Roger van de Velde

In 2001 bracht Nijgh & Van Ditmar het boek De knetterende schedels van de Vlaamse auteur Roger van de Velde (1925 - 1970) uit. Dat boek bevat een heruitgave van de gelijknamige verhalenbundel uit 1969, het essay Recht op antwoord uit datzelfde jaar en een uitvoerig nawoord over leven en werk van Van der Velde. Niet dat ik rond die tijd van Van de Velde had gehoord, maar daar bracht het Willem Elsschot Genootschap verandering in. In 2001 - het jaar waarin De knetterende schedels verscheen - was mijn schoonvader lid van dat genootschap en via dat genootschap ontving hij dat net verschenen boek. Mijn schoonvader was onder de indruk van het boek van Van de Velde en stak die bewondering niet onder stoelen of banken. Mijn schoonvader is een man die zijn bewondering graag deelt en dus kreeg ik niet lang nadat hij Van de Velde had gelezen het boek dat zo'n indruk op hem had gemaakt. Ik las het en snapte zijn bewondering.

Op de voorzijde van De knetterende schedels - het boek uit 2001 bedoel ik - staat over een ietwat saaie foto van een ruimte met niet meer dan één raam en een stenen vloer met daarop een houten tafel en twee banken de laatste alinea van Recht op antwoord, eindigend met: 'En omdat ik eenmaal niet kan weerstaan aan die vermaledijde heerlijkheid, waar de gouden vogel van Elsschot jubelt, veel hoger dan een leeuwerik.' [1] Zie daar de connectie met de eerder genoemde Elsschot & het genootschap dat opgericht is om hem te eren.

Hoe saai de kaft van De knetterende schedels is, het is een pareltje vergeleken bij de kaft van het boek van Roger van de Velde dat ik vlak daarna vond: Recht op antwoord & al het andere proza. Onder deze titel verscheen in 1980 het verzameld werk bij Elsevier Manteau, de kaft een zwart vlak met in bruine en witte letters titel en auteursnaam. Goed boek, slechte kaft. Recht op antwoord & al het andere proza vond ik op een vlooienmarkt in de Hanzehal in Zutphen, niet lang nadat ik De knetterende schedels had gelezen. Daarna ben ik nooit meer ergens een boek van Roger van de Velde tegengekomen, tot gisteren, maar daarover straks meer.

Kom ik nooit boeken van Van de Velde tegen omdat hij zo verdomd weinig verkocht heeft, dat zijn boeken simpelweg niet in omloop zijn, of juist omdat zijn boeken zó gewild zijn dat - als er al een boek van hem op de markt komt - dit nooit lang te koop blijft? Ik weet het werkelijk niet. Wat ik wel weet, is dat ik - naast mijn schoonvader - niemand ken die Roger van de Velde heeft gelezen of zelfs maar van naam kent. 

Roger van de Velde kreeg na verschillende maagoperaties de pijnstiller palfium voorgeschreven. Van de Velde raakte eraan verslaafd, vervalste doktersrecepten om aan palfium te komen met als gevolg dat hij vanaf 1961 tot april 1970 veelvuldig vastzat in gevangenissen en psychiatrische instellingen. Omdat het hem niet was toegestaan te publiceren, smokkelde zijn vrouw zijn geschriften in haar ondergoed de gevangenis uit, waarna zijn verhalen gepubliceerd konden worden. Meest bekend is zijn essay Recht op antwoord waarin hij de absurditeit van het aan hem opgelegde publicatieverbod, de scheve verhouding tussen zijn misdaad en straf, en de tekortschietingen van de psychiatrie zoals door hem ondervonden aan de kaak stelt. 

Gisteren vond ik op een boekenmarkt een eerste druk van Rechtop antwoord en hoewel ik dat essay al twee keer in boekvorm heb, twijfelde ik er geen moment over om dit boek aan te schaffen, simpelweg omdat dit de enige juiste manier is om Recht op antwoord te lezen: niet in een band samen met ander proza, maar in een eigen band met de kaft zoals ontworpen door Jan Demarest: een stevige kop met een enorm vraagteken en daaronder titel en auteursnaam, alles in groen, paars en wit. 

Een boek is meer dan alleen de inhoud. Ook een kaft is belangrijk voor de leeservaring. Net als de bladspiegel, het gebruikte lettertype en het papier waarop de tekst is gedrukt. Het eerder genoemde De knetterende schedels is in een net iets te kleine letter gedrukt. Voor Recht op antwoord & al het andere proza is wel de juiste letter gekozen, maar dat is - naast de inhoud - dan ook het enige positieve aan dit boek. Fout papier, eigenlijk te dik waardoor het niet lekker vasthoudt en - zoals ik boven al schreef - een fouter dan foute kaft. Aan de gisteren gekochte eerste druk van Recht op antwoord klopt alles: prettige lettertype, goede bladspiegel, schitterende kaft. Als de voorwaarden goed zijn, is het heerlijk lezen.

Ik heb vandaag voor de derde keer Recht op antwoord gelezen. Voor de derde keer maakte het indruk.

In Recht op antwoord schrijft Van de Velde niet alleen dat hij tijdens het uitzitten van zijn straf niet mag publiceren, maar dat het hem ook verboden was om na zijn vrijlating zijn verhalen uit te brengen. Ik vroeg mij tijdens het lezen af hoe dat zit in Nederland. Oké, Van de Velde zat in België vast, maar ik ben te lui om dat op te zoeken. Bovendien woon ik in Nederland & als ik ooit over de schreef ga - wat ik niet van plan ben - kom ik in Nederland vast te zitten. Nederland dus, anno 2025.

Op de website van de Rijksoverheid kan ik zo snel niks vinden over het publiceren tijdens gevangenschap, wel wat vrij algemeen klinkende regels met betrekking tot bezoek en contact met de buitenwereld. Mijn zoekopdracht levert ook een AI-antwoord op. Op mijn vraag 'mag een gevangene publiceren?' kwam het volgende antwoord:

Ja, een gevangene mag in principe publiceren, maar er zijn wel beperkingen. De gevangenis mag de publicatie controleren en eventueel weigeren als deze de veiligheid of orde in de inrichting in gevaar brengt. Ook kunnen er beperkingen zijn op het gebruik van elektronische middelen voor publicatie.

Dat lijkt vooruitgang ten opzichte van België in de jaren zestig van de vorige eeuw, al is er een addertje onder het gras: de beperking van elektronische middelen kan een probleem zijn. Een manuscript kan dus (mogelijk) niet via e-mail naar een uitgever gestuurd worden. Mag de tekst wel op een computer geschreven worden waarna een uitdraai via post naar een uitgever gestuurd kan worden? AI geeft geen antwoord.

Hoeveel uitgevers accepteren nog manuscripten op papier? En hoe zit het met de eventuele correcties van het ingeleverde manuscript? Drukproeven? 

Er mag dus meer, maar of het daardoor ook mogelijk is om als gevangene te publiceren, is maar de vraag.

Recht op antwoord is 56 jaar na publicatie nog steeds goed om te lezen. De situatie lijkt in de verstreken jaren te zijn verbeterd, maar er zijn zeker kanttekeningen te maken. 

Recht op antwoord zet nog steeds tot denken aan. Lees dat boek.

~ * ~ * ~

Website Rijksoverheid 'Welke rechten heb ik als ik in de gevangenis zit?'

[1] absurd genoeg wijkt het citaat af van de definitieve editie van Recht op antwoord.

Bob Dylan @ AFAS Live: 4 & 5 november 2025

 

Dylan's Circle

Platenmaatschappij Elektra bracht afgelopen vrijdag de cd Dylan's Circle op de markt. [De elpee-editie volgt over twee weken.] De door Jac Holzman samengestelde tracklist puilt uit van bekende en minder bekende namen uit Dylans cirkel en songs door Dylan geschreven of juist de jonge Dylan inspireerden tot het schrijven van een eigen song. Twintig tracks van onder andere Bob Gibson ['Remember Bob Gibson?'], Fred Neil, Hamilton Camp, Phil Ochs en David Blue. Songs als 'Nottamun Town' door Jean Ritchie, 'Love Henry' door Judy Henske en 'Walkin' Down The Line' door The Dillards. Om 't kort te houden: Dylan's Circle bevat meer dan genoeg door Elektra in de jaren zestig en begin zeventig uitgegeven en aan Bob Dylan gelieerde muziek om de aanschaf van dit album tot een no brainer te maken. 

Als kers op de taart krijgt de luisteraar nog twee Dylan-tracks: 'North Country Blues' - opgenomen tijdens het Newport Folk Festival van 1963 - en 'Maggie's Farm' van het Newport-festival van twee jaar later. Volgens de informatie in het boekwerkje bij Dylan's Circle is opname van 'Maggie's Farm' eerder verschenen op het zevende deel van The Bootleg Series. Geen nieuwe opname dus. Interessanter is de opname van 'North Country Blues'. Volgens de informatie in het boekje bij Dylan's Circle is dit de audio afkomstig van de dvd The Other Side Of The Mirror. Slechts één keer eerder werd een opname van 'North Country Blues' op cd uitgebracht, in 2012 op de 4 cd-box Make It Your Sound, Make It Your Scene: Vanguard Records & The 1960s Musical Revolution. 

Nu wordt het aardig. Ik heb enkele malen eerder geschreven over de opnamen van 'North Country Blues' van Dylans optreden op Newport 1963. Kort samengevat komt het hier op neer: er zijn twee opnames gemaakt, door Vanguard en door filmmaker Murray Lerner. Zo ik eerder uitzocht, is de door Vanguard gemaakte opname van 'North Country Blues' te vinden op Make It Your Sound, Make It Your Scene en de opname van Murray Lerner op The Other Side Of The Mirror. 

Na de opname van 'North Country Blues' op Dylan's Circle te hebben vergeleken met die op Make It Your Sound, is er maar één conclusie mogelijk: de opnamen zijn niet identiek. Dylan's Circle is dus de eerste officiële uitgave van de Murray-opname van Dylans 'North Country Blues' van Newport '63.

~ * ~ * ~

Wat ik eerder schreef over opnamen van Bob Dylans optredens tijdens Newport Folk Festival 1963 staat hier, hier en (vooral) hier.

Trrrrring

'Hé, met mij. Heb je 'm al opgehaald?'

'Uiteraard. Alleen een holbewoner haalt 't niet op de dag van release op.'

'En?'

'Tsja, wat zal ik zeggen... In tegenstelling tot Barbra Streisand kan Dylan wel zingen.'

'Zo erg?'

'Nee, dat niet. Uhm, maar de muziek doet wel erg sterk denken aan een reclame voor Unox-worst of iets van Albert Heijn of zo, zo vlak voor de kerstdagen, zoals dochterlief opperde.'

'Oei... En de rest van de cd?'

'Daar luister ik niet naar.'

'Helemaal niet?'

'Helemaal niet.'

23 juni 1978: Bob Dylan in Nederland

Half negen. Het is stil op het podium. Het publiek scandeert Dylans naam. Een bruin, met velours bekleed rond plateau op wieltjes wordt het podium opgeduwd. De instrumenten staan er op. Om negen uur komt de band op, ze zetten A Hard Rain’s A-Gonna Fall in, maar Bob Dylan is in geen velden of wegen te bekennen. Een paar minuten later komt Bob Dylan op, zonder gitaar, om te beginnen aan een optreden van zo’n tweeënhalf uur. Op het podium staat zijn zwarte Fender Stratocaster met parelmoer ingelegde hals al klaar. Peter van der Hoest weet in Rotterdams Nieuwsblad een dag na het concert dat gevoel dat hoort bij het moment waarop Dylan voor het eerst een Nederlands podium opstapt te verwoorden: “Een vreemd gevoel is dat. Daar staat hij dan, Bob Dylan, de dichter uit Minnesota, maar… Onzin natuurlijk. ’t Is dwaas om te veronderstellen dat er meer gebeuren moet dan dat er gebeurt. En er gebeurt nogal wat. De sfeer prettig voelbaar, de muziek, beter nog, het geluid óók. We zijn met z’n duizenden één krankzinnig grote familie, samen in bad, in De Kuip, kletsnat, gezellig doorweekt. Onzin dus. Méér verlangen is gezeur.”

Is hij goed? Kan hij tegen de torenhoge verwachtingen op die in de dertien jaar wachten in de hoofden van de Dylanliefhebbers zijn ontstaan? Kan hij de onvermijdelijke vergelijking met de Dylan uit de jaren zestig doorstaan?

Zo begint het uitvoerige verslag van Bob Dylans eerste concert in Nederland op 23 juni 1978 - vandaag precies 47 jaar geleden - in mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. In dit boek neem ik de lezer mee naar de Kuip op die juni avond in '78. In de 47 jaar sindsdien is er veel geschreven over Bob Dylans eerste concert op Nederlandse bodem, maar nergens zo uitgebreid als in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. Mocht je geïnteresseerd zijn in Bob Dylan - en dan met name in de ontvangst van zijn muziek in Nederland - dan is Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 echt iets voor jou. 

Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 is tegen de wel heel aantrekkelijke prijs van €14,95 te verkrijgen / bestellen bij de boekhandel, zowel online als in de winkelstraat. Wacht niet te lang, het aantal nog beschikbare exemplaren is beperkt. 

Brieven aan Thomas #6

Thomas,

Ik weet dat ik je geen museumbezoeker bent (of vergis ik me?), maar misschien dat de door jou zeer geliefde Beatles je het museum inkrijgen. 

In museum More is tot eind september Pop Models; vrouwen in de Europese Pop Art te zien, een schitterende tentoonstelling met werken van onder andere Eduardo Paolozzi, Erró, Edgar Naccache en Woody van Amen. Ik weet het, die namen gaan je niet naar Gorssel lokken. Cultuurbarbaar. Maar misschien dat het met deze namen wel lukt: Richard Hamilton, Peter Blake en Jann Haworth, want zoals jij natuurlijk wel weet, is Hamilton verantwoordelijk voor de hoes van het White Album en was het het echtpaar Blake & Haworth dat de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band ontwierp. Van deze drie kunstenaars zijn werken in Gorssel te zien - al is op de werken van Hamilton en Blake geen Beatle te vinden. Echter, voor een van de getoonde werken van Jann Haworth moet het hart van iedere Beatles-liefhebber toch sneller gaan kloppen: het met textiel, een stoel en een paar schoenen gemaakte beeld Old Lady uit 1962-63. Voor deze tentoonstelling werd het geleend uit de collectie van Haworth zelf. Blijkbaar heeft ze het nooit verkocht of willen verkopen. 

Old Lady staat helemaal rechts op de overbekende hoes van Sgt. Pepper. En nu dus in Gorssel, op een kleine verhoging. Geen glas of zo ervoor. Je kunt het van heel dichtbij bekijken, zelfs even aan het beeld ruiken - mocht je de verleiding niet kunnen weerstaan - op zoek naar een restje Beatle-lucht. 

Het aardige is dat het beeld staat voor een wand vullende serie panelen door Jann Haworth en haar dochter (naam is me even ontschoten, sorry) gevuld met portretten van vrouwen. Het is een werk in wording en doet ergens denken aan die hoesfoto van Sgt. Pepper: een samenscholing van bekende koppen. Rechts naast Old Lady staat de hoes van dat Beatles-album waar dat beeld van Haworth op te vinden is: een eerste persing van Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band, door museum More geleend van de Beatles Fanclub. 

Nu komt de grap: die albumhoes staat - in tegenstelling tot Old Lady - achter glas alsof het kwetsbaarder of kostbaarder is dan het beeld dat er naast staat, dat bijna zestig jaar geleden op diezelfde hoes werd afgebeeld. De kopie is kostbaarder dan het origineel, zo lijkt het. Is iets meer Pop Art?

Er is overigens meer muziek op deze tentoonstelling te vinden. Zo verwijst het beeld Lady Sings The Blues (1965) van Niki de Saint Phalle naar Billie Holiday en bevat Girls With Their Hero (1959) van Peter Blake enkele portretten van Elvis Presley.

Maar bovenal moet je - mocht je om zijn & naar Gorssel gaan (doen!!) - even goed kijken naar het titelloze werk van Teresa Magalhães dat er hangt. In dit werk zijn foto's van drie springende Beatles te vinden: John Lennon, Paul McCartney en George Harrison. Alleen Ringo ontbreekt, net als in het gezin van John Cooper Clarke.

* ~ * ~ *

In zijn puberjaren raakte de Engelse dichter John Cooper Clarke helemaal in de ban van The Beatles, zo schrijft hij in zijn autobiografie I Wanna Be Yours. Het is in de begintijd van de band uit Liverpool dat Cooper Clarke zijn moeder smeekt haar naam te veranderen van Hilda in Ringo, want dan zou het gezin Clarke door het leven kunnen gaan als John (Cooper Clarke), (broertje) Paul, (vader) George en (moeder) Ringo. Tot groot verdriet van de jonge John weigert moeder en dus blijft het John, Paul, George en Hilda.

Het in 2020 verschenen I Wanna Be Yours van John Cooper Clarke is een heerlijk boek. De lezer krijgt niet alleen een goed beeld van het leven van de auteur, maar ook een mooi beeld van Engeland vanaf de jaren 1950. Vooral de jaren zestig en zeventig - de opkomst van punk - weet Clarke beeldend te beschrijven. Niet vaak een autobiografie met zoveel plezier gelezen. John Cooper Clarke is in I Wanna Be Yours grappig, eerlijk en zichzelf niet ontziend. 

Het boek eindigt met deze alinea: 

Anyway, I might as well end the story here; after this it's more of the same and then some -Stateside even - that's the plan, anyway. I'll be coming to a town near you, so catch me while I'm alive. Meanwhile these are some of the facts as I remember them. Any complaints, mail them to last Tuesday when I might have cared.

Thomas, doe zelf een plezier: ga naar Gorssel en lees I Wanna Be Yours van John Cooper Clarke. Maar bovenal:

Pas goed op jezelf,

TW

22 VI 2025

Like A Rolling Stone

 

Vandaag precies zestig jaar geleden – op 16 juni 1965 – nam Bob Dylan in Columbia Recording Studio A te New York misschien wel zijn meest bekende song op. Like A Rolling Stone – want daar heb ik het over – overschreed niet alleen de dan geldende tijdsgrens voor singles, ook muzikaal wist de song een aantal dan geldende normen aan gort te slaan.

In 2004 werd het nummer verkozen tot de beste song ooit door het tijdschrift Rolling Stone, wat maar weer bewijst dat men bij dat Amerikaanse muziekblad al sinds jaar en dag loopt te klootviolen. Want laat ik eerlijk zijn, hoe goed Like A Rolling Stone ook is – en het is goed – het is zeker niet Dylans beste song. Niet eens top 10, als je mij het vraagt. 

Maar wel goed.  Erg goed zelfs. 

Tien jaar geleden mocht ik op de radio uitleggen wat Like A Rolling Stone nou zo goed maakt. Ik heb toen veel gezegd, maar kan het nu niet allemaal meer terughalen. Wat toen in ieder geval ter sprake is gekomen is het door Al Kooper bespeelde orgel dat gedurende de song achter de band aan blijft hobbelen waardoor de song de gehele zes minuten lang verwachtingspatronen van de luisteraar negeert. Dan is er natuurlijk de tekst, het sprookje dat begint met ‘Er was eens…’ om met wat volgt – Miss Lonely,  de Mistery Tramp & Napoleon in Rags - de gebroeders Grimm het nakijken te geven. Tot slot is er die stem, de enige stem die deze woordenbrij tot een samenhangend geheel kan zingen, de stem van Bob Dylan – spugend, vleiend, vernederend & vol venijn. 

Like A Rolling Stone dus, vandaag precies zestig jaar oud. Of jong, is misschien beter aangezien ‘ie nog decennia meekan. Dit gaat niet vervelen. Zelfs na zestig jaar klinkt ‘ie nog fris. Ga er maar aanstaan.

Kim Gordon - Bye Bye 25

 

mixtape #4

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Soepkipblues en andere hartverwarmende ellende' (TDK D-C90) [04 IV 2025]

Sinds een tijdje is het cassettebandje helemaal terug met als gevolg dat de prijzen voor zowel voorbespeelde als lege cassettes de pan uit rijzen. De uitweg is simpel: bij een kringloopwinkel heb ik een aantal cassettes waar al eerder wat was opgenomen gekocht voor een habbekrats. Deze cassettes laten zich prima voor hergebruik lenen. Natuurlijk gaat het soms fout, maar niet met deze oude TDK-tape, ooit gebruikt om een college op te nemen. 

De titel is lang - 'Soepkipblues en andere hartverwarmende ellende', de beschrijvingen vandaag kort(-er). Gebrek aan tijd. Ik hoop dat het genoeg is om tot luisteren aan te zetten.

A1 Country Joe & The Fish - Susan van het album Together

Een van de ongeschreven wetten voor mixtapes is dat je met een knaller moet beginnen. Het mooiste van (ongeschreven) wetten is dat ze - wanneer dat zo uitkomt - genegeerd kunnen worden en dus begint deze tape met een rustige binnenkomer. Als tiener / twintiger veel naar jaren '60-bands uit de regio San Francisco geluisterd, zoals Jefferson Airplane en Grateful Dead. Country Joe & The Fish is pas sinds enkele jaren op mijn radar. Verdomd goede band, veel meer dan alleen de van Woodstock bekende Fish Cheer. 

A2 H.P. Lovecraft - It's About Time van de verzamelaar A Psychedlic Trip To Underground

Na het rustige Susan een stukkie psych waarin wat klassiek-achtige klanken zitten verwerkt. De LSD-ervaring in klank proberen te vangen. Geen idee of dit gelukt is, - nooit LSD gehad -  klinkt wel oké. Het eerste (en tot op heden laatste) dat ik ooit van deze band hoorde.

A3 John Jenkins, Cliff Jordan & Bobby Timmons - Soft Talk Song van het album Jenkins, Jordan & Timmons

Hard bop van de goede soort. Ik kan er van alles over zeggen, maar zinnig is dat niet. Gewoon luisteren.

A4 Leon Russell - She Smiles Like A River van het album Leon Russell And The Shelter People

Een ietwat vergeten song op dit album, eentje met een knauw (en dan doel ik niet alleen op Russells stem). Bij het intro lijkt het ergens richting dans / disco te gaan, wat (uiteraard) niet zo is. Country-oorwurm.

A5 Nina Simone - Everyone's Gone To The Moon van Nina Simone And Piano!

Dit is zo'n song die op de traanbuizen drukt. Het is niet eens wat Simone zingt, maar hoe. Je hoort het kind, de gekte, de verwondering in die stem. Van het briljante album Nina Simone And Piano!

A6 Orchestra Super Borgou de Parakou - Wegne'Nda M'Banda (Bariba Soul) van het album The Bariba Sound (1970 - 1976)

Afrikaans, swingend, drijvend op herhaling. 

A7 Charles Mingus - Fables Of Faubus van Mingus Ah Um

De muziek van Charles Mingus draai ik niet wanneer 'mevrouw Tom' thuis is, zij trekt die muziek slecht (en ergens snap ik dat). Het heeft bij mij lang geduurd voor het kwartje viel en nog steeds is er veel van Mingus waar ik moeite mee heb. Mijn eerste aanraking met zijn muziek was een plaat van dEUS, zij gebruikten een sample van Mingus (album? songtitel? zo één, twee, drie weet ik het niet). Tegendraads & in traditie gedrenkt, misschien is dat een goede omschrijving van veel Mingus-muziek. Fables Of Faubus - een protestsong (zoek de informatie maar op, kijk de documentaires) - wisselt nogal eens van ritme. Voor Mingus-begrippen vrij toegankelijk. 

A8 Velvet Underground - Foggy Notion (original 1969 mix) van het album 1969

Er zijn legio songs van Velvet Underground die prima op een mixtape passen, maar op deze tape moest Foggy Notion en wel als laatste track van de eerste kant. De reden is de eerste track van kant B.

Een song om niet bij stil te blijven zitten. Niet dat het tot dansen uitnodigt, maar meetikken met de voet moet er toch inzitten.

B1 Eggplant - Rolling Stones van het album Monkey Bars

April 2024 (?) kocht ik op de gok de elpee Monkey Bars van Eggplant, sindsdien is de plaat nooit ver van de draaitafel geweest. Het klikt tussen Monkey Bars en mij. Op dit album een heerlijke cover van Vicious van Lou Reed - wat overigens niet de reden is dat kant A eindigt met Foggy Notion en kant B opent met de eerste song van Monkey Bars. De reden is dat het nummer Rolling Stones - een knipoog naar de gelijknamige band & een flirt met rock 'n' roll-roem - op het eerste gehoor lijkt op Foggy Notion van Velvet Underground. Zelfde vibe, zelfde ritme.

PS: ga op zoek naar Monkey Bars van Eggplant & luister! Heerlijk album.

B2 Daniel Lanois - The Collection Of Marie Claire van het album For The Beauty Of Wynona

Knappende snaren, Franse teksten & een sfeer zoals alleen Lanois kan creëren. Als producer heeft hij in ieder geval één Bob Dylan-album verkloot, maar als solomuzikant heeft hij wel aardige dingen gedaan, zoals dit.

B3 Die Anarchistische Abendunterhaltung - II Drieslagstelsel van het album Die Anarchistische Abendunterhaltung

Ik zag ze rond de tijd van het verschijnen van dit album op festival Mundial, vier jonge gasten met cello's, violen en een klarinet, zo uit mijn hoofd. Klassieke instrumenten gecombineerd met een punk-houding. Een van de betere optredens die ik ooit heb gezien. Opzwepend, meeslepend en overtuigend tegendraads. Een muzikale middelvinger die tot meefluiten uitnodigt.

B4 O.J. Abbott - An Old Man He Courted Me van het verzamelalbum Ontario Ballads & Folksongs

Niet meer dan een stem en een verhaal. Een oude man (zo stel ik me voor) die een song vanuit het perspectief zingt van een jonge vrouw. Soms is het goed om al die over het paard getilde rocksterren te vergeten en te luisteren naar de man met stem wiens naam niemand kent, de man die na het zingen van zijn lied weer verdwijnt in het dagelijks leven.

B5 Nigerian Union Rhythm Group - Abeni van het album Highlife On The Move

De bandnaam verraadt het al: Nigeriaans. Na de anarchie van de punks met violen en alledaagsheid van de man met de stem, is er de Nigeriaanse muziek. Muziek met dat extra randje, dat randje dat ontstaat wanneer perfectie niet het doel is, maar verdwijnen in de klanken. Wanneer het doel is het stoppen van de tijd. Het doel is dansen, de heupen losschudden. Ik versta er geen reet van, maar dat maakt niks uit. 

B6 Clarence Edwards, Cornelius Edwards & Butch Cage - In Can't Quit You Baby van het verzamelalbum The Country Blues

In essentie net zoiets als O.J. Abbott, drie kerels die muziek maken. Dat het toevallig is opgenomen, is (voor ons) mooi meegenomen, maar dat was nooit het doel. Het is muziek omdat Edwards, Edwards & Cage niet stil kunnen zijn. Dit heeft niks te maken met het najagen van roem of geld, maar het musiceren omdat er een innerlijke drang is.

B7 Moondog - Caribea van het album Moondog

De blinde straatmuzikant, spelend op zelfgemaakte instrumenten in onmogelijke ritmes, dat is Moondog. Hypnotiserend.

B8 Kamal Keila - Ghali Ghali Ya Jinub van het album Muslims And Christians

Muslims And Christians bevat twee elpees, op de eerste plaat staan vijf songs in het Engels gezongen, op de tweede plaat staan dezelfde vijf songs in het Arabisch gezongen. De reden daarvoor is simpel: daarmee hoopte Kamal Keila zijn boodschap van verzoening tot een zo'n breed mogelijk publiek te laten doordringen. Dat goede bedoelingen ook goed kunnen klinken bewijst Ghali Ghali Ya Jinub.

B9 Tim Buckley - Hallucinations van het album Goodbye And Hello

We zijn terug bij het begin van de tape: een poging de drugservaring in klank te vangen. Schitterende, bezwerende song. Beetje gek, maar op een goede manier.

B10 Tom Waits - Georgia Lee van het album Mule Variations

Een (door mee) enigszins vergeten song van Mule Variations. Er staat ook zoveel moois op dat album. Door het uit de context van dat album te halen, wordt ineens duidelijk hoe goed die song eigenlijk is.

B11 Louisiana Red - Who Dat? van het verzamelalbum Jerk Boom Bam! vol. 5

Oude shit, goede vibe. Bladerend door een tijdschrift stuitte ik op het volgende citaat (weet niet meer van wie): 'Ik wil niet de oude lul zijn die zegt dat vroeger alles beter was... maar dat was het wel.' En zo is het. Tegen mijn zin ben ik die oude lul.

B12 The Clash - I'm So Bored With The U.S.A. van het album The Clash

Dat deze mixtape niet begon met een knaller, wil niet zeggen dat 'ie niet kan eindigen met een knaller. De songtitel op een t-shirt laten drukken?

In haast. Ga luisteren!