Blood On The Tracks

Mary Travers: And one of the things I enjoyed about Blood On The Tracks, as an album, was that it was

very simple.
Bob Dylan: Hm, hm. Well that’s, you know, that’s the way things are really, they are basically very
simple. A lot of people tell me they enjoy that album. It’s hard for me to relate to that. I
mean, you know, people enjoying the type of pain, you know.
Mary Travers: It is a painful album.

[Mary Travers interview met Bob Dylan, 26 april 1975]

Het is deze maand vijftig jaar geleden dat Blood On The Tracks verscheen. Niet alle recensenten waren aanvankelijk enthousiast. De waardering voor dit album is in de afgelopen vijf decennia flink gestegen. Blood On The Tracks wordt inmiddels breed erkent als een klassieker en voor velen behoort dit album tot het beste dat Dylan maakte. 

Hoe moet het als Dylanliefhebber geweest zijn om begin 1975 de platenzaak binnen te lopen om Blood On The Tracks aan te schaffen, thuis te komen en voor het eerst de naald in de aanloopgroef van die plaat te laten zakken om na wat aanvankelijk licht gekraak de eerste tonen van 'Tangled Up In Blue' door de kamer horen stroomden?

Was het een schok?

Een openbaring?

Een tegenvaller?

Ik heb werkelijk geen idee. In januari 1975 moest ik nog twee worden. Mijn kennismaking met Blood On The Tracks volgde later. Ik kreeg het album op cd als verjaardagscadeau van mijn toenmalige vriendin. Twee weken later zei ze adieu, ik heb haar nooit meer gezien. Maar meer nog dan de associatie met een ex, heeft de volgorde waarin ik Bob Dylans muziek voor het eerst hoorde invloed gehad op hoe ik Blood On The Tracks aanvankelijk hoorde. 

Voor Blood On The Tracks was ik bekend met The Bootleg Series volumes 1 - 3 [Rare & Unreleased] 1961 - 1991. Dat bleek de doodsteek voor Blood On The Tracks. Met dank aan The Bootleg Series volumes 1 - 3 hoorde ik vroege, in september 1974 in New York opgenomen versies van drie songs die Bob Dylan later (december '74) in Minneapolis opnieuw zou opnemen voor Blood On The Tracks: 'Tangled Up In Blue', 'Idiot Wind' en 'If You See Her, Say Hello'. Met 'dank' aan het eerst horen van de New York-versies van die drie songs, heb ik Blood On The Tracks lang niet als album kunnen horen, maar als een verzameling songs van twee, niet geheel bij elkaar passende sessies.

Vijf songs op Blood On The Tracks werden in New York opgenomen, vijf in Minneapolis. De New York-songs zijn: 'Simple Twist Of Fate', 'You're Gonna Make Me Lonesome When You Go', 'Meet Me In The Moring', 'Shelter From The Storm' en 'Buckets Of Rain'.

Dat gevoel niet met aan album, maar met een verzameling songs van twee verschillende sessies te maken te hebben, werd nog eens versterkt door het ontdekken van verschillende bootlegs met nog meer New York-songs. Ik vervloekte de Minneapolis-opnamen, was een hardcore New York-man. Ik ging haast obsessief op zoek naar meer New York-opnamen en vooral informatie over hoe nou precies zat met die sessies voor Blood On The Tracks. 

In een notendop kwam het hier op neer: Dylan had Blood On The Tracks klaar. Rond de kerstdagen liet hij zijn nieuwe album aan zijn broer horen, zijn broer zei 'mnah...' & Dylan besloot een vijftal songs opnieuw op te nemen in Minneapolis met lokale musici.

Ik heb lang broer David vervloekt. Dat is niet terecht, weet ik niet.

Het is januari 2025. Als het niet regent, dan sneeuwt het. En als het niet sneeuwt, dan ratelen de pannen op het dak door de stormachtige wind. Ik heb net een zo vroeg mogelijke persing van Blood On The Tracks uit de kast gepakt, de plaat gewassen en - na het drogen van het vinyl - de naald aan het begin van kant 1 in de groef laten zakken. Het is lang geleden dat ik Blood On The Tracks voor het laatst gehoord heb. Hoe lang, weet ik niet. Te lang, dat wel. Of toch precies lang genoeg? Doordat ik al zo lang niet meer naar Blood On The Tracks heb geluisterd, is het een hernieuwde kennismaking met een oude bekende. We zijn allebei nog hetzelfde, alleen ouder geworden. En terwijl 'Tangled Up In Blue' mij de plaat intrekt, realiseer ik me dat ik Blood On The Tracks nooit echt een kans heb gegeven. Dat ik altijd maar verlangd heb naar die andere Blood On The Tracks, de New York-Blood On The Tracks en daardoor de Blood On The Tracks zoals die in januari 1975 verscheen nooit de aandacht heb gegeven die het album verdient. 

Nu, deze ochtend, lukt me dat wel. En wat blijkt? Blood On The Tracks is een verdomd goed album dat na vijftig jaar nog steeds pijn doet. 

Niet pijn-pijn, maar mooi-pijn.