Bruce Springsteen is een muzikant die mijn respect verdient. Zijn staat van dienst, zijn wat ik voor het gemak maar even 'goede inborst' noem maken van de man meer dan de zoveelste muzikant. Dat gezegd hebbende: ik houd niet van Springsteens muziek. Alleen voor zijn album Nebraska (1982) - en in iets mindere mate The Ghost Of Tom Joad (1995) - maak ik een uitzondering. Nebraska is simpelweg een schitterend album, een positieve uitzondering in Springsteens oeuvre, als je het mij vraagt. Ik keek dan ook erg uit na het verschijnen van Nebraska '82, de ultieme Nebraska-uitgave, zo leek het. Maar nu ik dat vijf schijven tellende boxsetje in mijn bezit heb, heb ik toch vooral het gevoel bij de neus genomen te zijn. Waarom moet ik betalen voor vijf schijven wanneer twee cd's ook genoeg zijn om mij de ultieme Nebraska te laten ervaren?
De eerste cd van Nebraska '82 bevat outtakes van de sessies voor Nebraska. De tweede schijf bandopnamen van Nebraska-songs. De derde cd bevat recente opnamen van door Springsteen & co gespeelde Nebraska-songs. Deze zelfde opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd (schijf 4). De laatste schijf is een geremasterde versie van Nebraska.
De eerste twee cd's met respectievelijk outtakes en bandopnamen bevatten schitterende muziek. Ze zijn de voornaamste (enige?) reden om Nebraska '82 te kopen. Probleem is dat de speelduur van de eerste schijf nog geen 32 minuten is terwijl de tweede schijf dat nog niet eens haalt. De 17 songs op de eerste twee schijven hadden prima samen op één cd kunnen staan. De derde cd - de recente concertopnamen - is niet alleen compleet overbodig - wat hebben recente concertopnamen met een album uit 1982 te maken - maar bevat ook nog eens beschamend slechte versies van de Nebraska-songs. Deze 'heropname van oude songs' is dusdanig tenenkrommend dat ik nog niet het lef heb gehad naar de dvd met daarop dezelfde opnamen te kijken. Sterker: ik acht het zeer waarschijnlijk dat ik nooit naar die dvd zal kijken. Tot slot de geremasterde versie van Nebraska: aardig natuurlijk dat die erbij zit, maar toch ook wel twijfelachtig. De charme van Nebraska is dat Springsteen de songs opnam op een simpel cassettedeck gezeten aan zijn keukentafel (was het de keukentafel?). Wat al goed klinkt omdat het op een slechte manier is opgenomen hoeft geen remaster te ondergaan. Sterker nog: het verschil tussen de geremasterde en de 'oude' Nebraska is minimaal.
Men had naar mijn smaak kunnen volstaan met twee schijven voor Nebraska '82: op de eerste schijf het album zoals dat in 1982 verscheen - al dan niet geremasterd - en op schijf twee de 17 outtakes en bandopnamen die nu over twee schijven verdeeld zijn. De vijf-schijven versie zoals die nu in de winkels ligt, is pure geldklopperij. Wie bedacht heeft om dat kleine beetje dat er is aan niet eerder uitgebracht materiaal over twee schijven te verdelen en geheel niet relevante (en beschamend slechte) recente concertopnamen toe te voegen op cd & dvd, dient zich de ogen uit de kop te schamen.
En toch ben ik blij dat ik Nebraska '82 heb gekocht. Ja, ik heb veel te veel geld betaald voor wat Nebraska '82 de moeite waard maakt, maar wat is geld? Muziek is veel aangenamer dan geld. En de muziek op die eerste twee schijven zijn om je vingers bij af te likken. Nee, er staat niks op waaruit blijkt dat Nebraska zoveel beter had kunnen zijn, maar dat neemt niet weg dat het mooi is. Een outtake als 'Pink Cadillac' of de bandversie van 'Johnny 99' zijn uitstekende aanvullingen op dat briljante album Nebraska. Met dank aan die outtakes en de bandsongs wordt duidelijk dat Bruce Springsteen ten tijde van Nebraska een hele grote was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten