Onderstaande is een niet eerder gepubliceerd stuk over het album Monkeybars van Eggplant dat ik afgelopen april schreef. Inmiddels een half jaar verder en nog steeds draai ik Monkeybars zeer regelmatig. Een plakker dus, dit album. Een vergeten album dat aandacht verdient. Onderaan het stuk vind je een link naar een Soundcloud-pagina waar je naar Monkeybars kunt luisteren.
Na een zondagochtendjazzsessie met Miles Davis’ Kind Of Blue en Somethin’ Else van Julian ‘Cannonball’ Adderley leg ik het in december 1973 opgenomen, in 1975 verschenen album Lou Reed Live op de draaitafel. Met zo’n titel is het overbodig om te melden dat het om een album van Lou Reed gaat met concertopnamen, dat doe ik dan ook maar niet.
Het overkomt mij regelmatig dat de uit de stereo komende muziek in mijn hoofd verandert in Nederlandstalige onzin. Zo zing ik deze ochtend op de melodie van openingssong ‘Vicious’ mijn net verzonnen Hollandse variant:
Visjes
Ze zwommen in het water.
‘k Ben een vent met een kater.
Oh, baby, ik eet visjes.
Zo’n twee weken geleden kocht ik op de platenbeurs in ’s-Hertogenbosch Monkeybars, het eerste album van slechts twee van de Amerikaanse band Eggplant. Niet dat ik ooit van Eggplant of hun muziek gehoord had. Soms moet je wat op de gok kopen, afgaande op hoes, beschrijving op discogs of wikipedia, de vriendelijke glimlach van de verkoper of wat dan ook. Monkeybars was zo’n gokaanschaf, eentje die goed uitpakte. Verrassend frisse muziek, volgens discogs in de genres surf en indie rock & hoewel ik de plaat in de afgelopen twee weken pas één keer heb gedraaid, dwalen mijn gedachten er steeds weer naar af. Vreemd hoe dat werkt.
Dat ook nu weer Monkeybars in mijn kop opduikt komt doordat Eggplant op deze plaat hun draai geven aan Lou Reeds ‘Vicious’ (AKA ‘Visjes’) & dat eigenlijk zo goed doen dat ik deze cover misschien nog wel sterker vind dan het origineel.
Omdat die eerste keer luisteren naar Monkeybars zo overdonderend was, durfde ik in de afgelopen twee weken die plaat eigenlijk niet zo goed nogmaals op te zetten, veel te bang dat ‘ie bij nadere beluistering alsnog tegenvalt. Wat daarbij niet heeft geholpen is dat ik vlak na het voor het eerst horen van Monkeybars ook Sad Astrology – het enige andere album van Eggplant – heb gekocht dat viel bij beluistering nogal tegen.
Met Reeds ‘Vicious’ in het achterhoofd, zet ik na vijftien dagen radiostilte voor de tweede keer Monkeybars op, vooral om te kijken of mijn verbastering van ‘Vicious’ tot ‘Visjes’ ook past op de Eggplant-versie (het past, maar eigenlijk is dat niet van belang).
Vanaf de eerste noten van opener ‘Rolling Stones’ – een vette knipoog naar de gelijknamige band & bandjes als de Stones – ben ik weer verkocht. Vrolijke, open muziek, vaak meerstemmig. Het doet me erg denken aan het album The Presidents Of The United States Of America van de gelijknamige band, je weet wel, knipoogsongs als ‘Kitty’ en ‘Peaches’, oorwurmen die na één, twee keren horen weken door je kop blijven spoken. Maar het kan niet zo zijn – zoals ik aanvankelijk denk – dat Eggplant goed heeft geluisterd naar The Presidents Of The United States Of America voor ze Monkeybars opnamen: dat album verscheen namelijk in 1989, zes jaar voor The Presidents Of The United States Of America in de winkels lag.
Veel op Monkeybars heeft een het-zal-mijn-tijd-wel-duren-gevoel, op een goede manier. Neem bijvoorbeeld ‘A Sunder On The Sun’, de laatste track van kant A, dat begint zo:
Omdat die eerste keer luisteren naar Monkeybars zo overdonderend was, durfde ik in de afgelopen twee weken die plaat eigenlijk niet zo goed nogmaals op te zetten, veel te bang dat ‘ie bij nadere beluistering alsnog tegenvalt. Wat daarbij niet heeft geholpen is dat ik vlak na het voor het eerst horen van Monkeybars ook Sad Astrology – het enige andere album van Eggplant – heb gekocht dat viel bij beluistering nogal tegen.
Met Reeds ‘Vicious’ in het achterhoofd, zet ik na vijftien dagen radiostilte voor de tweede keer Monkeybars op, vooral om te kijken of mijn verbastering van ‘Vicious’ tot ‘Visjes’ ook past op de Eggplant-versie (het past, maar eigenlijk is dat niet van belang).
Vanaf de eerste noten van opener ‘Rolling Stones’ – een vette knipoog naar de gelijknamige band & bandjes als de Stones – ben ik weer verkocht. Vrolijke, open muziek, vaak meerstemmig. Het doet me erg denken aan het album The Presidents Of The United States Of America van de gelijknamige band, je weet wel, knipoogsongs als ‘Kitty’ en ‘Peaches’, oorwurmen die na één, twee keren horen weken door je kop blijven spoken. Maar het kan niet zo zijn – zoals ik aanvankelijk denk – dat Eggplant goed heeft geluisterd naar The Presidents Of The United States Of America voor ze Monkeybars opnamen: dat album verscheen namelijk in 1989, zes jaar voor The Presidents Of The United States Of America in de winkels lag.
Veel op Monkeybars heeft een het-zal-mijn-tijd-wel-duren-gevoel, op een goede manier. Neem bijvoorbeeld ‘A Sunder On The Sun’, de laatste track van kant A, dat begint zo:
The storm it came
The storm it left
It held things we
never could forget
Without a word
We waited & watched
And wondered about
Now and about forever
Forever is a long long time
Eggplant bestaat uit de gitaristen John Kelly & Jon Melkerson, bassist (en soms gitarist) Jeff Beals en drummer Dave Tabone. Alle vier zingen, de songs op Monkeybars zijn geschreven door Beals en Melkerson, uiteraard met uitzondering van het eerder genoemde ‘Vicious’.
Aan de genrebeschrijving van Monkeybars op discogs kunnen naast surf en indie rock, funk (‘Wallflower Brigade’) en country / folk (‘Susana’) toegevoegd worden.
Goed album, dit Monkeybars van Eggplant. Het wordt tijd dat dit album drieënhalf decennia na verschijnen alsnog de aandacht krijgt die het verdient.
Luister nog Monkeybars van Eggplant op Soundcloud, hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten