Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
'Sex Pistols en Gerold Fucks en meer' [17 V 2025]
A1 Sex Pistols - Anarchy In The UK
Verboden muziek in huize Willems, vroeger, bij pa & ma thuis. Nu ik meer dan een halve eeuw oud ben - te jong om de Sex Pistols in hun gloriedagen mee te maken - kan ik draaien wat ik wil. Eén brok opgekropte woede. De muzikale middelvinger.
A2 The Beatles - Bar Original (take 2)
Een lang, instrumentaal nummer van de Fab Four, afkomstig van een of andere bootleg. Opname is van de sessies voor Rubber Soul, toch wel - naast The White Album - mijn favoriete Beatles-album. Nu ik het toch over The Beatles heb: what the fuck flikken ze met het binnenkort te verschijnen Anthology 4? Voor slechts een handvol nieuwe opnamen moet een dure box gekocht worden met daarin niet alleen dit vierde deel van de Anthology-serie, maar ook nog eens de eerste drie die iedereen al in huis heeft. De muziekliefhebber is een melkkoe & The Beatles maken het momenteel wel erg bont. Ik ben even niet blij met The Beatles.
A3 The Chocolate Watchband - Let's Talk About Girls
Rechttoe rechtaan garagerock van The Chocolate Watchband. Zo'n nummer dat na beluistering in je kop blijft rondzingen waardoor je het liefst met een paperclip de gehooringang zou binnengaan om de song van de wanden van de hersenpan te schrapen, ware het niet zo'n goede song. Want goed is het. Tikje psychedelica erdoor, zo tegen het eind, om het af te maken.
Compositie van de grote Thelonious Monk - de koning van de tegendraadse muziek - in de uitvoering van Miles Davis. Davis kan ook strontvervelend zijn, maar met name die paar albums die hij eind jaren vijftig voor Columbia maakte zijn geweldig. Maar goed, dat zal voor niemand nieuws zijn. Wie houdt er nou niet van de Miles Davis van 'Round About Midnight, Milestones en Kind Of Blue?
A5 The Pandamonium - Season Of The Witch
Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Donovan. Oké, de man heeft een paar songs die ik kan hebben, als ik ze maar niet te vaak hoor. Zo nu en dan is oké. Zijn Season Of The Witch in handen van anderen is echter zeer de moeite waard. Bijna net zo'n oorwurm als het eerder voorbij gekomen Let's Talk About Girls van The Chocolate Watchband. Ik leerde de schoonheid van Season Of The Witch kennen door de ruim elf minuten durende versie van deze song op het album Super Session van Mike Bloomfield, Al Kooper en Stephen Stills. De versie van The Pandamonium is nog net een tikkeltje beter, als je het mij vraagt.
A6 Ayalèw Mèsfin - Hasabé
Na Amerika en Engeland is - sinds grofweg een jaar - Ethiopië één van de hofleveranciers van muziek in huize Willems. Het is onvoorstelbaar hoeveel goede muziek in Ethiopië gemaakt is. In de jaren negentig verscheen onder de titel Éthiopiques een serie cd's met schitterende muziek. Die serie is toen langs mij heen gegaan. Die schade ben ik nu aan het inhalen. Hasabé swingt de pan uit, goede blazers, tikje rock.
A7 Ryan Adams - Oh My Sweet Carolina
De eerste kant sluit af met het ingetogen, kippenvel veroorzakende Oh My Sweet Carolina van Ryan Adams. Had Adams in zijn leven alleen Come Pick Me Up en dit Oh My Sweet Carolina opgenomen - beide te vinden op het album Heartbreaker - dan had de man al een plekje in de grote lijsten van grote muzikanten verdiend. En dan aan het eind een vloek, niet op de cassette, maar uit mijn mond. In tegenstelling tot bij een blanco cassette weet je bij een voorbespeelde cassette - zo eentje waar dit op staat - nooit precies hoeveel tape er in de cassette zit, hoeveel opnametijd je hebt. En dus omdat ik het net verkeerd heb ingeschat, gloeiende godver, ontbreken de laatste 10 seconden van Oh My Sweet Carolina op deze cassette. Grote fout van mij. In de stilte zingt mijn hoofd door.
B1 A Witness - Tomorrow Never Knows
In iets minder dan vijf minuten speelt het Engelse bandje A Witness de Beatles-klassieker Tomorrow Never Knows aan gort. Geen studiotrucjes voor A Witness, zoals The Beatles deden om tot het heerlijk psychedelische Tomorrow Never Knows te komen, maar gewoon rechttoe rechtaan rock waardoor dit een ietwat nieuwe Tomorrow Never Knows is geworden. Ik weet niet meer waar ik deze opname heb gevonden, een wazige verzamelaar waarschijnlijk.
B2 The Bees - Chicken Payback
Van het album Free The Bees uit 2004, maar als iemand zou beweren dat Chicken Payback is opgenomen in de tweede helft van de jaren vijftig, geloof je het ook. The Bees hebben niet heel veel echt goede muziek opgenomen, als je het mij vraagt, maar dit vrij simpele Chicken Payback vind ik werkelijk heerlijk. Een blijft-maar-hangen-song.
B3 Gilles Andrieux & Kudsi Erguner - Nihavend Saz Semai
Van het album Musique Classique Ottomane, klassieke muziek uit het Ottomaanse rijk dus. Een snaarinstrument en een fluit, meer niet, maar na het ontdekken van dit album, heb ik het weken achter elkaar gedraaid. Dit is werkelijk verschrikkelijk mooi. Om je te overtuigen, luister:
B4 Bob Dylan - Wallflower [Another Self Portrait-versie]
Sommige songs hebben geen toelichting nodig. Dit is Dylan. Dit is goed.
B5 The Presidents Of The United States Of America - Peaches
Stevige muziek, veel gein. Dit - het album waarop Peaches te vinden is - kocht ik niet lang nadat het in 1995 verscheen. Nu dertig jaar later word ik hier nog steeds vrolijk van. De simplistische logica van de tekst gecombineerd met de stevige muziek:
They were put there by a man
In a factory downtown
If I had my little way
I'd eat peaches every day
Sun-soakin' bulges in the shade
B6 Peter King - Happy Song
Van het album Africa Dialect. Funk, Afrobeat. Op advies van een verkoper onlangs gekocht & de man had gelijk. Dit is wel in mijn straatje. Moeilijk om bij stil te zitten. Blazers. Tegen het eind tikkeltje jazz erdoorheen.
B7 The Beat Merchants - Pretty Face
Garagerock. Goede stem, mondharmonica door een groot deel van het nummer. Een beetje vreemde mix, de drum lijkt meer op de voorgrond te zijn dan de gitaar. Weer zo'n oorworm zoals er in het genre garagerock zoveel zijn gemaakt. Kort & krachtig.
B8 Moha Jamin - Sheshwa Heshat Moha Jamin
Meer garage, maar nu uit Iran. Het aardige is het Iraanse tintje, met name te horen in de manier van zingen. Ik versta er geen ene mallemoer van, maar dat boeit eigenlijk ook niet zo. Het trekt gelijk de aandacht van de luisteraar.
B9 Betty Roché - A Foggy Day
De afsluiter laat zich misschien het best omschrijven als coctailbarmuziek. Niet vaak mijn ding, maar zo nu en dan & dan ook nog specifieke songs is dit toch wel lekker, zeker als afsluiter. Goede saxofoonsolo. Ook aardig: het scatten van Roché als een klankengesprek met de gitarist. Ouwelullenmuziek, en dus moet ik het misschien maar accepteren: ik heb ouwelullenoren gekregen.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten