, meer niet, maar na het ontdekken van dit album, heb ik het weken achter elkaar gedraaid. Dit is werkelijk verschrikkelijk mooi. Om je te overtuigen, luister:

B4 Bob Dylan - Wallflower [Another Self Portrait-versie]

Sommige songs hebben geen toelichting nodig. Dit is Dylan. Dit is goed.

B5 The Presidents Of The United States Of America - Peaches

Stevige muziek, veel gein. Dit - het album waarop Peaches te vinden is - kocht ik niet lang nadat het in 1995 verscheen. Nu dertig jaar later word ik hier nog steeds vrolijk van. De simplistische logica van de tekst gecombineerd met de stevige muziek:

Peaches come from a can
They were put there by a man
In a factory downtown
If I had my little way
I'd eat peaches every day
Sun-soakin' bulges in the shade

B6 Peter King - Happy Song

Van het album Africa Dialect. Funk, Afrobeat. Op advies van een verkoper onlangs gekocht & de man had gelijk. Dit is wel in mijn straatje. Moeilijk om bij stil te zitten. Blazers. Tegen het eind tikkeltje jazz erdoorheen.

B7 The Beat Merchants - Pretty Face

Garagerock. Goede stem, mondharmonica door een groot deel van het nummer. Een beetje vreemde mix, de drum lijkt meer op de voorgrond te zijn dan de gitaar. Weer zo'n oorworm zoals er in het genre garagerock zoveel zijn gemaakt. Kort & krachtig.

B8 Moha Jamin - Sheshwa Heshat Moha Jamin

Meer garage, maar nu uit Iran. Het aardige is het Iraanse tintje, met name te horen in de manier van zingen. Ik versta er geen ene mallemoer van, maar dat boeit eigenlijk ook niet zo. Het trekt gelijk de aandacht van de luisteraar.

B9 Betty Roché - A Foggy Day

De afsluiter laat zich misschien het best omschrijven als coctailbarmuziek. Niet vaak mijn ding, maar zo nu en dan & dan ook nog specifieke songs is dit toch wel lekker, zeker als afsluiter. Goede saxofoonsolo. Ook aardig: het scatten van Roché als een klankengesprek met de gitarist. Ouwelullenmuziek, en dus moet ik het misschien maar accepteren: ik heb ouwelullenoren gekregen.

~ * ~ * ~

Neil Young & the Chrome Hearts - Big Crime

Maarten Giltay Veth - Oh Mercy

Maarten Giltay Veth heeft weer een schitterend drukwerk aan zijn indrukwekkende reeks aan Bob Dylan gewijde werken toegevoegd. Dit keer heeft hij zich gestort op het album Oh Mercy. De titelpagina bevat Giltay Veths versie van het bekende portret van Bob Dylan dat op de achterzijde van de hoes van Oh Mercy te vinden is. De volgende pagina's bevatten tekstfragmenten van songs van Oh Mercy, de songtitel in rood, de songtekst in donkergrijs.

Ook Oh Mercy is weer een lust voor het oog, dit is geen boek, maar een kunstwerk. Voor een betere indruk van dit werk, kan men het beste kijken op Vethgedrukt, de website van Maarten Giltay Veth.

Mocht je Oh Mercy van Maarten Giltay Veth willen aanschaffen - en ik kan dit alleen maar aanraden - neem dan z.s.m. contact op met de maker aangezien de oplage beperkt is tot 35 stuks. De contactgegevens van Maarten Giltay Veth zijn te vinden op de boven genoemde website.

Brieven aan Thomas #8

Thomas,

Mijn hoofd stroomt over van plannen en nog te verzetten werkzaamheden, maar daadwerkelijk een en ander oppakken lijkt me maar niet of onvoldoende te lukken. Ik wil daar niet te veel over zeuren, het is wat het is. Eigenlijk is die eerste zin niks anders dan een geruststelling: mocht ik een tijdje stilvallen, no worries. Je hoort vanzelf weer van me. Ik ga nergens heen, al kost het me soms wat meer tijd om thuis te zijn. Zoiets.

Vroeger leken de zomers eindeloos lang, tegenwoordig zijn ze in een vloek en een zucht voorbij. Ouwe-lullen-praat, ik weet het. Maar dat neemt niet weg dat het klopt. Ondanks de korte duur van de zomer heb ik veel gelezen en nog meer gehoord. Ik ga je niet vervelen met een lange lijst boek- en albumtitels. Daar schieten we allebei niks mee op. Ik zal slechts enkele titels als een vette worst voor je neus bungelen, te beginnen met het boek Buurtsupermens van de Japanse auteur Sayaka Murata. Het is een dun boek, in een vloek en een zucht lees je het uit, maar ieder woord in dat boek is raak. Ik weet niks van Sayaka Murata behalve dat ze een topschrijver is. Buurtsupermens is een boek over sociale druk, conventies en ongemak. Op briljante wijze laat Murata in dit boek zien hoe gelukkig een buitenbeentje kan zijn, alles vertelt vanuit het perspectief van dat buitenbeentje. Een van de betere romans die ik in de laatste jaren heb gelezen.

Als ik dochterlief mag geloven is de Engelse vertaling van dit boek overigens ook uitstekend, mocht daar je voorkeur liggen. Geen idee wat de titel van die Engelse vertaling is. De titel van het Japanse origineel is Konbini ningen.

Heb je ooit gehoord van Matt the Electrician? Een singer-songwriter uit Austin Texas, echte naam: Matt Sever. Ik wist tot voor kort niet van het bestaan van de beste man. Sinds 1998 heeft de man 13 albums uitgebracht, aldus discogs. Het album Animal Boy uit 2009 kwam ik afgelopen week tegen in een uitverkoopbak. Ik nam het op de gok mee. Bij thuiskomst zag ik dat de cd-hoes aan de binnenzijde gesigneerd is door Matt the Electrician, hoewel je ook tot de conclusie kan komen dat het geen handtekening is, maar slechts een onderstreept 'Arigato!' en dat dit niet door de muzikant in de hoes is gezet, maar door de kip (zie foto).

Animal Boy is een alleraardigst album, maar geen hoogvlieger. Het is goed, maar inwisselbaar voor de producten van zoveel singer-songwriters. We hebben een overschot aan singer-songwriters en Matt the Electrician is een van de velen.

En toch greep deze muzikant me gisteren bij mijn lurven zoals maar weinig muzikanten dat doen en wel met het nummer 'For Angela'. Dat nummer begint met:

Dear Customer Complaint Department

I have nothing to complain about

waarna een lang, nu en dan erg geestig verhaal volgt over het waarom van het geen klachten hebben. Ik kan het verhaal van 'For Angela' in grote lijnen wel navertellen, maar het werkt veel beter wanneer je zelf luistert. Dat kan bijvoorbeeld op Bandcamp.

Tot slot: eerder vanochtend las ik op Facebook dat de volgende release van het label Analog Africa muziek uit Zimbabwe bevat. Dat kan erg goed nieuws zijn. Veel van wat Analog Africa op de markt brengt is zeer de moeite waard. om alvast wat in de stemming te komen ligt nu het eerder dit jaar verschenen dubbelalbum Roots Rocking Zimbabwe op de speler. Het beste is natuurlijk de plaat kopen, maar bij twijfel kun je eerst op Bandcamp luisteren.

Pas goed op jezelf,

31 VIII 2025

Euroboy (= Ebby) - abcde

Wanneer je in Rotterdam op de Nieuwe Binnenweg loopt, komend vanaf de Oude Binnenweg / Kabouter Buttplug, dan heb je al vrij snel aan je linkerhand een winkel met zowel tweedehands als nieuwe kleding, een keur aan zines en muziek op elpee en cassette. In deze winkel waarvan me de naam ontschoten is, kocht ik de cassette abcde van Euroboy. Niet dat ik ooit van Euroboy gehoord had, maar dat maakte de cassette misschien alleen nog maar aantrekkelijker.

De verkoopster vertelde dat achter de artiestennaam Euroboy haar vriendin Doortje schuilgaat en dat ze inmiddels een nieuwe artiestennaam heeft aangenomen: Ebby. Mijn nieuwsgierigheid won van mijn geldzorgen & dus ging ik met de cassette naar huis.

Bovenstaande vond zo'n vier, vijf weken geleden plaats en ondanks de ongehoorde grote hoeveelheid nieuwe muziek die ik sindsdien mijn huis ingedragen heb, is abcde van Euroboy sinds half juli het meest gedraaide album in huize Willems.

Als ik discogs mag geloven, valt de muziek op abcde onder indie rock en indie pop. Met beide genreaanduidingen doen ze de muziek van Euroboy te kort, als je het mij vraagt. Zeker zit er wel iets van beide genres in de songs op abcde, maar het is ook meer dan dat. Vraag me niet welk genre dan, ik zou het niet weten. Hoekig, dat is het zeker. Eigenzinnig? Absoluut. Lo-fi, vervreemdend & tegelijkertijd herkenbaar. Eigenlijk moet je gewoon zelf luisteren. Ik kom woorden te kort om de muziek goed te duiden. Hoe & waar je kunt luisteren en kopen kom ik zo op.

De Doortje achter de artiestennaam Euroboy is Doortje Hiddema. Niet alleen schreef ze alle songs op abcde, ook bespeelt ze alle instrumenten op dit album. Gitaar, een jengelende blokfluit, iets van slag. En daarnaast zingt ze. Goede stem, soms hoog, soms onderkoeld spreek-zingend. abcde is dus oneerbiedig gezegd een thuisknutselwerkje. De muzikante moest met niemand rekening houden, ze kon volledig haar eigen gang gaan. Dat gecombineerd met de goede, maar toch iets rammelende geluidskwaliteit - met uitzondering van de drums werd alles gewoon bij de muzikante thuis opgenomen - maakt abcde voor mij zo interessant. Dit is ver weg van de dertien in een dozijn muziek waarmee de schappen van vele platenzaken zijn gevuld (om nog maar over de hitlijsten te zwijgen). Het rammelt en schudt en dat is goed voor de oren.

Volgens discogs is abcde van Euroboy in een genummerde oplage van 10 stuks eerder dit jaar verschenen. Dat kans dat je een exemplaar van dit schitterende album vindt is dus niet zo groot. Maar geef nog niet op. Het exemplaar dat ik kocht was zeker niet het laatste exemplaar dat in de eerder genoemde winkel in Rotterdam te koop werd aangeboden. Aangezien mijn exemplaar niet genummerd is, ga ik er van uit dat dit een tweede oplage van abcde van Euroboy is. Hoe groot deze oplage is, weet ik niet. Ik hoop groot, abcde moet gehoord worden, als je het mij vraagt. Mocht je niet de mogelijkheid hebben om naar Rotterdam af te reizen om daar het album te kopen, dan is de nieuwe uitgave van dit album misschien iets voor jou. De cassette abcde wordt 5 september opnieuw uitgebracht onder de artiestennaam Ebby. Deze cassette kun je via bandcamp kopen. Op diezelfde site kun je ook luisteren naar abcde en een digitale editie kopen. Maar laten we vooral kopen in de hoop dat het geld dat dit de muzikant oplevert, haar de mogelijkheid geeft om meer albums uit te brengen. Ik kijk nu al uit naar de opvolger van abcde.

Het album abcde van Euroboy / Ebby op bandcamp, luister & koop hier.

Brieven aan Thomas #7

Thomas,

Wat in een goede manier anno 2025 aandacht te genereren voor de oude knakkers in de muziek? Ik las dat er hier en daar gehint wordt naar een nieuw, vierde deel van Anthology van The Beatles. Zo zie je op thebeatles.com de achterzijde van een schilderij (?) waar van 1 tot en met 4 geteld wordt. Meer niet. Dit is in al z'n eenvoud duidelijk een hint naar een vierde Anthology-deel. Ook is er - als je wat verder gaat zoeken - een foto uitgelekt waarop niet drie, maar vier delen Anthology staan. Hier en daar wordt dan ook geopperd dat dit vierde Anthology-deel geen losstaande release zal zijn, maar onderdeel zal zijn van een boxset met de complete Anthology. Ook las ik ergens dat de gelijknamige documentaire te zijner tijd op Disney+ te zien zal zijn. Een boel mysterieus gedoe dus, het wachten is op meer informatie.

Later deze maand is het zestig jaar geleden dat Bob Dylans elpee Highway 61 Revisited verscheen. Je weet wel dat album dat opent met 'Like A Rolling Stone' en eindigt met 'Desolation Row'. Het album dat zes decennia later nog steeds klinkt als een overdonderende schop onder je hol. Om wat aandacht te vragen voor die aanstaande verjaardag van een van de beste albums ooit gemaakt - althans ik neem aan dat dat de reden is - is aan bobdylan.com een nieuwe pagina toegevoegd. Op deze pagina stap je virtueel in een auto en kun je wat rondrijden onder het genot van songs van Highway 61 Revisited. Leuk, maar de kers op de taart is het alleraardigste gratis zine Highway 61 Revisited; The Road That Changed Music dat op diezelfde pagina - in ruil voor je naam en mailadres - te downloaden is. En hoewel ik er nog geen letter in heb gelezen (en de verwachtingen in dat opzicht ook laag zijn) oogt het erg goed. Het heeft iets sympathieks, zo'n gratis zine en werkt - althans voor mij - beter dat zo'n wat mysterieuze post op thebeatles.com. Het is dan ook niet een deel van Anthology waar ik nu naar luister, maar Highway 61 Revisited.

Pas goed op jezelf,

20 VIII 2025

Niebiesko-Czarni & Frank Zappa

Er is wereldwijd zoveel goede muziek gemaakt dat het onmogelijk is om alles binnen één mensenleven te horen. Heb je bijvoorbeeld ooit geweten dat in Polen in grofweg de Beatles-jaren een boel goede muziek is gemaakt? Ik wist het niet, tot wat van die muziek als bij toeval onlangs op mijn pad kwam.

Tweeëndertig opnamen van Poolse bands uit de periode 1965 - 1972 zijn te vinden op de twee delen Working-Class Devils. Op beide elpees 16 songs, 8 per elpeekant & eigenlijk zit er geen zwakke song tussen.

In huize Willems is sinds aanschaf van Working-Class Devils en Working-Class Devils vol. 2, enkele maanden geleden, vooral het eerste deel favoriet. Niet dat dat eerste deel betere songs bevat dan dat tweede deel, maar wel een song die onbedoeld op de lachspieren werkt zonder dat dat de kwaliteit van de opname te niet doet. Het is gewoon een prima song - een cover van Jimi Hendrix' 'Purple Haze' - en tegelijkertijd in al z'n knulligheid grappig in de uitvoering van Niebiesko-Czarni.

De band Niebiesko-Czarni uit Gdansk was - zo leren de liner notes van de elpee - één van de belangrijkste voorvechters van de ongeschreven regel binnen de Poolse muziekscène van de jaren zestig dat songs eigen, in het Pools gezongen composities moesten zijn. Covers, en al helemaal Engelstalige covers, werd op neergekeken. En dan toch staat er uitgerekend van deze band een Engelstalige cover op Working Class Devils.

Hoewel, Engelstalig.... Wie luistert naar 'Purple Hazy' - zoals de song heet in de uitvoering van Niebiesko-Czarni - hoort al snel dat de band een poging heeft gedaan om de Engelse tekst te ontcijferen, maar dat dat hier en daar niet helemaal gelukt is. Zo wordt bijvoorbeeld Hendrix' 'while I kiss the sky' in de versie van Niebiesko-Czarni 'while I'm just this guy' & wat daar net voor klinkt, is al helemaal niet te begrijpen.

Maar ondanks die wat wankele vertaling, is 'Purple Hazy' een alleraardigste song. Zelfs zo aardig dat wanneer ik nu Jimi Hendrix' 'Purple Haze' draai de leden van de familie Willems 'Purple Hazy' zingen.

Luister & oordeel zelf (opgenomen in april 1968):

~ * ~ * ~

'Mevrouw Tom' heeft een diepgewortelde bloedhekel aan de muziek van Frank Zappa & ik kan het, met betrekking tot zo'n 95% van Zappa's oeuvre, alleen maar met haar eens zijn. Meer pretentie dan muziek. En allemaal zo gladjes. Het leven is uit de muziek geproduceerd. De songs van Zappa zijn van die roze, zachte snoepjes. Straalmisselijk word je ervan als je niet oppast.

Toch draai ik - wanneer 'mevrouw Tom' niet thuis is - wel eens wat van Zappa. Van alleen maar luisteren naar wat je toch al goed vindt krijg je luie oren. Het is goed om zo nu en dan het gehoor uit te dagen met muziek die niet helemaal klikt. De uitdaging vandaag is slechts twee songs, een singletje: 'Bobby Brown' b/w 'Stick It Out'. Samen iets meer dan 7 minuten Zappa, dat moet toch lukken.

Jerry Garcia (01/08/1942 - 09/08/1995)

Ik ben niet zo van het herdenken, maar soms moet je een uitzondering maken. Vandaag is het precies 30 jaar geleden dat Jerry Garcia - gitarist extraordinaire - op 53-jarige leeftijd overleed. Garcia is natuurlijk vooral bekend als founding member van Grateful Dead, de Amerikaanse jamband die met name in de jaren zestig en zeventig grootse muziek heeft gemaakt. Daarnaast timmerde Garcia flink aan de weg in onder andere The Jerry Garcia Band en gaf hij menig gedenkwaardig concert met Merl Saunders. Verder is hij als sessiemuzikant te horen op albums van onder andere David Crosby en Bob Dylan.

Ter nagedachtenis aan deze levensgenieter & topmuzikant zal vandaag door huize Willems een drietal songs schallen, drie songs opgenomen in een tijdspanne van slechts 14 maanden & ja, Garcia's muzikale nalatenschap bevat veel meer moois en was véél langer dan slechts 14 maanden, maar dit zijn de 3 tracks waar ik keer op keer naar grijp, ruim een uur pure schoonheid:

1. Grateful Dead - 'Dark Star' (Rotterdam 11/05/1972), met zo'n 45 minuten speeltijd de langste versie van deze Dead-klassieker ooit, luister hier.

2. Merl Saunders & Jerry Garcia - 'It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry' (Keystone, juli 1973). Twee versies staan er op de boxset Keystone Companions, beide versies een uitstekende cover van de Dylan-klassieker, luister hier.

3. Grateful Dead - ''Morning Dew' (Londen, 26/05/1972), de afsluitende track van de drie dubbel elpee Europe '72 en - net als bovenstaande twee tracks - een bewijs dat Garcia niet alleen een groot gitarist, maar ook een uitstekend zanger was. Luister hier (niet de album mix, maar een uitstekende fan-opname.)

Lenny Bruce & Bob Dylan

Een van de boeken die ik dit jaar op de Deventer boekenmarkt kocht is The Trials Of Lenny Bruce (2002) van Ronald K.L. Collins en David M. Skover. Mijn interesse in Lenny Bruce werd ooit aangewakkerd door de Bob Dylan-song over de man – simpelweg ‘Lenny Bruce’ geheten. Lenny Bruce (1925 – 1966) is sinds zijn dood een ware outlaw-held van het vrije woord geworden, maar voor hij de held werd, leefde hij een kutleven, als ik Collins & Skover mag geloven.

Bruce was een stand-up-komiek die geen blad voor de mond nam. Het gebruik van woorden als ‘fuck’, ‘cocksucker’, ‘tits’, ‘motherfucker’ en ‘cunt’ zorgde ervoor dat hij meermalen gearresteerd werd en voor de rechter moest verschijnen. Ergens in The Trials Of Lenny Bruce opperen Collins en Skover dat het niet zozeer deze ‘vieze woorden’ waren die een overheid / hogere macht ertoe aanzette om Lenny Bruce een halt toe te roepen, maar Bruce’ ongefilterde commentaar op georganiseerde religie. De dirty words-rechtszaken waren een middel om Bruce het zwijgen op te leggen. De hoge kosten voor de rechtszaken – het inhuren van advocaten – gecombineerd met de onmogelijkheid om op te treden (en dus geld te verdienen) tijdens de maanden dat er rechtszaken tegen Bruce liepen, zorgden ervoor dat Bruce uiteindelijk failliet ging. In augustus ’66 overleed hij na het nemen van een overdosis – volgens sommigen zelfmoord waartoe hij door de rechtszaken werd aangezet.

Vincent Cuccia in The Trials Of Lenny Bruce: ‘We drove him [Lenny Bruce] into poverty and bankruptcy and then murdered him. We al knew what we were doing. We used the law to kill him.’

Na Bruce’ dood – onder andere door de film Lenny (1974) – werd de man meer en meer op een voetstuk geplaatst als waarheid-spreker, als voorvechter van het vrije woord, als bevrijder van ‘vieze woorden.’

Vijftien jaar na Bruce’ dood kwam Bob Dylan op de proppen met de song ‘Lenny Bruce’ en veel van wat we weten over leven en werk van deze stand-up-komiek is terug te vinden in de tekst van deze song.

De komiek die geen blad voor de mond nam, wordt bij Dylan: ‘But he sure was funny and he sure told the truth’

Het feit dat hij woorden gebruikte die na zijn dood – mede dankzij zijn werk – normaal gevonden worden: ‘He just had the insight to rip off the lid before its time’

Zijn zelfmoord: ‘He’s on some other shore, he didn’t wanna live anymore’

Zijn focus op het normaliseren van seks: ‘(…) and he shined a light in their beds’

Enzovoort, enzovoort.

Maar wat vreemd is, is de bewering die Dylan doet in het derde couplet van zijn song:

‘I rode with him in a taxi once / Only for a mile and a half, seemed like it took a couple of months’

Wanneer moet dat geweest zijn, die gezamenlijke taxirit? Of heeft die rit nooit plaatsgevonden, staan deze regels vol van dichterlijke vrijheid?

Mogelijk was het een taxirit waar ook Allen Ginsberg bij aanwezig was. Allen Ginsberg – mede dankzij zijn ervaringen met rechtszaken rond het gebruik van ‘vieze woorden’ (Howl-rechtszaak) – stond achter Bruce tijdens zijn rechtszaken. Dat liet hij onder andere weten door een petitie op te stellen, het doel: ‘To protect freedom of expression where such expression is threatened by social prejudice or outside force.’ Deze petitie zag het daglicht op zaterdag 13 juni 1964 en verscheen een dag later in the Sunday papers. Eén van de ondertekenaars was Bob Dylan.

Zou de jonge Dylan in de zomer van ’64 uit eigen vrije beweging die petitie getekend hebben, of zou hij onder lichte druk van Allen Ginsberg – een man waar hij tegenop keek – getekend hebben? Ik heb werkelijk geen idee. Wat ik wel weet, is dat Lenny Bruce helemaal niet zo blij was met de petitie, bang als hij was dat deze eerder zijn zaak zou schaden in plaats van helpen.

De petitie haalde weinig uit. Bruce werd keer op keer gearresteerd en voor de rechter gebracht, simpelweg omdat men bang was voor ‘vieze woorden’.

Nat Hentoff – de man die Lenny Bruce hoog had zitten, voor hem in de rechtbank getuigde en veelvuldig lovend over Bruce schreef – interviewde Bob Dylan in de herfst van 1965:

Hentoff: Somebody was saying, though, he said he started to play some of those Motown records at a very slow speed, and he said he was quite “shocked”, unquote, ‘cause some of those lyrics were very, uh... what was the word? Lewd. Does that bother you at all?

Dylan: I don’t think they’re lewd on Motown. They’re usually... not lewd. Say, I’ve had many stuff... I’ve had stuff banned for me, for being lewd. I mean, it depends what you think is lewd. You know, lewd...

Hentoff: How would you define...

Dylan: It’s like Lewd was the name of a person, Lewd. John Lewd. I know John Lewd.

Hentoff: Is there anything in words... you know, like, Lenny Bruce would say there is nothing in a word that can be bad. It’s just a word.

Dylan: Yeah. That’s true. I mean, I don’t see how anything man, you know... I don’t... I’m not afraid of words. I mean, maybe a lot of people are afraid of words, but that’s, you know, who you’re dealing with. People are afraid of words, that’s... a lot of people are afraid of words. Well, you know, that’s a shame. That’s worse than being frightened of a dog.

De jonge Bob Dylan – zo kun je concluderen uit bovenstaand interviewfragment – zat aardig op één lijn met Lenny Bruce als het om de angst voor (vieze) woorden gaat. En toch schreef Bob Dylan zijn song over Bruce niet in 1964 of 1965, maar pas in 1981 – vijftien jaar na de dood van Lenny Bruce – zette hij de song op de elpee Shot Of Love.

Denk er even over na: ‘Lenny Bruce’ op Shot Of Love, je weet wel dat album dat in 95% van de Dylan-boeken wordt aangemerkt als het laatste Dylan van Bob Dylans Christelijke trilogie.

Hier klopt iets niet. Het een is niet met het andere te rijmen.

Lenny Bruce die met sketches als ‘Religion, Inc.’ De georganiseerde religie, de kerken behoorlijk te kakken zette. De man die zei over het gebruik van woorden als ‘cunt’ en ‘tits’ dat als deze woorden vies zijn, je feitelijk zegt dat het menselijk lichaam vies is en als het menselijk lichaam vies is, dat daar maar één iemand verantwoordelijk voor is: de maker van dar lichaam, God.

De man die dat zei wordt door Bob Dylan bezongen in een song op zijn zogenaamde derde Christelijke plaat, geloof je het zelf? Ik niet.

Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof Bob Dylan. Ik geloof dat zijn ‘Lenny Bruce’ een oprecht eerbetoon is aan de man die pausen, bisschoppen en andere hoogwaardigheidsbekleders binnen de kerk verbaal fileerde. Wat ik niet geloof – ik roep het al jaren – is dat Shot Of Love het derde deel is van Dylans Christelijke trilogie. Het is pervers om dat maar te blijven roepen en de song ‘Lenny Bruce’ is een – maar zeker niet het enige – bewijs dat Shot Of Love geen ene mallemoer te maken heeft met een zogenaamde Christelijke trilogie. Er is geen Christelijke trilogie in Dylans oeuvre te vinden, er is – zo je wilt – een Christelijk tweeluik bestaande uit Slow Train Coming (1979) en Saved (1980). De opvolger van Saved, Shot Of Love is het album van de twijfelaar, de man die meer en meer afscheid neemt van de georganiseerde religie om zelf (weer) te bepalen waar de grens ligt tussen goed en kwaad, tussen do’s en dont’s.

Is de maker van Shot Of Love – Bob Dylan anno 1981 - dan geen religieus man naar mijn mening? Ik heb werkelijk geen idee. Sterker nog: ik hoef het niet te weten. Het is voor het album Shot Of Love simpelweg niet relevant.

Tot slot: Luister naar Lenny Bruce, zowel de stand-up-komiek als de Dylan-song. Slik niet alles voor zoete koek, dat is ook niet wat de komiek en de song van je vragen, maar gebruik het als vertrekpunt om zelf na te denken. Als dat lukt, heeft Lenny Bruce zijn werk gedaan, net als de Dylan-song.

Pagina's