Brieven aan Thomas #13

Thomas,

Ging vanochtend in alle vroegte de wekker af zodat je op tijd in de wachtrij kon plaatsnemen bij de lokale platenzaak? En zo ja, heb je de Black Friday-releases kunnen kopen waar je je zinnen op had gezet? Voor mij was er maar één release die ik graag wilde hebben: de teruggetrokken versie van The Freewheelin' Bob Dylan. Deze versie van Freewheelin' bevat vier songs die uiteindelijk vervangen zijn door andere songs, zoals Girl From The North Country en Masters Of War. Nadat een paar jaar geleden de teruggetrokken versie van Blood On The Tracks al was uitgebracht, kon het niet uitblijven dat ook deze Freewheelin' een keer zou uitkomen. Dat heeft uiteindelijk nog lang geduurd. Dat er dan nu eindelijk een officiële release is van de teruggetrokken Freewheelin', zal te maken hebben met het verschijnen van Through The Open Window, het achttiende deel van The Bootleg Series.

Nu de originele Freewheelin' eindelijk 'gewoon' uitgebracht is - 62 jaar later - zal hier en daar de vraag opduiken welke beter is: deze originele versie, of de Freewheelin' zoals die al sinds jaar en dag door Jan & alleman beluisterd wordt. Ik vind dat een lastige vraag om te beantwoorden. Die twee versies van Freewheelin' verschillen dusdanig van elkaar, dat er in mijn ogen eerder sprake is van twee verschillende albums dan van twee verschillende versies van hetzelfde album. Rocks And Gravel is ten slotte een compleet andere song dan Girl From The North Country. Daar waar Let Me Die In My Footsteps een song van het opgeheven hoofd is, is Masters Of War er eentje - om het even oneerbiedig te stellen - van het wijsvingertje. Onvergelijkbaar met elkaar. Talkin' John Birch Paranoid Blues en Talkin' World War III Blues vertonen wel overeenkomsten, maar Rambling, Gambling Willie staat mijlenver van Bob Dylan's Dream.

 Aan die song Let Me Die In My Footsteps moest ik gisteren nog denken toen de door de overheid verspreidde folder Bereid je voor op een noodsituatie door de brievenbus viel, maar dit terzijde.

Enfin, vandaag duik ik dus in de teruggetrokken Freewheelin' en dat terwijl ik Through The Open Window misschien al wel van begin tot eind gehoord heb, maar nog niet geheel tot me door heb laten dringen, om nog maar te zwijgen over de Anthology-uitgaven van The Beatles. Allereerst natuurlijk de nieuwe cd/lp-versie en daarnaast een uur of acht aan documentaire op Disney+. Anthology 4 heb ik gehoord & afgezien van wat ik er van vind, is dit toch wel een dingetje. We hebben het wel over een nieuwe release van The Beatles anno 2025. 

The Beatles, wie kent ze niet, zou je zeggen. Dat was toch wel even schrikken vanochtend in de rij voor de platenzaak. In de etalage van die zaak lagen wat Beatles-releases (Anthology, Abbey Road). De jongen achter mij (jaar of 16, 17, schat ik) had nog nooit van The Beatles gehoord. Zijn moeder was bereid hem een en ander bij te brengen, maar ook haar kennis van The Fab Four reikte niet veel verder dan de bandnaam. 

Wordt het niet tijd dat enige basiskennis over The Beatles wordt onderwezen op de middelbare school? Anders vrees ik dat we over een aantal jaren niet alleen een rookvrije, maar ook een Beatlesloze generatie hebben. Dat kan niet goed zijn voor de maatschappij. 

Ik zeg The Beatles vanaf heden onderwijzen op de scholen & een overheid die iedere ontvanger van de folder Bereid je voor op een noodsituatie ook een exemplaar van de teruggetrokken Freewheelin' toestuurt, al is het alleen maar om Let Me Die In My Footsteps onder de aandacht te brengen.

Pas goed op jezelf,

groet,

TW

28XI25

PS: mocht je nog een exemplaar van de teruggetrokken Freewheelin' zoeken, stuur me even een mailtje. Ik weet een platenzaak die pas morgen z'n Black Friday-releases krijgt. Als je daar morgen naartoe gaat, heeft 'ie vast een exemplaar voor je.

Long Fling

Het leven zit vol verrassingen. Het net verschenen album van Long Fling - het duo Pip Blom en Willem Smit - is een aangename variant van die verrassingen waar het leven vol mee zit. Gisteren dat album gekocht en hoewel ik nog veel te beluisteren heb, blijft Long Fling door de kamer schallen. Lo-fi, indie, het zijn termen die ik her en der voorbij zie komen in de besprekingen van dit album en besprekers - OOR, Mania, VPRO 3voor12 - zijn allemaal positief. Aangenaam-keukentafel-naïef zou ik de muziek van Long Fling willen noemen. Een beetje maf ook. Hoekige muziek met goede stemmen, twee sterk van elkaar verschillende stemmen die goed bij elkaar blijken te passen. Poppy ook, hier en daar. Maar bovenal aanstekelijk.

Daan van Eck noemt de songs van Long Fling in Mania 'DIY-liedjes' en 'Lekker losbandige, onvoorspelbare gitaar-en-drummachine-anthems' en ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. De muziek rammelt en schudt en suddert als zo'n lome zondag waarop nog wat gaat gebeuren, al weet nog niemand wat precies. Maar dat het de sleur zal doorbreken, is wel zeker.

De hoes van de elpee is een wondertje van minimalisme. Op de voorzijde een gebakken ei (waarvan de dooier het label van kant A is) en op de achterzijde een tomaat (label kant B is dan ook rood). Geen songtitels of namen van musici, geen jaartal van uitgave of copyright-informatie, geen 'met speciale dank aan...' of een naam van een platenmaatschappij. Alleen op de rug van de hoes in piepkleine witte letters: Long Fling. De hoes verklapt niks. Met dank aan dat niks is er de volle aandacht voor de muziek. Goede zet dus, zo'n hoes van niks. 

En ondertussen draai ik de plaat nog maar eens om, ik heb er nog lang geen genoeg van. Dit is een blijvertje. Een bijtend blijvertje.

Het album van Long Fling is te verkrijgen op elpee (beperkte oplage), cd en digitaal. Wie twijfelt (niet doen!) kan de songs eerst via Bandcamp beluisteren.

Het album van Long Fling is eigenwijs genoeg om over een jaar of -tig op te duiken op allerlei 'best of...' lijstjes. Best of 2025, Best of indie, Best of ever, Best of vul maar in. En dat zou dan volledig terecht zijn. Luister dan album!

niet gezocht #1

Ik heb het al vaker gezegd: het mooie van rommelmarkten en kringloopwinkels is het vinden van wat je niet zoekt. De serie 'niet gezocht' is een ode aan het vinden.

Mijn vrouw en dochter hebben een zwak voor oude foto's en ansichtkaarten. Lang heb ik dat niet begrepen, maar sinds kort heeft ook dat virus vat om me gekregen. Zo kocht ik onlangs bovenstaand fotootje. Het is vrij klein - 8,3 cm bij 5,5 cm - en niet helemaal scherp. Op de foto staan vier mensen zittend in het bos. Helemaal links op de foto een man met een gitaar. De drie dames naast hem hebben - net als de man - een witte bloes aan, waarvan twee met korte mouwen. In de rechter benedenhoek lijken wat spullen te liggen die het vijftal (de vier op de foto + de fotograaf) mee hebben genomen het bos in, maar wat dat is, is niet goed te zien. Aan een tak aan de boom helemaal rechts is een jas opgehangen. Geen idee wanneer of waar deze foto genomen is. Op de achterzijde van de foto staat alleen het nummer 36 en de naam van het bedrijf dat de foto ontwikkelde: Fotokino Voerman, Zwolle. Waarschijnlijk is de foto dus in de buurt van Zwolle gemaakt.

De man met de gitaar deed mij denken aan mijn vader. Mijn vader moet ongeveer van dezelfde leeftijd zijn geweest als de man op de foto toen hij gitaar speelde. In die dagen had mijn vader nog net zo'n bos donker haar als de man op de foto. Dar is nu weinig meer van over. 

In de verhalen van mijn vader over vroeger komt de stad Zwolle regelmatig voorbij. Zwolle was in zijn jeugd de grote stad op fietsafstand van het thuisdorp. Er bestaan soortgelijke foto's als bovenstaande van mijn vaders jeugd. Dat de man op de foto toch niet mijn vader is, weet ik door de gitaar die de man bespeeld. Mijn vaders gitaar was er eentje met twee f-vormige klankgaten in de kast, niet met een rond klankgat, zoals de gitaar op de foto.

Wat doet deze jongeman met zijn gitaar met drie dames in het bos? Onder de smoes van een 'gezellige picknick' een van de dames het hof proberen te maken?

De drie dames lijken niet alleen maar te luisteren naar het spel van de gitarist. De dame gezeten direct naast hem lijkt zelfs haar rug wat naar hem toe te keren. Zit ze al de hele tijd zo met haar rug wat naar de gitarist, of is dit ontstaan tijdens het aannemen van de pose voor de fotograaf? 

De dame helemaal rechts lijkt haar handen voor haar mond geslagen te hebben. Bij een eerste blik op de foto vraag ik me af of ze een lach probeert te verbergen zoals je soms ziet bij mensen die zich schamen voor de staat van hun gebit. Pas wanneer ik wat inzoom op de foto valt me op dat ze wat in haar handen heeft. 

Iets te eten misschien? Niet waarschijnlijk. Eten in je mond stoppen doe je met bestek of - tijdens een picknick - met één hand, geen twee handen. Tenzij je iets aan het afkluiven bent, zoals een kippenpoot of een maiskolf, dat zou nog kunnen, maar ook dat lijkt me niet waarschijnlijk. Ze kijkt recht de camera in, de poseert voor de foto. Haar houding - handen waarin ze iets vast heeft voor haar mond - heeft ze aangenomen voor de foto. Dat wat ze voor haar mond houdt, wil ze op de foto tonen. Een logische optie zou een mondharmonica zijn. Met die mogelijkheid in het achterhoofd gaat de foto er ineens anders uitzien.

Zou het rechthoekige ding in de handen van de vrouw naast haar een stuk papier zijn met daarop de bladmuziek of mogelijk een te zingen tekst? 

En hoe zit het dan met die vrouw naast de gitarist? Ik had het aanvankelijk niet gezien op het kleine fotootje, maar tijdens het door een vergrootglas staren naar de foto blijkt ze een mandoline te bespelen. Ze lijkt ook het meeste plezier te hebben in het samenspelen. Ze is de enige die haar tanden bloot lacht op de foto (al weten we dat van de mondharmonicaspeelster natuurlijk niet zeker). 

Zou de fotograaf ook een instrument bespelen? Zou dit een gezellig samenkomen in het bos van vijf jongeren zijn geweest om samen wat muziek te maken? Of maakt de fotograaf helemaal geen deel uit van de gelegenheidsformatie? Zou hij ingehuurd zijn als fotograaf? Zou de foto bedoeld zijn voor gebruik bij de promotie van een volgend optreden - mogelijk in het lokale buurthuis - van dit viertal? Zou dat dan ook de reden zijn dat ze alle vier een witte bloes dragen, als een soort banduniform? Is daarom het colbertje uitgetrokken en aan een tak in de boom gehangen?

Wat zouden ze spelen? Onschuldige niemendalletjes als 'Kom mee naar buiten allemaal' of toch iets gewaagder: iets van Cliff Richard? Of zouden ze menig voorhoofd van de brave burgermensen doen fronzen met hun versies van de recente hits van Elvis Presley of Little Richard?

De jeugd van tegenwoordig ook. Dat maakt maar muziek in het bos. Van die herrie. Jongens en meisjes samen, zonder toezicht van een volwassene! Schandalig is het. Wat moet daar van terecht komen?

Jochen Markhorst - Bob Dylans Rough And Rowdy Ways Side A

Dat Jochen Markhorst tot de top van de Dylan-schrijver behoort, mag zo langzamerhand als algemeen bekend verondersteld worden. Zijn (gebundelde) essays weten altijd te verrassen met nieuwe en opmerkelijke inzichten in Bob Dylans songteksten waardoor de lezer de mogelijkheid krijgt aangereikt om met nieuwe oren naar Bob Dylan te luisteren.

Met zijn nieuwste boek - Rough And Rowdy Ways Side A - gaat Markhorst nog een stapje verder door de onderlinge samenhang tussen de drie besproken songs - I Contain Multitudes, False Prophet en My Own Version Of You - onder de loep te nemen waarmee hij - al dan niet bewust - laat zien dat Bob Dylan bij het samenstellen van de tracklist van een album niet zozeer de cd of streaming dienst voor ogen heeft, maar de elpee.

Wil je weten wie de valse profeet is? Vraag je je af of er een reden is waarom Anne Frank in I Contain Multitudes naast Indiana Jones en de Rolling Stones wordt gezet? Mocht je denken dat My On Version Of You niet meer is dan Dylans eigen versie van Frankenstein? Dan is Markhorsts nieuwste boek een essentiële gids bij het beluisteren van deze songs.

Eerder al publiceerde Markhorst boeken over de drie songs op kant B van Rough And Rowdy Ways en over de song Crossing The Rubicon van dit album. Het lijkt erop dat Markhorst op weg is naar de bespreking van de complete Rough And Rowdy Ways, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.

Voor nu is er Rough And Rowy Ways Side A, een ware aanwinst voor de Dylanbibliotheek. Lees dat boek!

mixtape #7

Met het ontdekken van (voor mij) nieuwe muziek - of opnieuw aanschaffen van wat ooit al eens beluisterd werd - ontstaat een sneeuwbaleffect. Het horen van een album wekt vaak de behoefte om minstens nog drie andere albums - al dan niet van dezelfde artiest - te horen. Om enigszins orde in de ontstane overvloed aan nieuwe muziek te scheppen, grijp ik steeds vaker terug op het fenomeen dat mij in mijn puberjaren hielp greep op de muzikale chaos te krijgen: de mixtape, aanvankelijk op gebrande cd's & sinds de zomer van 2024 steeds vaker op het oude vertrouwde cassettebandje. Door van nieuwe albums één (of meerdere) song(s) aan de tracklist van een mixtape toe te voegen, levert die mixtape niet alleen in een beperkte tijd veel goede muziek op, maar werkt diezelfde mixtape ook als reminder voor de albums die weer eens gehoord moeten worden. In huize Willems maakt iedereen inmiddels mixtapes welke vaak samen beluisterd worden, bijvoorbeeld tijdens het eten. Want wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent te delen met anderen? En op andere momenten de muziek horen waar zoon- of dochterlief, of 'mevrouw Tom' enthousiast over is.
Om de cirkel van delen wat groter te maken, plaats ik hier zo nu en dan - al dan niet met een korte toelichting - de tracklist van een mixtape.
Misschien is dat wel mijn voornaamste doel: lezers nieuwsgierig maken zodat ze gaan luisteren. Want nogmaals: wat is er leuker dan de muziek waar je enthousiast over bent delen?

Na bovenstaande 'standaard inleiding' volgt gelijk de mededeling dat mixtape #7 anders is dan voorgaande mixtapes. Mixtape #7 heb ik niet zelf samengesteld, maar gevonden in een kringloopwinkel. Een tape van anderhalf uur (TDK SA 90 om precies te zijn) met daarop 33 songs. Op de labels van de cassette staat niks geschreven. Ook niks op de J-card van de tape. Wel een twee keer gevouwen briefje met daarop de tracklist in een handschrift dat ik vaak wel (maar soms ook niet) kan lezen. In plaats van staren naar die handgeschreven tracklist ben ik gaan luisteren. Een mixtape die nooit voor mijn oren was bedoeld, maar ook een tape waarvan ik een groot aantal (31 van de 33 songs) of kende, of wel eens eerder had gehoord, maar niet meer kon bedenken waar en wanneer. 

De songs op deze tape zijn - gezien de zachte tikken her en der - opgenomen van platen, ik denk ergens in de jaren tachtig. De tape begint naar mijn smaak sterk, maar naar mate de tape verder gaat, zakt het geheel toch wat in. De muziekkeuzes worden wat zwakker, als je het mij vraagt. Te veel voor de hand liggende keuzes, te veel 'allemansvrienden'-songs.

Toch is er niets in mij die de behoefte heeft om deze cassette te wissen of terug te brengen naar de kringloopwinkel. Hier heeft iemand hard op gewerkt om voor zichzelf een tape te maken, of misschien wel om weg te geven aan een vriend of geliefde. Geen idee wat de gedachte achter deze mixtape was.

Aangezien de mixtape niet mijn mix van songs bevat, zal ik logischerwijze zeker niet over iedere song wat te zeggen hebben en dus blijft het soms kort.

A1 Beach Boys - Sloop John B.

Hoewel ik niet veel heb met de Beach Boys, moet ik bekennen dat dit een prima begin is voor een mixtape. Direct herkenbaar, makkelijk in het gehoor. Als puber kreeg ik ooit twee verzamelalbums van de Beach Boys van een toenmalige baas. Ik heb geluisterd, ik heb het echt geprobeerd, maar het is niet mijn ding. Later nogmaals een poging gedaan met het overbekende Pet Sounds. Het liet me koud. (Met excuses aan alle Beach Boys-liefhebbers.)

A2 The Beatles - Help

Perfect. De energie spat van de muziek.

Ik kende ooit een man die werkte op een helpdesk wiens ringtone Help van The Beatles was. Iedere keer als een wanhopige klant contact met hem zocht om het probleem waar hij / zij mee zat op te laten lossen, schalde Help uit de broekzak van de probleemoplosser.  

A3 Blondie - Denis

Een flinke sprong in de tijd van The Beatles naar Blondie. Ik moet een jaar of zes, zeven geweest zijn toen ik met mijn ouders op bezoek ging bij een jeugdvriendin van mijn moeder. We bleven ook slapen, meen ik me te herinneren. De slaapkamers van de twee puberdochters hingen vol uit muziektijdschriften gescheurde foto's van allerlei bands, maar vooral van Blondie, een band waar ik als klein jochie nog nooit van had gehoord. Dat weekend kreeg ik een overdosis Blondie te horen om de band daarna nooit meer te vergeten.

A4 David Bowie - Boys Keep Swinging

Zwakke song van een muzikant die beter kan.

A5 The Byrds - Turn Turn Turn

Ik ben nooit een groot liefhebber van The Byrds geweest, vooral vanwege die uitermate slechte Dylan-covers en het dreinende, jengelende Turn Turn Turn. Dit is uitzitten.

A6 Elvis Costello - Oliver's Army

Ik heb het moeten opzoeken, op single verschenen in 1979. Het jaar dat ik 6 werd. En toch ken ik het. Vrij goed zelfs. Alsof het er altijd is geweest. Heb ik dit toen van de radio opgepikt? Of later misschien? 

A7 Creedence Clearwater Revival - Bad Moon Rising

Ik kan geen slechte song van CCR bedenken. Goede stem ook heeft die John Fogerty. 

A8 The Doors - Love Her Madly

Ik ontdekte de muziek van The Doors vlak voor de Doors-gekte na de Oliver Stone-film (1991) over deze band met dank aan - jawel - een gekregen mixtape. Dit is afkomstig van de laatste plaat van The Doors, als ik me niet vergis. Van The Doors zijn het vooral de eerste en laatste plaat die mij aanspreken. Twee herinneren: 1. het zien van Apocalypse Now met daarin het nummer The End van het eerste album, en 2. de begrafenis van mijn oma. Zo overleed niet lang na mijn ontdekken van The Doors. Na de begrafenis, klaar om naar huis te gaan, zette mijn zwager de autoradio aan. Precies op dat moment begon Riders On The Storm. En hoewel het de hele dag al dreigde, barste uitgerekend op dat moment het noodweer los. 

A9 Bob Dylan - I Want You

Gek dat mijn eerste gedachte bij het horen van Dylans I Want You op deze mixtape was: ik ben dus niet de enige.

A10 Dave Edmunds - Girls Talk

De naam van artiest en songtitel heb ik moeten opzoeken, al herkende ik het gelijk, maar waarvan?

A11 Danny & The Juniors - At The Hop

Ook bekend. Zat dit in de platenkast van mijn ouders? Het zou wel eens op een verzamelaar kunnen staan uit de collectie van mijn ouders die mijn zus en ik - samen met een oude platenspeler - kregen van mijn ouders toen ik een jaar vijf, zes was.

A12 Tommy Roe - Dizzy

Bekend, maar niet mijn ding.

A13 The Crystals - Then He Kissed Me

Zo'n song die iedereen kent, zonder altijd te weten wie het is of waarvan het gekend wordt. Er staan er meer op deze tape. Sterk nummer.

A14 The Crazy World Of Arthur Brown - Fire

In mijn puberjaren ontdekte ik de muziek van een paar decennia eerder, deze song hoorde daar zeker bij. Overbekend natuurlijk, maar achteraf bezien helemaal niet zo sterk als ik altijd dacht.

A15 Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin'

Uitstekende song die iedereen kent, lijkt mij. Veel van wat op deze tape staat zou vaker op de radio voorbij moeten komen, zoals deze.

A16 Little Eva - The Locomotion

Weer eentje die iedereen kent, altijd goed. Arbeidsvitamine op z'n best.

B1 Christie - Yellow River

Het eerste echte dieptepunt op deze tape. Drab.

B2 Shocking Blue - Venus

Het bewijs dat er in Nederland ook goede muziek wordt (werd) gemaakt. Schitterende song draaiend op een briljante riff.

B3 The Flowerpot Of Men - Let's Go To San Francisco

Dit heeft in mijn oren altijd geklonken als een poging om een graantje mee te pikken van de flower power-beweging. Fabrieksmuziek.

B4 The Whatnauts - Girls

Dansvloer op.

B5 Desmond Dekker - Israelites

Nog zo eentje die iedereen kent (lijkt mij). Goede song. Oorwurm eerste klasse.

B6 Ike & Tina Turner - River Deep Mountain High

Wie vindt dit nou niet goed? 

Uhmmm, ikke. Ik snap de aantrekkingskracht van de song. Ik snap de schoonheid van Tina Turners stem in deze song, maar het is naar mijn smaak allemaal wat veel. Er is nergens ruimte in de song. De muziek is volledig dicht geslipt met geluid. Het is te veel.

B7 Joe Cocker - She Came In Through The Bathroom Window

Ik heb in mijn puberjaren - na het zien van de film Woodstock - erg veel naar de jonge Joe Cocker geluisterd. Delta Lady, The Letter, dat werk. Maar op een gegeven moment was ik er ook wel klaar mee, moet ik bekennen. Goed om weer eens wat van de man te horen, al zal dit me niet terugsturen naar de platenzaak om opnieuw veel Cocker te kopen.

B8 The Move - Curly 

Kende ik niet. Dat is geen gemis.

B9 The Scorpions - Hello Josephine

De song kende ik, maar niet in deze uitvoering.

B10 San The Sham & The Pharaohs - Wooly Bully

Jeugdsentiment. Dit singletje zat in de eerder genoemde stapel gekregen platen van mijn ouders. Dit heb ik als klein jongetje tientallen keren gedraaid. Het was met name - zo herinner ik me - de energie van dit nummer dat mij keer op keer deed grijpen naar deze single. Ruim vier decennia later klinkt dit nog steeds goed. Is dat sentiment of is het echt goed? Ik weet het niet, maar ben blij het weer eens te horen.

B11 Dion - Run Around Sue

Nog eentje uit de stapel platen van mijn ouders die met de oude platenspeler bij mijn zus en mij terecht kwam. Dit stond op dezelfde verzamelaar als At The Hop van Danny & The Juniors.

B12 The Bobby Fuller Four - I Fought The Law

Weer zo'n oorwurm die iedereen kent, of in deze versie of in de uitvoering van The Clash. Topsong.

B13 Love Affair - Everlasting Love

Over popklassiekers gesproken... Deze mixtape is afgeladen met songs die iedereen kent.

B14 John Fred & His Playboy Band - Judy In Disguise

Meer oorwurm / allemansvriend.

B15 Kenny Rogers - Ruby Don't Take Your Love To Town

NEE, NEE, NEEEEEEEE!!!!!!! Hier gaat de samensteller van de tape toch echt de fout in. Dit is kitsch van de walgelijkste soort. Doorspoelen.

B16 The Yardbirds - For Your Love

Oké, dit maakt het wel weer goed. 

B17 Everly Brothers - Bye Bye Love

Als afsluiter Bye Bye Love.... Is dat toeval, of had de maker van deze mixtape een bepaald persoon als ontvanger van deze tape op het oog? 

De laatste paar seconden van de song ontbreken, tape vol. Ergerlijk, maar ergens past het ook weer.

Brieven aan Thomas #12

Thomas,

Bob Dylan is - na twee concerten in Amsterdam - weer vertrokken uit ons land. Net als de meeste Nederlanders, ben ik er niet bij geweest. Als dat me doorsnee maakt, doe ik iets fout.

Het zal je niet verbazen dat de reden waarom ik de concerten gemist heb, niks te maken heeft met zin, maar met kunnen. Meer hoef je niet te weten, het zal niks toevoegen. Alleen dit: ik was er niet en daardoor maak ik me zorgen doorsnee te worden. Een dertien-in-een-dozijn-brave-burger. Mijn lieftallige vrouw zegt dat dat onzin is. Ik doe mijn best haar te geloven.

Aan jouw kant van het land alles goed? Ik verlang naar de zee.

Terwijl ik je schrijf draai ik de eerste cd van Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans Bootleg Series. De jonge Dylan. Heb je 'm al gehoord? Het loont de moeite (= kortste recensie ooit).

Soms is één song genoeg om een hele dag te vullen. Ain't No Grave van de jonge Dylan (Through The Open Window, cd 1, track 12) is daar een voorbeeld van. 

In meerdere recensies van Through The Open Window kwam ik de vraag naar de toekomst van The Bootleg Series tegen. Daaruit blijkt maar weer dat de mensen niet meer weten hoe hun zegeningen te tellen & vooral bezig zijn met wat ze (nog) niet hebben. Het is de verzamelaarsziekte: alleen oog hebben voor wat er nog niet in de kast staat in plaats van genieten van wat er wel is.

Ik sprak laatst een man die vol trots vertelde dat hij - eindelijk - de eigenaar is van alle varianten van het album Hackney Diamonds van de Rolling Stones. Tientallen varianten zijn dat, begreep ik van hem, maar toen ik hem vroeg wat hij van dat album vindt, kon hij mij geen antwoord geven. Ondanks dat het vorige maand twee jaar geleden is dat Hackney Diamonds verscheen, had hij de plaat nog nooit gehoord. Zie daar: de verzamelaarsziekte in optima forma.

Ook ik ben een verzamelaar, maar zo hoop ik toch nooit te worden. 

Zoals je weet kom ik regelmatig in kringloopwinkels. Wat ik sinds een tijdje doe, is allerlei verschillende edities van het boek 1984 van George Orwell kopen. Niet eens zozeer voor mezelf - althans dat is de Hema-rookworst die ik mezelf voorhoud - maar voor later: mocht het politiek nou echt fout dreigen te gaan in Nederland, dan ga ik die boeken uitdelen op straat. 

Is dat ook verzamelaarsziekte? Ik verlang naar de zee.

Pas goed op jezelf,

groet,

TW

06 XI 2025

Through The Open Window; speldenprik #2

Voor wie het gemist heeft, de eerste speldenprik over Through The Open Window, het 18de deel van Bob Dylans The Bootleg Series, lees je hier.

4 november 1961, tijdens zijn concert in Carnegie Chapter Hall brengt de 20-jarige Bob Dylan Young But Daily Growing. In zijn inleiding tot de song vertelt hij dat het een Ierse song is, dat hij het Liam Clancy hoorde zingen, dat hij zich bewust is het Ierse accent dat nodig is voor deze song niet te hebben om vervolgens een werkelijk schitterende versie van Young But Daily Growing te brengen. Dylans inleidende woorden en zijn versie van Young But Daily Growing zijn te vinden op de tweede cd van Through The Open Window (track 4 en 5).

Tijdens het feestje in oktober 1992 in Madison Square Garden om Bob Dylans 30 jaar in de muziek te memoreren, brachten The Clancy Brothers Bob Dylans When The Ship Comes In, maar voordat ze de song inzetten richtte Liam Clancy zich tot het publiek met de woorden: 'You never thought you'd hear Dylan with an Irish accent, did you?' om daarmee - zo realiseer ik me nu - al dan niet bewust terug te grijpen op die novemberavond in 1961 waarop de jonge Dylan 'zijn' Young But Daily Growing zong. [video Clancy Brothers kijk je hier]

~ * ~ * ~

Zou de jonge Bob Dylan wel eens een aflevering van literair tijdschrift Evergreen Review hebben opengeslagen? Dat vroeg ik me af, gisteravond, lezend in Evergreen Review no. 23 (maart / april 1962). Vele schrijvers van de Beat Generation publiceerden in Evergreen Review, maar om dit blad te bestempelen als het lijfblad van de Beats - zoals soms wordt gedaan - is wat overdreven. In no. 23 las ik gisteren naast een verslag van de rechtszaak tegen het boek Tropic Of Cancer van Henry Miller een toneelstuk van Gregory Corso. De jonge Bob Dylan zag Gregory Corso wel eens in de straten van New York, als ik de liner notes van Through The Open Window mag geloven. 

Dat toneelstuk van Corso - Standing On A Street Corner geheten - gaat over een jonge man die op straat mensen bevraagt over de bom en (de noodzaak tot het graven van) schuilkelders. Het is tenslotte 1962, de dreiging van de bom lijkt overal te zijn. Het knappe van Corso's toneelstuk is dat hij de angst relativeert. Zo legt de hoofdrolspeler aan een dame uit dat die schuilkelders nog niet zo fout zijn. Als vader na een drukke dag werken thuis komt en wat rust van vrouw en de schreeuwende kinderen verlangt, kan hij zich terugtrekken in die schuilkelder. De schuilkelder als man cave, zal ik maar zeggen. De dame reageert op zijn verhaal met: 'I'll die before I put my kids in one of them!'

Deze laatste zin deed mij sterk denken aan Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps. Is het mogelijk dat de jong Dylan het idee voor zijn song vond in het toneelstuk van Gregory Corso? Ik heb de tijdlijnen niet naast elkaar gelegd, ik weet het dus niet of het qua tijd kan. Feit is wel dat zowel het toneelstuk van Corso als Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps producten zijn van een periode aan het begin van de jaren zestig waarin de angst voor de bom het dagelijks leven dreigde te beheersen. 

Bob Dylans Let Me Die In My Footsteps is te vinden op de derde cd van Through The Open Window. 

~ * ~ * ~

De Evergreen Review waar het toneelstuk van Gregory Corso in staat, bevat een gedicht van Hank Davis, een dichter waar ik niet eerder van had gehoord. In Evergreen Review staat de volgende informatie over deze man: 'Hank Davis is a twenty-year-old singer-songwriter-gitarist who has a weekly show on WKCR-FM in New York. He is a psychology student at Columbia University, and his recent writings include a study of Negro music published by Columbia Review.'

Het gedicht van Davis - dat ik hieronder zal overnemen - deed mij denken aan Bob Dylans With God On Our Side, niet de hele song, maar één regel uit die song: 'I've learned to hate Russians'. Ik ben nooit een groot liefhebber geweest van Dylans With God On Our Side. Het was me altijd een beetje te on the nose. Maar na het lezen van Davis' gedicht, realiseer ik me dat ik te snel geoordeeld heb. Het is me duidelijk geworden dat in de regel 'I've learned to hate Russians' de nadruk niet ligt op 'hate' of 'Russians', maar op 'learned'. De haat is aangeleerd. Nu ik die regel hoor met de nadruk op 'learned', realiseer ik me ook hoe beangstigend actueel die is, kijkend naar de huidige politiek waarin angst voor de ander door populisten door de strot van de burgers wordt geduwd. 

With God On Our Side is te vinden - in een duet met Joan Baez - op de zesde cd van Through The Open Window, een opname van het Newport Folk Festival van 1963. Ook op de laatste cd van Through The Open Window is With God On Our Side te vinden, nu een concertopname uit oktober 1963.

Het gedicht van Hank Davis:

Cognizant

I have every reason
not to like
Khrushchev.

He comes on like a bear.

Russians are insincere;
they lie, cheat
and trick.

I know
I watch channel four.

~ * ~ * ~

Bob Dylans 18de deel van de Bootleg Series: Through The Open Window

Vrijdag 31 oktober 2025, releasedag voor Bob Dylans Through The Open Window, het 18de deel van de befaamde Bootleg Series. 139 tracks (!) verdeelt over acht cd's, opnamen van Kerstavond 1956 tot en met oktober 1963. Een meer dan welkome overvloed aan Jonge Dylan.

Terwijl ik dit schrijf heb ik Through The Open Window nog geen uur in mijn bezit. Verder dan halverwege de eerste cd ben ik nog niet gekomen. Het zal eerder weken dan dagen duren voor ik alles op Through The Open Window tot me door heb laten dringen. Dat is oké, ik heb de tijd. 

Verwacht van mij geen uitvoerige bespreking van iedere song zoals ik bij eerdere delen van The Bootleg Series wel gedaan heb. Dat zit er niet meer in. Verwacht in de komende tijd wel speldenprikken, zoals deze:

Dont Look Back, welke Dylanliefhebber kent deze film en de al dan niet illegaal verspreide outtakes over de Engelse tournee van de Dylan-op-het-punt-een-Fender-om-te-hangen niet? In die film - of in de outtakes, mijn geheugen laat me even in de steek - zit een schitterende scène waarin Bob Dylan op zijn hotelkamer Remember Me speelt. Voor hij er echt voor gaat, meldt hij nog dat hij de song vroeger speelde. Dat 'vroeger' is vier jaar eerder, februari 1961 om precies te zijn, het huis van Bob en Sid Gleason in East Orange (NJ). Dat moment - het 'vroeger' - is gevangen op tape, het staat op de eerste cd van Through The Open Window, track 9. Het is een werkelijk schitterende versie van Remember Me die niet alleen laat horen waar de jong songschrijver zijn mosterd vond - in het verleden - maar ook wijst naar wat nog komen gaat: dat ene op film vastgelegde moment van rust in een hectische tournee.

Ieder nieuw deel van The Bootleg Series is een stukje in de Dylan-puzzel. Hoe meer puzzelstukjes er op tafel komen, hoe makkelijker de verbindingen tussen de verschillende stukjes te zien zijn.

~ * ~ * ~

Video van Remember Me, hotelkamer, 1965 kijk je hier.

Look out kid...