Barrett & The Band

Soms schreeuwt een dag om een beetje geniale gekte bij het ontbijt. Zonder precies te kunnen aangeven waarom, is vandaag (25/10) zo'n dag.

Het was wel even zoeken aangezien ik nog nooit de tijd, de ruimte of discipline heb gevonden om mijn elpees netjes alfabetisch, chronologisch of op genre op te bergen. Wie er naar vraagt, zeg ik meestal dat ik mijn platen chaotisch orden. Ook een leuke manier van opruimen is autobiografisch, zie hiervoor de film High Fidelity, maar dit terzijde, ik dwaal af.

Syd Barrett bij het ontbijt, daar was ik.

Ik ben nooit echt een liefhebber van Pink Floyd geweest, wel van de soloalbums van Barrett. Ergens in de jaren negentig kocht ik ze alle drie - The Madcap Laughs, Barrett & Opel - op cd, alle drie  overladen met, naast het gewone album, een batterij aan bonustracks.

Het waren die bonustracks die mij lang hebben doen twijfelen of ik die albums ook op elpee wilde kopen, want, tsja, op elpee zijn er geen bonustracks....

Zo'n anderhalf jaar geleden kwam ik een bijna ongedraaid tweedehands exemplaar van de elpee Barrett - de 2014-persing - tegen voor een habbekrats en ging overstag. Mooi geluid & ik mis de bonustracks niet. Ik was om & inmiddels heb ik ook The Madcap Laughs & Opel op vinyl.

De cd's gaan niet weg, vanwege die bonustracks, al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ze sinds de aanschaf van de elpees niet meer uit de kast zijn gekomen.

Goed, Barrett dus van - hoe kan het ook anders - Syd Barrett omdat deze ochtend wel een beetje geniale gekte kan gebruiken.

En na het ontbijt, na Barrett? Het lijkt misschien logisch om of The Madcap Laughs, of Opel van Syd Barrett te draaien, maar logica is zelden een goede raadgever als het gaat om wat te draaien. Na de geniale gekte van Syd Barrett gaat het tweede album van The Band op de draaitafel, simpelweg The Band geheten, maar in de wandelgangen van het platen verzamelen & ordenen ook wel The Brown Album genoemd. De muziek van The Band staat voor solide, voor traditie en degelijkheid. Een andere insteek dan wat Syd Barrett hanteerde bij het musiceren. 

Het toeval wil dat bij het opbergen van Barrett ik The Band zag staan, anders was ik nooit op het idee gekomen om deze plaat te draaien. Zie daar het voordeel van chaotisch ordenen.

Voor The Band geldt eigenlijk hetzelfde als voor Barrett: ik kocht het album eerst op cd, dat moet in 2000 zijn geweest vlak nadat het album met een overvloed aan bonustracks op cd verscheen. Vierentwintig jaar geleden dus. 

Ik ben nooit echt gecharmeerd geweest van The Band. ik vond het maar een matig album, zeker in vergelijking met dat andere vroege album van The Band: Music From Big Pink. Van The Band draaide ik eigenlijk alleen maar vier nummers, zelden tot nooit het hele album (laat staan die bonustracks), te weten: 'Across The Great Divide', 'Rag Mama Rag', 'When You Awake' en 'Up On Cripple Creek'. En omdat slechts vier songs van dat album indruk op mij maakten, heb ik nooit echt behoefte gevoeld om - net als bij de albums van Syd Barrett - The Band op elpee te kopen. 

Maar ja, toen deed zich een buitenkansje voor. Een handelaar in platen bood een nauwelijks gedraaid tweedehands exemplaar van de 180 grams heruitgave uit 2008 van The Band aan voor een tientje. Sommige kansen moet je niet over nadenken, maar grijpen. Dat deed ik.

Eenmaal thuis draaide ik The Band in die uitstekende heruitgave en was zwaar onder de indruk.... van vier songs. The Band verdween in een bak met platen om er nooit meer uit te komen. Tot vanochtend dus, met dank aan mijn chaotische ordening.

En het klikt mogelijk gek, maar het is vanochtend alsof ik voor het eerst The Band hoor. Na vierentwintig jaar valt het kwartje. En flink ook. Er is geen song meer op The Band te vinden dat ik zou willen overslaan. The Band gaat straks dan ook niet terug in de bak bij Barrett, maar blijft voorlopig in de buurt van de platenspeler staan. Ik heb vierentwintig jaar onzorgvuldig luisteren te corrigeren.