Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
De titel 'Slow Down Old World' komt van de laatste (en kortste) track op deze tape. In die titel zit natuurlijk het 'doe maar effe rustig'-gevoel dat (voor mij) bij het beluisteren van veel muziek hoort. Het ratelende denken in de kop even tot stilstand brengen, dat is wat muziek doet.
De tape bevat eigenlijk niks anders dan een serie songs van cd's die toevallig nog in de buurt van de stereo-installatie lagen. Een door toeval ontstane mix van songs dus. Soms werkt toeval.
A1 Fairport Convention - Mr. Lacey van het album What We Did On Our Holidays
Fairport Convention bracht in 1969 drie albums uit: Unhalfbricking, Liege & Lief en What We Did On Our Holidays waar Mr. Lacey op te vinden is. Vraag een gemiddelde muziekliefhebber wat het beste Fairprt Convention-album is, en de kans is groot dat je als antwoord Liege & Lief krijgt. Ikzelf heb net iets meer met voorganger Unhalfbricking, moet ik bekennen, maar beide albums zijn schitterend. Nooit heb ik een muziekliefhebber horen zeggen dat dat derde 1969-album - What We Did On Our Holidays - het beste is van Fairport Convention. Blijkbaar heb ik een zwak voor underdogs en is het dus juist dit erg goede, maar niet beste album van Fairport Convention dat in de buurt van de stereo-installatie is blijven liggen. Mr. Lacey is een vrij kort nummer, ogenschijnlijk een niemendalletje, maar het venijn zit 'm in de herinnering. Een keer Mr. Lacey draaien en het blijft de gehele dag door je hoofd spoken.
A2 John Lee Hooker - Bluebird van het album Free Beer And Chicken
Wie beweert dat alles van John Lee Hooker min of meer hetzelfde klinkt, moet maar eens naar Free Beer And Chicken luisteren. Een onconventioneel, soms erg funky album. Het voor het eerst horen van dat album - nog niet zo lang geleden - was voor mij een schok, moet ik bekennen. Voorlopig ben ik nog niet klaar met Free Beer And Chicken en om mezelf te blijven herinneren dat ik dat album weer eens moet opzetten, staat Bluebird op deze tape. Toegegeven, Bluebird is waarschijnlijk het meest conventionele nummer op Free Beer And Chicken en zeker niet representatief voor dat album. Achteraf gezien een ietwat laffe keuze van mij. Maar wel een heerlijk, voortkabbelend nummer.
A3 Mahmoud Ahmed - Ambassel / Zèmèdié van het album Éthiopiques 6; Mahmoud Ahmed 'Almaz'
Het is opmerkelijk hoe op sommige plekken op de wereld er - vaak gedurende een beperkte periode - ongehoord veel goede muziek gemaakt wordt. Ethiopië in de jaren '60, '70 en '80 is daar een goed voorbeeld van. Op de cd-serie Éthiopiques is veel van deze muziek te horen. Mahmoud Ahmed heeft een schitterende, soms ietwat onzeker klinkende stem. Ik versta niks van wat hij zingt, helaas. Mooi is het wel.
A4 Paul McCartney - Biker Like An Icon van de gelijknamige cd-single
Paul McCartney is voor mij toch vooral de man van The Beatles. Met de platen met Wings of zijn solowerk heb ik nooit veel gehad. Hitsingles als Band On The Run, Mull Of Kintyre en Ebony And Ivory zijn nooit mijn ding geweest en een belangrijke reden waarom ik nooit echt in het post-Beatles-werk van McCartney ben gedoken. Natuurlijk heb ik wel eens wat meer gehoord van McCartney, zoals het album Tug Of War en de Wings-plaat London Town, maar echt aanslaan deed het niet bij mij.
In een gesprek over het solowerk van McCartney adviseerde een vriend te luisteren naar zijn eerste album, simpelweg McCartney geheten. Een goed advies. Daarvoor had ik zelf al Chaos And Creaton In The Backyard ontdekt, ook een goede plaat. Wat mij dat vooral leerde, is dat ik McCartney te vlot heb afgeschreven als 'niet voor mij'.
Een goede plek om nog onbekende muziek te ontdekken met een beperkt budget, is de kringloopwinkel. Daar vond ik de single Biker Like A Icon van Paul McCartney. Alleen de titel zingt al. Goede song, een reminder dat ik meer McCartney moet luisteren en nee, misschien is dan niet alles in mijn straatje, er zal genoeg moois tussen zitten.
A5 Bettie Serveert - All The Other Fish van het verzamelalbum Waaghals 18
Ik had in de jaren '90 een zwak voor Bettie Serveert. Ik ben ze een aantal jaren uit het oog verloren, maar de oude liefde keert terug. All The Other Fish is - voor mij - een recente ontdekking. Ik kocht het aanvankelijk op een singletje (en zette die op een andere mixtape), nu ook op de verzamel-cd uitgebracht ter ere van het meerderjarig worden van platrenzaak Waaghals in 2003. All The Other Fish is een pijnlijk nummer, Betties Blood On The Tracks-zal ik maar zeggen. Maar omdat het zo'n pijn doet, is het - o contradictie - juist weer erg mooi. Gewoon mond dicht en luisteren.
A6 Buffalo Springfield - I Am A Child van Last Time Around
Als puber had ik de dubbelelpee Live Rust van Neil Young. De tweede song op die plaat is I Am A Child, een soloversie. Op Last Time Around een bandversie van dit nummer, een countrydingetje, een oorwurm. Even luchtiger song na All The Other Fish van Bettie Serveert. Prima afsluiter van kant A.
B1 Them - Baby Please Don't Go van The Story Of Them
Van Morrison heeft simpelweg een wereldstem die vooral in zijn Them-jaren en op zijn eerste paar soloplaten goed tot z'n recht kwam. Ook op een aantal John Lee Hooker-platen zijn een opmerkelijk goede Morrison-vocalen te vinden. Wat Baby Please Don't Go naar mijn smaak zo goed maakt, is de combinatie van die stem met het vrij hoge tempo van de song en het orgel in deze opname. Eigenlijk moet je twee keer naar Baby Please Don't Go luisteren, de eerste keer je laten meevoeren door Morrisons stem, de tweede keer door het orgel.
B2 Count Five - Psychotic Reaction van de verzamelaar Nuggets
Een klassieker die na Them de drive nog even vasthoudt van misschien wel het meest bekende verzamelalbum ooit: Nuggets.
B3 The Horace Silver Quintet - Silver's Serenade van het gelijknamige album
Blue Mitchell, trompet; Junior Cook, tenorsaxofoon; Horace Silver, piano; Gene Taylor, bas; Roy Brooks, drums. Moet ik nog meer vertellen? Volgens mij niet. Gewoon achterover leunen en over je heen laten spoelen.
B4 Karen Dalton - Something On Your Mind (alt take) van (de heruitgave van) In My Own Time
Er zijn vele zangeressen die - mede door hun unieke stem - een standbeeld verdienen, Karon Dalton is er daar zeker een van. Haar ietwat hese, altijd naar unieke zanglijnen zoekende stem is er eentje om het tegelijkertijd koud en bloedheet van te krijgen. Het kleine oeuvre van deze vrouw is buitencategorieschoonheid. Ongeëvenaard.
Voor de volledigheid, de top 5 zangeressen die - mede door hun unieke stem - een standbeeld verdienen:
1. Karen Dalton
2. Hedy West
3. Oum Kalthoum
4. Janis Joplin
5. Nina Simone
6. Carol van Dijk (Bettie Serveert)
7. Billy Holiday
8. Texas Gladden
9. Alela Diane
10. Helen Humes
Oké, het zijn er geen vijf geworden, maar het dubbele aantal en als ik eerlijk ben kan ik nog wel even doorgaan. Maar om te beginnen, eerst deze tien maar als luistertip.
B5 Punch Brothers - Rye Whiskey van Antifogmatic
Nog een kringloopvondst, niet dat ik ooit van Punch Brothers had gehoord, maar het hoesje sprak me aan. En als de hoes goed is, wil ik het horen. Folky met een twist, dat is misschien de beste omschrijving van de muziek op dit album.
B6 Beastie Boys - Sabrosa van The In Sound From Way Out!
Ik kan me voorstellen dat mensen die mij kennen (of denken te kennen) niet verwachten dat ik iets van Beastie Boys in huis heb. En ik snap die verwachting. De hit Fight For Your Right is voor mij - mede door de videoclip - puur jeugdsentiment en Sabotage - een andere hit - is een dijk van een song die ik erg hoog heb zitten. Toch heb ik de albums waar Fight For Your Right en Sabotage op staan niet in huis. Wat ik wel heb, is het veel minder bekende album The In Sound From Way Out! Dat dit album niet prijkt op de om de haverklap verschijnende lijsten met beste albums ooit, is een raadsel. The In Sound From Way Out! is simpelweg een briljante plaat. Volledig instrumentaal, erg funky en vooral heerlijk. Topplaat.
B7 The Sonics - Shot Down van het verzamelalbum Wig Out! Freak Out!
Garagerock, enigszins in het verlengde van de songs van Them en Count Five die de tweede kant van deze mixtape openden. Naast dat het gewoon een goed nummer is, is het op deze tape ook een buffer tussen het funky geluid van Beastie Boys en de wonderschone afsluiter.
B8 Willie Nelson - Slow Down Old World van Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes
De autobiografie My Life; It's A Long Story van Willie Nelson is een aanrader, want niet alleen is Nelsons leven vol wonderlijke verhalen, ook weet hij deze verhalen - met hulp van David Ritz - smakelijk te vertellen. Wist je bijvoorbeeld dat Nelson de organisator is van het wereldkampioenschap domino (en dat hij dit zo organiseert dat hij zelf iedere keer weer een goede kans op de titel heeft)? Of dat hij na het geconfronteerd worden met een belastingschuld van vele miljoenen een plaat voor de IRS opnam om die schuld af te lossen? Dat laatste bleek een slimme zet te zijn: Nelson beloofde de IRS een album op te nemen, alle royalties voor die plaat gingen rechtstreeks naar de Amerikaanse belastingdienst, aldus de deal tussen de countryzanger en de geldwolf. Dat die plaat slecht verkocht en de IRS uiteindelijk daardoor slechts een fractie van Nelsons belastingschuld betaald kreeg, maakt het verhaal alleen maar mooier, vooral in de woorden van Nelson in zijn autobiografie.
Nadat ik dat verhaal las in My Life; It's A Long Story wilde ik dat belastingalbum van Willie Nelson horen. Het probleem is dat die plaat slecht verkocht, alleen in Amerika verscheen en dus moeilijk te krijgen is. Maar het geluk wilde dat ik de cd vond, ergens in een bak met tweedehands cd's in een platenzaak niet ver van huis. En wat blijkt? Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes bevat 25 korte songs - de een nog mooier dan de andere - allen met niet meer dan een akoestische gitaar en die hemeltergende mooie stem van Willie Nelson. Op de voorzijde van de hoes van Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes staat een foto van Willie Nelson, een grote, zwarte hoed op zijn hoofd. Onder zijn openstaande jas een trui waarvan het opschrift nog net te lezen is, er staat: SHIT HAPPENS.
En zo is het.
Van de meer dan honderd plaat die Willie Nelson in zijn lange carrière uitbracht, is Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes toch wel een van de positieve uitschieters. Koop die plaat, als je de kans krijgt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten