Thomas,
Ik wilde je vandaag schrijven over het album The Secret Index To The Past van Ed Sanders. Die plaat is een maand of twee geleden verschenen. Ik kwam 'm bij toeval tegen in de bakken van een lokale platenzaak, het was volledig langs me heen gegaan dat Sanders een nieuw album had uitgebracht. Ik had nergens over The Secret Index To The Past gelezen. Niemand had me getipt.
Ed Sanders kan niet zingen, maar doet het wel. Dat is een van de redenen waarom The Secret Index Of The Past bij eerste beluistering grote indruk op mij maakte. Dat was een paar dagen geleden. Vanochtend liet ik de elpee voor een tweede keer onder de naald draaien, maar gek genoeg werd ik dit keer minder van mijn stuk gebracht door wat ik hoorde. Was het niet het juiste moment om naar Sanders te luisteren of is The Secret Index To The Past zo'n plaat die aanvankelijk werelds lijkt, maar bij betere beluistering toch tegenvalt? Ik weet het (nog) niet.
Ik laat Sanders rusten voor nu, kom er later op terug. Naast de twijfel over wat ik vind van die plaat, is er nog een tweede reden om dat te doen. Terwijl Sanders draaide, bladerde ik door het kunsttijdschrift Apollo. In dit tijdschrift staat onderstaande afbeelding.
Bij het zien van dit werk moest ik gelijk denken aan de hoes van Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat van Moondog Jr:
Men zegt wel eens dat het vooral de muziek is die je rond je 15de jaar hoort die je de rest van je leven zal bij blijven, maar daar moeten wel uitzonderingen op zijn. In het jaar dat Everyday I Wear... verscheen, vierde ik mijn 22ste verjaardag en werkte ik in een bibliotheek, voornamelijk op de muziekafdeling. Een collega schoof het net binnengekomen Moondog Jr.-album onder mijn neus met de woorden 'luister dáár maar eens naar.'
Het album moest me veroveren. Ik luisterde een keer of drie, vier naar die van de bibliotheek geleende cd voor ik besloot het ding te kopiëren op cassette. Na nog twee, drie keer die cassette draaien was ik verkocht en kocht ik een eigen exemplaar van Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat.
We zijn dertig jaar verder. Moondog Jr. werd Zita Swoon. Stef Kamil Carlens - de man achter zowel Moondog Jr. als Zita Swoon - maakte soloplaten, de een beter dan de ander, maar nooit meer werd het zo goed als op die ene elpee van Moondog Jr.
Had je mij 25 jaar geleden gevraagd welke tien albums ik mee zou nemen naar het denkbeeldige onbewoonde eiland, dan zou ik Everyday I Wear... als een van de eerste noemen. Vraag het me vandaag en die lijst is compleet anders dan 25 jaar geleden. Slechts twee titel hebben al die tijd op die lijst gestaan: deze van Moondog Jr. en Bringing It All Back Home van Bob Dylan.
Zó goed is Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat.
Nu komt het vreemde: pas na zo'n kwart eeuw luisteren naar Moondog Jr. viel het kwartje. Ik heb het over die bandnaam: Moondog Jr. Dat is een verwijzing naar Moondog, zo realiseerde ik me uiteindelijk, de excentrieke muzikant, ook bekend als de Viking Of Sixth Avenue. Wie goed luistert, hoort overeenkomsten tussen de muziek van Moondog en Moondog Jr., vooral wanneer je luistert naar de enkele instrumentale stukken op Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat.
Mocht je gaan luisteren naar Moondog Jr., verwacht dan niet dat het kwartje valt bij de eerste keer luisteren naar Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat. Geef de plaat een kans, de tijd. Luister een paar keer en als je de juiste oren hebt, zul je een album voor het leven rijker zijn. En als het klikt tussen jou en Everyday..., ga dan ook op jacht naar de ep TV Song van Moondog Jr. die voor het album verscheen en de cd-single Jintro & The Great Luna om dan gelijk maar alles van Moondog Jr. tot je te kunnen nemen.
Pas goed op jezelf,
Mocht ik je voor die tijd niet meer spreken: goede feestdagen,
Groet,
TW
20XII25
Geen opmerkingen:
Een reactie posten