Bad ass boogie & dat is niet figuurzagen

Afgelopen zondag was de Deventer boekenmarkt, de grootste, maar sinds enkele jaren niet meer de leukste boekenmarkt van Nederland. Die titel gaat sinds een jaar of drie, vier naar de markt in Dordrecht. De reden: de Deventer boekenmarkt werd de laatste jaren steeds verder uitgekleed. Minder kramen, maar meer kramen met zooi, dat was de trend. Afgelopen zondag leek het tij te keren. Ietsje dan. Niet het aantal kramen, maar de kwaliteit van de aangeboden boeken zat weer wat in de lift.

En cd's. 

Ik geloof niet dat ik eerder zoveel cd's op de Deventer boekenmarkt aangeboden heb zien worden. Het was zelfs zo erg dat ik een man tegen zijn puberzoon hoorde verzuchten 'Kijk nou, cd's! Die komen weer helemaal terug, zeg.' Nou leek me dat wat overdreven. 

Oké, toegegeven, de verkoop van nieuwe cd's is laatste jaren flink teruggelopen, maar de cd is nooit 'weggeweest' zoals de elpee. Daar waar de elpee een aantal jaar geleden in een hospice op het einde wachtte voor 'ie een comeback maakte, heeft de cd hooguit een griepje gehad en nooit de dood in de ogen gekeken. 

Na het 'Kijk nou, cd's!' zag de puber voor het eerst de ouwe lul in zijn vader, zo bleek uit de blik die hij hem toewierp. De cd is niet weggeweest, de cd heeft een verkoudheidje overwonnen. 

Goed, veel aanbod van cd's dus op de boekenmarkt in Deventer. Zelfs zoveel dat ik halverwege de markt meer cd's dan boeken in mijn tas had zitten. Geen elpees. Niet dat er geen elpees werden aangeboden, maar boekhandelaren die ook 'iets doen in de platen' hebben vaak de illusie dat alles met een groef goud waard is. Voor platen moet je bij de platenboer zijn, niet bij de boekenman, zo bleek maar weer. Tenzij je graag teveel betaald, dan kun je prima op de Deventer boekenmarkt terecht voor platen.

Ik dwaal af. Ik wilde het niet over platen hebben (en ook niet over boeken), maar over cd's. En eigenlijk zelfs dat niet. Ik wilde het hebben over John Lee Hooker.

John Lee Hooker is van de generatie van mijn opa & in tegenstelling tot mijn opa was John Lee Hooker een bad ass motherf*cker. Alleen die naam al: John Lee Hooker, dat is toch andere koek dat Jan de Wit, zoals mijn opa heette. Jan de Wit was van het figuurzagen, John Lee Hooker van de boogie, eindeloos lang de boogie. Ik weet wel wat meer bad ass is & het is niet figuurzagen.

En van alle John Lee Hooker-albums die ik ken - en ik ken er veel - is Endless Boogie (1971) misschien wel de mooiste. Ik weet het, het is geen gebruikelijke keuze, maar ja, ik vind nou eenmaal wat ik vind. Ik kan er ook geen mallemoer aan doen.

Goed, Endless Boogie dus. 

Voor je verder leest, moet je eerst dit stuk lezen. Gewoon even doen, het is namelijk essentieel voor wat nog volgt. En om nou hetzelfde verhaal nog een keer op te schrijven terwijl jij ook gewoon op de link kan klikken... Lees het maar, ik wacht wel.

[ingelast pauzemuziekje, een boogie uiteraard]

~ * ~ * ~

Gelezen? Mooi! Dan kan ik verder.

Naast de cd-boxen van Jimi Hendrix en The Yardbirds,  naast de cd's van Charles Mingus, Sly And The Family Stone, Dexter Gordon, Amy Winehouse en vele anderen, vond ik Endless Boogie van John Lee Hooker. Niet de Engelse zeven tracks tellende editie, maar de 'echte', Amerikaanse versie met elf tracks! Er zit zelfs nog een adresstickertje van de vorige eigenaar op de achterzijde van het doosje, een adres in Los Angeles. Ik heb de neiging om een ansichtkaart die kant op te sturen: 'ik heb je cd!', maar dan in mijn beste steenkolenengels geschreven, uiteraard. 

Zal ik het doen? 

Eerst een kaartje uitzoeken.

En zet ik er dan mijn adres wel of niet op? Verwacht ik een antwoord of is het beter voor eeuwig te dromen wat een mogelijk antwoord zou kunnen zijn?

Wat zou het kunnen zijn?

'Ik wil 'm terug!'

'De geadresseerde woont niet meer op dit adres.'

'Wat leuk! Maar hoe komt die cd in Nederland terecht?'

'Boogie on.'

'Laat me met rust.'

'De Heer zij geprezen! John Lee is terecht!'

'Op een boekenmarkt? In Nederland?'

'Dus?'

En zo dwalen mijn gedachten sinds zondag alle kanten op. Ondertussen heb ik Jimi Hendrix, The Yardbirds, Charles Mingus en al die andere cd's gedraaid, maar Endless Boogie van John Lee Hooker nog niet. En dat terwijl ik me na aanschaf voorgenomen had juist die cd als eerste te draaien.

Maar wat nou - zo schoot het direct na thuiskomst door mijn kop - als die Amerikaanse editie van Endless Boogie tegenvalt? Als die 4 extra nummer afbreuk doen aan het album? Kan ik daarna ooit nog de schoonheid horen in die Engelse versie die ik al tijdje koester?

Angst dus. Een niet reële angst zorgt er voor dat ik Endless Boogie niet draai. 

Het is woensdagochtend terwijl ik dit schrijf. Erg vroeg nog. Rond half 5 werd ik wakker, het niet draaien van Endless Boogie in mijn kop als een zeurende kleuter. Na anderhalf uur onder m'n dekbed draaien, zuchten en mezelf vervloeken ben ik er maar uitgegaan. 

Hoeveel nachten kan een mens tegen slecht slapen voor het hem gaat opbreken? Geen idee waar het breekpunt ligt, maar lang houd ik het in ieder geval niet meer vol.

Misschien moet ik Endless Boogie maar opgeven en gaan figuurzagen. Misschien past dat beter bij de ouwe lul die ik ben geworden of het angsthaasje dat ik blijkbaar altijd ben geweest.

~ * ~ * ~

Heb ik al gezegd dat de cd een comeback maakt? Enig toch!

~* ~ * ~

Bijna half acht, nog steeds woensdagochtend. Ik ben het zat, of liever: ik ben mezelf zat. Het is tijd om de grote broek aan te trekken. Het is tijd om de figuurzaag aan de kant te smijten en Endless Boogie in de cd-speler te schuiven.

Zij die gaan luisteren, groeten u.