Gisteren, op de platenbeurs die in de aankondiging groter leek dan 'ie in werkelijkheid was, luister ik op aanraden van een handelaar naar The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed. Ik hoefde niet veel te horen voor ik wist dat de plaat met mij mee naar huis zou gaan. De muziek van Sharhabil Ahmed is volgens de hypesticker op de hoes een mix van jazz, rock 'n' roll en Soedanese klanken. Ik betwijfel of dat een accurate beschrijving is, maar het maakt niet veel uit. The King Of Sudanese Jazz is een heerlijke plaat & dat is wat uiteindelijk belangrijk is.
Het is vooral dat beeld, de grote zangeres met haar armen vol comics en snoep, dat me raakt in het stuk van Tallmer.
Ik mag graag naar Billie Holiday luisteren. In de loop der jaren heb ik redelijk wat platen en cd's van haar weten aan te schaffen. Daar zitten een aantal mooie titels tussen, maar grappig genoeg is mijn meest gedraaide Holiday-release een of andere crappy dubbel-cd waarop concertopnamen en studio-opnamen elkaar afwisselen en er met de beste wil van de wereld geen lijn te vinden is in de tracklist. Die cd ligt namelijk in de auto en de eerste van de twee schijven zit al meer dan een jaar in de cd-speler in die auto. Het is goed Billy Holiday luisteren tijdens het autorijden. Songs als 'Stormy Weather' en 'I Cried For You (Now It's Your Turn To Cry Over Me)', het komt allemaal voorbij op de cd. En natuurlijk het hartverscheurende 'Strange Fruit'. Ook na 100-den keren luisteren krijg ik nog kippenvel van 'Strange Fruit'.
Maar nu zal ik zonder moeten doen. De auto is niet meer te repareren kapot, zo hoorden we vorige week. Voordat het ding werd afgevoerd naar de sloop, hebben we al onze bezittingen uit die auto gehaald. Alleen de cd in de cd-speler zijn we vergeten. De eerste schrijf van die crappy Billie Holiday-dubbelaar is met het autokarkas naar de sloop vertrokken. Dat is pijnlijk natuurlijk, maar het is ook goed zo. Misschien werd het tijd om in de nieuwe auto een andere cd te draaien. Bijvoorbeeld de tweede cd van die Holiday-dubbelaar.
Het lezen van de herinneringen van Jerry Tallmer aan Billie Holiday bracht de gedachte aan de verloren cd terug. Een erg goed stuk overigens van Tallmer. Bye Bye Blackbird heet het. Maar het is niet het beste in memoriam voor Billy Holiday dat ik ken. Die eer is voor het gedicht 'The Day Lady Died' van Frank O'Hara. Het is te vinden in de bundel Lunch Poems.
It is 12:20 in New York a Friday
three days after Bastille day, yes
it is 1959 and I go get a shoeshine
because I will get off the 4:19 in Easthampton
at 7:15 and then go straight to dinner
and I don't know the people who will feed me
I walk up the muggy street beginning to sun
and have a hamburger and a malted and buy
an ugly NEW WORLD WRITING to see what the poets
in Ghana are doing these days
I go on to the bank
and Miss Stillwagon (first name Linda I once heard)
doesn't even look up my balance for once in her life
and in the GOLDEN GRIFFIN I get a little Verlaine
for Patsy with drawings by Bonnard although I do
think of Hesiod, trans. Richmond Lattimore or
Brendan Behan's new play or Le Balcon or Les Nègres
of Genet, but I don't, I stick with Verlaine
after practically going to sleep with quandariness
and for Mike I just stroll into the PARK LANE
Liquor Store and ask for a bottle of Strega and
then I go back where I came from the 6th Avenue
and the tobacconist in the Ziegfield Theatre and
casually ask for a carton of Gauloises and a carton
of Picayunes, and a NEW YORK POST with
her face on it
and I am sweating a lot by now and thinking of
leaning on the john door in the 5 SPOT
while she whispered a song along the keyboard
to Mal Waldron and everyone and I stopped breathing
Maar misschien is het niet goed voor mij om dit gedicht van O'Hara deze zondagochtend voor de zoveelste keer te lezen. Door dit te lezen hoor ik de muziek van Sharhabil Ahmed niet meer en die verdient ook mijn aandacht.
Billy Holiday heeft nooit een plaat van Sharhabil Ahmed gehoord, daarvoor is ze te vroeg overleden, maar andersom zou natuurlijk wel kunnen. Hoewel. In de liner notes bij The King Of Sudanese Jazz lees ik dat Ahmed op latere leeftijd nog slechts vier elpees in zijn collectie had: twee van zijn eigen albums en twee platen van Mulatu Astatke, de Ethiopische jazzgrootheid die beide platen signeerde voor hij ze Ahmed cadeau deed.
Het is zondagochtend. Met mijn boeken en platen reis ik de wereld over. Niet alleen naar andere plekken, maar ook naar andere tijden. Hoe meer ik thuis ben, hangend in mijn stoel, hoe minder ik thuis ben. Ik ben in het New York van 1959, in het Soedan van de jaren zeventig. Ik ben overal en nergens.
~ * ~ * ~
Het album The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed kun je hier beluisteren.
'Strange Fruit' van Billy Holiday kun je hier beluisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten