Jochen Markhorst - Bob Dylans Rough And Rowdy Ways Side A

Dat Jochen Markhorst tot de top van de Dylan-schrijver behoort, mag zo langzamerhand als algemeen bekend verondersteld worden. Zijn (gebundelde) essays weten altijd te verrassen met nieuwe en opmerkelijke inzichten in Bob Dylans songteksten waardoor de lezer de mogelijkheid krijgt aangereikt om met nieuwe oren naar Bob Dylan te luisteren.

Met zijn nieuwste boek - Rough And Rowdy Ways Side A - gaat Markhorst nog een stapje verder door de onderlinge samenhang tussen de drie besproken songs - I Contain Multitudes, False Prophet en My Own Version Of You - onder de loep te nemen waarmee hij - al dan niet bewust - laat zien dat Bob Dylan bij het samenstellen van de tracklist van een album niet zozeer de cd of streaming dienst voor ogen heeft, maar de elpee.

Wil je weten wie de valse profeet is? Vraag je je af of er een reden is waarom Anne Frank in I Contain Multitudes naast Indiana Jones en de Rolling Stones wordt gezet? Mocht je denken dat My On Version Of You niet meer is dan Dylans eigen versie van Frankenstein? Dan is Markhorsts nieuwste boek een essentiële gids bij het beluisteren van deze songs.

Eerder al publiceerde Markhorst boeken over de drie songs op kant B van Rough And Rowdy Ways en over de song Crossing The Rubicon van dit album. Het lijkt erop dat Markhorst op weg is naar de bespreking van de complete Rough And Rowdy Ways, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.

Voor nu is er Rough And Rowy Ways Side A, een ware aanwinst voor de Dylanbibliotheek. Lees dat boek!

mixtape #7

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over is.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

Na bovenstaande 'standaard inleiding' volgt gelijk de mededeling dat mixtape #7 anders is dan voorgaande mixtapes. Mixtape #7 heb ik niet zelf samengesteld, maar gevonden in een kringloopwinkel. Een tape van anderhalf uur (TDK SA 90 om precies te zijn) met daarop 33 songs. Op de labels van de cassette staat niks geschreven. Ook niks op de J-card van de tape. Wel een twee keer gevouwen briefje met daarop de tracklist in een handschrift dat ik vaak wel (maar soms ook niet) kan lezen. In plaats van staren naar die handgeschreven tracklist ben ik gaan luisteren. Een mixtape die nooit voor mijn oren was bedoeld, maar ook een tape waarvan ik een groot aantal (31 van de 33 songs) of kende, of wel eens eerder had gehoord, maar niet meer kon bedenken waar en wanneer. 

De songs op deze tape zijn - gezien de zachte tikken her en der - opgenomen van platen, ik denk ergens in de jaren tachtig. De tape begint naar mijn smaak sterk, maar naar mate de tape verder gaat, zakt het geheel toch wat in. De muziekkeuzes worden wat zwakker, als je het mij vraagt. Te veel voor de hand liggende keuzes, te veel 'allemansvrienden'-songs.

Toch is er niets in mij die de behoefte heeft om deze cassette te wissen of terug te brengen naar de kringloopwinkel. Hier heeft iemand hard op gewerkt om voor zichzelf een tape te maken, of misschien wel om weg te geven aan een vriend of geliefde. Geen idee wat de gedachte achter deze mixtape was.

Aangezien de mixtape niet mijn mix van songs bevat, zal ik logischerwijze zeker niet over iedere song wat te zeggen hebben en dus blijft het soms kort.

A1 Beach Boys - Sloop John B.

Hoewel ik niet veel heb met de Beach Boys, moet ik bekennen dat dit een prima begin is voor een mixtape. Direct herkenbaar, makkelijk in het gehoor. Als puber kreeg ik ooit twee verzamelalbums van de Beach Boys van een toenmalige baas. Ik heb geluisterd, ik heb het echt geprobeerd, maar het is niet mijn ding. Later nogmaals een poging gedaan met het overbekende Pet Sounds. Het liet me koud. (Met excuses aan alle Beach Boys-liefhebbers.)

A2 The Beatles - Help

Perfect. De energie spat van de muziek.

Ik kende ooit een man die werkte op een helpdesk wiens ringtone Help van The Beatles was. Iedere keer als een wanhopige klant contact met hem zocht om het probleem waar hij / zij mee zat op te laten lossen, schalde Help uit de broekzak van de probleemoplosser.  

A3 Blondie - Denis

Een flinke sprong in de tijd van The Beatles naar Blondie. Ik moet een jaar of zes, zeven geweest zijn toen ik met mijn ouders op bezoek ging bij een jeugdvriendin van mijn moeder. We bleven ook slapen, meen ik me te herinneren. De slaapkamers van de twee puberdochters hingen vol uit muziektijdschriften gescheurde foto's van allerlei bands, maar vooral van Blondie, een band waar ik als klein jochie nog nooit van had gehoord. Dat weekend kreeg ik een overdosis Blondie te horen om de band daarna nooit meer te vergeten.

A4 David Bowie - Boys Keep Swinging

Zwakke song van een muzikant die beter kan.

A5 The Byrds - Turn Turn Turn

Ik ben nooit een groot liefhebber van The Byrds geweest, vooral vanwege die uitermate slechte Dylan-covers en het dreinende, jengelende Turn Turn Turn. Dit is uitzitten.

A6 Elvis Costello - Oliver's Army

Ik heb het moeten opzoeken, op single verschenen in 1979. Het jaar dat ik 6 werd. En toch ken ik het. Vrij goed zelfs. Alsof het er altijd is geweest. Heb ik dit toen van de radio opgepikt? Of later misschien? 

A7 Creedence Clearwater Revival - Bad Moon Rising

Ik kan geen slechte song van CCR bedenken. Goede stem ook heeft die John Fogerty. 

A8 The Doors - Love Her Madly

Ik ontdekte de muziek van The Doors vlak voor de Doors-gekte na de Oliver Stone-film (1991) over deze band met dank aan - jawel - een gekregen mixtape. Dit is afkomstig van de laatste plaat van The Doors, als ik me niet vergis. Van The Doors zijn het vooral de eerste en laatste plaat die mij aanspreken. Twee herinneren: 1. het zien van Apocalypse Now met daarin het nummer The End van het eerste album, en 2. de begrafenis van mijn oma. Zo overleed niet lang na mijn ontdekken van The Doors. Na de begrafenis, klaar om naar huis te gaan, zette mijn zwager de autoradio aan. Precies op dat moment begon Riders On The Storm. En hoewel het de hele dag al dreigde, barste uitgerekend op dat moment het noodweer los. 

A9 Bob Dylan - I Want You

Gek dat mijn eerste gedachte bij het horen van Dylans I Want You op deze mixtape was: ik ben dus niet de enige.

A10 Dave Edmunds - Girls Talk

De naam van artiest en songtitel heb ik moeten opzoeken, al herkende ik het gelijk, maar waarvan?

A11 Danny & The Juniors - At The Hop

Ook bekend. Zat dit in de platenkast van mijn ouders? Het zou wel eens op een verzamelaar kunnen staan uit de collectie van mijn ouders die mijn zus en ik - samen met een oude platenspeler - kregen van mijn ouders toen ik een jaar vijf, zes was.

A12 Tommy Roe - Dizzy

Bekend, maar niet mijn ding.

A13 The Crystals - Then He Kissed Me

Zo'n song die iedereen kent, zonder altijd te weten wie het is of waarvan het gekend wordt. Er staan er meer op deze tape. Sterk nummer.

A14 The Crazy World Of Arthur Brown - Fire

In mijn puberjaren ontdekte ik de muziek van een paar decennia eerder, deze song hoorde daar zeker bij. Overbekend natuurlijk, maar achteraf bezien helemaal niet zo sterk als ik altijd dacht.

A15 Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin'

Uitstekende song die iedereen kent, lijkt mij. Veel van wat op deze tape staat zou vaker op de radio voorbij moeten komen, zoals deze.

A16 Little Eva - The Locomotion

Weer eentje die iedereen kent, altijd goed. Arbeidsvitamine op z'n best.

B1 Christie - Yellow River

Het eerste echte dieptepunt op deze tape. Drab.

B2 Shocking Blue - Venus

Het bewijs dat er in Nederland ook goede muziek wordt (werd) gemaakt. Schitterende song draaiend op een briljante riff.

B3 The Flowerpot Of Men - Let's Go To San Francisco

Dit heeft in mijn oren altijd geklonken als een poging om een graantje mee te pikken van de flower power-beweging. Fabrieksmuziek.

B4 The Whatnauts - Girls

Dansvloer op.

B5 Desmond Dekker - Israelites

Nog zo eentje die iedereen kent (lijkt mij). Goede song. Oorwurm eerste klasse.

B6 Ike & Tina Turner - River Deep Mountain High

Wie vindt dit nou niet goed? 

Uhmmm, ikke. Ik snap de aantrekkingskracht van de song. Ik snap de schoonheid van Tina Turners stem in deze song, maar het is naar mijn smaak allemaal wat veel. Er is nergens ruimte in de song. De muziek is volledig dicht geslipt met geluid. Het is te veel.

B7 Joe Cocker - She Came In Through The Bathroom Window

Ik heb in mijn puberjaren - na het zien van de film Woodstock - erg veel naar de jonge Joe Cocker geluisterd. Delta Lady, The Letter, dat werk. Maar op een gegeven moment was ik er ook wel klaar mee, moet ik bekennen. Goed om weer eens wat van de man te horen, al zal dit me niet terugsturen naar de platenzaak om opnieuw veel Cocker te kopen.

B8 The Move - Curly 

Kende ik niet. Dat is geen gemis.

B9 The Scorpions - Hello Josephine

De song kende ik, maar niet in deze uitvoering.

B10 San The Sham & The Pharaohs - Wooly Bully

Jeugdsentiment. Dit singletje zat in de eerder genoemde stapel gekregen platen van mijn ouders. Dit heb ik als klein jongetje tientallen keren gedraaid. Het was met name - zo herinner ik me - de energie van dit nummer dat mij keer op keer deed grijpen naar deze single. Ruim vier decennia later klinkt dit nog steeds goed. Is dat sentiment of is het echt goed? Ik weet het niet, maar ben blij het weer eens te horen.

B11 Dion - Run Around Sue

Nog eentje uit de stapel platen van mijn ouders die met de oude platenspeler bij mijn zus en mij terecht kwam. Dit stond op dezelfde verzamelaar als At The Hop van Danny & The Juniors.

B12 The Bobby Fuller Four - I Fought The Law

Weer zo'n oorwurm die iedereen kent, of in deze versie of in de uitvoering van The Clash. Topsong.

B13 Love Affair - Everlasting Love

Over popklassiekers gesproken... Deze mixtape is afgeladen met songs die iedereen kent.

B14 John Fred & His Playboy Band - Judy In Disguise

Meer oorwurm / allemansvriend.

B15 Kenny Rogers - Ruby Don't Take Your Love To Town

NEE, NEE, NEEEEEEEE!!!!!!! Hier gaat de samensteller van de tape toch echt de fout in. Dit is kitsch van de walgelijkste soort. Doorspoelen.

B16 The Yardbirds - For Your Love

Oké, dit maakt het wel weer goed. 

B17 Everly Brothers - Bye Bye Love

Als afsluiter Bye Bye Love.... Is dat toeval, of had de maker van deze mixtape een bepaald persoon als ontvanger van deze tape op het oog? 

De laatste paar seconden van de song ontbreken, tape vol. Ergerlijk, maar ergens past het ook weer.

Brieven aan Thomas #12

Thomas,

Bob Dylan is - na twee concerten in Amsterdam - weer vertrokken uit ons land. Net als de meeste Nederlanders, ben ik er niet bij geweest. Als dat me doorsnee maakt, doe ik iets fout.

Het zal je niet verbazen dat de reden waarom ik de concerten gemist heb, niks te maken heeft met zin, maar met kunnen. Meer hoef je niet te weten, het zal niks toevoegen. Alleen dit: ik was er niet en daardoor maak ik me zorgen doorsnee te worden. Een dertien-in-een-dozijn-brave-burger. Mijn lieftallige vrouw zegt dat dat onzin is. Ik doe mijn best haar te geloven.

Aan jouw kant van het land alles goed? Ik verlang naar de zee.

Terwijl ik je schrijf draai ik de eerste cd van Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans Bootleg Series. De jonge Dylan. Heb je 'm al gehoord? Het loont de moeite (= kortste recensie ooit).

Soms is één song genoeg om een hele dag te vullen. Ain't No Grave van de jonge Dylan (Through The Open Window, cd 1, track 12) is daar een voorbeeld van. 

In meerdere recensies van Through The Open Window kwam ik de vraag naar de toekomst van The Bootleg Series tegen. Daaruit blijkt maar weer dat de mensen niet meer weten hoe hun zegeningen te tellen & vooral bezig zijn met wat ze (nog) niet hebben. Het is de verzamelaarsziekte: alleen oog hebben voor wat er nog niet in de kast staat in plaats van genieten van wat er wel is.

Ik sprak laatst een man die vol trots vertelde dat hij - eindelijk - de eigenaar is van alle varianten van het album Hackney Diamonds van de Rolling Stones. Tientallen varianten zijn dat, begreep ik van hem, maar toen ik hem vroeg wat hij van dat album vindt, kon hij mij geen antwoord geven. Ondanks dat het vorige maand twee jaar geleden is dat Hackney Diamonds verscheen, had hij de plaat nog nooit gehoord. Zie daar: de verzamelaarsziekte in optima forma.

Ook ik ben een verzamelaar, maar zo hoop ik toch nooit te worden. 

Zoals je weet kom ik regelmatig in kringloopwinkels. Wat ik sinds een tijdje doe, is allerlei verschillende edities van het boek 1984 van George Orwell kopen. Niet eens zozeer voor mezelf - althans dat is de Hema-rookworst die ik mezelf voorhoud - maar voor later: mocht het politiek nou echt fout dreigen te gaan in Nederland, dan ga ik die boeken uitdelen op straat. 

Is dat ook verzamelaarsziekte? Ik verlang naar de zee.

Pas goed op jezelf,

groet,

TW

06 XI 2025

Through The Open Window; speldenprik #2

Voor wie het gemist heeft, de eerste speldenprik over Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans The Bootleg Series, lees je hier.

4 november 1961, tijdens zijn concert in Carnegie Chapter Hall brengt de 20-jarige Bob Dylan Young But Daily Growing. In zijn inleiding tot de song vertelt hij dat het een Ierse song is, dat hij het Liam Clancy hoorde zingen, dat hij zich bewust is het Ierse accent dat nodig is voor deze song niet te hebben om vervolgens een werkelijk schitterende versie van Young But Daily Growing te brengen. Dylans inleidende woorden en zijn versie van Young But Daily Growing zijn te vinden op de tweede cd van Through The Open Window (track 4 en 5).

Tijdens het feestje in oktober 1992 in Madison Square Garden om Bob Dylans 30 jaar in de muziek te memoreren, brachten The Clancy Brothers Bob Dylans When The Ship Comes In, maar voordat ze de song inzetten richtte Liam Clancy zich tot het publiek met de woorden: 'You never thought you'd hear Dylan with an Irish accent, did you?' om daarmee - zo realiseer ik me nu - al dan niet bewust terug te grijpen op die novemberavond in 1961 waarop de jonge Dylan 'zijn' Young But Daily Growing zong. [video Clancy Brothers kijk je hier]

~ * ~ * ~

Zou de jonge Bob Dylan wel eens een aflevering van literair tijdschrift Evergreen Review hebben opengeslagen? Dat vroeg ik me af, gisteravond, lezend in Evergreen Review no. 23 (maart / april 1962). Vele schrijvers van de Beat Generation publiceerden in Evergreen Review, maar om dit blad te bestempelen als het lijfblad van de Beats - zoals soms wordt gedaan - is wat overdreven. In no. 23 las ik gisteren naast een verslag van de rechtszaak tegen het boek Tropic Of Cancer van Henry Miller een toneelstuk van Gregory Corso. De jonge Bob Dylan zag Gregory Corso wel eens in de straten van New York, als ik de liner notes van Through The Open Window mag geloven. 

Dat toneelstuk van Corso - Standing On A Street Corner geheten - gaat over een jonge man die op straat mensen bevraagt over de bom en (de noodzaak tot het graven van) schuilkelders. Het is tenslotte 1962, de dreiging van de bom lijkt overal te zijn. Het knappe van Corso's toneelstuk is dat hij de angst relativeert. Zo legt de hoofdrolspeler aan een dame uit dat die schuilkelders nog niet zo fout zijn. Als vader na een drukke dag werken thuis komt en wat rust van vrouw en de schreeuwende kinderen verlangt, kan hij zich terugtrekken in die schuilkelder. De schuilkelder als man cave, zal ik maar zeggen. De dame reageert op zijn verhaal met: 'I'll die before I put my kids in one of them!'

Deze laatste zin deed mij sterk denken aan Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps. Is het mogelijk dat de jong Dylan het idee voor zijn song vond in het toneelstuk van Gregory Corso? Ik heb de tijdlijnen niet naast elkaar gelegd, ik weet het dus niet of het qua tijd kan. Feit is wel dat zowel het toneelstuk van Corso als Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps producten zijn van een periode aan het begin van de jaren zestig waarin de angst voor de bom het dagelijks leven dreigde te beheersen. 

Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps is te vinden op de derde cd van Through The Open Window. 

~ * ~ * ~

De Evergreen Review waar het toneelstuk van Gregory Corso in staat, bevat een gedicht van Hank Davis, een dichter waar ik niet eerder van had gehoord. In Evergreen Review staat de volgende informatie over deze man: 'Hank Davis is a twenty-year-old singer-songwriter-gitarist who has a weekly show on WKCR-FM in New York. He is a psychology student at Columbia University, and his recent writings include a study of Negro music published by Columbia Review.'

Het gedicht van Davis - dat ik hieronder zal overnemen - deed mij denken aan Bob Dylans With God On Our Side, niet de hele song, maar één regel uit die song: 'I've learned to hate Russians'. Ik ben nooit een groot liefhebber geweest van Dylans With God On Our Side. Het was me altijd een beetje te on the nose. Maar na het lezen van Davis' gedicht, realiseer ik me dat ik te snel geoordeeld heb. Het is me duidelijk geworden dat in de regel 'I've learned to hate Russians' de nadruk niet ligt op 'hate' of 'Russians', maar op 'learned'. De haat is aangeleerd. Nu ik die regel hoor met de nadruk op 'learned', realiseer ik me ook hoe beangstigend actueel die is, kijkend naar de huidige politiek waarin angst voor de ander door populisten door de strot van de burgers wordt geduwd. 

With God On Our Side is te vinden - in een duet met Joan Baez - op de zesde cd van Through The Open Window, een opname van het Newport Folk Festival van 1963. Ook op de laatste cd van Through The Open Window is With God On Our Side te vinden, nu een concertopname uit oktober 1963.

Het gedicht van Hank Davis:

Cognizant

I have every reason
not to like
Khrushchev.

He comes on like a bear.

Russians are insincere;
they lie, cheat
and trick.

I know
I watch channel four.

~ * ~ * ~

Bob Dylans 18de deel van de Bootleg Series: Through The Open Window

Vrijdag 31 oktober 2025, releasedag voor Bob Dylans Through The Open Window, het 18de deel van de befaamde Bootleg Series. 139 tracks (!) verdeelt over acht cd's, opnamen van Kerstavond 1956 tot en met oktober 1963. Een meer dan welkome overvloed aan Jonge Dylan.

Terwijl ik dit schrijf heb ik Through The Open Window nog geen uur in mijn bezit. Verder dan halverwege de eerste cd ben ik nog niet gekomen. Het zal eerder weken dan dagen duren voor ik alles op Through The Open Window tot me door heb laten dringen. Dat is oké, ik heb de tijd. 

Verwacht van mij geen uitvoerige bespreking van iedere song zoals ik bij eerdere delen van The Bootleg Series wel gedaan heb. Dat zit er niet meer in. Verwacht in de komende tijd wel speldenprikken, zoals deze:

Dont Look Back, welke Dylanliefhebber kent deze film en de al dan niet illegaal verspreide outtakes over de Engelse tournee van de Dylan-op-het-punt-een-Fender-om-te-hangen niet? In die film - of in de outtakes, mijn geheugen laat me even in de steek - zit een schitterende scène waarin Bob Dylan op zijn hotelkamer Remember Me speelt. Voor hij er echt voor gaat, meldt hij nog dat hij de song vroeger speelde. Dat 'vroeger' is vier jaar eerder, februari 1961 om precies te zijn, het huis van Bob en Sid Gleason in East Orange (NJ). Dat moment - het 'vroeger' - is gevangen op tape, het staat op de eerste cd van Through The Open Window, track 9. Het is een werkelijk schitterende versie van Remember Me die niet alleen laat horen waar de jong songschrijver zijn mosterd vond - in het verleden - maar ook wijst naar wat nog komen gaat: dat ene op film vastgelegde moment van rust in een hectische tournee.

Ieder nieuw deel van The Bootleg Series is een stukje in de Dylan-puzzel. Hoe meer puzzelstukjes er op tafel komen, hoe makkelijker de verbindingen tussen de verschillende stukjes te zien zijn.

~ * ~ * ~

Video van Remember Me, hotelkamer, 1965 kijk je hier.

Look out kid...

 

Muziek om de herfst door te komen (5 tips)

1. Jeff Tweedy - Twilight Override

In oktober 1996 verscheen het album Being There van de band Wilco. Ik kocht dat album zonder en noot gehoord te hebben, afgaande op de ietwat vreemde, minimalistische hoesfoto. Geen sterportret van bandleden of artistieke glitterbende, maar een foto van een hand en een gitaarhals tegen een groene achtergrond. Being There is een schitterend album dat ik bijna dagelijks draaide in de weken na aanschaf. Na Being There bracht Wilco nog vele albums uit en hoewel er altijd de intentie was om te luisteren, kwam het er nooit van. Hetzelfde gold voor de soloalbums van Wilco-voorman Jeff Tweedy. Ik wilde wel, maar het glipte door de mazen van de tijd. 

Een maand geleden verscheen Twilight Override, een 3 cd's of elpees tellend album van Jeff Tweedy. Ik kan niet verklaren waarom, maar dit keer kocht ik wel. Sinds aanschaf is Twilight Override nooit ver uit de buurt geweest van mijn stereo-installatie. Hoewel Twilight Override vele hoogtepunten kent, wil ik toch vooral even wijzen op de laatste song van de tweede schijf: Feel Free heet die song. Een uitstekend voorbeeld van de kracht van herhaling.

Ik weet natuurlijk nog niet wat er in de laatste twee maanden van 2025 voorbij gaat komen, maar voor nu krijgt Twilight Override mijn stem voor album van het jaar.

2. Jellephant - Beans

Arnhemmer Jellephant is een muzikant die niet stil kan zitten, zo lijkt het. Om de haverklap brengt hij nieuwe muziek uit op elpee, cd of cassette op een eigen label. De oplagen zijn vaak beperkt, en altijd tegen een scherpe prijs. Het lijkt erop dat Jellephant het verspreiden van zijn muziek verkiest boven rijk worden van de royalties. 

Beans - op cassette verschenen in een genummerde oplage van 30 stuks - bevat negentien (!) demo's uit de jaren 2014 - 2020, opgenomen op een viersporenrecorder. De geluidskwaliteit is dus van de huiskamersoort, maar dat is in dit geval alleen maar een plus. Jellephant is het levende bewijs dat goede muziek niet alleen maar wordt uitgebracht door de 'grote jongens' die contracten hebben bij de grote maatschappijen. Er is geen miljoenenbudget nodig om te leveren, dat is wat Jellephant laat horen.

Dè DIY-release van deze herfst. Beans is te vinden op Bandcamp. Daar kun je niet alleen de cassette-release kopen (zolang de voorraad strekt), maar ook een digitale versie van het album kopen of beluisteren, zie hier.

3. Steve Westfield - Mangled

Tot een week geleden had ik nog nooit van Steve Westfield of zijn album Mangled (1994) gehoord. Ik vond de cd in de bakken van een kringloopwinkel. De hoes met daarop een foto van een vreemde robot intrigeerde & dus telde ik de gevraagde €1,10 neer en nam Mangled mee naar huis. Als ik discogs mag geloven is Mangled het eerste en enige soloalbum van Steve Westfield. Naast dit album maakte Westfield albums met de bands Pajama Slave Dancers, The 4 10'ers, Steve Westfield & The Burnouts en Steve Westfield &The Slow Band.

De Bandcamp-pagina van Westfield geeft de volgende beschijving van Mangled:

The first solo album. Rejected by Glitterhouse as too unprofessional, which is true.

Portrait of a guy falling apart. Death, Divorce, and death. A messy journey of Western Massachusett's lo-fi/ folk/country/indie rock of the early 1990's.

Buitenbeentjesmuziek is misschien de beste omschrijving voor wat Mangled te bieden heeft. Een vleugje geniale gekte à la Alexander Spence of Syd Barrett gecombineerd met een snufje Tom Waits, een druppeltje indierock en een mespuntje Neil Young. Tegelijkertijd is de muziek op Mangled gewoon zeer toegankelijk en makkelijk mee te fluiten.

Mangled is door twee verschillende platenlabels in 1994 uitsluitend in Amerika op cd uitgebracht. Geen idee hoe makkelijk / moeilijk het is om aan dit album te komen. Ik zag dat er enkele exemplaren van Mangled te koop worden aangeboden op discogs. Daarnaast is het album te beluisteren op verschillende streamingdiensten en op Bandcamp. Luister hier.

Mangled verdient een groot publiek. Ergens hoop ik op een wereldwijde re-release op cd, elpee en download. 

4. Patti Smith - Horses (50th Anniversary Edition)

Afgelopen week kocht ik voor de vijfde keer het album Horses van Patti Smith. Ik kocht mijn eerste Horses in de eerste helft van de jaren '90 op de boekenmarkt in Deventer, de dag dat ik de ijsverkoopster op diezelfde markt de studentenkamer naast de mijne aanbood omdat die leeg stond, nog niet vermoedend dat ik nog geen 10 jaar later met haar zou trouwen.

Die elpee werd ooit ergens ingeruild voor een cd (Horses #2) om na spijt nogmaals dit album op vinyl te kopen (Horses #3). Ergens onderweg ook nog een cd met bonustracks opgeduikeld (Horses #4) en nu is er dan de 50th Anniversary heruitgave, een dubbelelpee met op de 2de schijf outtakes en dergelijke. Horses #5 dus en voorlopig de laatste, denk ik. 

Ik hoef niemand te vertellen dat Horses een schitterende plaat is, terecht prijkend op menig eeuwige-album-lijst. Wat deze nieuwe editie zo bijzonder maakt, is die tweede schijf met outtakes. De platenzaken worden sinds enige tijd overspoeld met 50th Anniversary versies van menig album, vaak gepaard gaand van extra's als bonusdiscs, fotoboeken en beloftes van een betere geluidskwaliteit. Menig bonusdisc wordt één of twee keer gedraaid om daarna in een kast te verstoffen, simpelweg omdat die outtakes terecht nooit eerder werden uitgebracht. De tweede schijf van deze nieuwe editie van Horses is echter wèl de moeite waard. De ene outtake is nog mooier dan de ander. De meeste een stuk ingetogener dan de versie op het album dat al 50 jaar hoge ogen gooit. De 50th Anniversary Edition van Horses is op dit moment de versie van dit iconische album simpelweg omdat de extra's een uitstekende aanvulling zijn op het daadwerkelijke album.

5. Buzzcocks - Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't've)?

Afgelopen week tijdens het maken van een mixtape vol Engelse (post-)punk voor mijn zoon en dochter - beiden zijn op ontdekkingstocht door de muziekgeschiedenis aan het gaan & het was tijd voor de punk - had ik nog een paar minuten ruimte over aan het eind van de tape. Na wat zoeken stuitte ik op zolder op de cd Singles Going Steady van Buzzcocks, een cd waarvan ik vergeten was dat ik 'm heb. Bij het doornemen van de cd bleef ik hangen bij track 5 - Ever Fallen In Love - een song in mijn jeugd vooral bekend door de cover van Fine Young Cannibals van het album The Raw & The Cooked (1988) voorzien van een verschrikkelijke jaren '80 nepgeluiden-saus.

Bij eerdere luistersessies naar Singles Going Steady van Buzzcocks was Ever Fallen In Love me nooit zo opgevallen, maar des te harder kwam het nu binnen. Topsong, herontdekking van de maand.

Nebraska '82 is geldklopperij (maar wel mooi)

Bruce Springsteen is een muzikant die mijn respect verdient. Zijn staat van dienst, zijn wat ik voor het gemak maar even 'goede inborst' noem maken van de man meer dan de zoveelste muzikant. Dat gezegd hebbende: ik houd niet van Springsteens muziek. Alleen voor zijn album Nebraska (1982) - en in iets mindere mate The Ghost Of Tom Joad (1995) - maak ik een uitzondering. Nebraska is simpelweg een schitterend album, een positieve uitzondering in Springsteens oeuvre, als je het mij vraagt. Ik keek dan ook erg uit na het verschijnen van Nebraska '82, de ultieme Nebraska-uitgave, zo leek het. Maar nu ik dat vijf schijven tellende boxsetje in mijn bezit heb, heb ik toch vooral het gevoel bij de neus genomen te zijn. Waarom moet ik betalen voor vijf schijven wanneer twee cd's ook genoeg zijn om mij de ultieme Nebraska te laten ervaren?

De eerste cd van Nebraska '82 bevat outtakes van de sessies voor Nebraska. De tweede schijf bandopnamen van Nebraska-songs. De derde cd bevat recente opnamen van door Springsteen & co gespeelde Nebraska-songs. Deze zelfde opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd (schijf 4). De laatste schijf is een geremasterde versie van Nebraska.

De eerste twee cd's met respectievelijk outtakes en bandopnamen bevatten schitterende muziek. Ze zijn de voornaamste (enige?) reden om Nebraska '82 te kopen. Probleem is dat de speelduur van de eerste schijf nog geen 32 minuten is terwijl de tweede schijf dat nog niet eens haalt. De 17 songs op de eerste twee schijven hadden prima samen op één cd kunnen staan. De derde cd - de recente concertopnamen - is niet alleen compleet overbodig - wat hebben recente concertopnamen met een album uit 1982 te maken - maar bevat ook nog eens beschamend slechte versies van de Nebraska-songs. Deze 'heropname van oude songs' is dusdanig tenenkrommend dat ik nog niet het lef heb gehad naar de dvd met daarop dezelfde opnamen te kijken. Sterker: ik acht het zeer waarschijnlijk dat ik nooit naar die dvd zal kijken. Tot slot de geremasterde versie van Nebraska: aardig natuurlijk dat die erbij zit, maar toch ook wel twijfelachtig. De charme van Nebraska is dat Springsteen de songs opnam op een simpel cassettedeck gezeten aan zijn keukentafel (was het de keukentafel?). Wat al goed klinkt omdat het op een slechte manier is opgenomen hoeft geen remaster te ondergaan. Sterker nog: het verschil tussen de geremasterde en de 'oude' Nebraska is minimaal.

Men had naar mijn smaak kunnen volstaan met twee schijven voor Nebraska '82: op de eerste schijf het album zoals dat in 1982 verscheen - al dan niet geremasterd - en op schijf twee de 17 outtakes en bandopnamen die nu over twee schijven verdeeld zijn. De vijf-schijven versie zoals die nu in de winkels ligt, is pure geldklopperij. Wie bedacht heeft om dat kleine beetje dat er is aan niet eerder uitgebracht materiaal over twee schijven te verdelen en geheel niet relevante (en beschamend slechte) recente concertopnamen toe te voegen op cd & dvd, dient zich de ogen uit de kop te schamen.

En toch ben ik blij dat ik Nebraska '82 heb gekocht. Ja, ik heb veel te veel geld betaald voor wat Nebraska '82 de moeite waard maakt, maar wat is geld? Muziek is veel aangenamer dan geld. En de muziek op die eerste twee schijven zijn om je vingers bij af te likken. Nee, er staat niks op waaruit blijkt dat Nebraska zoveel beter had kunnen zijn, maar dat neemt niet weg dat het mooi is. Een outtake als 'Pink Cadillac' of de bandversie van 'Johnny 99' zijn uitstekende aanvullingen op dat briljante album Nebraska. Met dank aan die outtakes en de bandsongs wordt duidelijk dat Bruce Springsteen ten tijde van Nebraska een hele grote was.

Maarten Giltay Veth - Man Gave Names To All The Animals & Masters Of War

De kunstdrukker Maarten Giltay Veth houdt er een flink tempo op na. Begin september schreef ik op Yowza Yowza over zijn drukwerk na aanleiding van Bob Dylans Oh Mercy en nu - zo'n zes weken later - heeft hij al weer twee nieuwe op Bob Dylan-songs geïnspireerde drukwerken klaar: Masters Of War & Man Gave Names To All The Animals.

Masters Of War

De (helaas) nog steeds relevante tekst van Bob Dylans Master Of War is in de kleuren dieprood en zwart op een gevouwen vel papier (26 x 23 cm) gedrukt. Achter de tekst is een portret van een jonge Bob Dylan (een linosnede) te zien die het geheel afmaakt. De combinatie van tekst en portret zorgt voor een sterk geheel, uitstekend om bijvoorbeeld in te lijsten. 

Man Gave Names To All The Animals

De songtekst van Man Gave Names To All The Animals is in verschillende tinten groen en blauw op de zes pagina's van dit werk gedrukt. Ieder couplet van dit lied - zoals de Dylanliefhebber weet - eindigt met de naam van een dier. Deze dieren zijn door Giltay Veth op schitterende wijze 'gevangen' in uit eenvoudige vormen opgebouwde 'portretten' in bruine inkt, inclusief de naam van bewust dier in een toepasselijk (gemengd) lettertype, ook in bruin, of in blauw. Het in drieën gevouwen blad met daarop de tekst en dierenportretten is vervolgens met de hand gebonden in een groene kaft met op de voorzijde in grote letters de titel van het drukwerk. Man Gave Names To All The Animals - met name door de geslaagde combinatie van de hand gezette tekst met de 'primitieve' dierenportretten - is een waar meesterwerkje van druktechniek waar iedere Dylanliefhebber plezier aan zal beleven.

Meer informatie over en afbeeldingen van Masters Of War, Man Gave Names To All The Animals zijn te vinden op de website Vethgedrukt. Op deze website vind je ook meer informatie over de bestelmogelijkheden en prijzen van beide uitgaven (en Oh Mercy waarvan nog enkele exemplaren verkrijgbaar zijn). Bij interesse adviseer ik snel contact op te nemen met Maarten Giltay Veth want de uitgaven zijn in een zeer beperkte oplage gedrukt.