Brieven aan Thomas #14

Thomas,

Ik  wilde je vandaag schrijven over het album The Secret Index To The Past van Ed Sanders. Die plaat is een maand of twee geleden verschenen. Ik kwam 'm bij toeval tegen in de bakken van een lokale platenzaak, het was volledig langs me heen gegaan dat Sanders een nieuw album had uitgebracht. Ik had nergens over The Secret Index To The Past gelezen. Niemand had me getipt. 

Ed Sanders kan niet zingen, maar doet het wel. Dat is een van de redenen waarom The Secret Index Of The Past bij eerste beluistering grote indruk op mij maakte. Dat was een paar dagen geleden. Vanochtend liet ik de elpee voor een tweede keer onder de naald draaien, maar gek genoeg werd ik dit keer minder van mijn stuk gebracht door wat ik hoorde. Was het niet het juiste moment om naar Sanders te luisteren of is The Secret Index To The Past zo'n plaat die aanvankelijk werelds lijkt, maar bij betere beluistering toch tegenvalt? Ik weet het (nog) niet.

Ik laat Sanders rusten voor nu, kom er later op terug. Naast de twijfel over wat ik vind van die plaat, is er nog een tweede reden om dat te doen. Terwijl Sanders draaide, bladerde ik door het kunsttijdschrift Apollo. In dit tijdschrift staat onderstaande afbeelding.

Bij het zien van dit werk moest ik gelijk denken aan de hoes van Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat van Moondog Jr:

Men zegt wel eens dat het vooral de muziek is die je rond je 15de jaar hoort die je de rest van je leven zal bij blijven, maar daar moeten wel uitzonderingen op zijn. In het jaar dat Everyday I Wear... verscheen, vierde ik mijn 22ste verjaardag en werkte ik in een bibliotheek, voornamelijk op de muziekafdeling. Een collega schoof het net binnengekomen Moondog Jr.-album onder mijn neus met de woorden 'luister dáár maar eens naar.' 

Het album moest me veroveren. Ik luisterde een keer of drie, vier naar die van de bibliotheek geleende cd voor ik besloot het ding te kopiëren op cassette. Na nog twee, drie keer die cassette draaien was ik verkocht en kocht ik een eigen exemplaar van Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat. 

We zijn dertig jaar verder. Moondog Jr. werd Zita Swoon. Stef Kamil Carlens - de man achter zowel Moondog Jr.  als Zita Swoon - maakte soloplaten, de een beter dan de ander, maar nooit meer werd het zo goed als op die ene elpee van Moondog Jr. 

Had je mij 25 jaar geleden gevraagd welke tien albums ik mee zou nemen naar het denkbeeldige onbewoonde eiland, dan zou ik Everyday I Wear... als een van de eerste noemen. Vraag het me vandaag en die lijst is compleet anders dan 25 jaar geleden. Slechts twee titel hebben al die tijd op die lijst gestaan: deze van Moondog Jr. en Bringing It All Back Home van Bob Dylan. 

Zó goed is Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat.

Nu komt het vreemde: pas na zo'n kwart eeuw luisteren naar Moondog Jr. viel het kwartje. Ik heb het over die bandnaam: Moondog Jr. Dat is een verwijzing naar Moondog, zo realiseerde ik me uiteindelijk, de excentrieke muzikant, ook bekend als de Viking Of Sixth Avenue. Wie goed luistert, hoort overeenkomsten tussen de muziek van Moondog en Moondog Jr., vooral wanneer je luistert naar de enkele instrumentale stukken op Every Day I Wear A Greasy Black Feather On My Hat.

Mocht je gaan luisteren naar Moondog Jr., verwacht dan niet dat het kwartje valt bij de eerste keer luisteren naar Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat. Geef de plaat een kans, de tijd. Luister een paar keer en als je de juiste oren hebt, zul je een album voor het leven rijker zijn. En als het klikt tussen jou en Everyday..., ga dan ook op jacht naar de ep TV Song van Moondog Jr. die voor het album verscheen en de cd-single Jintro & The Great Luna om dan gelijk maar alles van Moondog Jr. tot je te kunnen nemen.

Pas goed op jezelf,

Mocht ik je voor die tijd niet meer spreken: goede feestdagen,

Groet,

TW

20XII25

Ted Joans

Afgelopen april kwam ik bovenstaande fragment uit de film Jazz & Poetry van Louis van Gasteren op YouTube tegen. Ik heb een zwak voor de dichter Ted Joans, dit fragment was een openbaring voor mij. De opnamen zijn gemaakt in Amsterdam in 1964, aldus de informatie op YouTube. 

Het eerste door Joans voorgedragen gedicht was een aantal jaar geleden te horen in De Wereld Draait Door. Bij de woorden 'Jazz is my religion' - het tweede gedicht - zal menig poëzieliefhebber doen denken aan Jules Deelder, maar deze woorden zijn niet van Deelder zelf, hij vond ze bij Ted Joans.

Sinds april sluimert de gedachte dat ik 'iets' met dit filmpje moet op deze blog in mijn achterhoofd, maar wat precies wist ik niet. En het gekke is dat in de maanden sinds april out of the blue hier en daar kleine verwijzingen naar dit optreden van Joans opduiken in wat ik lees.

Eerst was er het boek Schrijversleven; dagboekaantekeningen van Remco Campert. In een dagboekaantekening van 25 september 1962 schrijft hij: '(...) naar avond in Sheherezade [moet zijn: Sheherazade, jazzclub] belegd door Sim. Vin. [Simon Vinkenoog] Voel mij minder hip dan ooit, terwijl ook niet bizonder beat. Op deze avond zal jazz gespeeld worden en poëzie gelezen. [...]

Hoofdschotel van de avond is de Amerikaanse beat-dichterschilder Ted Joans, who is spreading the good word in Europe. Ik las weleens beroerde dichtershoeklyrische gedichten van hem en zinnen als: "I cannot deny that I am Ted Joans Afro American negro colored spade spook mau mau soul-brother coon jig darkie, etc." En: "I have never owned a gun and never killed anything - I guess there is too much good God art in my heart to hurt something physically". Wekt geen vertrouwen, zoiets, bij de gewaarschuwde man.'

Het is wat vreemd dat Campert deze aantekening in 1962 maakte terwijl volgens de informatie bij het YouTube-filmpje de opnamen van Ted Joans twee jaar later gemaakt zijn. Gaat het om twee verschillende optredens, of klopt een van de twee dateringen niet? 

Aan het begin van het filmpje bedankt Joans Simon voor de introductie, dat moet wel haast de ook door Campert genoemde Simon Vinkenoog zijn.

In tijdschrift Jazz bulletin van december 2022 staat het door Erik van den Berg geschreven artikel 'ting ting ting in de bleke zon' over Simon Vinkenoog en jazz. Van den Berg: 'Niet veel later [na het verschijnen van Vinkenoogs boek Hoogseizoen (1962)] wordt Vinkenoog een gangmaker van jazz and poetry in Nederland. Hij organiseert combinaties van "toffe jazz, poëzie, happenings, acts, battles of the instruments" in de Amsterdamse jazzclub Sheherazade, waarvan een avond in 1964 door cineast Louis van Gasteren wordt vastgelegd in de documentaire Jazz and Poetry. Daarin zien we de Amerikaanse jazzdichter Ted Joans aangekondigt als "distinguished guest" bij het kwartet van Piet Kuiters, altist Herman Schoonderwalt, bassist Ruud Jacobs en drummer Cees See.'

Weer dat jaar 1964...

Diezelfde Erik van den Berg publiceerde eerder dit jaar het schitterende boek De jazzband van den Duivel, waarin hij schrijft over jazz in Nederlandse fictie. In dit boek is het boven genoemde artikel 'ting ting ting in de bleke zon' opgenomen, maar dit stuk is niet de enige in De jazzband van den Duivel waarin Ted Joans genoemd wordt. In het stuk over Jules Deelder komt - hoe kan het ook anders - Joans' lijfspreuk 'jazz is my religion' voorbij en in het essay over L.Th. Lehmann lees ik: 'In de jaren zestig trad Lehmann op met trompetist Nedly Elstak en in de Amsterdamse club Sheherazade sloot hij vriendschap met de Amerikaanse jazzdichter Ted Joans. Een periode waarnaar hij verwijst in zijn gedicht "Poetry and jazz",  met de aantekening "Combo op de achtergrond. Up-tempo"

Vervolgens citeert Van den Berg een deel van het gedicht 'Poetry and jazz', maar in dat geciteerde fragment geen Ted Joans.

Ik bezit slechts één bundel van Lehmann, het in 1966 verschenen Luxe. Ik hoopte daarin 'Poetry and jazz' aan te treffen, tevergeefs, maar al bladerend bleef mijn oog hangen aan het eerste deel - 'verkenning' geheten - van het gedicht 'December 1963 Atheense dodekalogie' waarin Ted Joans te vinden is:

De internationale zwerversbrigade,

(noem ze geen beatniks;

hier schuilt een standverschil;

beatniks wassen zich niet)

ook voor een goede zaak:

zichzelf.

Geen souvenirzaak verdient aan hen

en geen duur hôtel.

Ze kijken niet naar het Parthenon,

kopen geen Aráchova-tassen,

loeren niet op pittoreske typen

en zijn a dead loss voor tourist business.

Toch zette Pappa Spiros op Syntagma

naast de American Express,

met dure ouzo en lauwe espresso

ook hen af, tegelijk met

winkelende Griekse hoedendames

en Ted Joans die op het terras zit

koud en gekleed op Kenya

met zijn trompet in de plastic zak.

Het wachten is nu op de grote Vinkenoog-biografie waarin - hoop ik - een en ander zal staan over Ted Joans in Nederland. Of toch eerst maar de Joans-biografie lezen, enkele maanden geleden verschenen.

Een beroemd kaartje

Toen Bob Dylan voor zijn eerste concert op Nederlandse bodem uit het vliegtuig stapte was ik niet in de buurt van de luchthaven om hem met spandoeken en geschreeuw te begroeten. In 1978 - het jaar van Dylans eerste Nederlandse concert - was ik vijf en had ik nog nooit van de man gehoord.

Toch heb ik een toegangskaartje voor dat eerste Dylanconcert op Nederlandse bodem. Ik koester het alsof ik wel bij dat concert was. (En op een bepaalde, verwrongen manier was ik ook bij dat concert.)

Dat kaartje kocht ik via Marktplaats van een Dylanliefhebber die niet alleen in geest, maar ook fysiek in De Kuip was op 23 juni 1978 om Bob Dylan te zien optreden.

Schreef ik, toen ik dat kaartje kocht, al aan mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (2011) of had ik alleen nog maar wilde plannen? Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik dat kaartje kocht om het te kunnen afdrukken in mijn boek over Dylan. Ik vond toen dat ik zo'n kaartje moest bezitten, tussen mijn vingers moest kunnen wrijven om überhaupt over Bob Dylan in Nederland te kunnen schrijven.

Enfin, ik kocht een toegangskaartje voor een concert dat al een tijdje voorbij was. Toen de enveloppe met het kaartje door de brievenbus op de mat viel, kwam het met een punt op de grond waardoor de rechter bovenhoek van het kaartje kreukelde. Daar baalde ik van. Bovendien was het kaartje door de vorige eigenaar uit een plakboek geknipt. Op de achterzijde van het kaartje zit een klein kartonnen vierkant geplakt, een restant van een bladzijde uit een plakboek.

Geen perfect kaartje, maar wel mijn kaartje.

Ieder concertkaartje heeft een uniek nummer, dat op mijn kaartje is bijzonder: 001941. Bob Dylan werd in 1941 geboren. Dat dat kaartje van mij een eigen leven zou gaan leiden, kon ik toen nog niet voorzien.

Twee jaar na het verschijnen van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978, op 23 juni 2013, schreef ik op de blog Bob Dylan in (het) Nederland(s) over dat eerste concert in Nederland. Die dag was het precies vijfendertig jaar geleden dat Bob Dylan voor het eerst in Nederland speelde. Bij dat stuk, bestaande uit een korte inleiding en een fragment uit mijn boek, plaatste ik twee afbeeldingen, waaronder mijn toegangskaartje.

Het is de door mij online gezette scan geweest waarmee de reis van mijn concertkaartje begon.

In november 2014 publiceerde Uitgeverij De Kring het boek Drie akkoorden en de waarheid van Rob van Scheers. Ik heb dat boek niet gelijk gekocht nadat het verscheen. Het exemplaar van het boek dat ik heb gelezen is de vierde druk.

Rob van Scheers schrijft onder andere over Bob Dylan in dit boek, daarbij gaat hij kort in op Dylans eerste concert in Nederland. Drie akkoorden en de waarheid is rijk geïllustreerd. Op bladzijde 26 van het boek staat een toegangskaartje van Bob Dylans eerste concert in Nederland afgedrukt, in zwart-wit. De punt rechtsboven van het afgebeelde kaartje is gekreukeld, alsof die punt ergens tegenaan gestoten is. Het nummer op het kaartje verraadt wat ik bij een eerste blik op die afbeelding al vermoedde: het is mijn kaartje dat in het boek van Van Scheers staat afgebeeld. Die ontdekking bevreemd me. Aan de ene kant is het leuk, misschien zelfs wel eervol dat uitgerekend mijn kaartje in het boek van Van Scheers is afgedrukt, maar aan de andere kant had ik het ook wel prettig gevonden als ik dat had geweten. Waarom stuurde Rob van Scheers of Steven Boland - de verzorger van de binnenkant van Drie akkoorden en de waarheid - me niet even een berichtje met de mededeling dat ze een afbeelding van mijn blog hebben gehaald voor gebruik in een boek?

Na lang twijfelen en het overwinnen van veel schroom - zoiets doe ik normaliter niet - heb ik eind januari 2015 Rob van Scheers geschreven over een aantal Dylan-zaken in zijn boek, waaronder over dat kaartje. Drie dagen later krijg ik antwoord: 1 of 2 zaken zullen aangepast worden in een nieuwe druk van Drie akkoorden en de waarheid en dat concertkaartje heeft hij inderdaad van internet 'geplukt'.

Of er in latere drukken van Drie akkoorden en de waarheid iets staat over de bron voor die afbeelding op bladzijde 26 weet ik niet. Het leven is veel te kort om daar lang bij stil te staan.

2017: Bob Dylan komt in april voor drie concerten naar Amsterdam. Concertpromotor Mojo blikt op de eigen website terug op Dylans eerste concert in Nederland. Dat doen ze door het plaatsen van een filmpje met beelden van Bob Dylans concert in De Kuip en een interview met Mojo-baas Leon Ramakers. Daarnaast plaatst Mojo twee afbeeldingen op de site: een advertentie van Bob Dylans eerste concert en een concertkaartje. Je raadt het al: dat afgebeelde kaartje heeft wat kreukels in de rechterbovenhoek en het unieke nummer 001941. Mijn kaartje dus. Mojo maakt op de website keurig melding van de plek waar ze beide afbeeldingen gevonden hebben: de blog Bob Dylan in (het) Nederland(s). Als dank krijg ik van Mojo twee toegangskaarten voor een van Dylans concerten in Nederland. Niet gek voor het ‘lenen’ van twee afbeeldingen.

Datzelfde jaar publiceert Jerry Bloom zijn boek Bob Dylan’s Picnic over Dylans Blackbushe-concert van 15 juli 1978. En ook in dit boek staat mijn Kuiptoegangskaartje in kleur en de advertentie waarin Dylans eerste concert op Nederlandse bodem werd aangekondigd, door Bloom geplukt van de blog Bob Dylan in (het) Nederland(s), of van de website van Mojo. 

In september 2018 plaatste ik een stuk online over de plekken waar dat ene concertkaartje, mijn concertkaartje inmiddels was opgedoken.[1]  Dat stuk eindigde ik met: “Iets in mij zegt dat de reis van dit kaartje nog niet afgelopen is. Dat het vaker op zal duiken. Misschien is het al elders opgedoken zonder dat het mij is opgevallen. Het kan, het is immers inmiddels een beroemd kaartje.”

Toen wist ik nog niet dat ik dat kaartje wederom zou afdrukken in mijn sterk uitgebreide geschiedenis van de ontvangst van Bob Dylans muziek in ons land, het in 2021 verschenen Bob Dylan in Nederland 1965 – 1984 of dat de Vlaamse Dylanverzamelaar Luc De Vos een platenspeler in zijn bezit zou krijgen waarvan de bovenzijde een afbeelding van mijn concertkaartje bevat. Of dat muziektijdschrift Heaven ook dat kaartje weet te vinden.

Het is eind 2025. In de nieuwe Heaven (#1 jan. Febr. 2026) staat een afbeelding van een concertkaartje bij het artikel van Peter de Ruiter en Wim Bot over Bob Dylans album Blood On The Tracks. De rechterbovenhoek van het afgebeelde kaartje heeft wat kreukels, kaartje nummer 001941. Mijn kaartje. Het kaartje dat in juni 1978 werd gebruikt om de Kuip binnen te komen om bij thuiskomst in een plakboek te verdwijnen. Zo’n drie decennia later werd het verpatst via Marktplaats waarna het via een blog terechtkwam in vier boeken, op de website van een concertpromotor, op een platenspeler van een Dylanverzamelaar en in een muziektijdschrift.

Het is dan ook een heel beroemd kaartje, dat kaartje van mij.

[1] https://bobdylaninnederland.blogspot.com/2018/09/de-reis-van-een-toegangskaartje.html Bovenstaand stuk is een bewerking van dat stuk uit 2018, inclusief aanvullingen.

vijf tips

Vijf tips om in deze decembermaand op je verlanglijst te zetten, of - nog leuker - juist weg te geven. Drie albums, twee boeken. En nee, ik heb niet de wijsheid in pacht. Maak dus vooral je eigen keuzes, wees eigenwijs.

1. Chrissy Zebby Tembo - My Ancestors

Zamrockalbum, verscheen voor het eerst in 1976. De originele versie in onvindbaar, gelukkig zijn er in de loop der jaren meerdere heruitgaven verschenen. Gooi wat psychedelische rock, Afrikaanse muziek en een goede stem bij elkaar, flink roeren en je krijgt het album My Ancestors. Met Paul Ngozi op gitaar. 

De eerste keer draaien is My Acestors goed. De tweede keer erg goed. Na de derde draaibeurt ontstaan de ontwenningsverschijnselen en blijf je dit draaien. 

Meer informatie vind je hier.

De titelsong beluister je hier.

2. Alja Spaan - Iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld

Dat Alja Spaan een dichter is om in de gaten te houden, bewijst ze dagelijks op haar website met een nieuw gedicht. In Iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld onderzoekt Spaan de relatie met haar moeder. Een moeder die in haar laatste jaren haar decorum aflegt en daardoor voor dochter Alja toegankelijker wordt. 

Dichtbundel voor iedereen die een moeder heeft.

De website van Alja Spaan vind je hier.

Uitgebreide recensie van Spaans bundel door Pom Wolff lees je hier.

Iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld is in iedere goede boekwinkel te bestellen.

3. Brigitte Fontaine - Brigitte Fontaine Est... Folle

Het album Brigitte Fontaine Est... Folle (1968) van de ietwat vergeten Franse zangeres Brigitte Fontaine is onlangs opnieuw uitgebracht op elpee en cd, inclusief een sloot aan bonustracks als demo's en instrumentale versies van songs van Brigitte Fontaine Est... Folle. Maar het zijn niet deze extra's die de aanschaf van Brigitte Fontaine Est... Folle tot een must maken, maar de elf songs van het album zoals dat voor het eerst in 1968 verscheen. Een unieke botsing tussen Franse Chansons, psychedelica, kitsch en poprock, dat is wat dit album de moeite waard maakt. 

Openingstrack Il Peut beluister je hier.

4. Sean Murphy - Punk Rock Jesus

Zesdelige comic reeks geschreven en getekend door Sean Murphy, verschenen tussen september 2012 en januari 2013. De zes delen zijn verzameld in een gelijknamige Trade Paperback. 

Punk Rock Jesus vertelt het verhaal van het creëren van een clone van Jezus met behulp van DNA van de Lijkwade van Turijn. Uiteraard wordt dit niet gedaan om enige nobele reden, maar om de centen en de roem. De jonge Jezus-clone groeit op op een eiland waar constant camera's op hem gericht zijn voor de aan hem gewijde reality tv-show. De stress die dat de jonge Jezus-clone geeft, zorgt ervoor dat hij de kont tegen de krib gooit en zich ontwikkeld tot punk.

Voor een indruk van Murphy's tekenstijl, zie hier.

Punk Rock Jesus is inmiddels meer dan 10 jaar oud, maar wie wat moeite doet kan een prima tweedehands exemplaar vinden of een recente heruitgave.

5. Muluken Mellesse with the Dahlak Band - Muluken Mellesse with the Dahlak Band

De eerste heruitgave van dit niet te vinden album uit 1976 werd recent door het label Heavenly Sweetness op de markt gebracht. Voor liefhebbers van de Ethiopiques-serie. Volgens de hypesticker is dit album een van de laatste albums die in de jaren zeventig in Ethiopië kon verschijnen. 

Songs van het album zijn op Bandcamp te beluisteren, zie hier. 

Brieven aan Thomas #13

Thomas,

Ging vanochtend in alle vroegte de wekker af zodat je op tijd in de wachtrij kon plaatsnemen bij de lokale platenzaak? En zo ja, heb je de Black Friday-releases kunnen kopen waar je je zinnen op had gezet? Voor mij was er maar één release die ik graag wilde hebben: de teruggetrokken versie van The Freewheelin' Bob Dylan. Deze versie van Freewheelin' bevat vier songs die uiteindelijk vervangen zijn door andere songs, zoals Girl From The North Country en Masters Of War. Nadat een paar jaar geleden de teruggetrokken versie van Blood On The Tracks al was uitgebracht, kon het niet uitblijven dat ook deze Freewheelin' een keer zou uitkomen. Dat heeft uiteindelijk nog lang geduurd. Dat er dan nu eindelijk een officiële release is van de teruggetrokken Freewheelin', zal te maken hebben met het verschijnen van Through The Open Window, het achttiende deel van The Bootleg Series.

Nu de originele Freewheelin' eindelijk 'gewoon' uitgebracht is - 62 jaar later - zal hier en daar de vraag opduiken welke beter is: deze originele versie, of de Freewheelin' zoals die al sinds jaar en dag door Jan & alleman beluisterd wordt. Ik vind dat een lastige vraag om te beantwoorden. Die twee versies van Freewheelin' verschillen dusdanig van elkaar, dat er in mijn ogen eerder sprake is van twee verschillende albums dan van twee verschillende versies van hetzelfde album. Rocks And Gravel is ten slotte een compleet andere song dan Girl From The North Country. Daar waar Let Me Die In My Footsteps een song van het opgeheven hoofd is, is Masters Of War er eentje - om het even oneerbiedig te stellen - van het wijsvingertje. Onvergelijkbaar met elkaar. Talkin' John Birch Paranoid Blues en Talkin' World War III Blues vertonen wel overeenkomsten, maar Rambling, Gambling Willie staat mijlenver van Bob Dylan's Dream.

 Aan die song Let Me Die In My Footsteps moest ik gisteren nog denken toen de door de overheid verspreidde folder Bereid je voor op een noodsituatie door de brievenbus viel, maar dit terzijde.

Enfin, vandaag duik ik dus in de teruggetrokken Freewheelin' en dat terwijl ik Through The Open Window misschien al wel van begin tot eind gehoord heb, maar nog niet geheel tot me door heb laten dringen, om nog maar te zwijgen over de Anthology-uitgaven van The Beatles. Allereerst natuurlijk de nieuwe cd/lp-versie en daarnaast een uur of acht aan documentaire op Disney+. Anthology 4 heb ik gehoord & afgezien van wat ik er van vind, is dit toch wel een dingetje. We hebben het wel over een nieuwe release van The Beatles anno 2025. 

The Beatles, wie kent ze niet, zou je zeggen. Dat was toch wel even schrikken vanochtend in de rij voor de platenzaak. In de etalage van die zaak lagen wat Beatles-releases (Anthology, Abbey Road). De jongen achter mij (jaar of 16, 17, schat ik) had nog nooit van The Beatles gehoord. Zijn moeder was bereid hem een en ander bij te brengen, maar ook haar kennis van The Fab Four reikte niet veel verder dan de bandnaam. 

Wordt het niet tijd dat enige basiskennis over The Beatles wordt onderwezen op de middelbare school? Anders vrees ik dat we over een aantal jaren niet alleen een rookvrije, maar ook een Beatlesloze generatie hebben. Dat kan niet goed zijn voor de maatschappij. 

Ik zeg The Beatles vanaf heden onderwijzen op de scholen & een overheid die iedere ontvanger van de folder Bereid je voor op een noodsituatie ook een exemplaar van de teruggetrokken Freewheelin' toestuurt, al is het alleen maar om Let Me Die In My Footsteps onder de aandacht te brengen.

Pas goed op jezelf,

groet,

TW

28XI25

PS: mocht je nog een exemplaar van de teruggetrokken Freewheelin' zoeken, stuur me even een mailtje. Ik weet een platenzaak die pas morgen z'n Black Friday-releases krijgt. Als je daar morgen naartoe gaat, heeft 'ie vast een exemplaar voor je.

Long Fling

Het leven zit vol verrassingen. Het net verschenen album van Long Fling - het duo Pip Blom en Willem Smit - is een aangename variant van die verrassingen waar het leven vol mee zit. Gisteren dat album gekocht en hoewel ik nog veel te beluisteren heb, blijft Long Fling door de kamer schallen. Lo-fi, indie, het zijn termen die ik her en der voorbij zie komen in de besprekingen van dit album en besprekers - OOR, Mania, VPRO 3voor12 - zijn allemaal positief. Aangenaam-keukentafel-naïef zou ik de muziek van Long Fling willen noemen. Een beetje maf ook. Hoekige muziek met goede stemmen, twee sterk van elkaar verschillende stemmen die goed bij elkaar blijken te passen. Poppy ook, hier en daar. Maar bovenal aanstekelijk.

Daan van Eck noemt de songs van Long Fling in Mania 'DIY-liedjes' en 'Lekker losbandige, onvoorspelbare gitaar-en-drummachine-anthems' en ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. De muziek rammelt en schudt en suddert als zo'n lome zondag waarop nog wat gaat gebeuren, al weet nog niemand wat precies. Maar dat het de sleur zal doorbreken, is wel zeker.

De hoes van de elpee is een wondertje van minimalisme. Op de voorzijde een gebakken ei (waarvan de dooier het label van kant A is) en op de achterzijde een tomaat (label kant B is dan ook rood). Geen songtitels of namen van musici, geen jaartal van uitgave of copyright-informatie, geen 'met speciale dank aan...' of een naam van een platenmaatschappij. Alleen op de rug van de hoes in piepkleine witte letters: Long Fling. De hoes verklapt niks. Met dank aan dat niks is er de volle aandacht voor de muziek. Goede zet dus, zo'n hoes van niks. 

En ondertussen draai ik de plaat nog maar eens om, ik heb er nog lang geen genoeg van. Dit is een blijvertje. Een bijtend blijvertje.

Het album van Long Fling is te verkrijgen op elpee (beperkte oplage), cd en digitaal. Wie twijfelt (niet doen!) kan de songs eerst via Bandcamp beluisteren.

Het album van Long Fling is eigenwijs genoeg om over een jaar of -tig op te duiken op allerlei 'best of...' lijstjes. Best of 2025, Best of indie, Best of ever, Best of vul maar in. En dat zou dan volledig terecht zijn. Luister dan album!

niet gezocht #1

Ik heb het al vaker gezegd: het mooie van rommelmarkten en kringloopwinkels is het vinden van wat je niet zoekt. De serie 'niet gezocht' is een ode aan het vinden.

Mijn vrouw en dochter hebben een zwak voor oude foto's en ansichtkaarten. Lang heb ik dat niet begrepen, maar sinds kort heeft ook dat virus vat om me gekregen. Zo kocht ik onlangs bovenstaand fotootje. Het is vrij klein - 8,3 cm bij 5,5 cm - en niet helemaal scherp. Op de foto staan vier mensen zittend in het bos. Helemaal links op de foto een man met een gitaar. De drie dames naast hem hebben - net als de man - een witte bloes aan, waarvan twee met korte mouwen. In de rechter benedenhoek lijken wat spullen te liggen die het vijftal (de vier op de foto + de fotograaf) mee hebben genomen het bos in, maar wat dat is, is niet goed te zien. Aan een tak aan de boom helemaal rechts is een jas opgehangen. Geen idee wanneer of waar deze foto genomen is. Op de achterzijde van de foto staat alleen het nummer 36 en de naam van het bedrijf dat de foto ontwikkelde: Fotokino Voerman, Zwolle. Waarschijnlijk is de foto dus in de buurt van Zwolle gemaakt.

De man met de gitaar deed mij denken aan mijn vader. Mijn vader moet ongeveer van dezelfde leeftijd zijn geweest als de man op de foto toen hij gitaar speelde. In die dagen had mijn vader nog net zo'n bos donker haar als de man op de foto. Dar is nu weinig meer van over. 

In de verhalen van mijn vader over vroeger komt de stad Zwolle regelmatig voorbij. Zwolle was in zijn jeugd de grote stad op fietsafstand van het thuisdorp. Er bestaan soortgelijke foto's als bovenstaande van mijn vaders jeugd. Dat de man op de foto toch niet mijn vader is, weet ik door de gitaar die de man bespeeld. Mijn vaders gitaar was er eentje met twee f-vormige klankgaten in de kast, niet met een rond klankgat, zoals de gitaar op de foto.

Wat doet deze jongeman met zijn gitaar met drie dames in het bos? Onder de smoes van een 'gezellige picknick' een van de dames het hof proberen te maken?

De drie dames lijken niet alleen maar te luisteren naar het spel van de gitarist. De dame gezeten direct naast hem lijkt zelfs haar rug wat naar hem toe te keren. Zit ze al de hele tijd zo met haar rug wat naar de gitarist, of is dit ontstaan tijdens het aannemen van de pose voor de fotograaf? 

De dame helemaal rechts lijkt haar handen voor haar mond geslagen te hebben. Bij een eerste blik op de foto vraag ik me af of ze een lach probeert te verbergen zoals je soms ziet bij mensen die zich schamen voor de staat van hun gebit. Pas wanneer ik wat inzoom op de foto valt me op dat ze wat in haar handen heeft. 

Iets te eten misschien? Niet waarschijnlijk. Eten in je mond stoppen doe je met bestek of - tijdens een picknick - met één hand, geen twee handen. Tenzij je iets aan het afkluiven bent, zoals een kippenpoot of een maiskolf, dat zou nog kunnen, maar ook dat lijkt me niet waarschijnlijk. Ze kijkt recht de camera in, de poseert voor de foto. Haar houding - handen waarin ze iets vast heeft voor haar mond - heeft ze aangenomen voor de foto. Dat wat ze voor haar mond houdt, wil ze op de foto tonen. Een logische optie zou een mondharmonica zijn. Met die mogelijkheid in het achterhoofd gaat de foto er ineens anders uitzien.

Zou het rechthoekige ding in de handen van de vrouw naast haar een stuk papier zijn met daarop de bladmuziek of mogelijk een te zingen tekst? 

En hoe zit het dan met die vrouw naast de gitarist? Ik had het aanvankelijk niet gezien op het kleine fotootje, maar tijdens het door een vergrootglas staren naar de foto blijkt ze een mandoline te bespelen. Ze lijkt ook het meeste plezier te hebben in het samenspelen. Ze is de enige die haar tanden bloot lacht op de foto (al weten we dat van de mondharmonicaspeelster natuurlijk niet zeker). 

Zou de fotograaf ook een instrument bespelen? Zou dit een gezellig samenkomen in het bos van vijf jongeren zijn geweest om samen wat muziek te maken? Of maakt de fotograaf helemaal geen deel uit van de gelegenheidsformatie? Zou hij ingehuurd zijn als fotograaf? Zou de foto bedoeld zijn voor gebruik bij de promotie van een volgend optreden - mogelijk in het lokale buurthuis - van dit viertal? Zou dat dan ook de reden zijn dat ze alle vier een witte bloes dragen, als een soort banduniform? Is daarom het colbertje uitgetrokken en aan een tak in de boom gehangen?

Wat zouden ze spelen? Onschuldige niemendalletjes als 'Kom mee naar buiten allemaal' of toch iets gewaagder: iets van Cliff Richard? Of zouden ze menig voorhoofd van de brave burgermensen doen fronzen met hun versies van de recente hits van Elvis Presley of Little Richard?

De jeugd van tegenwoordig ook. Dat maakt maar muziek in het bos. Van die herrie. Jongens en meisjes samen, zonder toezicht van een volwassene! Schandalig is het. Wat moet daar van terecht komen?

Jochen Markhorst - Bob Dylans Rough And Rowdy Ways Side A

Dat Jochen Markhorst tot de top van de Dylan-schrijver behoort, mag zo langzamerhand als algemeen bekend verondersteld worden. Zijn (gebundelde) essays weten altijd te verrassen met nieuwe en opmerkelijke inzichten in Bob Dylans songteksten waardoor de lezer de mogelijkheid krijgt aangereikt om met nieuwe oren naar Bob Dylan te luisteren.

Met zijn nieuwste boek - Rough And Rowdy Ways Side A - gaat Markhorst nog een stapje verder door de onderlinge samenhang tussen de drie besproken songs - I Contain Multitudes, False Prophet en My Own Version Of You - onder de loep te nemen waarmee hij - al dan niet bewust - laat zien dat Bob Dylan bij het samenstellen van de tracklist van een album niet zozeer de cd of streaming dienst voor ogen heeft, maar de elpee.

Wil je weten wie de valse profeet is? Vraag je je af of er een reden is waarom Anne Frank in I Contain Multitudes naast Indiana Jones en de Rolling Stones wordt gezet? Mocht je denken dat My On Version Of You niet meer is dan Dylans eigen versie van Frankenstein? Dan is Markhorsts nieuwste boek een essentiële gids bij het beluisteren van deze songs.

Eerder al publiceerde Markhorst boeken over de drie songs op kant B van Rough And Rowdy Ways en over de song Crossing The Rubicon van dit album. Het lijkt erop dat Markhorst op weg is naar de bespreking van de complete Rough And Rowdy Ways, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.

Voor nu is er Rough And Rowy Ways Side A, een ware aanwinst voor de Dylanbibliotheek. Lees dat boek!

mixtape #7

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over is.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

Na bovenstaande 'standaard inleiding' volgt gelijk de mededeling dat mixtape #7 anders is dan voorgaande mixtapes. Mixtape #7 heb ik niet zelf samengesteld, maar gevonden in een kringloopwinkel. Een tape van anderhalf uur (TDK SA 90 om precies te zijn) met daarop 33 songs. Op de labels van de cassette staat niks geschreven. Ook niks op de J-card van de tape. Wel een twee keer gevouwen briefje met daarop de tracklist in een handschrift dat ik vaak wel (maar soms ook niet) kan lezen. In plaats van staren naar die handgeschreven tracklist ben ik gaan luisteren. Een mixtape die nooit voor mijn oren was bedoeld, maar ook een tape waarvan ik een groot aantal (31 van de 33 songs) of kende, of wel eens eerder had gehoord, maar niet meer kon bedenken waar en wanneer. 

De songs op deze tape zijn - gezien de zachte tikken her en der - opgenomen van platen, ik denk ergens in de jaren tachtig. De tape begint naar mijn smaak sterk, maar naar mate de tape verder gaat, zakt het geheel toch wat in. De muziekkeuzes worden wat zwakker, als je het mij vraagt. Te veel voor de hand liggende keuzes, te veel 'allemansvrienden'-songs.

Toch is er niets in mij die de behoefte heeft om deze cassette te wissen of terug te brengen naar de kringloopwinkel. Hier heeft iemand hard op gewerkt om voor zichzelf een tape te maken, of misschien wel om weg te geven aan een vriend of geliefde. Geen idee wat de gedachte achter deze mixtape was.

Aangezien de mixtape niet mijn mix van songs bevat, zal ik logischerwijze zeker niet over iedere song wat te zeggen hebben en dus blijft het soms kort.

A1 Beach Boys - Sloop John B.

Hoewel ik niet veel heb met de Beach Boys, moet ik bekennen dat dit een prima begin is voor een mixtape. Direct herkenbaar, makkelijk in het gehoor. Als puber kreeg ik ooit twee verzamelalbums van de Beach Boys van een toenmalige baas. Ik heb geluisterd, ik heb het echt geprobeerd, maar het is niet mijn ding. Later nogmaals een poging gedaan met het overbekende Pet Sounds. Het liet me koud. (Met excuses aan alle Beach Boys-liefhebbers.)

A2 The Beatles - Help

Perfect. De energie spat van de muziek.

Ik kende ooit een man die werkte op een helpdesk wiens ringtone Help van The Beatles was. Iedere keer als een wanhopige klant contact met hem zocht om het probleem waar hij / zij mee zat op te laten lossen, schalde Help uit de broekzak van de probleemoplosser.  

A3 Blondie - Denis

Een flinke sprong in de tijd van The Beatles naar Blondie. Ik moet een jaar of zes, zeven geweest zijn toen ik met mijn ouders op bezoek ging bij een jeugdvriendin van mijn moeder. We bleven ook slapen, meen ik me te herinneren. De slaapkamers van de twee puberdochters hingen vol uit muziektijdschriften gescheurde foto's van allerlei bands, maar vooral van Blondie, een band waar ik als klein jochie nog nooit van had gehoord. Dat weekend kreeg ik een overdosis Blondie te horen om de band daarna nooit meer te vergeten.

A4 David Bowie - Boys Keep Swinging

Zwakke song van een muzikant die beter kan.

A5 The Byrds - Turn Turn Turn

Ik ben nooit een groot liefhebber van The Byrds geweest, vooral vanwege die uitermate slechte Dylan-covers en het dreinende, jengelende Turn Turn Turn. Dit is uitzitten.

A6 Elvis Costello - Oliver's Army

Ik heb het moeten opzoeken, op single verschenen in 1979. Het jaar dat ik 6 werd. En toch ken ik het. Vrij goed zelfs. Alsof het er altijd is geweest. Heb ik dit toen van de radio opgepikt? Of later misschien? 

A7 Creedence Clearwater Revival - Bad Moon Rising

Ik kan geen slechte song van CCR bedenken. Goede stem ook heeft die John Fogerty. 

A8 The Doors - Love Her Madly

Ik ontdekte de muziek van The Doors vlak voor de Doors-gekte na de Oliver Stone-film (1991) over deze band met dank aan - jawel - een gekregen mixtape. Dit is afkomstig van de laatste plaat van The Doors, als ik me niet vergis. Van The Doors zijn het vooral de eerste en laatste plaat die mij aanspreken. Twee herinneren: 1. het zien van Apocalypse Now met daarin het nummer The End van het eerste album, en 2. de begrafenis van mijn oma. Zo overleed niet lang na mijn ontdekken van The Doors. Na de begrafenis, klaar om naar huis te gaan, zette mijn zwager de autoradio aan. Precies op dat moment begon Riders On The Storm. En hoewel het de hele dag al dreigde, barste uitgerekend op dat moment het noodweer los. 

A9 Bob Dylan - I Want You

Gek dat mijn eerste gedachte bij het horen van Dylans I Want You op deze mixtape was: ik ben dus niet de enige.

A10 Dave Edmunds - Girls Talk

De naam van artiest en songtitel heb ik moeten opzoeken, al herkende ik het gelijk, maar waarvan?

A11 Danny & The Juniors - At The Hop

Ook bekend. Zat dit in de platenkast van mijn ouders? Het zou wel eens op een verzamelaar kunnen staan uit de collectie van mijn ouders die mijn zus en ik - samen met een oude platenspeler - kregen van mijn ouders toen ik een jaar vijf, zes was.

A12 Tommy Roe - Dizzy

Bekend, maar niet mijn ding.

A13 The Crystals - Then He Kissed Me

Zo'n song die iedereen kent, zonder altijd te weten wie het is of waarvan het gekend wordt. Er staan er meer op deze tape. Sterk nummer.

A14 The Crazy World Of Arthur Brown - Fire

In mijn puberjaren ontdekte ik de muziek van een paar decennia eerder, deze song hoorde daar zeker bij. Overbekend natuurlijk, maar achteraf bezien helemaal niet zo sterk als ik altijd dacht.

A15 Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin'

Uitstekende song die iedereen kent, lijkt mij. Veel van wat op deze tape staat zou vaker op de radio voorbij moeten komen, zoals deze.

A16 Little Eva - The Locomotion

Weer eentje die iedereen kent, altijd goed. Arbeidsvitamine op z'n best.

B1 Christie - Yellow River

Het eerste echte dieptepunt op deze tape. Drab.

B2 Shocking Blue - Venus

Het bewijs dat er in Nederland ook goede muziek wordt (werd) gemaakt. Schitterende song draaiend op een briljante riff.

B3 The Flowerpot Of Men - Let's Go To San Francisco

Dit heeft in mijn oren altijd geklonken als een poging om een graantje mee te pikken van de flower power-beweging. Fabrieksmuziek.

B4 The Whatnauts - Girls

Dansvloer op.

B5 Desmond Dekker - Israelites

Nog zo eentje die iedereen kent (lijkt mij). Goede song. Oorwurm eerste klasse.

B6 Ike & Tina Turner - River Deep Mountain High

Wie vindt dit nou niet goed? 

Uhmmm, ikke. Ik snap de aantrekkingskracht van de song. Ik snap de schoonheid van Tina Turners stem in deze song, maar het is naar mijn smaak allemaal wat veel. Er is nergens ruimte in de song. De muziek is volledig dicht geslipt met geluid. Het is te veel.

B7 Joe Cocker - She Came In Through The Bathroom Window

Ik heb in mijn puberjaren - na het zien van de film Woodstock - erg veel naar de jonge Joe Cocker geluisterd. Delta Lady, The Letter, dat werk. Maar op een gegeven moment was ik er ook wel klaar mee, moet ik bekennen. Goed om weer eens wat van de man te horen, al zal dit me niet terugsturen naar de platenzaak om opnieuw veel Cocker te kopen.

B8 The Move - Curly 

Kende ik niet. Dat is geen gemis.

B9 The Scorpions - Hello Josephine

De song kende ik, maar niet in deze uitvoering.

B10 San The Sham & The Pharaohs - Wooly Bully

Jeugdsentiment. Dit singletje zat in de eerder genoemde stapel gekregen platen van mijn ouders. Dit heb ik als klein jongetje tientallen keren gedraaid. Het was met name - zo herinner ik me - de energie van dit nummer dat mij keer op keer deed grijpen naar deze single. Ruim vier decennia later klinkt dit nog steeds goed. Is dat sentiment of is het echt goed? Ik weet het niet, maar ben blij het weer eens te horen.

B11 Dion - Run Around Sue

Nog eentje uit de stapel platen van mijn ouders die met de oude platenspeler bij mijn zus en mij terecht kwam. Dit stond op dezelfde verzamelaar als At The Hop van Danny & The Juniors.

B12 The Bobby Fuller Four - I Fought The Law

Weer zo'n oorwurm die iedereen kent, of in deze versie of in de uitvoering van The Clash. Topsong.

B13 Love Affair - Everlasting Love

Over popklassiekers gesproken... Deze mixtape is afgeladen met songs die iedereen kent.

B14 John Fred & His Playboy Band - Judy In Disguise

Meer oorwurm / allemansvriend.

B15 Kenny Rogers - Ruby Don't Take Your Love To Town

NEE, NEE, NEEEEEEEE!!!!!!! Hier gaat de samensteller van de tape toch echt de fout in. Dit is kitsch van de walgelijkste soort. Doorspoelen.

B16 The Yardbirds - For Your Love

Oké, dit maakt het wel weer goed. 

B17 Everly Brothers - Bye Bye Love

Als afsluiter Bye Bye Love.... Is dat toeval, of had de maker van deze mixtape een bepaald persoon als ontvanger van deze tape op het oog? 

De laatste paar seconden van de song ontbreken, tape vol. Ergerlijk, maar ergens past het ook weer.