Brieven aan Thomas #9

Thomas,

In mijn hoofd hopen de onzinnige weetjes zich op, van die feiten, ontdekkingen en meningen waarvan ik denk dat ik ze met je moet delen. Zo las ik bijvoorbeeld net dat de eerste typemachine die de redactie van it - het Engelse underground blaadje uit de jaren zestig [International Times] - de machine van George Orwell was. Orwell! De schrijver van 1984! Iets in mijn vindt dat mooi, van 1984 naar it. Dat klopt op de een of andere verwrongen manier.

Vier maffe Dylanweetjes zaten nog in mijn kop, maar ergens onderweg ben ik er eentje kwijtgeraakt. Blijven er drie over:

1. De song 'Le Soleil Du Vietnam' van Christel Ruby uit 1967 bevat de regel 'the sun of Vietnam can't hear Bob Dylan';

2. De song 'The Further Adventures Of Captain America And Joe College' van Bobby Bridger op het album Merging Of Our Mind bevat de regels 'Read your book and read it thoroughly / Look around and tell me what you see / Mister Dylan's wordy words of knowledge / Have Captain America'd Joe College';

3. Een reclame uit de jaren vijftig voor haarproducten inspireerde Bob Dylan tot enkele regels in 'I Shall Be Free'. 

Ik heb nog nooit de bewuste song van Christel Ruby gehoord, ik las dit in Shindig! en de reclame die Dylan inspireerde is niet mijn vondst. Ik kwam het tegen op Facebook.

In de Shindig! waarin ik las over Christel Ruby, las ik ook dat het album Brigitte Fontaine Est... Folle binnenkort opnieuw uitkomt. Dat is een album dat ik al lang wil horen. Daar zit een verhaal achter. In september vorig jaar viste ik uit de uitverkoopbak bij boekwinkel Broese in Utrecht de dubbelelpee Beautiful Freaks; Waving Our Flag High: When Music Was The Counterculture. Op dit album zijn onder andere Allen Ginsberg, Grateful Dead, Incredible Stringband, Hawkwind en The Fugs te vinden. De twee songs die na beluistering vooral indruk op mij maakten waren 'Earth' van The Third Ear Band en 'Le Goudron' van Brigitte Fontaine. Met name die laatste track bleef ik maar keer op keer opzetten. Omdat het naar meer smaakte, ging ik op zoek naar het album waarop 'Le Gourdon' te vinden zou zijn. Wat ik online vond, was dat 'Le Gourdon' alleen op single was uitgebracht, maar dat het album dat het meest in de buurt komt van de schoonheid van deze song Brigitte Fontaine Est... Folle is. Met dat in mijn achterhoofd, was de aankondiging van de heruitgave goed nieuws. Voor de zekerheid luisterde ik online wat fragmenten van die plaat en wat bleek... het lijkt in de verste verte niet op het wonderlijke 'Le Goudron'. En nu twijfel ik. Ga ik de heruitgaven van Brigitte Fontaine Est... Folle wel of niet aanschaffen?

Ik ga gewoon maar verder met het spuwen van kleinigheden die in mijn kop een tentenkamp hebben opgezet in de hoop de rust in de bovenkamer wat terug te brengen.

Ik denk dat het april 2023 was dat ik Amazing Adventures Of Liverpool Scene kocht - maar het kan ook later zijn geweest. Een van de meest interessante platen uit de tweede helft van de 20ste eeuw, als je het mij vraagt. Dat album bevat het heerlijke 'Batpoem', een song waarin geopperd wordt om Batman naar Vietnam te sturen om de oorlog aldaar te beëindigen. Ik heb lang gedacht - en eigenlijk denk ik dat nog steeds - dat het idee om in een protestsong tegen de oorlog in Vietnam Batman op te voeren een briljant en uniek idee is. Maar wat blijkt, zo ontdekte ik afgelopen november, de band Seeds Of Euphoria heeft een song met de titel 'Let's Send Batman To Viet Nam'. En dus blijken er in ieder geval twee songs te zijn waarin geopperd wordt op Batman naar Vietnam te sturen!

Wie was er eerst? En heeft de een het idee bij de ander opgepikt? Of is er sprake van toeval?

Amazing Adventures Of Liverpool Scene - het album waar 'Batpoem' op te vinden is, werd uitgebracht in 1968.[1] De tekst van 'Batpoem' - geschreven door Adrian Henri - werd een jaar eerder al gepubliceerd in het door Penguin uitgegeven tiende deel van de serie Modern Poets: The Mersey Sound.

De band Seeds Of Euphoria was eerder. In 1966 verscheen hun single 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Hoe groot is de kans dat Adrian Henri het Batman-naar-Vietnam-idee van Seeds Of Euphoria stal? Niet zo groot. De band Seeds Of Euphoria is geen bekende band. Ze brachten slechts één single uit, het eerder genoemde 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Deze single werd alleen als promo op de markt gebracht en heeft dus nooit in de winkels gelegen. De kans dat Adrian Henri deze promosingle heeft gehoord is te verwaarlozen klein, lijkt mij & dus is er dat heerlijke toeval dat niet een, maar twee schrijvers denken: 'weet je wat ik ga opperen in mijn song? We sturen Batman naar Vietnam!'

Mocht het je interesseren: zowel 'Batpoem' van Liverpool Scene als 'Let's Send Batman To Viet Nam' van Seeds Of Euphoria is online te beluisteren. 

En plof, daar is Dylanweetje #4 dat vanuit mijn achterhoofd in mijn zicht schiet: 

4. in 1990 bracht de Duitse punkrockband The Welcome Idiots het album 11 Outlined Epitaphs uit. Die albumtitel doet natuurlijk gelijk denken aan de liner notes met dezelfde titel voor Bob Dylans album The Times They Are A-Changin'. Die gedachte wordt nog eens versterkt door de titel van de eerste song op de B-kant van het album van The Welcome Idiots: 'The Times Have Been Changing' heet die song. Overigens zijn in de songteksten of de muziek van The Welcome Idiots verder geen verwijzingen naar Dylan te vinden.

Ik twijfel altijd enigszins wanneer 11 Outlined Epitaphs ter sprake komt over welk album deze liner notes heeft. Ik ben niet de enige. Op 8 augustus 2021 werd op de officiële Facebook-pagina van Bob Dylan doodleuk beweerd dat de tekst op de hoes van Another Side Of Bob Dylan te vinden is in plaats van op The Times They Are A-Changin'

Nu ik toch met mijn kop bij Dylan ben, kan ik ook nog wel even de volgende erin gooien: de wederom Duitse band The Beatitudes bracht in 1986 het album A History Of Nothing uit. Bij het beluisteren van die plaat is het al snel duidelijk dat deze band de kunst heeft proberen af te kijken van de B52's. A History Of Nothing is niet zo'n interessante plaat, ware het niet voor twee covers. Allereerst bevat de plaat een ietwat verstilde, maar niet onaangename versie van The Velvet Undergrounds 'I'll Be Your Mirror'. De plaat sluit af met een versie van Dylans 'She Belongs To Me'. Het is de enige track op dit album dat door Bob Romanowski wordt gezongen (alle andere songs worden gezongen door Sabine Yeager). Het kabbelt wat voort, deze 'She Belongs To Me' maar eindigt verrassend genoeg met een muzikale freak out waardoor de song eerder doet denken aan The Velvet Underground dan aan Bob Dylan.

Er zit nog veel meer in mijn kop, maar voor nu krijg ik er niks meer uit. 

Pas goed op jezelf,

groet,

TW

07 IX 2025

[1] Aldus de website rond Adrian Henri, volgens discogs kwam de plaat een jaar later uit.

nieuwe releases [Dylan, Beatles, Springsteen & Zig-Zag Band]

Het eerste herfstblad is nog niet gevallen of de aankondigingen van nieuwe releases zijn daar weer zodat de consument de tijd heeft wat geld opzij te zetten om een of meerdere geluidsdragers tijdens Sinterklaas of Kerstmis cadeau te doen. Hieronder de vier releases waar ik op dit moment het meest naar uitkijk.

Allereerst is er de eerste hint rond een nieuw deel - het 18de al weer - van Bob Dylans The Bootleg Series. Die release zal de periode 1956 - 1963 beslaan en de titel Through The Open Window krijgen. Meer is nog niet bekend over deze release, maar een officiële aankondiging zal waarschijnlijk niet lang meer op zich laten wachten. Later vandaag al? (Zie Expecting Rain)

In 'Mixtape #5' had ik het gisteren al over Anthology 4 van The Beatles en hoewel ik het nog steeds moeilijk te verkroppen vind dat dit vierde deel alleen te koop zal zijn in een bundel met de eerste drie delen van Anthology, is dit vierde deel uiteraard wel een release om naar uit te kijken. Release 21 november. Naast de geluidsdragers komt ook het Anthology-boek opnieuw uit. De Anthology-films zullen op Disney+ te streamen zijn. (zie hier)

Bruce Springsteen heeft in mijn oren maar één echt goed album uitgebracht in zijn carrière: Nebraska. Van dit aan de keukentafel opgenomen album uit 1982 komt op 17 oktober een luxe editie uit met - naast een geremasterde versie van het album - twee schijven (lp of cd) met outtakes (akoestisch en met band) en een schijf met recente concertopnamen van de Nebraska-songs. Deze laatste opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd. (zie hier)

Tot slot brengt het label Analog Africa in november het album Chigiyo Music Kings 1987-1998 van Zig-Zag Band uit en zoals zo vaak bij Analog Africa lijkt dit ook weer een plaat te zijn om naar uit te kijken. (zie hier)

mixtape #5

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.

Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.

Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

'Sex Pistols en Gerold Fucks en meer' [17 V 2025]

Wie is in hemelsnaam Gerold Fucks, vraag je je misschien af. Achter alles zit een verhaal & Gerold Fucks is een tikfout. Dat zit zo: afgelopen voorjaar bleek mijn voorraad lege cassettes in rap tempo te slinken. Vroeger hergebruikten we reeds eerder opgenomen cassettes door ze met twee plakbandjes weer geschikt voor opname te maken & als dat vroeger kon, waarom dan nu niet? Probleem was dat ik geen eerder gebruikte cassettes die gewist konden worden rond had slingeren & dus vond ik mezelf in een kringloopwinkel op zoek naar geschikte cassettes. Waarom niet - experimentje, zo dacht ik - een voorbespeelde tape kopen en deze met plakband geschikt maken voor opname? Met die gedachte kocht ik voor 50 cent de cassette Tiroler avond met Jodelkoningin Maria Hellwig en Gerald Fuchs. Een cassette met Tiroler muziek wissen leek mij zelfs wel thuishoren in de categorie goede daden. Maar de voornaamste reden om uitgerekend deze cassette uit het aanbod van tientallen te kiezen, was de tikfout van de platenmaatschappij Telsar-medewerker op de labels van deze cassette. Muzikant Gerald Fuchs was omgedoopt tot Gerold Fucks. Tsja, een beetje flauw, maar te leuk om niet te gebruiken. Gezien Geralds nieuwe achternaam wist ik al dat de tape moest openen met... Sex Pistols.

A1 Sex Pistols - Anarchy In The UK

Verboden muziek in huize Willems, vroeger, bij pa & ma thuis. Nu ik meer dan een halve eeuw oud ben - te jong om de Sex Pistols in hun gloriedagen mee te maken - kan ik draaien wat ik wil. Eén brok opgekropte woede. De muzikale middelvinger. 

A2 The Beatles - Bar Original (take 2)

Een lang, instrumentaal nummer van de Fab Four, afkomstig van een of andere bootleg. Opname is van de sessies voor Rubber Soul, toch wel - naast The White Album - mijn favoriete Beatles-album. Nu ik het toch over The Beatles heb: what the fuck flikken ze met het binnenkort te verschijnen Anthology 4? Voor slechts een handvol nieuwe opnamen moet een dure box gekocht worden met daarin niet alleen dit vierde deel van de Anthology-serie, maar ook nog eens de eerste drie die iedereen al in huis heeft. De muziekliefhebber is een melkkoe & The Beatles maken het momenteel wel erg bont. Ik ben even niet blij met The Beatles.

A3 The Chocolate Watchband - Let's Talk About Girls

Rechttoe rechtaan garagerock van The Chocolate Watchband. Zo'n nummer dat na beluistering in je kop blijft rondzingen waardoor je het liefst met een paperclip de gehooringang zou binnengaan om de song van de wanden van de hersenpan te schrapen, ware het niet zo'n goede song. Want goed is het. Tikje psychedelica erdoor, zo tegen het eind, om het af te maken.

A4 Miles Davis - Straight, No Chaser (alt, take)

Compositie van de grote Thelonious Monk - de koning van de tegendraadse muziek - in de uitvoering van Miles Davis. Davis kan ook strontvervelend zijn, maar met name die paar albums die hij eind jaren vijftig voor Columbia maakte zijn geweldig. Maar goed, dat zal voor niemand nieuws zijn. Wie houdt er nou niet van de Miles Davis van 'Round About Midnight, Milestones en Kind Of Blue?

A5 The Pandamonium - Season Of The Witch

Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Donovan. Oké, de man heeft een paar songs die ik kan hebben, als ik ze maar niet te vaak hoor. Zo nu en dan is oké. Zijn Season Of The Witch in handen van anderen is echter zeer de moeite waard. Bijna net zo'n oorwurm als het eerder voorbij gekomen Let's Talk About Girls van The Chocolate Watchband. Ik leerde de schoonheid van Season Of The Witch kennen door de ruim elf minuten durende versie van deze song op het album Super Session van Mike Bloomfield, Al Kooper en Stephen Stills. De versie van The Pandamonium is nog net een tikkeltje beter, als je het mij vraagt. 

A6 Ayalèw Mèsfin - Hasabé

Na Amerika en Engeland is - sinds grofweg een jaar - Ethiopië één van de hofleveranciers van muziek in huize Willems. Het is onvoorstelbaar hoeveel goede muziek in Ethiopië gemaakt is. In de jaren negentig verscheen onder de titel Éthiopiques een serie cd's met schitterende muziek. Die serie is toen langs mij heen gegaan. Die schade ben ik nu aan het inhalen. Hasabé swingt de pan uit, goede blazers, tikje rock.

A7 Ryan Adams - Oh My Sweet Carolina

De eerste kant sluit af met het ingetogen, kippenvel veroorzakende Oh My Sweet Carolina van Ryan Adams. Had Adams in zijn leven alleen Come Pick Me Up en dit Oh My Sweet Carolina opgenomen - beide te vinden op het album Heartbreaker - dan had de man al een plekje in de grote lijsten van grote muzikanten verdiend. En dan aan het eind een vloek, niet op de cassette, maar uit mijn mond. In tegenstelling tot bij een blanco cassette weet je bij een voorbespeelde cassette - zo eentje waar dit op staat - nooit precies hoeveel tape er in de cassette zit, hoeveel opnametijd je hebt. En dus omdat ik het net verkeerd heb ingeschat, gloeiende godver, ontbreken de laatste 10 seconden van Oh My Sweet Carolina op deze cassette. Grote fout van mij. In de stilte zingt mijn hoofd door.

B1 A Witness - Tomorrow Never Knows

In iets minder dan vijf minuten speelt het Engelse bandje A Witness de Beatles-klassieker Tomorrow Never Knows aan gort. Geen studiotrucjes voor A Witness, zoals The Beatles deden om tot het heerlijk psychedelische Tomorrow Never Knows te komen, maar gewoon rechttoe rechtaan rock waardoor dit een ietwat nieuwe Tomorrow Never Knows is geworden. Ik weet niet meer waar ik deze opname heb gevonden, een wazige verzamelaar waarschijnlijk.

B2 The Bees - Chicken Payback 

Van het album Free The Bees uit 2004, maar als iemand zou beweren dat Chicken Payback is opgenomen in de tweede helft van de jaren vijftig, geloof je het ook. The Bees hebben niet heel veel echt goede muziek opgenomen, als je het mij vraagt, maar dit vrij simpele  Chicken Payback vind ik werkelijk heerlijk. Een blijft-maar-hangen-song.

B3 Gilles Andrieux & Kudsi Erguner - Nihavend Saz Semai

Van het album Musique Classique Ottomane, klassieke muziek uit het Ottomaanse rijk dus. Een snaarinstrument en een fluit, meer niet, maar na het ontdekken van dit album, heb ik het weken achter elkaar gedraaid. Dit is werkelijk verschrikkelijk mooi. Om je te overtuigen, luister:

B4 Bob Dylan - Wallflower [Another Self Portrait-versie]

Sommige songs hebben geen toelichting nodig. Dit is Dylan. Dit is goed.

B5 The Presidents Of The United States Of America - Peaches

Stevige muziek, veel gein. Dit - het album waarop Peaches te vinden is -  kocht ik niet lang nadat het in 1995 verscheen. Nu dertig jaar later word ik hier nog steeds vrolijk van. De simplistische logica van de tekst gecombineerd met de stevige muziek:

Peaches come from a can
They were put there by a man
In a factory downtown
If I had my little way
I'd eat peaches every day
Sun-soakin' bulges in the shade

B6 Peter King - Happy Song

Van het album Africa Dialect. Funk, Afrobeat. Op advies van een verkoper onlangs gekocht & de man had gelijk. Dit is wel in mijn straatje. Moeilijk om bij stil te zitten. Blazers. Tegen het eind tikkeltje jazz erdoorheen. 

B7 The Beat Merchants - Pretty Face

Garagerock. Goede stem, mondharmonica door een groot deel van het nummer. Een beetje vreemde mix, de drum lijkt meer op de voorgrond te zijn dan de gitaar. Weer zo'n oorworm zoals er in het genre garagerock zoveel zijn gemaakt. Kort & krachtig.

B8 Moha Jamin - Sheshwa Heshat Moha Jamin

Meer garage, maar nu uit Iran. Het aardige is het Iraanse tintje, met name te horen in de manier van zingen. Ik versta er geen ene mallemoer van, maar dat boeit eigenlijk ook niet zo. Het trekt gelijk de aandacht van de luisteraar.

B9 Betty Roché - A Foggy Day

De afsluiter laat zich misschien het best omschrijven als coctailbarmuziek. Niet vaak mijn ding, maar zo nu en dan & dan ook nog specifieke songs is dit toch wel lekker, zeker als afsluiter. Goede saxofoonsolo. Ook aardig: het scatten van Roché als een klankengesprek met de gitarist. Ouwelullenmuziek, en dus moet ik het misschien maar accepteren: ik heb ouwelullenoren gekregen.

~ * ~ * ~

Neil Young & the Chrome Hearts - Big Crime

 

Maarten Giltay Veth - Oh Mercy

Maarten Giltay Veth heeft weer een schitterend drukwerk aan zijn indrukwekkende reeks aan Bob Dylan gewijde werken toegevoegd. Dit keer heeft hij zich gestort op het album Oh Mercy. De titelpagina bevat Giltay Veths versie van het bekende portret van Bob Dylan dat op de achterzijde van de hoes van Oh Mercy te vinden is. De volgende pagina's bevatten tekstfragmenten van songs van Oh Mercy, de songtitel in rood, de songtekst in donkergrijs. 

Ook Oh Mercy is weer een lust voor het oog, dit is geen boek, maar een kunstwerk. Voor een betere indruk van dit werk, kan men het beste kijken op Vethgedrukt, de website van Maarten Giltay Veth.

Mocht je Oh Mercy van Maarten Giltay Veth willen aanschaffen - en ik kan dit alleen maar aanraden - neem dan z.s.m. contact op met de maker aangezien de oplage beperkt is tot 35 stuks. De contactgegevens van Maarten Giltay Veth zijn te vinden op de boven genoemde website.

Brieven aan Thomas #8

Thomas,

Mijn hoofd stroomt over van plannen en nog te verzetten werkzaamheden, maar daadwerkelijk een en ander oppakken lijkt me maar niet of onvoldoende te lukken. Ik wil daar niet te veel over zeuren, het is wat het is. Eigenlijk is die eerste zin niks anders dan een geruststelling: mocht ik een tijdje stilvallen, no worries. Je hoort vanzelf weer van me. Ik ga nergens heen, al kost het me soms wat meer tijd om thuis te zijn. Zoiets.

Vroeger leken de zomers eindeloos lang, tegenwoordig zijn ze in een vloek en een zucht voorbij. Ouwe-lullen-praat, ik weet het. Maar dat neemt niet weg dat het klopt. Ondanks de korte duur van de zomer heb ik veel gelezen en nog meer gehoord. Ik ga je niet vervelen met een lange lijst boek- en albumtitels. Daar schieten we allebei niks mee op. Ik zal slechts enkele titels als een vette worst voor je neus bungelen, te beginnen met het boek Buurtsupermens van de Japanse auteur Sayaka Murata. Het is een dun boek, in een vloek en een zucht lees je het uit, maar ieder woord in dat boek is raak. Ik weet niks van Sayaka Murata behalve dat ze een topschrijver is. Buurtsupermens is een boek over sociale druk, conventies en ongemak. Op briljante wijze laat Murata in dit boek zien hoe gelukkig een buitenbeentje kan zijn, alles vertelt vanuit het perspectief van dat buitenbeentje. Een van de betere romans die ik in de laatste jaren heb gelezen. 

Als ik dochterlief mag geloven is de Engelse vertaling van dit boek overigens ook uitstekend, mocht daar je voorkeur liggen. Geen idee wat de titel van die Engelse vertaling is. De titel van het Japanse origineel is Konbini ningen.

Heb je ooit gehoord van Matt the Electrician? Een singer-songwriter uit Austin Texas, echte naam: Matt Sever. Ik wist tot voor kort niet van het bestaan van de beste man. Sinds 1998 heeft de man 13 albums uitgebracht, aldus discogs. Het album Animal Boy uit 2009 kwam ik afgelopen week tegen in een uitverkoopbak. Ik nam het op de gok mee. Bij thuiskomst zag ik dat de cd-hoes aan de binnenzijde gesigneerd is door Matt the Electrician, hoewel je ook tot de conclusie kan komen dat het geen handtekening is, maar slechts een onderstreept 'Arigato!' en dat dit niet door de muzikant in de hoes is gezet, maar door de kip (zie foto).

Animal Boy is een alleraardigst album, maar geen hoogvlieger. Het is goed, maar inwisselbaar voor de producten van zoveel singer-songwriters. We hebben een overschot aan singer-songwriters en Matt the Electrician is een van de velen.

En toch greep deze muzikant me gisteren bij mijn lurven zoals maar weinig muzikanten dat doen en wel met het nummer 'For Angela'. Dat nummer begint met:

Dear Customer Complaint Department

I have nothing to complain about

waarna een lang, nu en dan erg geestig verhaal volgt over het waarom van het geen klachten hebben. Ik kan het verhaal van 'For Angela' in grote lijnen wel navertellen, maar het werkt veel beter wanneer je zelf luistert. Dat kan bijvoorbeeld op Bandcamp.

Tot slot: eerder vanochtend las ik op Facebook dat de volgende release van het label Analog Africa muziek uit Zimbabwe bevat. Dat kan erg goed nieuws zijn. Veel van wat Analog Africa op de markt brengt is zeer de moeite waard. om alvast wat in de stemming te komen ligt nu het eerder dit jaar verschenen dubbelalbum Roots Rocking Zimbabwe op de speler. Het beste is natuurlijk de plaat kopen, maar bij twijfel kun je eerst op Bandcamp luisteren.

Pas goed op jezelf,

TW

31 VIII 2025

Euroboy (= Ebby) - abcde

Wanneer je in Rotterdam op de Nieuwe Binnenweg loopt, komend vanaf de Oude Binnenweg / Kabouter Buttplug, dan heb je al vrij snel aan je linkerhand een winkel met zowel tweedehands als nieuwe kleding, een keur aan zines en muziek op elpee en cassette. In deze winkel waarvan me de naam ontschoten is, kocht ik de cassette abcde van Euroboy. Niet dat ik ooit van Euroboy gehoord had, maar dat maakte de cassette misschien alleen nog maar aantrekkelijker. 

De verkoopster vertelde dat achter de artiestennaam Euroboy haar vriendin Doortje schuilgaat en dat ze inmiddels een nieuwe artiestennaam heeft aangenomen: Ebby. Mijn nieuwsgierigheid won van mijn geldzorgen & dus ging ik met de cassette naar huis.

Bovenstaande vond zo'n vier, vijf weken geleden plaats en ondanks de ongehoorde grote hoeveelheid nieuwe muziek die ik sindsdien mijn huis ingedragen heb, is abcde van Euroboy sinds half juli het meest gedraaide album in huize Willems.

Als ik discogs mag geloven, valt de muziek op abcde onder indie rock en indie pop. Met beide genreaanduidingen doen ze de muziek van Euroboy te kort, als je het mij vraagt. Zeker zit er wel iets van beide genres in de songs op abcde, maar het is ook meer dan dat. Vraag me niet welk genre dan, ik zou het niet weten. Hoekig, dat is het zeker. Eigenzinnig? Absoluut. Lo-fi, vervreemdend & tegelijkertijd herkenbaar. Eigenlijk moet je gewoon zelf luisteren. Ik kom woorden te kort om de muziek goed te duiden. Hoe & waar je kunt luisteren en kopen kom ik zo op.

De Doortje achter de artiestennaam Euroboy is Doortje Hiddema. Niet alleen schreef ze alle songs op abcde, ook bespeelt ze alle instrumenten op dit album. Gitaar, een jengelende blokfluit, iets van slag. En daarnaast zingt ze. Goede stem, soms hoog, soms onderkoeld spreek-zingend. abcde is dus oneerbiedig gezegd een thuisknutselwerkje. De muzikante moest met niemand rekening houden, ze kon volledig haar eigen gang gaan. Dat gecombineerd met de goede, maar toch iets rammelende geluidskwaliteit - met uitzondering van de drums werd alles gewoon bij de muzikante thuis opgenomen - maakt abcde voor mij zo interessant. Dit is ver weg van de dertien in een dozijn muziek waarmee de schappen van vele platenzaken zijn gevuld (om nog maar over de hitlijsten te zwijgen). Het rammelt en schudt en dat is goed voor de oren.

Volgens discogs is abcde van Euroboy in een genummerde oplage van 10 stuks eerder dit jaar verschenen. Dat kans dat je een exemplaar van dit schitterende album vindt is dus niet zo groot. Maar geef nog niet op. Het exemplaar dat ik kocht was zeker niet het laatste exemplaar dat in de eerder genoemde winkel in Rotterdam te koop werd aangeboden. Aangezien mijn exemplaar niet genummerd is, ga ik er van uit dat dit een tweede oplage van abcde van Euroboy is. Hoe groot deze oplage is, weet ik niet. Ik hoop groot, abcde moet gehoord worden, als je het mij vraagt. Mocht je niet de mogelijkheid hebben om naar Rotterdam af te reizen om daar het album te kopen, dan is de nieuwe uitgave van dit album misschien iets voor jou. De cassette abcde wordt 5 september opnieuw uitgebracht onder de artiestennaam Ebby. Deze cassette kun je via bandcamp kopen. Op diezelfde site kun je ook luisteren naar abcde en een digitale editie kopen. Maar laten we vooral kopen in de hoop dat het geld dat dit de muzikant oplevert, haar de mogelijkheid geeft om meer albums uit te brengen. Ik kijk nu al uit naar de opvolger van abcde.

Het album abcde van Euroboy / Ebby op bandcamp, luister & koop hier.

Brieven aan Thomas #7

Thomas,

Wat in een goede manier anno 2025 aandacht te genereren voor de oude knakkers in de muziek? Ik las dat er hier en daar gehint wordt naar een nieuw, vierde deel van Anthology van The Beatles. Zo zie je op thebeatles.com de achterzijde van een schilderij (?) waar van 1 tot en met 4 geteld wordt. Meer niet. Dit is in al z'n eenvoud duidelijk een hint naar een vierde Anthology-deel. Ook is er - als je wat verder gaat zoeken - een foto uitgelekt waarop niet drie, maar vier delen Anthology staan. Hier en daar wordt dan ook geopperd dat dit vierde Anthology-deel geen losstaande release zal zijn, maar onderdeel zal zijn van een boxset met de complete Anthology. Ook las ik ergens dat de gelijknamige documentaire te zijner tijd op Disney+ te zien zal zijn. Een boel mysterieus gedoe dus, het wachten is op meer informatie.

Later deze maand is het zestig jaar geleden dat Bob Dylans elpee Highway 61 Revisited verscheen. Je weet wel dat album dat opent met 'Like A Rolling Stone' en eindigt met 'Desolation Row'. Het album dat zes decennia later nog steeds klinkt als een overdonderende schop onder je hol. Om wat aandacht te vragen voor die aanstaande verjaardag van een van de beste albums ooit gemaakt - althans ik neem aan dat dat de reden is - is aan bobdylan.com een nieuwe pagina toegevoegd. Op deze pagina stap je virtueel in een auto en kun je wat rondrijden onder het genot van songs van Highway 61 Revisited. Leuk, maar de kers op de taart is het alleraardigste gratis zine Highway 61 Revisited; The Road That Changed Music dat op diezelfde pagina - in ruil voor je naam en mailadres - te downloaden is. En hoewel ik er nog geen letter in heb gelezen (en de verwachtingen in dat opzicht ook laag zijn) oogt het erg goed. Het heeft iets sympathieks, zo'n gratis zine en werkt - althans voor mij - beter dat zo'n wat mysterieuze post op thebeatles.com. Het is dan ook niet een deel van Anthology waar ik nu naar luister, maar Highway 61 Revisited.

Pas goed op jezelf,

TW

20 VIII 2025

Niebiesko-Czarni & Frank Zappa

Er is wereldwijd zoveel goede muziek gemaakt dat het onmogelijk is om alles binnen één mensenleven te horen. Heb je bijvoorbeeld ooit geweten dat in Polen in grofweg de Beatles-jaren een boel goede muziek is gemaakt? Ik wist het niet, tot wat van die muziek als bij toeval onlangs op mijn pad kwam.

Tweeëndertig opnamen van Poolse bands uit de periode 1965 - 1972 zijn te vinden op de twee delen  Working-Class Devils. Op beide elpees 16 songs, 8 per elpeekant & eigenlijk zit er geen zwakke song tussen. 

In huize Willems is sinds aanschaf van Working-Class Devils en Working-Class Devils vol. 2, enkele maanden geleden, vooral het eerste deel favoriet. Niet dat dat eerste deel betere songs bevat dan dat tweede deel, maar wel een song die onbedoeld op de lachspieren werkt zonder dat dat de kwaliteit van de opname te niet doet. Het is gewoon een prima song - een cover van Jimi Hendrix' 'Purple Haze' - en tegelijkertijd in al z'n knulligheid grappig in de uitvoering van Niebiesko-Czarni.

De band Niebiesko-Czarni uit Gdansk was - zo leren de liner notes van de elpee - één van de belangrijkste voorvechters van de ongeschreven regel binnen de Poolse muziekscène van de jaren zestig dat songs eigen, in het Pools gezongen composities moesten zijn. Covers, en al helemaal Engelstalige covers, werd op neergekeken. En dan toch staat er uitgerekend van deze band een Engelstalige cover op Working Class Devils.

Hoewel, Engelstalig.... Wie luistert naar 'Purple Hazy' - zoals de song heet in de uitvoering van Niebiesko-Czarni - hoort al snel dat de band een poging heeft gedaan om de Engelse tekst te ontcijferen, maar dat dat hier en daar niet helemaal gelukt is. Zo wordt bijvoorbeeld Hendrix' 'while I kiss the sky' in de versie van Niebiesko-Czarni 'while I'm just this guy' & wat daar net voor klinkt, is al helemaal niet te begrijpen.

Maar ondanks die wat wankele vertaling, is 'Purple Hazy' een alleraardigste song. Zelfs zo aardig dat wanneer ik nu Jimi Hendrix' 'Purple Haze' draai de leden van de familie Willems 'Purple Hazy' zingen.

Luister & oordeel zelf (opgenomen in april 1968):

~ * ~ * ~

'Mevrouw Tom' heeft een diepgewortelde bloedhekel aan de muziek van Frank Zappa & ik kan het, met betrekking tot zo'n 95% van Zappa's oeuvre, alleen maar met haar eens zijn. Meer pretentie dan muziek. En allemaal zo gladjes. Het leven is uit de muziek geproduceerd. De songs van Zappa zijn van die roze, zachte snoepjes. Straalmisselijk word je ervan als je niet oppast.

Toch draai ik - wanneer 'mevrouw Tom' niet thuis is - wel eens wat van Zappa. Van alleen maar luisteren naar wat je toch al goed vindt krijg je luie oren. Het is goed om zo nu en dan het gehoor uit te dagen met muziek die niet helemaal klikt. De uitdaging vandaag is slechts twee songs, een singletje: 'Bobby Brown' b/w 'Stick It Out'. Samen iets meer dan 7 minuten Zappa, dat moet toch lukken.