Vandaag precies zestig jaar geleden – op 16 juni 1965 – nam Bob Dylan in Columbia Recording Studio A te New York misschien wel zijn meest bekende song op. Like A Rolling Stone – want daar heb ik het over – overschreed niet alleen de dan geldende tijdsgrens voor singles, ook muzikaal wist de song een aantal dan geldende normen aan gort te slaan.
In 2004 werd het nummer verkozen tot de beste song ooit door het tijdschrift Rolling Stone, wat maar weer bewijst dat men bij dat Amerikaanse muziekblad al sinds jaar en dag loopt te klootviolen. Want laat ik eerlijk zijn, hoe goed Like A Rolling Stone ook is – en het is goed – het is zeker niet Dylans beste song. Niet eens top 10, als je mij het vraagt.
Maar wel goed. Erg goed zelfs.
Tien jaar geleden mocht ik op de radio uitleggen wat Like A Rolling Stone nou zo goed maakt. Ik heb toen veel gezegd, maar kan het nu niet allemaal meer terughalen. Wat toen in ieder geval ter sprake is gekomen is het door Al Kooper bespeelde orgel dat gedurende de song achter de band aan blijft hobbelen waardoor de song de gehele zes minuten lang verwachtingspatronen van de luisteraar negeert. Dan is er natuurlijk de tekst, het sprookje dat begint met ‘Er was eens…’ om met wat volgt – Miss Lonely, de Mistery Tramp & Napoleon in Rags - de gebroeders Grimm het nakijken te geven. Tot slot is er die stem, de enige stem die deze woordenbrij tot een samenhangend geheel kan zingen, de stem van Bob Dylan – spugend, vleiend, vernederend & vol venijn.
Like A Rolling Stone dus, vandaag precies zestig jaar oud. Of jong, is misschien beter aangezien ‘ie nog decennia meekan. Dit gaat niet vervelen. Zelfs na zestig jaar klinkt ‘ie nog fris. Ga er maar aanstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten