ontbijtgranen

Zo'n beetje een van de laatste alinea's in het vuistdikke en indrukwekkende boek De jaren zestig (2018) van Geert Buelens bevat de volgende zinnen: 'Kunnen kiezen tussen 105 soorten ontbijtgranen stond in 1969 allicht op niemands verlanglijstje voor de toekomst. Dat dit aanbod er nu wel is en ook daadwerkelijk als een vorm van vrijheid wordt gepromoot en ervaren, zegt iets over de kracht van het kapitalisme, maar onvermijdelijk ook over de zwakte van het alternatief.'
Zou schrijver Geert Buelens bekend zijn met The Big Bang Theory? In deze televisieserie heeft Sheldon - een van de hoofdpersonen in deze komedie - misschien geen 105, maar wel een opmerkelijk groot aantal verschillende ontbijtgranen in huis om - afhankelijk van zijn dag - het juiste ontbijt te kunnen kiezen.
Misschien moet ik eens het wereld wijde web afspeuren op zoek naar contactgegevens van Geert Buelens - niets bijzonders, een mailadres of telefoonnummer volstaat - zodat ik hem mijn vraag kan voorleggen. Mijn vraag of hij bekend is met The Big Bang Theory dus. En dan ook gelijk maar in het verlengde van die vraag eens informeren hoe zijn ontbijt er uitziet en vooral: ziet zijn ontbijt er iedere dag hetzelfde uit of maakt hij dankbaar gebruik van de mogelijkheid om uit 105 verschillende ontbijtgranen te kiezen.

Zou Buelens bekend zijn met Andy Warhols kunstwerk Kellogg's Corn Flakes Boxes uit 1971? Dat werk is in het bezit van het Los Angeles County Museum of Art, maar momenteel - aldus de museumwebsite - niet te zien, helaas.
Of is het vreemd om een groot schrijver als Geert Buelens lastig te vallen met mijn vragen over ontbijtgranen? Misschien moet ik hem maar met rust laten en proberen die ontbijtgranen te vergeten.

Het proberen te vergeten is natuurlijk kansloos. Denk aan het roze-olifant-experiment. Voor wie het niet kent: zeg tegen iemand dat hij aan alles mag denken, behalve aan een roze olifant. Je weet dan al zeker dat die persoon aan een roze olifant denkt. Juist omdat het niet mag, gebeurt het toch. 
De roze olifant is natuurlijk al zo oud als Eva en de appel. De mens kan het niet helpen en zal altijd doen / denken wat niet mag.
Misschien moet ik - als ik zijn mailadres gevonden heb - Geert Buelens niet mijn vragen voorleggen, maar een mail sturen met slechts één zin: Kijk NIET naar The Big Theory. Misschien wel geschreven in uit oude kranten geknipte letters om het dat extra beetje jus te geven. Werkt altijd.

aantekening #9236: hoogverraad

Afgelopen weekend was weer de grote platenbeurs in 's-Hertogenbosch, editie 60 om precies te zijn. Sinds jaar en dag schuif ik alles aan de kant om daar te kunnen zijn, niet al 60 keer, maar wel vaak. 

Op een stukje papier naast mij staan wat korte aantekeningen over zaken waar ik over wil schrijven, zoals de sample van JFK's stem in een song van The Buckinghams en de vraag of Iggy Pop zich al dan niet voor een Stooges-song heeft laten inspireren door Ramblin' Jack Elliott, maar dat zijn zaken voor later. Eerst maar even die platenbeurs.

Je kunt op twee manieren over de beurs (550 kramen platen, cd's en aanverwante zaken) gaan: met een zoeklijst speuren naar wat je kent of wilt, maar nog niet hebt, of blanco en je laten verrassen door wat je tegenkomt. Tijdens tientallen edities van de beurs zocht ik gericht, maar sinds een paar jaar laat ik dat (grotendeels) los en laat ik me verrassen door wat ik toevallig tegenkom. Dat bevalt goed, vooral omdat het een uitstekende manier is om nieuwe muziek te ontdekken.

Afgelopen zaterdag vond ik in een bak goedkope platen het album High Treason van de gelijknamige band. Niet dat ik ooit van High Treason had gehoord, maar de hoes oogde goed. Vaak zoek ik dan ter plekke op discogs wat informatie over de plaat op, zoals jaar van uitgave en genre. Vaak kies ik er voor om niet op bijvoorbeeld YouTube een stukje van de plaat te luisteren. Veel leuker vind ik het om me te laten verrassen na een educated guess. Discogs wist me te vertellen dat High Treason het enige album van de band High Treason uit Philadelphia is, dat de plaat oorspronkelijk in 1970 verscheen, maar dat het exemplaar dat ik in handen hield een herpersing uit 2001 is, de enige herpersing op vinyl ooit uitgebracht, en dat de muziek van High Treason valt onder psychedelische rock. De plaat oogde als nieuw en de vraagprijs van €5,- was voor mij laag genoeg om de gok te wagen zodat ik thuis mijn nieuwsgierigheid naar de muziek achter de hoes kon stillen.

Ik heb High Treason net gedraaid. Aardige plaat, zeker geen spijt van mijn aankoop. Ik zou aan de genre-aanduiding op discogs nog jazzrock willen toevoegen, maar goed. 

Zes songs staan er op, drie per kant. De laatste song van kant A - en dit viel me pas op toen ik de plaat vanochtend opzette (anders had ik 'm mogelijk niet eens gekocht) - is een cover van Bob Dylans 'Subterranean Homesick Blues'. 

Mensen die mij kennen, knijpen mogelijk reeds kun billen samen. Ik ben namelijk nogal anti als het om covers van songs van Bob Dylan gaat. Mijn mantra is dan ook: blijf met je poten van Dylan af. 

En dan 'Subterranean Homesick Blues'. Als er één Dylansong is die zich niet laat coveren, dan is het wel 'Subterranean Homesick Blues'. Een half uurtje op YouTube luisteren naar covers van deze song is genoeg om de huisarts om 'iets kalmerends' te moeten vragen. Ik wachtte dan ook met angst en beven tot de pick-upnaald het begin van 'Subterranean Homesick Blues' had bereikt. 

Mijn mond viel open. 

High Treason heeft er jazz van gemaakt, van 'Subterranean Homesick Blues'. Jazzrock. En het werkt. Sterker nog, High Treason blijkt over een zanger te beschikken die nou eens wel het moordende tempo van 'Subterranean Homesick Blues' aankan. 

En daarom koop ik platen van artiesten waar ik nog nooit van heb gehoord op de gok. 


Brieven aan Thomas #4

Thomas,

Ik streef er naar geen zeiksnor te zijn, maar soms is de aandrang om te zeuren te sterk. En dus zal ik zeuren, zeiken en mieren in deze brief. Over een journalist, eentje die ik eigenlijk best hoog had zitten, maar die nu toch ongenadig door de mand is gevallen. In een stukkie over Bob Dylans Basement Tapes slaat hij de plank niet één, maar twee keer finaal mis. Ik weet het, ik weet het, ik weet het, een over muziek schrijvende journalist kan niet alles over iedere muzikant weten. Ik weet het, het is niet eerlijk van mij dat ik inmiddels bijna vier decennia Dylan studeer & de opgedane kennis gebruik om bewuste journalist daarmee om de oren te slaan. Ik heb me jaren geleden dan ook voorgenomen dat niet meer te doen en ik doe het eigenlijk ook niet meer, maar als een journalist verzaakt, te lui, te arrogant of te ijdel is om simpelweg even op de hoes van de te bespreken plaat te kijken, dan houd ik het niet meer, dan moet ik zeuren, dan ben ik die zeiksnor.

Bertram Mourits mag in tijdschrift Heaven (nr. 3, mei /juni 2025) schrijven over Bob Dylans Basement Tapes omdat dat album dit jaar vijftig jaar geleden op de markt kwam. Mourits schijft in de beperkte ruimte die hij heeft - vier pagina's waarvan de eerste twee alleen een foto bevatten en een derde van de volgende pagina + plus geheel pagina vier gevuld is met andere zaken over Bob Dylan, the Band en /of het muziekjaar 1975. Grofweg heeft Mourits dus slechts twee derde pagina voor zijn stukkie over The Basement Tapes. Dat is verdomd weinig ruimte & toch weet Mourits bijvoorbeeld de overdubs op dit album te noemen en de bootleg Great White Wonder. Mooier was geweest wanneer hij de Nederlandse bootlegs met Basement-opnamen had genoemd - Heaven is tenslotte een Nederlands tijdschrift & zeker m.b.t. The Basement Tapes kent Nederland een bijzondere geschiedenis - in plaats van alleen die Amerikaanse plaat, maar goed, het is niet echt van belang. Wat wel van belang is, is de onnodige en daardoor onvergeeflijke missers. Ik citeer:

Het eerste moment waarbij je echt verrast opkijkt is Katie's Been Gone, een prachtig nummer dat Dylan schreef over zangeres Karen Dalton. (...) Zo gaat het verder; los opgenomen variaties op kinderliedjes (Apple Suckling Tree), een Chuck Berry-nummer (Long Distance Operator), afgewisseld met ....

Als Bertram Mourits de moeite had genomen - en een grote moeite is het niet, een minimale zelfs - om naar de credits op de labels van zijn elpee dan wel in het cd-boekje te kijken, dan had hij kunnen zien 'Katie's Been Gone' helemaal niet is geschreven door Bob Dylan, maar door Robbie Robertson en Richard Manuel. Sterker nog: Bob Dylan is niet eens op 'Katie's Been Gone' te horen! Hij was net even een blokkie om of z'n fiets aan het repareren, dan wel de opname behoort niet eens tot de echte kelderopnamen, maar werd achteraf door de heer Robertson aan de tracklist toegevoegd om zelf goede sier te maken! Voor 'Long Distance Operator' geldt hetzelfde, ook die opname is van uitsluitend The Band, geen Dylan (misschien was z'n fietsband weer lek), maar... en nu komt het, 'Long Distance Operator' is helemaal geen song van Chuck Berry, maar van Bob Dylan!

Waarom Bertram Mourits niet even naar de songschrijver credits op zijn exemplaar van The Basement Tapes heeft gekeken (of bijvoorbeeld op Bob Dylans website) voor hij z'n stukkie naar de redactie van Heaven stuurde, is mij werkelijk een raadsel. Had hij dit gedaan, was het een aardig stukkie geweest over The Basement Tapes. Zoals het nu is gepubliceerd, is het een aanfluiting.

Koop deze maand de Heaven maar niet.

Pas goed op jezelf,

TW

04 IV 2025