Gisteren, op de platenbeurs die in de aankondiging groter leek dan 'ie in werkelijkheid was, luister ik op aanraden van een handelaar naar The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed. Ik hoefde niet veel te horen voor ik wist dat de plaat met mij mee naar huis zou gaan. De muziek van Sharhabil Ahmed is volgens de hypesticker op de hoes een mix van jazz, rock 'n' roll en Soedanese klanken. Ik betwijfel of dat een accurate beschrijving is, maar het maakt niet veel uit. The King Of Sudanese Jazz is een heerlijke plaat & dat is wat uiteindelijk belangrijk is.
Door verplichtingen elders heb ik gisteren na thuiskomst van de beurs The King Of Sudanese Jazz niet meer kunnen draaien en dus leg ik 'm vanochtend onder de naald. Kop koffie erbij, Evergreen Review no. 10 (november / december 1959) opengeslagen in mijn handen. In dit literaire tijdschrift schrijft Village Voice-medewerker Jerry Tallmer over de dan net overleden zangeres Billie Holiday. Ooit haalde Tallmer midden in de nacht Holiday, pianist Mal Waldron en diens vriendin in Philadelphia op voor een concert in New York. De nachtelijke rit, zo beschrijft Tallmer, duurde langer dan verwacht waardoor het New York-concert pas rond een uur of 3 's nachts kon beginnen. Na het concert was er een feest en tijdens dat feest wist de zangeres weg te glippen, tot ontsteltenis van Tallmer. Hij had eerder op de avond immers aan Holidays manager beloofd haar bij haar hotel af te zetten. Na wat zoeken vond hij haar niet ver van de locatie van het feest in een nachtwinkel. Tallmer: 'She [Holiday] was stumbling all over and humming happily to herself and loading her arms with comic books and candy bars. She seemed almost unconscious, almost incoherent. I had never seen Lady Day look so vulnerable and soft, so relaxed, so feminine, or so attractive.'
Het is vooral dat beeld, de grote zangeres met haar armen vol comics en snoep, dat me raakt in het stuk van Tallmer.
Ik mag graag naar Billie Holiday luisteren. In de loop der jaren heb ik redelijk wat platen en cd's van haar weten aan te schaffen. Daar zitten een aantal mooie titels tussen, maar grappig genoeg is mijn meest gedraaide Holiday-release een of andere crappy dubbel-cd waarop concertopnamen en studio-opnamen elkaar afwisselen en er met de beste wil van de wereld geen lijn te vinden is in de tracklist. Die cd ligt namelijk in de auto en de eerste van de twee schijven zit al meer dan een jaar in de cd-speler in die auto. Het is goed Billy Holiday luisteren tijdens het autorijden. Songs als 'Stormy Weather' en 'I Cried For You (Now It's Your Turn To Cry Over Me)', het komt allemaal voorbij op de cd. En natuurlijk het hartverscheurende 'Strange Fruit'. Ook na 100-den keren luisteren krijg ik nog kippenvel van 'Strange Fruit'.
Maar nu zal ik zonder moeten doen. De auto is niet meer te repareren kapot, zo hoorden we vorige week. Voordat het ding werd afgevoerd naar de sloop, hebben we al onze bezittingen uit die auto gehaald. Alleen de cd in de cd-speler zijn we vergeten. De eerste schrijf van die crappy Billie Holiday-dubbelaar is met het autokarkas naar de sloop vertrokken. Dat is pijnlijk natuurlijk, maar het is ook goed zo. Misschien werd het tijd om in de nieuwe auto een andere cd te draaien. Bijvoorbeeld de tweede cd van die Holiday-dubbelaar.
Het lezen van de herinneringen van Jerry Tallmer aan Billie Holiday bracht de gedachte aan de verloren cd terug. Een erg goed stuk overigens van Tallmer. Bye Bye Blackbird heet het. Maar het is niet het beste in memoriam voor Billy Holiday dat ik ken. Die eer is voor het gedicht 'The Day Lady Died' van Frank O'Hara. Het is te vinden in de bundel Lunch Poems.
THE DAY LADY DIED
It is 12:20 in New York a Friday three days after Bastille day, yes it is 1959 and I go get a shoeshine because I will get off the 4:19 in Easthampton at 7:15 and then go straight to dinner and I don't know the people who will feed me I walk up the muggy street beginning to sun and have a hamburger and a malted and buy an ugly NEW WORLD WRITING to see what the poets in Ghana are doing these days I go on to the bank and Miss Stillwagon (first name Linda I once heard) doesn't even look up my balance for once in her life and in the GOLDEN GRIFFIN I get a little Verlaine for Patsy with drawings by Bonnard although I do think of Hesiod, trans. Richmond Lattimore or Brendan Behan's new play or Le Balcon or Les Nègres of Genet, but I don't, I stick with Verlaine after practically going to sleep with quandariness and for Mike I just stroll into the PARK LANE Liquor Store and ask for a bottle of Strega and then I go back where I came from the 6th Avenue and the tobacconist in the Ziegfield Theatre and casually ask for a carton of Gauloises and a carton of Picayunes, and a NEW YORK POST with her face on it and I am sweating a lot by now and thinking of leaning on the john door in the 5 SPOT while she whispered a song along the keyboard to Mal Waldron and everyone and I stopped breathing
Maar misschien is het niet goed voor mij om dit gedicht van O'Hara deze zondagochtend voor de zoveelste keer te lezen. Door dit te lezen hoor ik de muziek van Sharhabil Ahmed niet meer en die verdient ook mijn aandacht.
Billy Holiday heeft nooit een plaat van Sharhabil Ahmed gehoord, daarvoor is ze te vroeg overleden, maar andersom zou natuurlijk wel kunnen. Hoewel. In de liner notes bij The King Of Sudanese Jazz lees ik dat Ahmed op latere leeftijd nog slechts vier elpees in zijn collectie had: twee van zijn eigen albums en twee platen van Mulatu Astatke, de Ethiopische jazzgrootheid die beide platen signeerde voor hij ze Ahmed cadeau deed.
Het is zondagochtend. Met mijn boeken en platen reis ik de wereld over. Niet alleen naar andere plekken, maar ook naar andere tijden. Hoe meer ik thuis ben, hangend in mijn stoel, hoe minder ik thuis ben. Ik ben in het New York van 1959, in het Soedan van de jaren zeventig. Ik ben overal en nergens.
~ * ~ * ~
Het album The King Of Sudanese Jazz van Sharhabil Ahmed kun je hier beluisteren.
'Strange Fruit' van Billy Holiday kun je hier beluisteren.
In 1975 publiceerde de Amerikaanse kunstenaar / schrijver Joe Brainard zijn boek I Remember. Ik leerde het boek kennen in de Nederlandse vertaling van Johannes Jonkers, uitgegeven door Uitgeverij Oevers in 2022 onder de titel Ik herinner me.
Ik herinner me bestaat uit zo'n 200 pagina's korte fragmenten - soms niet meer dan één zin lang - die allen beginnen met 'Ik herinner me'. Om een indruk te krijgen hieronder de gehele eerste pagina van Brainards boek in de vertaling van Jonkers:
Ik herinner me de eerste keer dat ik een brief kreeg met de tekst NA VIJF DAGEN RETOUR NAAR op de envelop, en dacht dat ik de brief terug moest sturen naar de afzender nadat ik hem vijf dagen had bewaard.
Ik herinner me mijn opwinding als ik in de laden van mijn ouders snuffelde op zoek naar condooms. (Van het merk Peacock.)
Ik herinner me de tijd dat polio het ergste ter wereld was.
Ik herinner me chique roze overhemden. En veterdassen.
Ik herinner me de keer dat een kind me vertelde dat die zure klaverachtige blaadjes die we vaak aten (met gele bloempjes) zo zuur smaakten omdat honden erop pisten. Ik herinner me dat het me er niet van weerhield ze te eten.
Ik herinner me de eerste tekening waarvan ik me herinner dat ik die maakte. Een bruid met een hele lange sleep.
Bij het opruimen van de uitpuilende boekenkasten - een week of drie, vier geleden - is Ik herinner me van Joe Brainard blijven staan. Dat boek heeft iets waar ik nog niet goed de vinger op kan leggen, maar dat er voor zorgt dat ik het zeker opnieuw wil lezen. Niet nu al, maar over een tijdje. Op het moment dat ik het boek al bijna vergeten ben, niet eerder. Het zal dan bij vlagen net lijken alsof ik het voor het eerst lees.
Een boek dat bij het uitmesten van de boekenkast wel het oordeel 'weg ermee' heeft gekregen is Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was van Jeroen van Rooij. Ik weet niet meer wanneer ik deze dichtbundel heb gelezen, maar het zal niet lang zijn nadat het in 2014 verscheen. Ik kan me niets van de inhoud van dit boek herinneren. Het is sinds het uitmesten van de boekenkast het bovenste boek van een stapel boeken dat naar de kringloopwinkel gebracht moet worden. Ik heb daar geen zin in, dat wegbrengen, en dus blijft het maar liggen. Gisteravond in een verloren vijf minuten tussen avondeten en koffie pakte ik het gedachteloos op, bladerde wat, las hier en daar een regel. De bundel bestaat uit twee delen, zo zag ik. Het eerste deel getiteld Niemand had er enig idee van bestaat uit 36 gedichten. Het tweede deel getiteld Wat er aan de hand was bestaat uit één lang gedicht. Dat gedicht begint zo:
Ik herinner me de stoepen en het schoongeveegd trottoir. De bakker met vakantie met ervoor de voddenkar.
Ik herinner me dat ik dacht dat ik me altijd alles zou herinneren.
Ik herinner me een witte uit de ruimte die circusberen gaat redden. Wie helpt me?
Ik herinner me de krasjes in de baksteen naast de keukendeur waar mijn oma haar aardappelschilmesjes op sleep.
Ik herinner me een huilbui tegen de verwarming aan.
En zo gaat het maar door en door, zo'n 30 pagina's lang. Regel na regel beginnend met 'Ik herinner me' en hoe vaak ik ook van voor naar achter blader in Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was, nergens zie ik een verwijzing naar Joe Brainard.
Is het mogelijk dat Jeroen de Rooij zijn Wat er aan de hand was schreef zonder op de hoogte te zijn van I Remember van Brainard? Natuurlijk is het mogelijk, maar waarschijnlijk is het niet. Moet Van Rooij nu een schop onder z'n hol krijgen voor schaamteloze diefstal of een veer in z'n reet omdat hij zijn lezers richting Joe Brainard stuurt? Ik neig naar het tweede. Ik schop niet graag.
En toch is Van Rooij niet Brainard. Daar waar I Remember lijkt te bestaan uit daadwerkelijke herinneringen, lijkt Van Rooij in Wat er aan de hand was vooral ook z'n dikke duim te hebben gebruikt. Een ander verschil is dat Brainards I Remember een op zichzelf staand boek is, terwijl Van Rooijs Wat er aan de hand was deel van een groter geheel is, namelijk de bundel Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was. Zo zijn er bijvoorbeeld meerdere gedichten in het eerste deel van Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was waarin de woorden 'Ik herinner me' voorbij komen en eindigt het lange gedicht Wat er aan de hand was met 'Dus ik haalde adem en dacht: "Nou, daar gaat ie dan."' Met deze woorden begint ook het eerste gedicht in het eerste deel van Van Rooijs bundel. Doordat het laatste gedicht eindigt met precies dezelfde woorden waarmee het eerste gedicht begint, is Van Rooijs bundel als het ware rond.
De verschillen tussen Van Rooij en Brainard ten spijt moet het - gezien de overeenkomsten - mogelijk zijn om willekeurig gekozen regels uit Ik herinner me en Wat er aan de hand was aangevuld met eigen regelste combineren tot een nieuw stuk, een nieuw gedicht. Een vingeroefening, waarom niet?
Bij deze:
Ik herinner me verhalen over nonnen en kaarsen, en baby's die in de oven worden gegooid.
Ik herinner me zoute drop net iets te hard om door te bijten.
Ik herinner me het schokje dat je krijgt vlak voordat je in slaap valt. Als vallen.
Ik herinner me dat ik als ik bij een vriendinnetje logeerde wakker bleef totdat iedereen sliep.
Ik herinner me films in de middag gezien en het brandende daglicht in de ogen bij het verlaten van de bioscoop.
Ik herinner me een beschermengel van 1 m 80, blond haar en lange benen.
Ik herinner me het moment dat ik me bewust werd van een glazen stolp om mij heen.
Ik herinner me dat iemand tegen me zei dat als je een scheet liet op een aangestoken lucifer er een grote blauwe vlam ontstond.
Ik herinner me blazen op koude vingertoppen.
Ik herinner me dat ik vegetariër was.
Ik herinner me de nieuwsberichten op de radio en het staren uit het raam als de radiostem zei dat het ging regenen.
Ik herinner me het pepermuntje naderhand, maar dat hielp eigenlijk niet echt.
Ik herinner me dat ik andere dingen deed met rietjes behalve ermee drinken.
Ik herinner me houten vorken waarmee je een grote klont aardappelsalade niet goed kon aanpakken.
Ik herinner me lubberende zwembroeken en waterglijbanen en de tijd die op goede dagen altijd sneller ging dan op minder goede dagen.
Ik herinner me het bierflesje dat een stukje van mijn voortand tikte.
Ik herinner me dat ik halskettingen maakte van klaverbloempjes.
Ik herinner me een vrouw die bijna geen nek had. Haar grote voeten waren altijd gestoken in felgekleurde suède schoenen met plateauzolen. Mijn moeder zei dat die heel duur waren.
Ik herinner me dat mijn opa me stiekem plakjes worst gaf.
Ik herinner me een incident met een doosje maden, een koelkast, een niet helemaal dicht doosje, een koelkast vol maden en een gillende moeder.
Ik herinner me gebakken vis op vrijdagavond.
Ik herinner me dat je met geen mogelijkheid aan je oor kon krabben in de tandartsstoel als je oor jeukte.
Het is Prinsjesdag, maar ik ben niet zo'n gouden-koets-staarder en dus zal de buis vandaag uitblijven. Iedere vorm van (mede-)menselijkheid wordt langzaam maar zeker uit de politiek geknepen. Het gaat al jaren niet meer om 'wij', maar om 'ik' in Nederland. Het 'ik' onderweg naar de top op de apenrots: schoppen naar beneden, likken naar boven. Daar gaat deze Prinsjesdag geen verandering in brengen. Ik laat het aan mij voorbij gaan.
Ik ga me vandaag bezighouden met High Fidelity. Het is vandaag namelijk precies 30 jaar geleden dat dit boek van Nick Hornby werd gepubliceerd. Een briljant boek, als je het mij vraagt, misschien wel het beste ooit. Ik neem aan dat je het verhaal kent: platenzaakeigenaar Rob wordt gedumpt door vriendin wat hem aanzet om eens kritisch naar eigen leven en werk te kijken, wat met vallen en opstaan gaat. Het is niet zozeer het verhaal dat High Fidelity zo goed maakt, maar de jus over dat verhaal. De (luchtige) taal van Hornby en de zijverhalen over muziek en de platenzaak.
Als je boek niet kent, ken je zeker de gelijknamige film. En ook die film is goed. Je bent natuurlijk bekend met de eeuwige discussies op verjaardagen en partijen als het om boekverfilmingen gaat: welke is beter: het boek of de film? High Fidelity overstijgt die discussie: het zien van de film versterkt het lezen van het boek en vice versa. Dat maakt High Fidelity uniek. Ik ken geen andere boekverfilming waarbij boek en film niet alleen op gelijke hoogte staan, maar elkaar aanvullen.
Ik lees High Fidelity grofweg eens per jaar. De film kijk ik nog wat vaker. Een paar jaar geleden is er ook een serie gemaakt naar het boek van Hornby en ook die serie is zeker de moeite waard. Niet zo goed als de film, maar toch goed.
Je hebt ongetwijfeld net als ik al gelezen dat het achttiende deel van Bob Dylans The Bootleg Series op 31 oktober zal verschijnen. Ik weet niet meer wie die datum heeft gelekt voor de officiële aankondiging van Through The Open Window, maar het stond op Facebook. Het was een platenzaak in Engeland, als ik me niet vergis.
Mojo #384 (november 2025) geeft nog wat meer informatie weg: Through The Open Window zal acht cd's bevatten waarvan de laatste twee cd's een registratie van het concert van 26 oktober 1963 zal bevatten. Opnamen van dat concert circuleren natuurlijk al jaren in goede geluidskwaliteit en ook is al een en ander van die opnamen eerder officieel uitgebracht. Nu dus een officiële release van het volledige concert op twee cd's in Through The Open Window. Ik ben daar wel blij mee, moet ik bekennen. Ik heb een zwak voor dat concert.
Verder meldt Mojo onder andere nog dat het nieuwe deel van The Bootleg Series een opname bevat van 'Let The Good Times Roll' van Larry Kegan, Howard Rutman en de 15-jarige Robert Zimmerman, opgenomen op kerstavond 1956, en enkele opnamen van een door Sid Gleason opgenomen demotape waarop de jonge Dylan song van Woody Guthrie zingt. Helaas nog geen volledige tracklist van Through The Open Window in deze Mojo, maar ik verwacht dat een officiële aankondiging van deze boxset niet al te lang meer op zich laat wachten.
In juli 2024 kwam ik op een boekenmarkt de biografie van schilder Larry Rivers tegen. Een dikke pil, niet duur ook. Toch liet ik het boek liggen. De reden: ik wist dat ik de naam Larry Rivers ergens van kende, maar staande onder een stralende zon op die julidag met dat boek in mijn handen kon ik toch niet bedenken waar ik die naam van kende. Ik heb nog staan koekeloeren in het registeren achterin het boek opzoek naar aanknopingspunten. Ook heb ik al bladerend hier en daar wat regels gelezen, maar het hielp niet. Ik kon niet bedenken waar ik de schilder Larry Rivers van kende.
Vanochtend out of the blue schoot het me ineens te binnen: Het schilderij The Next to Last Confederate Soldier (1959) van Larry Rivers siert niet alleen de voorkant van literair tijdschrift Evergreen Review No. 12 (mrt/april 1960), maar ook die van enkele Amerikaanse edities van A Confederate General from Big Sur (1964), de eerst gepubliceerde roman van Richard Brautigan.
In de vier jaar tussen de publicatie van de 12de Evergreen Review en Richard Brautigans roman is Larry Rivers' soldaat een generaal geworden.
Nou kan ik nog vertellen dat Richard Brautigan wel eens publiceerde in Evergreen Review, maar dat kwam pas later. Het doet er eigenlijk niet toe. En het is beschamend mager allemaal, want laat ik eerlijk zijn: bovenstaande is alleen maar interessant is voor wie Richard Brautigan of Evergreen Review leest, of wie - net als ik - wel eens op een boekenmarkt heeft staan twijfelen over aanschaf van de biografie van Larry Rivers. Maar soms moet ook een mager verhaal mijn kop uit geschreven worden.
In mijn hoofd hopen de onzinnige weetjes zich op, van die feiten, ontdekkingen en meningen waarvan ik denk dat ik ze met je moet delen. Zo las ik bijvoorbeeld net dat de eerste typemachine die de redactie van it - het Engelse underground blaadje uit de jaren zestig [International Times] - de machine van George Orwell was. Orwell! De schrijver van 1984! Iets in mijn vindt dat mooi, van 1984 naar it. Dat klopt op de een of andere verwrongen manier.
Vier maffe Dylanweetjes zaten nog in mijn kop, maar ergens onderweg ben ik er eentje kwijtgeraakt. Blijven er drie over:
1. De song 'Le Soleil Du Vietnam' van Christel Ruby uit 1967 bevat de regel 'the sun of Vietnam can't hear Bob Dylan';
2. De song 'The Further Adventures Of Captain America And Joe College' van Bobby Bridger op het album Merging Of Our Mind bevat de regels 'Read your book and read it thoroughly / Look around and tell me what you see / Mister Dylan's wordy words of knowledge / Have Captain America'd Joe College';
Ik heb nog nooit de bewuste song van Christel Ruby gehoord, ik las dit in Shindig! en de reclame die Dylan inspireerde is niet mijn vondst. Ik kwam het tegen op Facebook.
In de Shindig! waarin ik las over Christel Ruby, las ik ook dat het album Brigitte Fontaine Est... Folle binnenkort opnieuw uitkomt. Dat is een album dat ik al lang wil horen. Daar zit een verhaal achter. In september vorig jaar viste ik uit de uitverkoopbak bij boekwinkel Broese in Utrecht de dubbelelpee Beautiful Freaks; Waving Our Flag High: When Music Was The Counterculture. Op dit album zijn onder andere Allen Ginsberg, Grateful Dead, Incredible Stringband, Hawkwind en The Fugs te vinden. De twee songs die na beluistering vooral indruk op mij maakten waren 'Earth' van The Third Ear Band en 'Le Goudron' van Brigitte Fontaine. Met name die laatste track bleef ik maar keer op keer opzetten. Omdat het naar meer smaakte, ging ik op zoek naar het album waarop 'Le Gourdon' te vinden zou zijn. Wat ik online vond, was dat 'Le Gourdon' alleen op single was uitgebracht, maar dat het album dat het meest in de buurt komt van de schoonheid van deze song Brigitte Fontaine Est... Folle is. Met dat in mijn achterhoofd, was de aankondiging van de heruitgave goed nieuws. Voor de zekerheid luisterde ik online wat fragmenten van die plaat en wat bleek... het lijkt in de verste verte niet op het wonderlijke 'Le Goudron'. En nu twijfel ik. Ga ik de heruitgaven van Brigitte Fontaine Est... Folle wel of niet aanschaffen?
Ik ga gewoon maar verder met het spuwen van kleinigheden die in mijn kop een tentenkamp hebben opgezet in de hoop de rust in de bovenkamer wat terug te brengen.
Ik denk dat het april 2023 was dat ik Amazing Adventures Of Liverpool Scene kocht - maar het kan ook later zijn geweest. Een van de meest interessante platen uit de tweede helft van de 20ste eeuw, als je het mij vraagt. Dat album bevat het heerlijke 'Batpoem', een song waarin geopperd wordt om Batman naar Vietnam te sturen om de oorlog aldaar te beëindigen. Ik heb lang gedacht - en eigenlijk denk ik dat nog steeds - dat het idee om in een protestsong tegen de oorlog in Vietnam Batman op te voeren een briljant en uniek idee is. Maar wat blijkt, zo ontdekte ik afgelopen november, de band Seeds Of Euphoria heeft een song met de titel 'Let's Send Batman To Viet Nam'. En dus blijken er in ieder geval twee songs te zijn waarin geopperd wordt op Batman naar Vietnam te sturen!
Wie was er eerst? En heeft de een het idee bij de ander opgepikt? Of is er sprake van toeval?
Amazing Adventures Of Liverpool Scene - het album waar 'Batpoem' op te vinden is, werd uitgebracht in 1968.[1] De tekst van 'Batpoem' - geschreven door Adrian Henri - werd een jaar eerder al gepubliceerd in het door Penguin uitgegeven tiende deel van de serie Modern Poets: The Mersey Sound.
De band Seeds Of Euphoria was eerder. In 1966 verscheen hun single 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Hoe groot is de kans dat Adrian Henri het Batman-naar-Vietnam-idee van Seeds Of Euphoria stal? Niet zo groot. De band Seeds Of Euphoria is geen bekende band. Ze brachten slechts één single uit, het eerder genoemde 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Deze single werd alleen als promo op de markt gebracht en heeft dus nooit in de winkels gelegen. De kans dat Adrian Henri deze promosingle heeft gehoord is te verwaarlozen klein, lijkt mij & dus is er dat heerlijke toeval dat niet een, maar twee schrijvers denken: 'weet je wat ik ga opperen in mijn song? We sturen Batman naar Vietnam!'
Mocht het je interesseren: zowel 'Batpoem' van Liverpool Scene als 'Let's Send Batman To Viet Nam' van Seeds Of Euphoria is online te beluisteren.
En plof, daar is Dylanweetje #4 dat vanuit mijn achterhoofd in mijn zicht schiet:
4. in 1990 bracht de Duitse punkrockband The Welcome Idiots het album 11 Outlined Epitaphs uit. Die albumtitel doet natuurlijk gelijk denken aan de liner notes met dezelfde titel voor Bob Dylans album The Times They Are A-Changin'. Die gedachte wordt nog eens versterkt door de titel van de eerste song op de B-kant van het album van The Welcome Idiots: 'The Times Have Been Changing' heet die song. Overigens zijn in de songteksten of de muziek van The Welcome Idiots verder geen verwijzingen naar Dylan te vinden.
Ik twijfel altijd enigszins wanneer 11 Outlined Epitaphs ter sprake komt over welk album deze liner notes heeft. Ik ben niet de enige. Op 8 augustus 2021 werd op de officiële Facebook-pagina van Bob Dylan doodleuk beweerd dat de tekst op de hoes van Another Side Of Bob Dylan te vinden is in plaats van op The Times They Are A-Changin'
Nu ik toch met mijn kop bij Dylan ben, kan ik ook nog wel even de volgende erin gooien: de wederom Duitse band The Beatitudes bracht in 1986 het album A History Of Nothing uit. Bij het beluisteren van die plaat is het al snel duidelijk dat deze band de kunst heeft proberen af te kijken van de B52's. A History Of Nothing is niet zo'n interessante plaat, ware het niet voor twee covers. Allereerst bevat de plaat een ietwat verstilde, maar niet onaangename versie van The Velvet Undergrounds 'I'll Be Your Mirror'. De plaat sluit af met een versie van Dylans 'She Belongs To Me'. Het is de enige track op dit album dat door Bob Romanowski wordt gezongen (alle andere songs worden gezongen door Sabine Yeager). Het kabbelt wat voort, deze 'She Belongs To Me' maar eindigt verrassend genoeg met een muzikale freak out waardoor de song eerder doet denken aan The Velvet Underground dan aan Bob Dylan.
Er zit nog veel meer in mijn kop, maar voor nu krijg ik er niks meer uit.
Pas goed op jezelf,
groet,
TW
07 IX 2025
[1] Aldus de website rond Adrian Henri, volgens discogs kwam de plaat een jaar later uit.
Het eerste herfstblad is nog niet gevallen of de aankondigingen van nieuwe releases zijn daar weer zodat de consument de tijd heeft wat geld opzij te zetten om een of meerdere geluidsdragers tijdens Sinterklaas of Kerstmis cadeau te doen. Hieronder de vier releases waar ik op dit moment het meest naar uitkijk.
Allereerst is er de eerste hint rond een nieuw deel - het 18de al weer - van Bob Dylans The Bootleg Series. Die release zal de periode 1956 - 1963 beslaan en de titel Through The Open Window krijgen. Meer is nog niet bekend over deze release, maar een officiële aankondiging zal waarschijnlijk niet lang meer op zich laten wachten. Later vandaag al? (Zie Expecting Rain)
In 'Mixtape #5' had ik het gisteren al over Anthology 4 van The Beatles en hoewel ik het nog steeds moeilijk te verkroppen vind dat dit vierde deel alleen te koop zal zijn in een bundel met de eerste drie delen van Anthology, is dit vierde deel uiteraard wel een release om naar uit te kijken. Release 21 november. Naast de geluidsdragers komt ook het Anthology-boek opnieuw uit. De Anthology-films zullen op Disney+ te streamen zijn. (zie hier)
Bruce Springsteen heeft in mijn oren maar één echt goed album uitgebracht in zijn carrière: Nebraska. Van dit aan de keukentafel opgenomen album uit 1982 komt op 17 oktober een luxe editie uit met - naast een geremasterde versie van het album - twee schijven (lp of cd) met outtakes (akoestisch en met band) en een schijf met recente concertopnamen van de Nebraska-songs. Deze laatste opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd. (zie hier)
Tot slot brengt het label Analog Africa in november het album Chigiyo Music Kings 1987-1998 van Zig-Zag Band uit en zoals zo vaak bij Analog Africa lijkt dit ook weer een plaat te zijn om naar uit te kijken. (zie hier)
Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
'Sex Pistols en Gerold Fucks en meer' [17 V 2025]
Wie is in hemelsnaam Gerold Fucks, vraag je je misschien af. Achter alles zit een verhaal & Gerold Fucks is een tikfout. Dat zit zo: afgelopen voorjaar bleek mijn voorraad lege cassettes in rap tempo te slinken. Vroeger hergebruikten we reeds eerder opgenomen cassettes door ze met twee plakbandjes weer geschikt voor opname te maken & als dat vroeger kon, waarom dan nu niet? Probleem was dat ik geen eerder gebruikte cassettes die gewist konden worden rond had slingeren & dus vond ik mezelf in een kringloopwinkel op zoek naar geschikte cassettes. Waarom niet - experimentje, zo dacht ik - een voorbespeelde tape kopen en deze met plakband geschikt maken voor opname? Met die gedachte kocht ik voor 50 cent de cassette Tiroler avond met Jodelkoningin Maria Hellwig en Gerald Fuchs. Een cassette met Tiroler muziek wissen leek mij zelfs wel thuishoren in de categorie goede daden. Maar de voornaamste reden om uitgerekend deze cassette uit het aanbod van tientallen te kiezen, was de tikfout van de platenmaatschappij Telsar-medewerker op de labels van deze cassette. Muzikant Gerald Fuchs was omgedoopt tot Gerold Fucks. Tsja, een beetje flauw, maar te leuk om niet te gebruiken. Gezien Geralds nieuwe achternaam wist ik al dat de tape moest openen met... Sex Pistols.
A1 Sex Pistols - Anarchy In The UK
Verboden muziek in huize Willems, vroeger, bij pa & ma thuis. Nu ik meer dan een halve eeuw oud ben - te jong om de Sex Pistols in hun gloriedagen mee te maken - kan ik draaien wat ik wil. Eén brok opgekropte woede. De muzikale middelvinger.
A2 The Beatles - Bar Original (take 2)
Een lang, instrumentaal nummer van de Fab Four, afkomstig van een of andere bootleg. Opname is van de sessies voor Rubber Soul, toch wel - naast The White Album - mijn favoriete Beatles-album. Nu ik het toch over The Beatles heb: what the fuck flikken ze met het binnenkort te verschijnen Anthology 4? Voor slechts een handvol nieuwe opnamen moet een dure box gekocht worden met daarin niet alleen dit vierde deel van de Anthology-serie, maar ook nog eens de eerste drie die iedereen al in huis heeft. De muziekliefhebber is een melkkoe & The Beatles maken het momenteel wel erg bont. Ik ben even niet blij met The Beatles.
A3 The Chocolate Watchband - Let's Talk About Girls
Rechttoe rechtaan garagerock van The Chocolate Watchband. Zo'n nummer dat na beluistering in je kop blijft rondzingen waardoor je het liefst met een paperclip de gehooringang zou binnengaan om de song van de wanden van de hersenpan te schrapen, ware het niet zo'n goede song. Want goed is het. Tikje psychedelica erdoor, zo tegen het eind, om het af te maken.
A4 Miles Davis - Straight, No Chaser (alt, take)
Compositie van de grote Thelonious Monk - de koning van de tegendraadse muziek - in de uitvoering van Miles Davis. Davis kan ook strontvervelend zijn, maar met name die paar albums die hij eind jaren vijftig voor Columbia maakte zijn geweldig. Maar goed, dat zal voor niemand nieuws zijn. Wie houdt er nou niet van de Miles Davis van 'Round About Midnight, Milestones en Kind Of Blue?
A5 The Pandamonium - Season Of The Witch
Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Donovan. Oké, de man heeft een paar songs die ik kan hebben, als ik ze maar niet te vaak hoor. Zo nu en dan is oké. Zijn Season Of The Witch in handen van anderen is echter zeer de moeite waard. Bijna net zo'n oorwurm als het eerder voorbij gekomen Let's Talk About Girls van The Chocolate Watchband. Ik leerde de schoonheid van Season Of The Witch kennen door de ruim elf minuten durende versie van deze song op het album Super Session van Mike Bloomfield, Al Kooper en Stephen Stills. De versie van The Pandamonium is nog net een tikkeltje beter, als je het mij vraagt.
A6 Ayalèw Mèsfin - Hasabé
Na Amerika en Engeland is - sinds grofweg een jaar - Ethiopië één van de hofleveranciers van muziek in huize Willems. Het is onvoorstelbaar hoeveel goede muziek in Ethiopië gemaakt is. In de jaren negentig verscheen onder de titel Éthiopiques een serie cd's met schitterende muziek. Die serie is toen langs mij heen gegaan. Die schade ben ik nu aan het inhalen. Hasabé swingt de pan uit, goede blazers, tikje rock.
A7 Ryan Adams - Oh My Sweet Carolina
De eerste kant sluit af met het ingetogen, kippenvel veroorzakende Oh My Sweet Carolina van Ryan Adams. Had Adams in zijn leven alleen Come Pick Me Up en dit Oh My Sweet Carolina opgenomen - beide te vinden op het album Heartbreaker - dan had de man al een plekje in de grote lijsten van grote muzikanten verdiend. En dan aan het eind een vloek, niet op de cassette, maar uit mijn mond. In tegenstelling tot bij een blanco cassette weet je bij een voorbespeelde cassette - zo eentje waar dit op staat - nooit precies hoeveel tape er in de cassette zit, hoeveel opnametijd je hebt. En dus omdat ik het net verkeerd heb ingeschat, gloeiende godver, ontbreken de laatste 10 seconden van Oh My Sweet Carolina op deze cassette. Grote fout van mij. In de stilte zingt mijn hoofd door.
B1 A Witness - Tomorrow Never Knows
In iets minder dan vijf minuten speelt het Engelse bandje A Witness de Beatles-klassieker Tomorrow Never Knows aan gort. Geen studiotrucjes voor A Witness, zoals The Beatles deden om tot het heerlijk psychedelische Tomorrow Never Knows te komen, maar gewoon rechttoe rechtaan rock waardoor dit een ietwat nieuwe Tomorrow Never Knows is geworden. Ik weet niet meer waar ik deze opname heb gevonden, een wazige verzamelaar waarschijnlijk.
B2 The Bees - Chicken Payback
Van het album Free The Bees uit 2004, maar als iemand zou beweren dat Chicken Payback is opgenomen in de tweede helft van de jaren vijftig, geloof je het ook. The Bees hebben niet heel veel echt goede muziek opgenomen, als je het mij vraagt, maar dit vrij simpele Chicken Payback vind ik werkelijk heerlijk. Een blijft-maar-hangen-song.
B3 Gilles Andrieux & Kudsi Erguner - Nihavend Saz Semai
Van het album Musique Classique Ottomane, klassieke muziek uit het Ottomaanse rijk dus. Een snaarinstrument en een fluit, meer niet, maar na het ontdekken van dit album, heb ik het weken achter elkaar gedraaid. Dit is werkelijk verschrikkelijk mooi. Om je te overtuigen, luister:
B4 Bob Dylan - Wallflower [Another Self Portrait-versie]
Sommige songs hebben geen toelichting nodig. Dit is Dylan. Dit is goed.
B5 The Presidents Of The United States Of America - Peaches
Stevige muziek, veel gein. Dit - het album waarop Peaches te vinden is - kocht ik niet lang nadat het in 1995 verscheen. Nu dertig jaar later word ik hier nog steeds vrolijk van. De simplistische logica van de tekst gecombineerd met de stevige muziek:
Peaches come from a can They were put there by a man In a factory downtown If I had my little way I'd eat peaches every day Sun-soakin' bulges in the shade
B6 Peter King - Happy Song
Van het album Africa Dialect. Funk, Afrobeat. Op advies van een verkoper onlangs gekocht & de man had gelijk. Dit is wel in mijn straatje. Moeilijk om bij stil te zitten. Blazers. Tegen het eind tikkeltje jazz erdoorheen.
B7 The Beat Merchants - Pretty Face
Garagerock. Goede stem, mondharmonica door een groot deel van het nummer. Een beetje vreemde mix, de drum lijkt meer op de voorgrond te zijn dan de gitaar. Weer zo'n oorworm zoals er in het genre garagerock zoveel zijn gemaakt. Kort & krachtig.
B8 Moha Jamin - Sheshwa Heshat Moha Jamin
Meer garage, maar nu uit Iran. Het aardige is het Iraanse tintje, met name te horen in de manier van zingen. Ik versta er geen ene mallemoer van, maar dat boeit eigenlijk ook niet zo. Het trekt gelijk de aandacht van de luisteraar.
B9 Betty Roché - A Foggy Day
De afsluiter laat zich misschien het best omschrijven als coctailbarmuziek. Niet vaak mijn ding, maar zo nu en dan & dan ook nog specifieke songs is dit toch wel lekker, zeker als afsluiter. Goede saxofoonsolo. Ook aardig: het scatten van Roché als een klankengesprek met de gitarist. Ouwelullenmuziek, en dus moet ik het misschien maar accepteren: ik heb ouwelullenoren gekregen.
Maarten Giltay Veth heeft weer een schitterend drukwerk aan zijn indrukwekkende reeks aan Bob Dylan gewijde werken toegevoegd. Dit keer heeft hij zich gestort op het album Oh Mercy. De titelpagina bevat Giltay Veths versie van het bekende portret van Bob Dylan dat op de achterzijde van de hoes van Oh Mercy te vinden is. De volgende pagina's bevatten tekstfragmenten van songs van Oh Mercy, de songtitel in rood, de songtekst in donkergrijs.
Ook Oh Mercy is weer een lust voor het oog, dit is geen boek, maar een kunstwerk. Voor een betere indruk van dit werk, kan men het beste kijken op Vethgedrukt, de website van Maarten Giltay Veth.
Mocht je Oh Mercy van Maarten Giltay Veth willen aanschaffen - en ik kan dit alleen maar aanraden - neem dan z.s.m. contact op met de maker aangezien de oplage beperkt is tot 35 stuks. De contactgegevens van Maarten Giltay Veth zijn te vinden op de boven genoemde website.
