23 juni 1978: Bob Dylan in Nederland

Half negen. Het is stil op het podium. Het publiek scandeert Dylans naam. Een bruin, met velours bekleed rond plateau op wieltjes wordt het podium opgeduwd. De instrumenten staan er op. Om negen uur komt de band op, ze zetten A Hard Rain’s A-Gonna Fall in, maar Bob Dylan is in geen velden of wegen te bekennen. Een paar minuten later komt Bob Dylan op, zonder gitaar, om te beginnen aan een optreden van zo’n tweeënhalf uur. Op het podium staat zijn zwarte Fender Stratocaster met parelmoer ingelegde hals al klaar. Peter van der Hoest weet in Rotterdams Nieuwsblad een dag na het concert dat gevoel dat hoort bij het moment waarop Dylan voor het eerst een Nederlands podium opstapt te verwoorden: “Een vreemd gevoel is dat. Daar staat hij dan, Bob Dylan, de dichter uit Minnesota, maar… Onzin natuurlijk. ’t Is dwaas om te veronderstellen dat er meer gebeuren moet dan dat er gebeurt. En er gebeurt nogal wat. De sfeer prettig voelbaar, de muziek, beter nog, het geluid óók. We zijn met z’n duizenden één krankzinnig grote familie, samen in bad, in De Kuip, kletsnat, gezellig doorweekt. Onzin dus. Méér verlangen is gezeur.”

Is hij goed? Kan hij tegen de torenhoge verwachtingen op die in de dertien jaar wachten in de hoofden van de Dylanliefhebbers zijn ontstaan? Kan hij de onvermijdelijke vergelijking met de Dylan uit de jaren zestig doorstaan?

Zo begint het uitvoerige verslag van Bob Dylans eerste concert in Nederland op 23 juni 1978 - vandaag precies 47 jaar geleden - in mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. In dit boek neem ik de lezer mee naar de Kuip op die juni avond in '78. In de 47 jaar sindsdien is er veel geschreven over Bob Dylans eerste concert op Nederlandse bodem, maar nergens zo uitgebreid als in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. Mocht je geïnteresseerd zijn in Bob Dylan - en dan met name in de ontvangst van zijn muziek in Nederland - dan is Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 echt iets voor jou. 

Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 is tegen de wel heel aantrekkelijke prijs van €14,95 te verkrijgen / bestellen bij de boekhandel, zowel online als in de winkelstraat. Wacht niet te lang, het aantal nog beschikbare exemplaren is beperkt. 

Brieven aan Thomas #6

Thomas,

Ik weet dat ik je geen museumbezoeker bent (of vergis ik me?), maar misschien dat de door jou zeer geliefde Beatles je het museum inkrijgen. 

In museum More is tot eind september Pop Models; vrouwen in de Europese Pop Art te zien, een schitterende tentoonstelling met werken van onder andere Eduardo Paolozzi, Erró, Edgar Naccache en Woody van Amen. Ik weet het, die namen gaan je niet naar Gorssel lokken. Cultuurbarbaar. Maar misschien dat het met deze namen wel lukt: Richard Hamilton, Peter Blake en Jann Haworth, want zoals jij natuurlijk wel weet, is Hamilton verantwoordelijk voor de hoes van het White Album en was het het echtpaar Blake & Haworth dat de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band ontwierp. Van deze drie kunstenaars zijn werken in Gorssel te zien - al is op de werken van Hamilton en Blake geen Beatle te vinden. Echter, voor een van de getoonde werken van Jann Haworth moet het hart van iedere Beatles-liefhebber toch sneller gaan kloppen: het met textiel, een stoel en een paar schoenen gemaakte beeld Old Lady uit 1962-63. Voor deze tentoonstelling werd het geleend uit de collectie van Haworth zelf. Blijkbaar heeft ze het nooit verkocht of willen verkopen. 

Old Lady staat helemaal rechts op de overbekende hoes van Sgt. Pepper. En nu dus in Gorssel, op een kleine verhoging. Geen glas of zo ervoor. Je kunt het van heel dichtbij bekijken, zelfs even aan het beeld ruiken - mocht je de verleiding niet kunnen weerstaan - op zoek naar een restje Beatle-lucht. 

Het aardige is dat het beeld staat voor een wand vullende serie panelen door Jann Haworth en haar dochter (naam is me even ontschoten, sorry) gevuld met portretten van vrouwen. Het is een werk in wording en doet ergens denken aan die hoesfoto van Sgt. Pepper: een samenscholing van bekende koppen. Rechts naast Old Lady staat de hoes van dat Beatles-album waar dat beeld van Haworth op te vinden is: een eerste persing van Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band, door museum More geleend van de Beatles Fanclub. 

Nu komt de grap: die albumhoes staat - in tegenstelling tot Old Lady - achter glas alsof het kwetsbaarder of kostbaarder is dan het beeld dat er naast staat, dat bijna zestig jaar geleden op diezelfde hoes werd afgebeeld. De kopie is kostbaarder dan het origineel, zo lijkt het. Is iets meer Pop Art?

Er is overigens meer muziek op deze tentoonstelling te vinden. Zo verwijst het beeld Lady Sings The Blues (1965) van Niki de Saint Phalle naar Billie Holiday en bevat Girls With Their Hero (1959) van Peter Blake enkele portretten van Elvis Presley.

Maar bovenal moet je - mocht je om zijn & naar Gorssel gaan (doen!!) - even goed kijken naar het titelloze werk van Teresa Magalhães dat er hangt. In dit werk zijn foto's van drie springende Beatles te vinden: John Lennon, Paul McCartney en George Harrison. Alleen Ringo ontbreekt, net als in het gezin van John Cooper Clarke.

* ~ * ~ *

In zijn puberjaren raakte de Engelse dichter John Cooper Clarke helemaal in de ban van The Beatles, zo schrijft hij in zijn autobiografie I Wanna Be Yours. Het is in de begintijd van de band uit Liverpool dat Cooper Clarke zijn moeder smeekt haar naam te veranderen van Hilda in Ringo, want dan zou het gezin Clarke door het leven kunnen gaan als John (Cooper Clarke), (broertje) Paul, (vader) George en (moeder) Ringo. Tot groot verdriet van de jonge John weigert moeder en dus blijft het John, Paul, George en Hilda.

Het in 2020 verschenen I Wanna Be Yours van John Cooper Clarke is een heerlijk boek. De lezer krijgt niet alleen een goed beeld van het leven van de auteur, maar ook een mooi beeld van Engeland vanaf de jaren 1950. Vooral de jaren zestig en zeventig - de opkomst van punk - weet Clarke beeldend te beschrijven. Niet vaak een autobiografie met zoveel plezier gelezen. John Cooper Clarke is in I Wanna Be Yours grappig, eerlijk en zichzelf niet ontziend. 

Het boek eindigt met deze alinea: 

Anyway, I might as well end the story here; after this it's more of the same and then some -Stateside even - that's the plan, anyway. I'll be coming to a town near you, so catch me while I'm alive. Meanwhile these are some of the facts as I remember them. Any complaints, mail them to last Tuesday when I might have cared.

Thomas, doe zelf een plezier: ga naar Gorssel en lees I Wanna Be Yours van John Cooper Clarke. Maar bovenal:

Pas goed op jezelf,

TW

22 VI 2025

Like A Rolling Stone

 

Vandaag precies zestig jaar geleden – op 16 juni 1965 – nam Bob Dylan in Columbia Recording Studio A te New York misschien wel zijn meest bekende song op. Like A Rolling Stone – want daar heb ik het over – overschreed niet alleen de dan geldende tijdsgrens voor singles, ook muzikaal wist de song een aantal dan geldende normen aan gort te slaan.

In 2004 werd het nummer verkozen tot de beste song ooit door het tijdschrift Rolling Stone, wat maar weer bewijst dat men bij dat Amerikaanse muziekblad al sinds jaar en dag loopt te klootviolen. Want laat ik eerlijk zijn, hoe goed Like A Rolling Stone ook is – en het is goed – het is zeker niet Dylans beste song. Niet eens top 10, als je mij het vraagt. 

Maar wel goed.  Erg goed zelfs. 

Tien jaar geleden mocht ik op de radio uitleggen wat Like A Rolling Stone nou zo goed maakt. Ik heb toen veel gezegd, maar kan het nu niet allemaal meer terughalen. Wat toen in ieder geval ter sprake is gekomen is het door Al Kooper bespeelde orgel dat gedurende de song achter de band aan blijft hobbelen waardoor de song de gehele zes minuten lang verwachtingspatronen van de luisteraar negeert. Dan is er natuurlijk de tekst, het sprookje dat begint met ‘Er was eens…’ om met wat volgt – Miss Lonely,  de Mistery Tramp & Napoleon in Rags - de gebroeders Grimm het nakijken te geven. Tot slot is er die stem, de enige stem die deze woordenbrij tot een samenhangend geheel kan zingen, de stem van Bob Dylan – spugend, vleiend, vernederend & vol venijn. 

Like A Rolling Stone dus, vandaag precies zestig jaar oud. Of jong, is misschien beter aangezien ‘ie nog decennia meekan. Dit gaat niet vervelen. Zelfs na zestig jaar klinkt ‘ie nog fris. Ga er maar aanstaan.

Kim Gordon - Bye Bye 25

 

mixtape #4

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Soepkipblues en andere hartverwarmende ellende' (TDK D-C90) [04 IV 2025]

Sinds een tijdje is het cassettebandje helemaal terug met als gevolg dat de prijzen voor zowel voorbespeelde als lege cassettes de pan uit rijzen. De uitweg is simpel: bij een kringloopwinkel heb ik een aantal cassettes waar al eerder wat was opgenomen gekocht voor een habbekrats. Deze cassettes laten zich prima voor hergebruik lenen. Natuurlijk gaat het soms fout, maar niet met deze oude TDK-tape, ooit gebruikt om een college op te nemen. 

De titel is lang - 'Soepkipblues en andere hartverwarmende ellende', de beschrijvingen vandaag kort(-er). Gebrek aan tijd. Ik hoop dat het genoeg is om tot luisteren aan te zetten.

A1 Country Joe & The Fish - Susan van het album Together

Een van de ongeschreven wetten voor mixtapes is dat je met een knaller moet beginnen. Het mooiste van (ongeschreven) wetten is dat ze - wanneer dat zo uitkomt - genegeerd kunnen worden en dus begint deze tape met een rustige binnenkomer. Als tiener / twintiger veel naar jaren '60-bands uit de regio San Francisco geluisterd, zoals Jefferson Airplane en Grateful Dead. Country Joe & The Fish is pas sinds enkele jaren op mijn radar. Verdomd goede band, veel meer dan alleen de van Woodstock bekende Fish Cheer. 

A2 H.P. Lovecraft - It's About Time van de verzamelaar A Psychedlic Trip To Underground

Na het rustige Susan een stukkie psych waarin wat klassiek-achtige klanken zitten verwerkt. De LSD-ervaring in klank proberen te vangen. Geen idee of dit gelukt is, - nooit LSD gehad -  klinkt wel oké. Het eerste (en tot op heden laatste) dat ik ooit van deze band hoorde.

A3 John Jenkins, Cliff Jordan & Bobby Timmons - Soft Talk Song van het album Jenkins, Jordan & Timmons

Hard bop van de goede soort. Ik kan er van alles over zeggen, maar zinnig is dat niet. Gewoon luisteren.

A4 Leon Russell - She Smiles Like A River van het album Leon Russell And The Shelter People

Een ietwat vergeten song op dit album, eentje met een knauw (en dan doel ik niet alleen op Russells stem). Bij het intro lijkt het ergens richting dans / disco te gaan, wat (uiteraard) niet zo is. Country-oorwurm.

A5 Nina Simone - Everyone's Gone To The Moon van Nina Simone And Piano!

Dit is zo'n song die op de traanbuizen drukt. Het is niet eens wat Simone zingt, maar hoe. Je hoort het kind, de gekte, de verwondering in die stem. Van het briljante album Nina Simone And Piano!

A6 Orchestra Super Borgou de Parakou - Wegne'Nda M'Banda (Bariba Soul) van het album The Bariba Sound (1970 - 1976)

Afrikaans, swingend, drijvend op herhaling. 

A7 Charles Mingus - Fables Of Faubus van Mingus Ah Um

De muziek van Charles Mingus draai ik niet wanneer 'mevrouw Tom' thuis is, zij trekt die muziek slecht (en ergens snap ik dat). Het heeft bij mij lang geduurd voor het kwartje viel en nog steeds is er veel van Mingus waar ik moeite mee heb. Mijn eerste aanraking met zijn muziek was een plaat van dEUS, zij gebruikten een sample van Mingus (album? songtitel? zo één, twee, drie weet ik het niet). Tegendraads & in traditie gedrenkt, misschien is dat een goede omschrijving van veel Mingus-muziek. Fables Of Faubus - een protestsong (zoek de informatie maar op, kijk de documentaires) - wisselt nogal eens van ritme. Voor Mingus-begrippen vrij toegankelijk. 

A8 Velvet Underground - Foggy Notion (original 1969 mix) van het album 1969

Er zijn legio songs van Velvet Underground die prima op een mixtape passen, maar op deze tape moest Foggy Notion en wel als laatste track van de eerste kant. De reden is de eerste track van kant B.

Een song om niet bij stil te blijven zitten. Niet dat het tot dansen uitnodigt, maar meetikken met de voet moet er toch inzitten.

B1 Eggplant - Rolling Stones van het album Monkey Bars

April 2024 (?) kocht ik op de gok de elpee Monkey Bars van Eggplant, sindsdien is de plaat nooit ver van de draaitafel geweest. Het klikt tussen Monkey Bars en mij. Op dit album een heerlijke cover van Vicious van Lou Reed - wat overigens niet de reden is dat kant A eindigt met Foggy Notion en kant B opent met de eerste song van Monkey Bars. De reden is dat het nummer Rolling Stones - een knipoog naar de gelijknamige band & een flirt met rock 'n' roll-roem - op het eerste gehoor lijkt op Foggy Notion van Velvet Underground. Zelfde vibe, zelfde ritme.

PS: ga op zoek naar Monkey Bars van Eggplant & luister! Heerlijk album.

B2 Daniel Lanois - The Collection Of Marie Claire van het album For The Beauty Of Wynona

Knappende snaren, Franse teksten & een sfeer zoals alleen Lanois kan creëren. Als producer heeft hij in ieder geval één Bob Dylan-album verkloot, maar als solomuzikant heeft hij wel aardige dingen gedaan, zoals dit.

B3 Die Anarchistische Abendunterhaltung - II Drieslagstelsel van het album Die Anarchistische Abendunterhaltung

Ik zag ze rond de tijd van het verschijnen van dit album op festival Mundial, vier jonge gasten met cello's, violen en een klarinet, zo uit mijn hoofd. Klassieke instrumenten gecombineerd met een punk-houding. Een van de betere optredens die ik ooit heb gezien. Opzwepend, meeslepend en overtuigend tegendraads. Een muzikale middelvinger die tot meefluiten uitnodigt.

B4 O.J. Abbott - An Old Man He Courted Me van het verzamelalbum Ontario Ballads & Folksongs

Niet meer dan een stem en een verhaal. Een oude man (zo stel ik me voor) die een song vanuit het perspectief zingt van een jonge vrouw. Soms is het goed om al die over het paard getilde rocksterren te vergeten en te luisteren naar de man met stem wiens naam niemand kent, de man die na het zingen van zijn lied weer verdwijnt in het dagelijks leven.

B5 Nigerian Union Rhythm Group - Abeni van het album Highlife On The Move

De bandnaam verraadt het al: Nigeriaans. Na de anarchie van de punks met violen en alledaagsheid van de man met de stem, is er de Nigeriaanse muziek. Muziek met dat extra randje, dat randje dat ontstaat wanneer perfectie niet het doel is, maar verdwijnen in de klanken. Wanneer het doel is het stoppen van de tijd. Het doel is dansen, de heupen losschudden. Ik versta er geen reet van, maar dat maakt niks uit. 

B6 Clarence Edwards, Cornelius Edwards & Butch Cage - In Can't Quit You Baby van het verzamelalbum The Country Blues

In essentie net zoiets als O.J. Abbott, drie kerels die muziek maken. Dat het toevallig is opgenomen, is (voor ons) mooi meegenomen, maar dat was nooit het doel. Het is muziek omdat Edwards, Edwards & Cage niet stil kunnen zijn. Dit heeft niks te maken met het najagen van roem of geld, maar het musiceren omdat er een innerlijke drang is.

B7 Moondog - Caribea van het album Moondog

De blinde straatmuzikant, spelend op zelfgemaakte instrumenten in onmogelijke ritmes, dat is Moondog. Hypnotiserend.

B8 Kamal Keila - Ghali Ghali Ya Jinub van het album Muslims And Christians

Muslims And Christians bevat twee elpees, op de eerste plaat staan vijf songs in het Engels gezongen, op de tweede plaat staan dezelfde vijf songs in het Arabisch gezongen. De reden daarvoor is simpel: daarmee hoopte Kamal Keila zijn boodschap van verzoening tot een zo'n breed mogelijk publiek te laten doordringen. Dat goede bedoelingen ook goed kunnen klinken bewijst Ghali Ghali Ya Jinub.

B9 Tim Buckley - Hallucinations van het album Goodbye And Hello

We zijn terug bij het begin van de tape: een poging de drugservaring in klank te vangen. Schitterende, bezwerende song. Beetje gek, maar op een goede manier.

B10 Tom Waits - Georgia Lee van het album Mule Variations

Een (door mee) enigszins vergeten song van Mule Variations. Er staat ook zoveel moois op dat album. Door het uit de context van dat album te halen, wordt ineens duidelijk hoe goed die song eigenlijk is.

B11 Louisiana Red - Who Dat? van het verzamelalbum Jerk Boom Bam! vol. 5

Oude shit, goede vibe. Bladerend door een tijdschrift stuitte ik op het volgende citaat (weet niet meer van wie): 'Ik wil niet de oude lul zijn die zegt dat vroeger alles beter was... maar dat was het wel.' En zo is het. Tegen mijn zin ben ik die oude lul.

B12 The Clash - I'm So Bored With The U.S.A. van het album The Clash

Dat deze mixtape niet begon met een knaller, wil niet zeggen dat 'ie niet kan eindigen met een knaller. De songtitel op een t-shirt laten drukken?

In haast. Ga luisteren!

kaalslag

'Mevrouw Tom' koopt niet vaak muziek, vandaag was een uitzondering. Een stapeltje cd's, waaronder het album Build Me Up From Bones van Sarah Jarosz. Volgens de verkoper moet dit album onder het kopje bluegrass geschaard worden, maar hoe aardig Build Me Up From Bones ook klinkt, bluegrass is het niet.

Build Me Up From Bones bevat Jarosz' versie van het door Bob Dylan geschreven Simple Twist Of Fate. Het is zo langzamerhand wel algemeen bekend dat ik ben van de Nobody-sings-Dylan-like-Dylan-school. Zonder dat ik dit opschepperig bedoel, durf ik zelfs wel te beweren dat ik het meest fanatieke lid ben van deze club. Vandaag of morgen laat ik dan ook in grote, barokke letters Blijf met je poten van Dylan tussen mijn schouderbladen tatoeëren. 

En toch raad ik je aan even te luisteren naar Jarosz' versie van Simple Twist Of Fate, niet omdat 'ie zo goed is - laat daar geen misverstand over bestaan. De zangeres Jarosz mag niet in de schaduw de zanger Bob Dylan staan. Sterker: tijdens het luisteren moet je die zangeres maar even negeren, zij is niet de reden dat ik je aanraad om te luisteren. Waar je dan wel naar moet luisteren? De spaarzame begeleiding. Wat is het? Alleen een basgitaar? Of vergis ik me, is het een ander snaarinstrument? Wat het ook is, die spaarzame begeleiding trekt de song, de melodie open.[1]

De schoonheid van de kaalslag, zoiets.

[1] Het is een door Nathaniel Smith bespeelde cello. Met dank aan Tjeerd.

Bob Dylans schildert Zoot Sims

 

In de nieuwe Rolling Stone (#1400, juni 2025) staat een paginagrote advertentie voor een nieuwe tentoonstelling van schilderijen van Bob Dylan. Voor die advertentie is een van Dylans schilderijen gebruikt, een portret van een saxofonist. 

Die saxofonist is Zoot Sims, zie de foto hieronder. 

Voor het schilderij heeft Dylan een en ander aangepast, zo is de sigaret - inclusief rook - in de rechterhand van Sims op het doek van Dylan verdwenen en is Sims shirt van wit naar grijs veranderd. Meest opmerkelijke verandering is dat de band om Sims nek - een koord waaraan de saxofoon hangt - op Dylans schilderij is veranderd in een rode zakdoek. Let tot slot nog even op Sims linkerhand waarmee hij zijn saxofoon vasthoudt. Op Dylans schilderij is die hand minder ver over het instrument geschoven dan op de foto.

mixtape #3

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Slow Down Old World' (TDK D60) [31 mei 2025]

De titel 'Slow Down Old World' komt van de laatste (en kortste) track op deze tape. In die titel zit natuurlijk het 'doe maar effe rustig'-gevoel dat (voor mij) bij het beluisteren van veel muziek hoort. Het ratelende denken in de kop even tot stilstand brengen, dat is wat muziek doet.

De tape bevat eigenlijk niks anders dan een serie songs van cd's die toevallig nog in de buurt van de stereo-installatie lagen. Een door toeval ontstane mix van songs dus. Soms werkt toeval.

A1 Fairport Convention - Mr. Lacey van het album What We Did On Our Holidays

Fairport Convention bracht in 1969 drie albums uit: Unhalfbricking, Liege & Lief en What We Did On Our Holidays waar Mr. Lacey op te vinden is. Vraag een gemiddelde muziekliefhebber wat het beste Fairprt Convention-album is, en de kans is groot dat je als antwoord Liege & Lief krijgt. Ikzelf heb net iets meer met voorganger Unhalfbricking, moet ik bekennen, maar beide albums zijn schitterend. Nooit heb ik een muziekliefhebber horen zeggen dat dat derde 1969-album - What We Did On Our Holidays - het beste is van Fairport Convention. Blijkbaar heb ik een zwak voor underdogs en is het dus juist dit erg goede, maar niet beste album van Fairport Convention dat in de buurt van de stereo-installatie is blijven liggen. Mr. Lacey is een vrij kort nummer, ogenschijnlijk een niemendalletje, maar het venijn zit 'm in de herinnering. Een keer Mr. Lacey draaien en het blijft de gehele dag door je hoofd spoken.

A2 John Lee Hooker - Bluebird van het album Free Beer And Chicken

Wie beweert dat alles van John Lee Hooker min of meer hetzelfde klinkt, moet maar eens naar Free Beer And Chicken luisteren. Een onconventioneel, soms erg funky album. Het voor het eerst horen van dat album - nog niet zo lang geleden - was voor mij een schok, moet ik bekennen. Voorlopig ben ik nog niet klaar met Free Beer And Chicken en om mezelf te blijven herinneren dat ik dat album weer eens moet opzetten, staat Bluebird op deze tape. Toegegeven, Bluebird is waarschijnlijk het meest conventionele nummer op Free Beer And Chicken en zeker niet representatief voor dat album. Achteraf gezien een ietwat laffe keuze van mij. Maar wel een heerlijk, voortkabbelend nummer.

A3 Mahmoud Ahmed - Ambassel / Zèmèdié van het album Éthiopiques 6; Mahmoud Ahmed 'Almaz'

Het is opmerkelijk hoe op sommige plekken op de wereld er - vaak gedurende een beperkte periode - ongehoord veel goede muziek gemaakt wordt. Ethiopië in de jaren '60, '70 en '80 is daar een goed voorbeeld van. Op de cd-serie Éthiopiques is veel van deze muziek te horen. Mahmoud Ahmed heeft een schitterende, soms ietwat onzeker klinkende stem. Ik versta niks van wat hij zingt, helaas. Mooi is het wel. 

A4 Paul McCartney - Biker Like An Icon van de gelijknamige cd-single

Paul McCartney is voor mij toch vooral de man van The Beatles. Met de platen met Wings of zijn solowerk heb ik nooit veel gehad. Hitsingles als Band On The Run, Mull Of Kintyre en Ebony And Ivory zijn nooit mijn ding geweest en een belangrijke reden waarom ik nooit echt in het post-Beatles-werk van McCartney ben gedoken. Natuurlijk heb ik wel eens wat meer gehoord van McCartney, zoals het album Tug Of War en de Wings-plaat London Town, maar echt aanslaan deed het niet bij mij. 

In een gesprek over het solowerk van McCartney adviseerde een vriend te luisteren naar zijn eerste album, simpelweg McCartney geheten. Een goed advies. Daarvoor had ik zelf al Chaos And Creaton In The Backyard ontdekt, ook een goede plaat. Wat mij dat vooral leerde, is dat ik McCartney te vlot heb afgeschreven als 'niet voor mij'. 

Een goede plek om nog onbekende muziek te ontdekken met een beperkt budget, is de kringloopwinkel. Daar vond ik de single Biker Like A Icon van Paul McCartney. Alleen de titel zingt al. Goede song, een reminder dat ik meer McCartney moet luisteren en nee, misschien is dan niet alles in mijn straatje, er zal genoeg moois tussen zitten.

A5 Bettie Serveert - All The Other Fish van het verzamelalbum Waaghals 18

Ik had in de jaren '90 een zwak voor Bettie Serveert. Ik ben ze een aantal jaren uit het oog verloren, maar de oude liefde keert terug. All The Other Fish is - voor mij - een recente ontdekking. Ik kocht het aanvankelijk op een singletje (en zette die op een andere mixtape), nu ook op de verzamel-cd uitgebracht ter ere van het meerderjarig worden van platrenzaak Waaghals in 2003. All The Other Fish is een pijnlijk nummer, Betties Blood On The Tracks-zal ik maar zeggen. Maar omdat het zo'n pijn doet, is het - o contradictie - juist weer erg mooi. Gewoon mond dicht en luisteren.

A6 Buffalo Springfield - I Am A Child van Last Time Around

Als puber had ik de dubbelelpee Live Rust van Neil Young. De tweede song op die plaat is I Am A Child, een soloversie. Op Last Time Around een bandversie van dit nummer, een countrydingetje, een oorwurm. Even luchtiger song na All The Other Fish van Bettie Serveert. Prima afsluiter van kant A.

B1 Them - Baby Please Don't Go van The Story Of Them

Van Morrison heeft simpelweg een wereldstem die vooral in zijn Them-jaren en op zijn eerste paar soloplaten goed tot z'n recht kwam. Ook op een aantal John Lee Hooker-platen zijn een opmerkelijk goede Morrison-vocalen te vinden. Wat Baby Please Don't Go naar mijn smaak zo goed maakt, is de combinatie van die stem met het vrij hoge tempo van de song en het orgel in deze opname. Eigenlijk moet je twee keer naar Baby Please Don't Go luisteren, de eerste keer je laten meevoeren door Morrisons stem, de tweede keer door het orgel.

B2 Count Five - Psychotic Reaction van de verzamelaar Nuggets

Een klassieker die na Them de drive nog even vasthoudt van misschien wel het meest bekende verzamelalbum ooit: Nuggets. 

B3 The Horace Silver Quintet - Silver's Serenade van het gelijknamige album

Blue Mitchell, trompet; Junior Cook, tenorsaxofoon; Horace Silver, piano; Gene Taylor, bas; Roy Brooks, drums. Moet ik nog meer vertellen? Volgens mij niet. Gewoon achterover leunen en over je heen laten spoelen.

B4 Karen Dalton - Something On Your Mind (alt take) van (de heruitgave van) In My Own Time

Er zijn vele zangeressen die - mede door hun unieke stem - een standbeeld verdienen, Karon Dalton is er daar zeker een van. Haar ietwat hese, altijd naar unieke zanglijnen zoekende stem is er eentje om het tegelijkertijd koud en bloedheet van te krijgen. Het kleine oeuvre van deze vrouw is buitencategorieschoonheid. Ongeëvenaard. 

Voor de volledigheid, de top 5 zangeressen die - mede door hun unieke stem - een standbeeld verdienen:

1. Karen Dalton

2. Hedy West

3. Oum Kalthoum

4. Janis Joplin

5. Nina Simone

6. Carol van Dijk (Bettie Serveert)

7. Billy Holiday

8. Texas Gladden

9. Alela Diane

10. Helen Humes

Oké, het zijn er geen vijf geworden, maar het dubbele aantal en als ik eerlijk ben kan ik nog wel even doorgaan. Maar om te beginnen, eerst deze tien maar als luistertip.

B5 Punch Brothers - Rye Whiskey van Antifogmatic

Nog een kringloopvondst, niet dat ik ooit van Punch Brothers had gehoord, maar het hoesje sprak me aan. En als de hoes goed is, wil ik het horen. Folky met een twist, dat is misschien de beste omschrijving van de muziek op dit album.

B6 Beastie Boys - Sabrosa van The In Sound From Way Out!

Ik kan me voorstellen dat mensen die mij kennen (of denken te kennen) niet verwachten dat ik iets van Beastie Boys in huis heb. En ik snap die verwachting. De hit Fight For Your Right is voor mij - mede door de videoclip - puur jeugdsentiment en Sabotage - een andere hit - is een dijk van een song die ik erg hoog heb zitten. Toch heb ik de albums waar Fight For Your Right en Sabotage op staan niet in huis. Wat ik wel heb, is het veel minder bekende album The In Sound From Way Out! Dat dit album niet prijkt op de om de haverklap verschijnende lijsten met beste albums ooit, is een raadsel. The In Sound From Way Out! is simpelweg een briljante plaat. Volledig instrumentaal, erg funky en vooral heerlijk. Topplaat.

B7 The Sonics - Shot Down van het verzamelalbum Wig Out! Freak Out!

Garagerock, enigszins in het verlengde van de songs van Them en Count Five die de tweede kant van deze mixtape openden. Naast dat het gewoon een goed nummer is, is het op deze tape ook een buffer tussen het funky geluid van Beastie Boys en de wonderschone afsluiter.

B8 Willie Nelson - Slow Down Old World van Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes

De autobiografie My Life; It's A Long Story van Willie Nelson is een aanrader, want niet alleen is Nelsons leven vol wonderlijke verhalen, ook weet hij deze verhalen - met hulp van David Ritz - smakelijk te vertellen. Wist je bijvoorbeeld dat Nelson de organisator is van het wereldkampioenschap domino (en dat hij dit zo organiseert dat hij zelf iedere keer weer een goede kans op de titel heeft)? Of dat hij na het geconfronteerd worden met een belastingschuld van vele miljoenen een plaat voor de IRS opnam om die schuld af te lossen? Dat laatste bleek een slimme zet te zijn:  Nelson beloofde de IRS een album op te nemen, alle royalties voor die plaat gingen rechtstreeks naar de Amerikaanse belastingdienst, aldus de deal tussen de countryzanger en de geldwolf. Dat die plaat slecht verkocht en de IRS uiteindelijk daardoor slechts een fractie van Nelsons belastingschuld betaald kreeg, maakt het verhaal alleen maar mooier, vooral in de woorden van Nelson in zijn autobiografie.

Nadat ik dat verhaal las in My Life; It's A Long Story wilde ik dat belastingalbum van Willie Nelson horen. Het probleem is dat die plaat slecht verkocht, alleen in Amerika verscheen en dus moeilijk te krijgen is. Maar het geluk wilde dat ik de cd vond, ergens in een bak met tweedehands cd's in een platenzaak niet ver van huis. En wat blijkt? Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes bevat 25 korte songs - de een nog mooier dan de andere - allen met niet meer dan een akoestische gitaar en die hemeltergende mooie stem van Willie Nelson. Op de voorzijde van de hoes van Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes staat een foto van Willie Nelson, een grote, zwarte hoed op zijn hoofd. Onder zijn openstaande jas een trui waarvan het opschrift nog net te lezen is, er staat: SHIT HAPPENS. 

En zo is het.

Van de meer dan honderd plaat die Willie Nelson in zijn lange carrière uitbracht, is Who'll Buy My Memories? The IRS Tapes toch wel een van de positieve uitschieters. Koop die plaat, als je de kans krijgt!

Open brief aan Bob Dylan op zijn 84ste verjaardag

 Mister D.,

Terwijl ik dit schrijf luister ik naar wat opnamen van een van je recente concerten. Ik ben onder de indruk van wat ik hoor. All Along The Watchtower heeft in z'n concertversie nog nooit zo goed geklonken en dat terwijl de song toch sinds 1974 op je setlists staat. Misschien is dat het enige antwoord op de vragen van al die zeiksnor-journalisten die zich maar blijven afvragen of een muzikant na z'n dertigste verjaardag nog relevant kan zijn. Laat ze een recente All Along The Watchtower horen, dat zal ze de mond snoeren. 

Het kan ook een andere song zijn van een van je recente concerten, genoeg mogelijkheden: Simple Twist Of Fate, Blind Willie McTell of It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry. Aan de andere kant: waarom de moeite nemen? Het volk dat al jaren roeptoetert dat het na je dertigste nooit meer wat is geworden, zal het nooit leren. Waarom daar nog energie insteken? Je schreef het zelf al, zo'n 60 jaar geleden, het stuk dat begint met:

stay in line. stay in step. people
are afraid of someone who is not
in step with them.

En - behalve in de titel - slechts één hoofdletter kent, in misschien wel de belangrijkste regels uit dat stuk:

do Not create anything, it will be
misinterpreted, it will not change.
it will follow you the
rest of your life.

Er zijn weinig van je teksten waar ik zo aan hang als aan Advies for Geraldine on Her Miscellaneous Birthday, met name door deze regels. De contradictie in die regels, ze maken de dag rond & aangenaam, iedere keer wanneer ik ze lees of er alleen maar aan denk.

Vierentachtig! Het meest irritante aan zo'n leeftijd bereiken lijkt mij dat iedereen alleen nog maar wil praten over de fysieke ongemakken en het verleden, over de goede en slechte dingen uit je jonge jaren terwijl jij alleen maar die fysieke ongemakken probeert te negeren terwijl je plannen voor de toekomst maakt. He not busy being born is busy dying, ook als je 84 bent, toch? 

Dus wat zijn de plannen? Tot en met september is er natuurlijk de Outlaw-tour met Willie Nelson. Maar daarna? Weer alleen op tournee misschien. Terug naar de opzet van de R&RW-tournee of iets nieuws? Behoren concerten in Europa nog tot de mogelijkheden? Misschien een tournee langs echt kleine zaaltjes? 

De geruchten rond een tweede deel van Chronicles laat ik even voor wat ze zijn, daar ga je toch niks over loslaten. Maar hoe zit het met nieuwe muziek? Geen idee of je nog songs schrijft of niet. Ooit overwogen om een recent concert uit te brengen? Of misschien een compilatie van recente concertopnamen? Afgaande op de opnamen die circuleren van je concerten, is dit een goed idee. Bovendien, is dat niet wat je nu doet: de concertpodia afstruinen, je songs herinterpreteren, nooit stilstaan, maar altijd in ontwikkeling.

Mister D., ga niet stilzitten, wegkwijnen achter de geraniums, het past je niet. Een rusteloze ziel moet z'n lijf in beweging houden om die ziel te kunnen voeden. En wat je volgens het legioen interpreteerders ook allemaal geweest bent in de verschillende fases in je leven, is het enige dat je altijd was, bent en zult zijn een rusteloze ziel, een rusteloze zoeker naar nieuw, naar anders, naar schoonheid & waarheid, naar de schop onder de vette reet van conformisme & lamlendigheid. Wat je bent is de anti-Oblomov. Houd dat vast.

Pas goed op jezelf, gefeliciteerd, maak er een mooie dag van & blijf die rusteloze zoeker.
Doe Willie Nelson de groeten & laat van je horen, make some noise,
groet,

T.