Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. Links naar de songs op de tape - waar mogelijk - zet ik erbij.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
'Opruimtape' [oktober 2025]
A1 Zita Swoon - Hey You, Whatsadoing? van het album Camera Concert.
Dertig jaar geleden - in 1995 dus - zag ik op de buis de videoclip voor Hotellounge (Be The Death Of Me) van dEUS voorbij komen. Het was vooral de stem van dEUS-bassist Stef Kamil Carlens die mij aan dit nummer deed bleven hangen. Niet veel later leerde ik dat Carlens ook een eigen band had, Moondog Jr. heette die band. En die band had net een album uitgebracht: Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat. Dertig jaar later is Every Day... nog steeds een van de albums die ik meeneem naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland.
Moondog Jr. werd al snel Zita Swoon en hoewel Carlens stem nog steeds kippenvel-mooi kan zijn, heeft Zita Swoon nooit meer de hoogte van Moondog Jr. gehaald. Dat neemt niet weg dat heel erg veel Zita Swoon goed is, zoals dit wat rustige Hey You, Whatsadoing? van het live-voor-de-tv-camera-album Camera Concert. De cd van deze uitgave heb ik al een paar keer gedraaid, de bijgeleverde dvd kom ik maar niet aan toe. Misschien is dat omdat je muziek moet horen, niet zien.
Hoewel, het begon dertig jaar geleden met de videoclip van Hotellounge (Be The Death Of Me) van dEUS. Toch kijken.
Een versie van deze song, staat op Youtube, zie hier.
A2 Shonen Knife - Goose Step Mama van het album Rutles Highway Revisited
Van alle tribute-platen - platen waarop een keur aan artiesten songs van één band of muzikant spelen - is Rutles Highway Revisited de vreemdste. The Rutles is een band die niks anders doet dan parodieën op The Beatles spelen en dat vaak erg geestig doet. Deze niet al te serieus te nemen band heeft met Rutles Highway Revisited dus een tribute-plaat gekregen waarop verschillende artiesten deze band eren met een cover. Het Japanse garagerockbandje Shonen Knife nam voor deze tribute-plaat Goose Step Mama onderhanden. Alles wat de dames van Shonen Knife onder handen nemen is eigenlijk goed. Zeer aanstekelijk.
Youtube, hier.
A3 Booker T. and the MG's - Green Onions
Geplukt van een of ander wazig cd'tje vol oude songs. De instrumental die iedereen kent.
Youtube, hier.
A4 Tom Zé - Vai (Menina, Amanhã De Manhã) van een Best Of... album van Zé.
Ik begin een wat haat-liefde-verhouding te krijgen met de muziek van Tom Zé. De Braziliaanse roots van Zé zijn duidelijk hoorbaar in zijn muziek, soms met een tikje Westerse gekkigheid.
Youtube, hier.
A5 David Philips - Life On The Wing van het album December Wine (4 Track Tapes)
Life On The Wing combineert twee dingen waar ik een zwak voor heb: thuisopnamen en een goede (eigen) stem. Geen idee of David Philips enige sterstatus heeft, regelmatig de hitlijsten beklimt en niet van de radio te slaan is. Mocht dat niet zo zijn, dan verdient deze Engelse singer-songwriter - afgaande op het album December Wine - dat zeker wel. Dat album, December Wine, heb ik niet zo lang geleden op de gok gekocht. Na één keer draaien was ik verkocht. Topplaat.
Youtube, hier.
A6 Bettie Serveert - Spine (demo) van het verzamelalbum Carry On Ooij (A Brinkman Waaghals Compilation)
Bettie Serveert is waarschijnlijk de beste Nederlandse band. En ja, na debuut Palomine werd het nooit meer zo goed, maar ook alles wat daarna kwam is nog steeds erg goed. Heel erg goed zelfs. Spine - zo leerde ik net van discogs - is een non-albumtrack dat in 1997 op single werd uitgebracht. Ik kwam een demo-versie tegen van dit nummer op de verzamel-cd Carry On Ooij en ben nogal verslingerd aan dit nummer. Geen idee of deze demoversie identiek is aan de eerder genoemde singleversie, overigens.
Youtube, de singleversie, hier.
A7 The Rudy Trouvé Sextet - Thirtysix van Heaven Hotel Presents The Post Punk Side Of Heaven Hotel Part One
Kijk even hierboven naar wat ik schreef over de allereerste track op deze tape. De ontdekkingstocht was ongeveer zo verlopen:
dEUS (Hotellounge) stem SKC -> Moondog Jr. -> Zita Swoon
De ontdekkingstocht gaat verder. Een tijd geleden las ik ergens dat Stef Kamil Carlens ook nu en dan speelde in de band Kiss My Jazz. Na wat speurwerk wist ik het een en ander van Kiss My Jazz op de kop te tikken. Discogs leert dat Kiss My Jazz mede werd opgericht door Rudy Trouvé, de man achter het label Heaven Hotel. Nieuwsgierig geworden naar Trouvé en vooral zijn label, ontdekte ik dat Trouvé in nogal wat verschillende bands speelt / speelde waarvan een groot deel op het label Heaven Hotel zit. Het is niet makkelijk om aan de muziek van Trouvé te komen, maar de verzamel-cd Heaven Hotel Presents The Post Punk Side Of Heaven Hotel Part One bleek nog wel leverbaar. Op deze verzamelaar uit 2023 muziek van onder andere Kiss My Jazz, Dead Man Ray, The Love Substitutes en Rudy Trouvé solo.
Thirtysix van The Rudy Trouvé Sextet is een vrij toegankelijk nummer. Het doet wat denken aan dEUS (zeg plaat 3 of 4 van deze band).
De ontdekkingstocht doorgezet:
dEUS (Hotellounge) stem SKC -> Moondog Jr, -> Zita Swoon -> Kiss My Jazz -> Rudy Trouvé / Heaven Hotel
Youtube, hier.
A8 Frazey Ford - September Fields van het album Indian Ocean
Het album Indian Ocean van Frazey Ford is zo'n plaat die je bij de eerste keer luisteren bij de strot grijpt. Zo'n plaat waarvan je halverwege al weet dat 'ie wel erg goed is. Zo'n plaat die bij iedere keer luisteren alleen nog maar beter wordt.
Frazey Ford is natuurlijk bekend van Be Good Tanyas. Na het verlaten van die band is Indian Ocean haar beste soloplaat. Op die plaat combineert ze de country/folk van Be Good Tanyas met vette soul en een flinke lik Ford-ziel. Unieke stem deze vrouw.
Voor wie denkt: die wil ik op vinyl: Indian Ocean verschijnt binnenkort opnieuw op plaat. Grijp je kans.
Youtube, hier.
A9 Todd Snider - D.B. Cooper van het album To Be Here
Todd Snider is waarschijnlijk de enige muzikant van wie ik de autobiografie las voor ik ook maar een noot muziek van hem hoorde. Dat is toevallig zo gegaan.
Singer / songwriter met een knauw in z'n stem. 'Tuurlijk, dertien in het dozijn, maar toch goed.
Youtube, hier.
B1 Jeffrey Lewis - Punk Is Dead van het album 12 Crass Songs
Dit voorjaar kocht ik de elpee The Even More Freewheelin' Jeffrey Lewis van... Jeffrey Lewis. Niet dat ik ook maar iets van deze singer/songwriter kende, maar de hoes van die plaat bevatte een aardige parodie op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan en we weten allemaal hoe ik over Bob Dylan denk.
The Even More Freewheelin' Jeffrey Lewis bleek niet alleen een geestige hoes te hebben, maar ook nog aardige muziek te bevatten. Vorige week vond ik in de bakken met tweedehands cd's in een van mijn favoriete platenzaken (Waaghals) 12 Crass Songs van Lewis. Een aardige cd, vol opgefokte singer/songwriter-songs en een hoes die verraadt dat Lewis niet alleen muzikant is maar ook striptekenaar. Punk Is Dead is (denk ik) het minst opgefokte nummer op 12 Crass Songs en vooral ook geestig. Om het te kunnen volgen, moet je wel snel luisteren. (Of meer dan één keer draaien, werkt ook goed.)
Youtube, hier.
B2 Jimi Hendrix - It's Too Bad van de boxset The Jimi Hendrix Experience (2000)
Dat Jimi Hendrix veel meer was dan de gitaargod waarvoor hij tot op de dag van vandaag wordt versleten, bewijst onder andere dit It's Too Bad. Opgenomen op 11 februari 1969 met jazzorganist Larry Young en drummer Buddy Miles. Hendrix was een briljant en serieus muzikant die veel meer in z'n mars had dan gitaar-met-z'n-tanden-spelen als een circusattractie voor het op apegapen starende publiek. Klinkt als een jam, meeslepend goed.
Youtube, hier.
B3 Mike Hart - Disbelief Blues van het album Mike Hart Bleeds
Waarom kent niemand Mike Hart?
Eigenlijk is het wel logisch. Zo makkelijk laat Mike Hart zich niet kennen. Misschien moet je eerst op huwelijksreis naar Londen voor je Mike Hart kunt ontdekken.
26 jaar geleden gingen 'mevrouw Tom' en ik op huwelijksreis naar Londen. Daar kocht ik bij een antiquair een dichtbundel van Mike Evans omdat ik al bladerend een verwijzing naar Bob Dylan in die bundel was tegengekomen. Rond diezelfde tijd ontdekte ik de poëzie van Adrian Henri met dank aan de door Penguin uitgegeven bloemlezing The Mersey Sound.
Vele jaren verder spoelen op de tijdlijn, zeg zo'n 20+ jaren voor ik ontdekte dat Mike Evans en Adrian Henri deel uitmaakten van de band The Liverpool Scene wiens eerste plaat - The Amazing Adventures Of Liverpool Scene geheten - zeker een onbewoond eiland plaat is. Deze Liverpool Scene werd mede opgericht door de Engelse singer-songwriter Mike Hart die na het verlaten van The Liverpool Scene het album Mike Hart Bleeds opnam.
Veel van de songs op Mike Hart Bleeds spelen leentjebuur bij het oeuvre van de jonge Bob Dylan, maar Mike Hart weet de songs dusdanig een eigen (Engelse!) twist te geven waardoor het nergens stoort. Veel humor, veel tijdsbeeld (eind jaren zestig) en vooral heerlijk.
De cd met daarop de albums Mike Hart Bleeds en Basher, Chalky, Pongo And Me van Mike Hart, is de enige cd die niet van de stapels naar de kast is verhuisd. Die cd ligt nog steeds bij de cd-speler en daar blijft 'ie voorlopig ook liggen.
Youtube, hier.
B4 Jellephant - (Sleep) van het album Spoon Dreams Nothing
Jellephant is Arnhemmer Jelle Haagsma. Hij brengt platen, cassettes en cd's met z'n muziek op de markt zonder winstoogmerk. Die schijven kosten dus weinig.
De muziek van Jellephant is verslavend. Ergens tussen singer/songwriter, garage, psychedelica en dromerige pop in, afhankelijk van welk Jellephant-album je beluistert. De man is gewoon goed. Net even anders dan wat je altijd al hoort.
Youtube, hier.
B5 Bob Dylan - Easy Ad Slow van de boxset Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings
Zoals ik eerder al schreef: hoe ik over Bob Dylan denk is bekend. Laat ik er alleen dit nog over zeggen: de man torent boven alles en iedereen uit.
Het aardige is - vooral met de stortvloed aan oude opnames die sinds 1991 van Dylan uitgebracht worden - dat de mans oeuvre nogal wat goed verborgen schoonheid bevat, zoals zijn cover van Easy And Slow, opgenomen op 29 oktober 1975 tijdens een oefensessie voor de Rolling Thunder Revue.
Zet dit op, blokkeer de legende, blokkeer de mythe, blokkeer de gitaar en luister alleen naar de stem. Naar de stem die de tekst niet zingt, maar leeft.
Easy And Slow is een van de 10-tallen, 100-den voorbeelden in Dylans oeuvre die laten horen dat er aan het eind van de dag maar één echte zanger is en dat is Bob Dylan.
Youtube, hier.
B6 Kreg Viesselman - The Busker van het album The Pull
Ik had nog nooit van Kreg Vieselman gehoord toen een verkoper op een rommelmarkt de cd The Pull met de woorden 'luister hier maar eens naar' van Kreg Viesselman onder mijn neus drukte. Singer/songwriter met een stem met een rauw randje. Zijn muziek kan zowel glad als ruw tegelijkertijd zijn. The Busker is niet de beste song op deze tape en ook niet de niet beste in Viesselmans oeuvre, maar het is wel een song die werkt om een tape af te sluiten. Een song die je aan het eind laat mompelen 'Nu al? Ik wil meer horen.'
Youtube, hier.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten