Tweeëndertig opnamen van Poolse bands uit de periode 1965 - 1972 zijn te vinden op de twee delen Working-Class Devils. Op beide elpees 16 songs, 8 per elpeekant & eigenlijk zit er geen zwakke song tussen.
In huize Willems is sinds aanschaf van Working-Class Devils en Working-Class Devils vol. 2, enkele maanden geleden, vooral het eerste deel favoriet. Niet dat dat eerste deel betere songs bevat dan dat tweede deel, maar wel een song die onbedoeld op de lachspieren werkt zonder dat dat de kwaliteit van de opname te niet doet. Het is gewoon een prima song - een cover van Jimi Hendrix' 'Purple Haze' - en tegelijkertijd in al z'n knulligheid grappig in de uitvoering van Niebiesko-Czarni.
De band Niebiesko-Czarni uit Gdansk was - zo leren de liner notes van de elpee - één van de belangrijkste voorvechters van de ongeschreven regel binnen de Poolse muziekscène van de jaren zestig dat songs eigen, in het Pools gezongen composities moesten zijn. Covers, en al helemaal Engelstalige covers, werd op neergekeken. En dan toch staat er uitgerekend van deze band een Engelstalige cover op Working Class Devils.
Hoewel, Engelstalig.... Wie luistert naar 'Purple Hazy' - zoals de song heet in de uitvoering van Niebiesko-Czarni - hoort al snel dat de band een poging heeft gedaan om de Engelse tekst te ontcijferen, maar dat dat hier en daar niet helemaal gelukt is. Zo wordt bijvoorbeeld Hendrix' 'while I kiss the sky' in de versie van Niebiesko-Czarni 'while I'm just this guy' & wat daar net voor klinkt, is al helemaal niet te begrijpen.
Maar ondanks die wat wankele vertaling, is 'Purple Hazy' een alleraardigste song. Zelfs zo aardig dat wanneer ik nu Jimi Hendrix' 'Purple Haze' draai de leden van de familie Willems 'Purple Hazy' zingen.
Luister & oordeel zelf (opgenomen in april 1968):
~ * ~ * ~
'Mevrouw Tom' heeft een diepgewortelde bloedhekel aan de muziek van Frank Zappa & ik kan het, met betrekking tot zo'n 95% van Zappa's oeuvre, alleen maar met haar eens zijn. Meer pretentie dan muziek. En allemaal zo gladjes. Het leven is uit de muziek geproduceerd. De songs van Zappa zijn van die roze, zachte snoepjes. Straalmisselijk word je ervan als je niet oppast.
Toch draai ik - wanneer 'mevrouw Tom' niet thuis is - wel eens wat van Zappa. Van alleen maar luisteren naar wat je toch al goed vindt krijg je luie oren. Het is goed om zo nu en dan het gehoor uit te dagen met muziek die niet helemaal klikt. De uitdaging vandaag is slechts twee songs, een singletje: 'Bobby Brown' b/w 'Stick It Out'. Samen iets meer dan 7 minuten Zappa, dat moet toch lukken.
Ik heb een LP als Hot Rats met psychedelische jazzrockende instrumentals toch echt nooit als een zacht roze snoepje beschouwd.
BeantwoordenVerwijderenIk heb de muziek van Frank Zappa ook nooit kunnen waarderen. Hij had wel een 'mooie kop' net als Dylan.
BeantwoordenVerwijderenOf je het kunt waarderen of niet is puur smaak. Dat je het meer pretentie dan muziek vindt kan ook nog snappen, hoewel Frank Zappa een ongelooflijk begenadigd muzikant was die zowel voor een orkest als voor een rockband kon componeren.
BeantwoordenVerwijderenAlleen "gladjes". "Roze zachte snoepjes." Alsof de muziek van Zappa te vergelijken is met The Supremes of Whitney Houston. Dat snap ik niet.
@Frans: Zappa's muziek vaak gladgestreken, alle oneffenheden zijn uit de muziek gespeeld / geproduceerd. Zappa streeft naar perfectie, er mag geen nooit verkeerd zijn (heb ik vaak de indruk). De termen 'gladjes' en 'roze zachte snoepjes' verwijzen naar dat gladstrijken van alle oneffenheden. Je zult mij niet horen zeggen dat Zappa op gelijke voet staat met The Surpremes of Whitney Houston. Zappa is zonder enige twijfel een grotere muzikant dan (de leden van) The Supremes en Whitney Houston. Daarnaast is hij een begenadigd componist, orkest- en bandleider, scherpe geest die de vinger op de zere plekken weet te leggen, etc. etc. Dat gezegd hebbende: ik luister liever naar The Supremes dan naar Frank Zappa. (Mevrouw Houston laat ik even buiten beschouwing). Dat neemt dan weer niet weg dat ik met name de vroege albums van Zappa wel degelijk kan waarderen (Freak Out, We're Only In It For The Money, Hot Rats), maar veel van het latere werk simpelweg strontvervelend vind omdat het allemaal zo verdomde gladgestreken is. Kortom: Zappa is zeker een groot muzikant, maar een groot deel van zijn muziek past niet bij mijn oren.
BeantwoordenVerwijderen@Frans: Oeps, ik heb iets te snel gereageerd. Per ongeluk anoniem & met hier en daar wat slordigheden in het typen. Maar goed, ondanks het slordige typewerk is de strekking denk ik wel duidelijk.
BeantwoordenVerwijderengroet,
Tom
Over smaak valt niet te twisten, dat blijkt maar weer. Ik vond alleen die kwalificatie van Zappa's muziek nogal verrassend, dat is alles. Zappa's aanpak is inderdaad ver verwijderd van de Dylan rammel, dat is zeker. Ik ga er dus vanuit dat je blij bent dat hij nooit een lp voor Dylan heeft geproduceerd, waar het begin jaren 80 even op leek.
BeantwoordenVerwijderen