Een maand of wat geleden raakte ik onder de indruk van het enige niet instrumentale nummer op een niet nader te noemen elpee (dat nader noemen is hier niet relevant & bewaar ik voor later). De zanger heeft een dijk van een stem, een man waar ik meer van wil horen, maar toen ik op Discogs naar ander werk van hem zocht, bleek zijn gehele oeuvre slechts te bestaan uit die ene song. Eeuwig zonde natuurlijk, al kan ik nu wel opscheppen dat ik zijn gehele oeuvre in huis heb.
Ik raakte hierdoor geïntrigeerd door de muzikanten met een minimaal oeuvre, de bands met niet meer dan een of twee releases op hun naam. En dan het liefst hitloos. Want wat die ene song van die ene vergeten zanger mij vooral leerde, is dat de diepste krochten van de platenzaken in potentie vol liggen met vergeten schoonheid.
Gisteren stuitte ik op de EP Garance van de Franse band Godzilla Et Accélérateur. Niet dat ik ooit van deze band had gehoord, maar de hoes fascineerde en de prijs was alleszins redelijk. Bovendien, zo leerde Discogs, is deze EP het enige dat van Godzilla Et Accélérateur is verschenen. De EP leverde geen hit op, voor zover ik heb kunnen nagaan. Een eendagsvlieg zonder hits & dus raakte ik gefascineerd.
De vier songs op Garance - naast het titelnummer zijn dat 'Nouvelles Brèves', 'Petit Thouars' en 'Numéro 3' - rammelen dat het een lieve lust is. Ergens tussen Bo Diddley en de garagerammel van al die bandjes die te vinden zijn op verzamelaars als Nuggets en Back From The Grave. En dat alles in het Frans gezongen - waar ik overigens geen moer van versta - en in een geluidskwaliteit alsof de kleedruimte van de lokale voetbalclub tijdelijk was omgebouwd tot opnamestudio waar Godzilla Et Accélérateur op een vergeten donderdagmiddag haar ding mocht doen: vier songs als oorwurmen opnemen.
De door geluidskwaliteit geobsedeerde muziekliefhebbers - zeg maar de Dire Straits-luisteraars - kunnen de EP Garance beter aan zich voorbij laten gaan, maar wie houdt van het rock 'n' roll-concept van twee gitaren, een bas, drums, verstand op nul & gaan, doet er goed aan uit te kijken naar de eerste en tevens laatste EP van Godzilla Et Accélérateur.
Ik had hier graag de nieuwsgierig geworden lezer wat laten horen, maar helaas niks van deze band is op YouTube of enig ander streamingdienst te vinden, voor zover ik heb kunnen nagaan. Wie geïnteresseerd is, zal zich moeten wenden tot een van de webwinkels waar de EP wordt aangeboden, of - nog beter - het ouderwetse speurwerk in platenzaken en op beurzen verrichten, net zolang tot het gezochte gevonden is. Het beste is natuurlijk er toevallig tegenaan lopen. Het is je gegund.
En nee, deze is niet verschenen in de glorieuze jaren zestig, zoals je na even luisteren mogelijk zou kunnen denken, maar in 1996. Vrij recent dus - hoewel dat ook al weer de eeuwigheid van 28 jaar geleden is. Wat maakt het uit. Aan goede muziek hangt geen tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten