Het persbericht over Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans The Bootleg Series, vind je hier.
Brieven aan Thomas #10
Thomas,
Het is Prinsjesdag, maar ik ben niet zo'n gouden-koets-staarder en dus zal de buis vandaag uitblijven. Iedere vorm van (mede-)menselijkheid wordt langzaam maar zeker uit de politiek geknepen. Het gaat al jaren niet meer om 'wij', maar om 'ik' in Nederland. Het 'ik' onderweg naar de top op de apenrots: schoppen naar beneden, likken naar boven. Daar gaat deze Prinsjesdag geen verandering in brengen. Ik laat het aan mij voorbij gaan.
Als je boek niet kent, ken je zeker de gelijknamige film. En ook die film is goed. Je bent natuurlijk bekend met de eeuwige discussies op verjaardagen en partijen als het om boekverfilmingen gaat: welke is beter: het boek of de film? High Fidelity overstijgt die discussie: het zien van de film versterkt het lezen van het boek en vice versa. Dat maakt High Fidelity uniek. Ik ken geen andere boekverfilming waarbij boek en film niet alleen op gelijke hoogte staan, maar elkaar aanvullen.
Ik lees High Fidelity grofweg eens per jaar. De film kijk ik nog wat vaker. Een paar jaar geleden is er ook een serie gemaakt naar het boek van Hornby en ook die serie is zeker de moeite waard. Niet zo goed als de film, maar toch goed.
Mojo #384 (november 2025) geeft nog wat meer informatie weg: Through The Open Window zal acht cd's bevatten waarvan de laatste twee cd's een registratie van het concert van 26 oktober 1963 zal bevatten. Opnamen van dat concert circuleren natuurlijk al jaren in goede geluidskwaliteit en ook is al een en ander van die opnamen eerder officieel uitgebracht. Nu dus een officiële release van het volledige concert op twee cd's in Through The Open Window. Ik ben daar wel blij mee, moet ik bekennen. Ik heb een zwak voor dat concert.
Verder meldt Mojo onder andere nog dat het nieuwe deel van The Bootleg Series een opname bevat van 'Let The Good Times Roll' van Larry Kegan, Howard Rutman en de 15-jarige Robert Zimmerman, opgenomen op kerstavond 1956, en enkele opnamen van een door Sid Gleason opgenomen demotape waarop de jonge Dylan song van Woody Guthrie zingt. Helaas nog geen volledige tracklist van Through The Open Window in deze Mojo, maar ik verwacht dat een officiële aankondiging van deze boxset niet al te lang meer op zich laat wachten.
Pas goed op jezelf,
groet,
TW
16 IX 2025
Larry Rivers
In juli 2024 kwam ik op een boekenmarkt de biografie van schilder Larry Rivers tegen. Een dikke pil, niet duur ook. Toch liet ik het boek liggen. De reden: ik wist dat ik de naam Larry Rivers ergens van kende, maar staande onder een stralende zon op die julidag met dat boek in mijn handen kon ik toch niet bedenken waar ik die naam van kende. Ik heb nog staan koekeloeren in het registeren achterin het boek opzoek naar aanknopingspunten. Ook heb ik al bladerend hier en daar wat regels gelezen, maar het hielp niet. Ik kon niet bedenken waar ik de schilder Larry Rivers van kende.
Vanochtend out of the blue schoot het me ineens te binnen: Het schilderij The Next to Last Confederate Soldier (1959) van Larry Rivers siert niet alleen de voorkant van literair tijdschrift Evergreen Review No. 12 (mrt/april 1960), maar ook die van enkele Amerikaanse edities van A Confederate General from Big Sur (1964), de eerst gepubliceerde roman van Richard Brautigan.
In de vier jaar tussen de publicatie van de 12de Evergreen Review en Richard Brautigans roman is Larry Rivers' soldaat een generaal geworden.
Nou kan ik nog vertellen dat Richard Brautigan wel eens publiceerde in Evergreen Review, maar dat kwam pas later. Het doet er eigenlijk niet toe. En het is beschamend mager allemaal, want laat ik eerlijk zijn: bovenstaande is alleen maar interessant is voor wie Richard Brautigan of Evergreen Review leest, of wie - net als ik - wel eens op een boekenmarkt heeft staan twijfelen over aanschaf van de biografie van Larry Rivers. Maar soms moet ook een mager verhaal mijn kop uit geschreven worden.
Brieven aan Thomas #9
Thomas,
In mijn hoofd hopen de onzinnige weetjes zich op, van die feiten, ontdekkingen en meningen waarvan ik denk dat ik ze met je moet delen. Zo las ik bijvoorbeeld net dat de eerste typemachine die de redactie van it - het Engelse underground blaadje uit de jaren zestig [International Times] - de machine van George Orwell was. Orwell! De schrijver van 1984! Iets in mijn vindt dat mooi, van 1984 naar it. Dat klopt op de een of andere verwrongen manier.
Vier maffe Dylanweetjes zaten nog in mijn kop, maar ergens onderweg ben ik er eentje kwijtgeraakt. Blijven er drie over:
1. De song 'Le Soleil Du Vietnam' van Christel Ruby uit 1967 bevat de regel 'the sun of Vietnam can't hear Bob Dylan';
2. De song 'The Further Adventures Of Captain America And Joe College' van Bobby Bridger op het album Merging Of Our Mind bevat de regels 'Read your book and read it thoroughly / Look around and tell me what you see / Mister Dylan's wordy words of knowledge / Have Captain America'd Joe College';
3. Een reclame uit de jaren vijftig voor haarproducten inspireerde Bob Dylan tot enkele regels in 'I Shall Be Free'.
Ik heb nog nooit de bewuste song van Christel Ruby gehoord, ik las dit in Shindig! en de reclame die Dylan inspireerde is niet mijn vondst. Ik kwam het tegen op Facebook.
In de Shindig! waarin ik las over Christel Ruby, las ik ook dat het album Brigitte Fontaine Est... Folle binnenkort opnieuw uitkomt. Dat is een album dat ik al lang wil horen. Daar zit een verhaal achter. In september vorig jaar viste ik uit de uitverkoopbak bij boekwinkel Broese in Utrecht de dubbelelpee Beautiful Freaks; Waving Our Flag High: When Music Was The Counterculture. Op dit album zijn onder andere Allen Ginsberg, Grateful Dead, Incredible Stringband, Hawkwind en The Fugs te vinden. De twee songs die na beluistering vooral indruk op mij maakten waren 'Earth' van The Third Ear Band en 'Le Goudron' van Brigitte Fontaine. Met name die laatste track bleef ik maar keer op keer opzetten. Omdat het naar meer smaakte, ging ik op zoek naar het album waarop 'Le Gourdon' te vinden zou zijn. Wat ik online vond, was dat 'Le Gourdon' alleen op single was uitgebracht, maar dat het album dat het meest in de buurt komt van de schoonheid van deze song Brigitte Fontaine Est... Folle is. Met dat in mijn achterhoofd, was de aankondiging van de heruitgave goed nieuws. Voor de zekerheid luisterde ik online wat fragmenten van die plaat en wat bleek... het lijkt in de verste verte niet op het wonderlijke 'Le Goudron'. En nu twijfel ik. Ga ik de heruitgaven van Brigitte Fontaine Est... Folle wel of niet aanschaffen?
Ik ga gewoon maar verder met het spuwen van kleinigheden die in mijn kop een tentenkamp hebben opgezet in de hoop de rust in de bovenkamer wat terug te brengen.
Ik denk dat het april 2023 was dat ik Amazing Adventures Of Liverpool Scene kocht - maar het kan ook later zijn geweest. Een van de meest interessante platen uit de tweede helft van de 20ste eeuw, als je het mij vraagt. Dat album bevat het heerlijke 'Batpoem', een song waarin geopperd wordt om Batman naar Vietnam te sturen om de oorlog aldaar te beëindigen. Ik heb lang gedacht - en eigenlijk denk ik dat nog steeds - dat het idee om in een protestsong tegen de oorlog in Vietnam Batman op te voeren een briljant en uniek idee is. Maar wat blijkt, zo ontdekte ik afgelopen november, de band Seeds Of Euphoria heeft een song met de titel 'Let's Send Batman To Viet Nam'. En dus blijken er in ieder geval twee songs te zijn waarin geopperd wordt op Batman naar Vietnam te sturen!
Wie was er eerst? En heeft de een het idee bij de ander opgepikt? Of is er sprake van toeval?
Amazing Adventures Of Liverpool Scene - het album waar 'Batpoem' op te vinden is, werd uitgebracht in 1968.[1] De tekst van 'Batpoem' - geschreven door Adrian Henri - werd een jaar eerder al gepubliceerd in het door Penguin uitgegeven tiende deel van de serie Modern Poets: The Mersey Sound.
De band Seeds Of Euphoria was eerder. In 1966 verscheen hun single 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Hoe groot is de kans dat Adrian Henri het Batman-naar-Vietnam-idee van Seeds Of Euphoria stal? Niet zo groot. De band Seeds Of Euphoria is geen bekende band. Ze brachten slechts één single uit, het eerder genoemde 'Let's Send Batman To Viet Nam'. Deze single werd alleen als promo op de markt gebracht en heeft dus nooit in de winkels gelegen. De kans dat Adrian Henri deze promosingle heeft gehoord is te verwaarlozen klein, lijkt mij & dus is er dat heerlijke toeval dat niet een, maar twee schrijvers denken: 'weet je wat ik ga opperen in mijn song? We sturen Batman naar Vietnam!'
Mocht het je interesseren: zowel 'Batpoem' van Liverpool Scene als 'Let's Send Batman To Viet Nam' van Seeds Of Euphoria is online te beluisteren.
En plof, daar is Dylanweetje #4 dat vanuit mijn achterhoofd in mijn zicht schiet:
4. in 1990 bracht de Duitse punkrockband The Welcome Idiots het album 11 Outlined Epitaphs uit. Die albumtitel doet natuurlijk gelijk denken aan de liner notes met dezelfde titel voor Bob Dylans album The Times They Are A-Changin'. Die gedachte wordt nog eens versterkt door de titel van de eerste song op de B-kant van het album van The Welcome Idiots: 'The Times Have Been Changing' heet die song. Overigens zijn in de songteksten of de muziek van The Welcome Idiots verder geen verwijzingen naar Dylan te vinden.
Ik twijfel altijd enigszins wanneer 11 Outlined Epitaphs ter sprake komt over welk album deze liner notes heeft. Ik ben niet de enige. Op 8 augustus 2021 werd op de officiële Facebook-pagina van Bob Dylan doodleuk beweerd dat de tekst op de hoes van Another Side Of Bob Dylan te vinden is in plaats van op The Times They Are A-Changin'
Nu ik toch met mijn kop bij Dylan ben, kan ik ook nog wel even de volgende erin gooien: de wederom Duitse band The Beatitudes bracht in 1986 het album A History Of Nothing uit. Bij het beluisteren van die plaat is het al snel duidelijk dat deze band de kunst heeft proberen af te kijken van de B52's. A History Of Nothing is niet zo'n interessante plaat, ware het niet voor twee covers. Allereerst bevat de plaat een ietwat verstilde, maar niet onaangename versie van The Velvet Undergrounds 'I'll Be Your Mirror'. De plaat sluit af met een versie van Dylans 'She Belongs To Me'. Het is de enige track op dit album dat door Bob Romanowski wordt gezongen (alle andere songs worden gezongen door Sabine Yeager). Het kabbelt wat voort, deze 'She Belongs To Me' maar eindigt verrassend genoeg met een muzikale freak out waardoor de song eerder doet denken aan The Velvet Underground dan aan Bob Dylan.
Er zit nog veel meer in mijn kop, maar voor nu krijg ik er niks meer uit.
Pas goed op jezelf,
groet,
TW
07 IX 2025
[1] Aldus de website rond Adrian Henri, volgens discogs kwam de plaat een jaar later uit.
nieuwe releases [Dylan, Beatles, Springsteen & Zig-Zag Band]
Allereerst is er de eerste hint rond een nieuw deel - het 18de al weer - van Bob Dylans The Bootleg Series. Die release zal de periode 1956 - 1963 beslaan en de titel Through The Open Window krijgen. Meer is nog niet bekend over deze release, maar een officiële aankondiging zal waarschijnlijk niet lang meer op zich laten wachten. Later vandaag al? (Zie Expecting Rain)
In 'Mixtape #5' had ik het gisteren al over Anthology 4 van The Beatles en hoewel ik het nog steeds moeilijk te verkroppen vind dat dit vierde deel alleen te koop zal zijn in een bundel met de eerste drie delen van Anthology, is dit vierde deel uiteraard wel een release om naar uit te kijken. Release 21 november. Naast de geluidsdragers komt ook het Anthology-boek opnieuw uit. De Anthology-films zullen op Disney+ te streamen zijn. (zie hier)
Bruce Springsteen heeft in mijn oren maar één echt goed album uitgebracht in zijn carrière: Nebraska. Van dit aan de keukentafel opgenomen album uit 1982 komt op 17 oktober een luxe editie uit met - naast een geremasterde versie van het album - twee schijven (lp of cd) met outtakes (akoestisch en met band) en een schijf met recente concertopnamen van de Nebraska-songs. Deze laatste opnamen zijn ook te vinden op de bijgevoegde dvd. (zie hier)
Tot slot brengt het label Analog Africa in november het album Chigiyo Music Kings 1987-1998 van Zig-Zag Band uit en zoals zo vaak bij Analog Africa lijkt dit ook weer een plaat te zijn om naar uit te kijken. (zie hier)
mixtape #5
Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over zijn.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape. In verband met copyrights kan ik hier niet de daadwerkelijke muziek delen, maar wie nieuwsgierig is, zal veel van de genoemde songs op bijvoorbeeld YouTube, Bandcamp of Spotify kunnen vinden.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?
'Sex Pistols en Gerold Fucks en meer' [17 V 2025]
A1 Sex Pistols - Anarchy In The UK
Verboden muziek in huize Willems, vroeger, bij pa & ma thuis. Nu ik meer dan een halve eeuw oud ben - te jong om de Sex Pistols in hun gloriedagen mee te maken - kan ik draaien wat ik wil. Eén brok opgekropte woede. De muzikale middelvinger.
A2 The Beatles - Bar Original (take 2)
Een lang, instrumentaal nummer van de Fab Four, afkomstig van een of andere bootleg. Opname is van de sessies voor Rubber Soul, toch wel - naast The White Album - mijn favoriete Beatles-album. Nu ik het toch over The Beatles heb: what the fuck flikken ze met het binnenkort te verschijnen Anthology 4? Voor slechts een handvol nieuwe opnamen moet een dure box gekocht worden met daarin niet alleen dit vierde deel van de Anthology-serie, maar ook nog eens de eerste drie die iedereen al in huis heeft. De muziekliefhebber is een melkkoe & The Beatles maken het momenteel wel erg bont. Ik ben even niet blij met The Beatles.
A3 The Chocolate Watchband - Let's Talk About Girls
Rechttoe rechtaan garagerock van The Chocolate Watchband. Zo'n nummer dat na beluistering in je kop blijft rondzingen waardoor je het liefst met een paperclip de gehooringang zou binnengaan om de song van de wanden van de hersenpan te schrapen, ware het niet zo'n goede song. Want goed is het. Tikje psychedelica erdoor, zo tegen het eind, om het af te maken.
Compositie van de grote Thelonious Monk - de koning van de tegendraadse muziek - in de uitvoering van Miles Davis. Davis kan ook strontvervelend zijn, maar met name die paar albums die hij eind jaren vijftig voor Columbia maakte zijn geweldig. Maar goed, dat zal voor niemand nieuws zijn. Wie houdt er nou niet van de Miles Davis van 'Round About Midnight, Milestones en Kind Of Blue?
A5 The Pandamonium - Season Of The Witch
Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Donovan. Oké, de man heeft een paar songs die ik kan hebben, als ik ze maar niet te vaak hoor. Zo nu en dan is oké. Zijn Season Of The Witch in handen van anderen is echter zeer de moeite waard. Bijna net zo'n oorwurm als het eerder voorbij gekomen Let's Talk About Girls van The Chocolate Watchband. Ik leerde de schoonheid van Season Of The Witch kennen door de ruim elf minuten durende versie van deze song op het album Super Session van Mike Bloomfield, Al Kooper en Stephen Stills. De versie van The Pandamonium is nog net een tikkeltje beter, als je het mij vraagt.
A6 Ayalèw Mèsfin - Hasabé
Na Amerika en Engeland is - sinds grofweg een jaar - Ethiopië één van de hofleveranciers van muziek in huize Willems. Het is onvoorstelbaar hoeveel goede muziek in Ethiopië gemaakt is. In de jaren negentig verscheen onder de titel Éthiopiques een serie cd's met schitterende muziek. Die serie is toen langs mij heen gegaan. Die schade ben ik nu aan het inhalen. Hasabé swingt de pan uit, goede blazers, tikje rock.
A7 Ryan Adams - Oh My Sweet Carolina
De eerste kant sluit af met het ingetogen, kippenvel veroorzakende Oh My Sweet Carolina van Ryan Adams. Had Adams in zijn leven alleen Come Pick Me Up en dit Oh My Sweet Carolina opgenomen - beide te vinden op het album Heartbreaker - dan had de man al een plekje in de grote lijsten van grote muzikanten verdiend. En dan aan het eind een vloek, niet op de cassette, maar uit mijn mond. In tegenstelling tot bij een blanco cassette weet je bij een voorbespeelde cassette - zo eentje waar dit op staat - nooit precies hoeveel tape er in de cassette zit, hoeveel opnametijd je hebt. En dus omdat ik het net verkeerd heb ingeschat, gloeiende godver, ontbreken de laatste 10 seconden van Oh My Sweet Carolina op deze cassette. Grote fout van mij. In de stilte zingt mijn hoofd door.
B1 A Witness - Tomorrow Never Knows
In iets minder dan vijf minuten speelt het Engelse bandje A Witness de Beatles-klassieker Tomorrow Never Knows aan gort. Geen studiotrucjes voor A Witness, zoals The Beatles deden om tot het heerlijk psychedelische Tomorrow Never Knows te komen, maar gewoon rechttoe rechtaan rock waardoor dit een ietwat nieuwe Tomorrow Never Knows is geworden. Ik weet niet meer waar ik deze opname heb gevonden, een wazige verzamelaar waarschijnlijk.
B2 The Bees - Chicken Payback
Van het album Free The Bees uit 2004, maar als iemand zou beweren dat Chicken Payback is opgenomen in de tweede helft van de jaren vijftig, geloof je het ook. The Bees hebben niet heel veel echt goede muziek opgenomen, als je het mij vraagt, maar dit vrij simpele Chicken Payback vind ik werkelijk heerlijk. Een blijft-maar-hangen-song.
B3 Gilles Andrieux & Kudsi Erguner - Nihavend Saz Semai
Van het album Musique Classique Ottomane, klassieke muziek uit het Ottomaanse rijk dus. Een snaarinstrument en een fluit, meer niet, maar na het ontdekken van dit album, heb ik het weken achter elkaar gedraaid. Dit is werkelijk verschrikkelijk mooi. Om je te overtuigen, luister:
B4 Bob Dylan - Wallflower [Another Self Portrait-versie]
Sommige songs hebben geen toelichting nodig. Dit is Dylan. Dit is goed.
B5 The Presidents Of The United States Of America - Peaches
Stevige muziek, veel gein. Dit - het album waarop Peaches te vinden is - kocht ik niet lang nadat het in 1995 verscheen. Nu dertig jaar later word ik hier nog steeds vrolijk van. De simplistische logica van de tekst gecombineerd met de stevige muziek:
Peaches come from a can
They were put there by a man
In a factory downtown
If I had my little way
I'd eat peaches every day
Sun-soakin' bulges in the shade
They were put there by a man
In a factory downtown
If I had my little way
I'd eat peaches every day
Sun-soakin' bulges in the shade
B6 Peter King - Happy Song
Van het album Africa Dialect. Funk, Afrobeat. Op advies van een verkoper onlangs gekocht & de man had gelijk. Dit is wel in mijn straatje. Moeilijk om bij stil te zitten. Blazers. Tegen het eind tikkeltje jazz erdoorheen.
B7 The Beat Merchants - Pretty Face
Garagerock. Goede stem, mondharmonica door een groot deel van het nummer. Een beetje vreemde mix, de drum lijkt meer op de voorgrond te zijn dan de gitaar. Weer zo'n oorworm zoals er in het genre garagerock zoveel zijn gemaakt. Kort & krachtig.
B8 Moha Jamin - Sheshwa Heshat Moha Jamin
Meer garage, maar nu uit Iran. Het aardige is het Iraanse tintje, met name te horen in de manier van zingen. Ik versta er geen ene mallemoer van, maar dat boeit eigenlijk ook niet zo. Het trekt gelijk de aandacht van de luisteraar.
B9 Betty Roché - A Foggy Day
De afsluiter laat zich misschien het best omschrijven als coctailbarmuziek. Niet vaak mijn ding, maar zo nu en dan & dan ook nog specifieke songs is dit toch wel lekker, zeker als afsluiter. Goede saxofoonsolo. Ook aardig: het scatten van Roché als een klankengesprek met de gitarist. Ouwelullenmuziek, en dus moet ik het misschien maar accepteren: ik heb ouwelullenoren gekregen.
~ * ~ * ~
Maarten Giltay Veth - Oh Mercy
Ook Oh Mercy is weer een lust voor het oog, dit is geen boek, maar een kunstwerk. Voor een betere indruk van dit werk, kan men het beste kijken op Vethgedrukt, de website van Maarten Giltay Veth.
Mocht je Oh Mercy van Maarten Giltay Veth willen aanschaffen - en ik kan dit alleen maar aanraden - neem dan z.s.m. contact op met de maker aangezien de oplage beperkt is tot 35 stuks. De contactgegevens van Maarten Giltay Veth zijn te vinden op de boven genoemde website.
Brieven aan Thomas #8
Thomas,
Mijn hoofd stroomt over van plannen en nog te verzetten werkzaamheden, maar daadwerkelijk een en ander oppakken lijkt me maar niet of onvoldoende te lukken. Ik wil daar niet te veel over zeuren, het is wat het is. Eigenlijk is die eerste zin niks anders dan een geruststelling: mocht ik een tijdje stilvallen, no worries. Je hoort vanzelf weer van me. Ik ga nergens heen, al kost het me soms wat meer tijd om thuis te zijn. Zoiets.
Als ik dochterlief mag geloven is de Engelse vertaling van dit boek overigens ook uitstekend, mocht daar je voorkeur liggen. Geen idee wat de titel van die Engelse vertaling is. De titel van het Japanse origineel is Konbini ningen.
Animal Boy is een alleraardigst album, maar geen hoogvlieger. Het is goed, maar inwisselbaar voor de producten van zoveel singer-songwriters. We hebben een overschot aan singer-songwriters en Matt the Electrician is een van de velen.
En toch greep deze muzikant me gisteren bij mijn lurven zoals maar weinig muzikanten dat doen en wel met het nummer 'For Angela'. Dat nummer begint met:
Dear Customer Complaint Department
I have nothing to complain about
waarna een lang, nu en dan erg geestig verhaal volgt over het waarom van het geen klachten hebben. Ik kan het verhaal van 'For Angela' in grote lijnen wel navertellen, maar het werkt veel beter wanneer je zelf luistert. Dat kan bijvoorbeeld op Bandcamp.
Tot slot: eerder vanochtend las ik op Facebook dat de volgende release van het label Analog Africa muziek uit Zimbabwe bevat. Dat kan erg goed nieuws zijn. Veel van wat Analog Africa op de markt brengt is zeer de moeite waard. om alvast wat in de stemming te komen ligt nu het eerder dit jaar verschenen dubbelalbum Roots Rocking Zimbabwe op de speler. Het beste is natuurlijk de plaat kopen, maar bij twijfel kun je eerst op Bandcamp luisteren.
Pas goed op jezelf,
TW
31 VIII 2025
Abonneren op:
Posts (Atom)